Kinderen en scheiding

Ik ben erg benieuwd hoe kinderen van 0 tot 12, of welke leeftijd dan ook hiermee omgaan....

Helaas gaat het hier al geruime tijd niet goed, en is het woord scheiding ook al gevallen...het laatste wat we nu nog zouden kunnen doen is relatietherapie, maar of dat helpt? Of dat mijn man veranderd? Geen idee...

Ik wil er verder niet op in gaan hoe of wat, maar er is zeker van beiden kanten GEEN ander in het spel! Voor de mensen die mij op hyves hebben, graag ook mondje dicht! Niet iedereen is er nog van op de hoogte, alleen naaste familie...

Onze meid is nu 9 maand, maar wat krijgt ze er van mee? Behalve het gebekvecht van ons continu wat zoiezo al NIET goed is...

Ik denk dat ze er op deze leeftijd niet heel veel van meekrijgt. Haar dagelijks ritme zal veranderen, maar zo'n jong kindje zal zich denk ik snel aanpassen.

Of ze er op latere leeftijd last van zal krijgen of niet, hangt denk ik voor een groot deel af hoe jullie er mee omgaan. Wanneer jullie goed blijven communiceren en achter elkaar blijven staan, is mijn mening dat het helemaal niet in negatieve zin hoeft uit te pakken voor een kindje. Da's beter dan constant geruzie.

Sta je eventueel nog achter relatietherapie of is het voor jou eigenlijk al over? Wel heel naar voor je, sterkte ermee

Wat rot voor je zeg. Ik ben geen ervaringsdeskundige, wel zelf kind van gescheiden ouders. Ik denk dat hoe dan ook, als je uiteindelijk de keuze maakt om te scheiden dat ook de beste keuze is als dat zo voelt. Bij elkaar blijven voor je kind zou niet goed zijn, juist niet. Ik denk dat je kind daar meer schade van zou krijgen dan van een scheiding. Wat het precies met een kind doet, weet ik niet. Ze zal wel dingen meekrijgen, maar ze is ook nog erg jong. Ik denk dat dat wel scheelt. Ze maakt het niet bewust mee.

Van mijn kant is het al enige tijd over jammer genoeg....maar wie weet dat ik door de therapie wel een ander inzicht erin krijgt, maar ben het vooral bui continu ruzie en alles alleen doen, van de kleine tot het huishouden, maar of dat de therapie doorstaat? Praten doen we nu al eigenlijk amper...en zelfs dat is soms al moeilijk!

Ik merk wel dat Y. ontzettend kribbig ook wel is, dus ik denk dat ze wel wat van de spanning mee krijgt en dat doet me het meeste pijn!

Ik denk dat als je maar vermijdt om te snauwen / stem te verheffen etcetera waar je meisje bij is, dat ze er weinig van mee zal krijgen. Ze kan hoogstwaarschijnlijk toch nog geen woorden begrijpen.

He bah. Ik denk dat een sxheiding het laatste redmiddel is. Er is een boek over samen gelukkig zijn na het krijgen van kinderen. Het is vrij nieuw, dus misschien de moeite van het lezen waard.

Verder, ik vond het ook erg wennen na de komst van laurens, maar dat komt wel. Goed. Als je meer wilt weten, mag je me pm'en!

Ik denk niet dat het zo zeer wennen is, maar het is gewoon de communicatie tussen ons en dat het gewoon, zo voelt het van mijn kant, gewoon over is.....zowel geestelijk als lichamelijk, ik voel me in niks meer tot hem aangetrokken.....

Wat een nare situatie zeg! Ik ben ook een kind van gescheiden ouders. Ik moet eerlijk zeggen dat ik en mijn zusjes (1,5 - 6 - 8 jaar) er weinig van meegekregen hebben. Natuurlijk waren er veranderingen, zoals uit huis gaan, papa niet vaak meer zien, verdrietige mama en papa, etc. Mijn ouders hebben alles verder zonder ruzie e.d. goed opgelost. Nu ik erop terugkijk is het allemaal beter zo. Ook hebben ze onderling altijd goed contact gehad als het ging om ons, zonder ruzies, moeilijkheden om een extra weekend de kinderen, etc. Nu komen mijn ouders en stiefouders ook gewoon tegelijk bij ons op visite. Onderling gaan ze allemaal goed met elkaar om, als kennissen. Voor mij voelt dit zo fijn, dat dit bij ons mogelijk is! Dit komt denk ik mede doordat het in het begin allemaal 'soepel' verlopen is en er onderling weinig ruzies waren. Ze waren er wel, maar wij als kinderen hebben daar helemaal niks van meegekregen. Onze ouders hebben ook nooit lelijk of negatief over elkaar gepraat.

Jouw meisje is natuurlijk nog een stuk jonger. Erg bewust zal ze er nu niet veel van meekrijgen, al kan ze spanningen denk ik wel aanvoelen. Daar doe je helaas niet veel aan, die spanningen zijn er nou eenmaal. Probeer wel zo min mogelijk ruzies e.d. te maken in het bijzijn van haar, zulke dingen kan ze wel degelijk aanvoelen. Ook is het belangrijk om goed na te denken over de toekomst. Mocht het tot een scheiding komen is het in mijn ogen heel belangrijk dit zo rustig mogelijk te laten verlopen en duidelijke afspraken te maken. Zo krijgt een kind er zo weinig mogelijk van mee.

Ik hoop dat jullie er met therapie uit gaan komen! Ergernissen zijn er helaas overal, in elke relatie. Ik hoop dat die bij jullie op te lossen zijn.

Parisienne schreef:Wat een nare situatie zeg! Ik ben ook een kind van gescheiden ouders. Ik moet eerlijk zeggen dat ik en mijn zusjes (1,5 - 6 - 8 jaar) er weinig van meegekregen hebben. Natuurlijk waren er veranderingen, zoals uit huis gaan, papa niet vaak meer zien, verdrietige mama en papa, etc. Mijn ouders hebben alles verder zonder ruzie e.d. goed opgelost. Nu ik erop terugkijk is het allemaal beter zo. Ook hebben ze onderling altijd goed contact gehad als het ging om ons, zonder ruzies, moeilijkheden om een extra weekend de kinderen, etc. Nu komen mijn ouders en stiefouders ook gewoon tegelijk bij ons op visite. Onderling gaan ze allemaal goed met elkaar om, als kennissen. Voor mij voelt dit zo fijn, dat dit bij ons mogelijk is! Dit komt denk ik mede doordat het in het begin allemaal 'soepel' verlopen is en er onderling weinig ruzies waren. Ze waren er wel, maar wij als kinderen hebben daar helemaal niks van meegekregen. Onze ouders hebben ook nooit lelijk of negatief over elkaar gepraat.

Jouw meisje is natuurlijk nog een stuk jonger. Erg bewust zal ze er nu niet veel van meekrijgen, al kan ze spanningen denk ik wel aanvoelen. Daar doe je helaas niet veel aan, die spanningen zijn er nou eenmaal. Probeer wel zo min mogelijk ruzies e.d. te maken in het bijzijn van haar, zulke dingen kan ze wel degelijk aanvoelen. Ook is het belangrijk om goed na te denken over de toekomst. Mocht het tot een scheiding komen is het in mijn ogen heel belangrijk dit zo rustig mogelijk te laten verlopen en duidelijke afspraken te maken. Zo krijgt een kind er zo weinig mogelijk van mee.

Ik hoop dat jullie er met therapie uit gaan komen! Ergernissen zijn er helaas overal, in elke relatie. Ik hoop dat die bij jullie op te lossen zijn.

De grootste ergenis en waar het allemaal eigenlijk om draait is dat meneer sinds de geboorte langzamerhand meer is gaan werken, nu werkt hij gemiddeld 60uur per week waardoor we dus aardig snel uit elkaar zijn gegroeid....hij ziet niet in dat ook hij moet werken aan de relatie om het te laten slagen en zien we hem dus amper, we staan op en momenteel is hij alleen op zondags vrij...maar dan doet hij bagger weinig....vandaag had de kleine meid gewoon echt een dag die ik ook niet gewend ben, niet slapen, alleen maar huilen en hij zit lekker lui op de bank en ik maar lopen, en het huishouden doen en ik maar zeggen het is ook jouw dochter, maar het enige wat er uitkomt, het interesseert met allemaal NIET meer, nou dan heb ik ook al weinig zin om er uberhaupt ook nog maar het laatste beetje hoop wat er nog wat etc er in te steken.

Is het vele werken van hem een vlucht of is het nodig om jullie gezin te onderhouden/wil hij jullie het beste bieden? Werk jij ook?

Hebben jullie samen al rustig gepraat over hoe je je nu voelt en dat je , als relatietherapie niet gaat werken, aan een scheiding denkt?

@Kiara: Ik zie het zeer zeker als een vlucht het vele werken! Maar het kan er ook mee te maken hebben met het verleden, zijn ouders leven allebei niet meer dat hij nu nergens geen raad mee weet, zijn broers hebben we amper contact mee die laten ook helemaal links liggen dus dat speelt ook allemaal mee, maar hij wil nergens aan mee doen of over praten er komt niks uit!
We hebben voornamelijk eigenlijk meer downs als ups gehad en dat gaat ons beiden ook niet in de koude kleren zitten, maar er over praten wil hij niet (meer).
Ik werk ook, in de thuiszorg, 5 ochtenden + 3 middagen, maar halve wege september gaan er uren af, want ik merk dat het me gewoon te veel is! En ik wil ook meer genieten van mn meisje!

@Parisienne: Hij weet hoe het er voorstaat en dat de volgende stap idd als het niet werkt en goedkomt een scheiding zal zijn, het is niet leuk, maar om alleen bij elkaar te blijven om de kleine meid? Dat lijkt me voor beiden geen suc6! Je leeft toch op een gegeven moment langs elkaar heen en als broer en zus...spanning, romantiek alles is weg op een gegeven moment...
En ik zie het nuchter, we zijn nog jong en kunnen allebei nog alle kanten op, met elkaar of zonder elkaar! Het is helaas niet anders!

Ik wil je alleen even sterkte wensen en een knuffel geven, lijkt me een moeilijke situatie...

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 7 jaar was. Heb er erg veel van mee gekregen. Beginnend met alle ruzie en kopjes die door de lucht vlogen en daarna het zwart maken van elkaar bij mij en mijn broers. Nu hebben ze een prima band met elkaar en kunnen zelfs bij elkaar op de koffie en verjaardagen.

Ik denk zelf dat het niet uitmaakt op welke leeftijd van de kinderen je zou gaan scheiden ( mocht het hier echt op uit lopen) een kind lijdt er altijd onder. Zijn of haar gezin is niet meer compleet. Dit kan ze zich op latere leeftijd gaan beseffen of als je kinderen al wat ouder zijn dan misschien meteen. Natuurlijk jullie dochter is nog erg jong en zal er op dit moment niet echt 'last' van ondervinden, maar op latere leeftijd zal ze zich beseffen dat haar gezin niet compleet is met biologische vader en biologische moeder. Ookal zou er dan ooit een 'stiefvader' of 'stiefmoeder' in het spel zijn, het blijft een feit dat haar vader en haar moeder niet meer samen zijn.

Deze reden is in mijn ogen alsnog geen reden om niet uit elkaar te gaan, als het niet meer werkt. Want een kind met ruzie's op laten groeien is ook geen optie.

Succes met eventuele relatietherapie en eventuele verdere stappen. Geen enkele keus is op dit moment goed voor jullie kindje, maar soms moet je ook aan jezelf denken.

Tot zover bedankt voor alle lieve berichtjes! Ik heb voorlopig de keus gemaakt om bij mijn ouders met onze dochter te gaan wonen om elkaar even de ruimte te geven en na te denken hoe nu verder!

Mijn dochter was 4 maanden toen we uit elkaar gingen! Ik weet niet of een kindje er veel van meekrijgt. Volgens mij niet, maar een kind voelt zeker wel de spanning en als je gestresst bent voelt ze dat ook. Logisch ook, als ergens een gespannen sfeer is of iets dergelijks, dan merk je dat zelf ook. Ze zal er dus wel iets van merken, maar niet zo als een veel ouder kind dat zou doen dat bijv. zijn/haar ouders ruzie kan horen maken en begrijpen wat er gezegd wordt.

Ik ben overigens wel heel bang dat mijn dochter er later last van gaat krijgen. Dat ze bijv. bij vriendinnetjes ziet dat daar wel een papa en mama in het spel zijn en bij ons niet. Ze zal ook zeker vragen gaan stellen daarover.

Hopelijk helpt de therapie jullie in de goede richting en is een scheiding niet nodig! Sterkte en succes.

Heftig hoor! Ik heb er geen ervaring mee, maar wil je wel veel sterkte wensen!

Je hebt dus een stap gezet, maar deze hoeft gelukkig niet definitief te zijn. Wanneer ga je tijdelijk weg? Hoe reageerde je man?

Deze week, weet nog niet wanneer, zit met een gebroken week qua werk dus moet even overleggen nog met paps en mams!

En mijn man? Dies er niet blij mee, maar misschien zet het hem aan het denken als hij thuis komt, er is niemand dat hij toch wakker word geschut...het leven zeg maar draait niet meer alleen om hem, maar ook om mij en de kleine meid!

hoi annie,

ik wil je veel sterkte wensen en hopelijk komt het toch allemaal goed tussen je man en jou

liefs liesje

Ik wil je ook even heel veel sterkte wensen. Ik ben kind van gescheiden ouders, zijn gescheiden toen ik vier jaar was, kan me daar zelf helemaal niets meer van herinneren. voor jou!

He wat naar om te lezen, veel sterkte met je beslissing en hopelijk komen jullie eruit.

Jeetje, wat erg om te lezen zeg. Ik ga voor jullie duimen dat het weer goed komt.

hey
wat vervelend om te lezen zeg,dat het nu dus echt niet meer goed gaat tussen jullie.Ik hoop voor jullie dat jullie er toch nog uit kunnen komen samen,of met hulp van een relatietherapeut.Misschien een tip om eens met zn 2tjes een weekendje of een dag weg te gaan,zonder Y.na een rustige plek,desnoods een hotelkamer of wat dan ook.op neutraal te terrein waar jullie eens rustig kunnen praten.Misschien heb je het allang geprobeerd hoor.
Na de komst van V is het hier ook met veel ups en downs gegaan,en ook meerdeel downs dan ups.maar wat ons goed doet is afentoe een avondje uit eten te gaan.V een weekendje laten logeren en dan ook alle tijd aan elkaar besteden.

Heel veel sterkte in iedergeval en een dikke knuffel voor Y.

Als eerste heel veel sterkte.

Verder even over later: zelf zijn mijn ouders ook gescheiden toen ik jong was (2) en ik heb het hier nooit moeilijk mee gehad. Ik wist/weet gewoon niet beter dan dat mijn ouders uit elkaar zijn. Ik denk dat dit vooral ook komt doordat ik zo jong was. Mijn oudere zussen hebben er wel meer moeite mee gehad.