Wat kan ik vragen?

Over een paar weken begin ik met een stage, ga ik weer werken en ga mijn laatste studiejaar in. Dit houdt in dat ik 36 uur kwijt ben met stage en werk + wat uren reistijd. Daarnaast ga ik 's avonds naar school en zal er ook gestudeerd moeten worden. Al met al toch nog best wat uurtjes.
Ik heb het al vaker op deze manier gered (nouja dan 32 uur werken, maar toch) en het moet dus te combineren zijn met mijn zoon.
Sinds een paar weken woont mijn vriend bij ons. Hij werkt 40 uur. Kan ik hem structureel betrekken in het wegbrengen/ophalen van mijn zoon? Ik weet niet, maar vind het een beetje lastig..

heb hij dat zelf nog niet aangeboden om je te helpen dan?

Ja hoor.. Als het jou tijd scheelt en hij die tijd heeft en dat wil doen. Op die manier begin je toch een beetje een gezinnetje te vormen, en dat is volgens mij uiteindelijk ook de bedoeling.

Ja, maar wel bespreken voor die tijd.

Ik zou gewoon eens vragen wat voor idee hij daar over heeft. Kan me niet voorstellen dat hij daar niet ook over heeft nagedacht En als hij bij jullie is komen wonen, dan wist hij natuurlijk van tevoren ook wat hem te wachten kon staan.

is het al eens 'luchtig' te sprake gekomen hoe hij daar evt tegenover staat?

Ik zou het er gewoon over hebben en kijken hoe het in jullie schema samen te passen is. Jullie wonen samen, dus je wordt ook een gezin uiteraard, en dan kan het ook voorkomen dat hij soms je zoon haalt, of brengt. Ik denk dat hij het met liefde zal gaan doen.

Joy_ schreef:Ja hoor.. Als het jou tijd scheelt en hij die tijd heeft en dat wil doen. Op die manier begin je toch een beetje een gezinnetje te vormen, en dat is volgens mij uiteindelijk ook de bedoeling.

Ja is ook zo. Misschien vind ik het eng om wat dingen los te laten maar hoop ook gewoon dat het voor hem niet te veel wordt ineens allemaal.
We zijn over het algemeen, na het werk, 3 avonden beide thuis en daarvan kan hij 2 keer eerder bij de BSO zijn..

We hebben al wel gezegd dat we even moeten overleggen over wat dingetjes..

pippa, aan de ene kant denk ik ook dat hij het graag doet om mij te steunen en hij is ook gek op L.. Maar ik vind het serieus moeilijk dit al zo uit handen te 'moeten' geven.

Je zou het altijd met hem kunnen bespreken.
Hij wist (neem ik aan) dat je een kind had en daar hoort ook bij dat hij daar een deel aan gaat nemen.
En af en toe ophalen/wegbrengen lijkt mij geen probleem, maar ken natuurlijk jullie situatie verder niet.

Ik vind van wel, ik denk ook niet dat je kunt gaan samenwonen met iemand die een klein kind heeft zonder dat je met z'n drieën een gezin gaat vormen en daar dus gewoon in mee te draaien.

Ik had het voor ons alle drie gewoon fijn gevonden als we dit rustig op konden bouwen. We hebben voor elkaar gekozen, en hij dus ook voor mn zoon, maar toch is het wennen/lastig. Maar zoals de situatie wordt, zou het gewoon gek zijn als het allemaal op mij neerkomt. Kan mn gevoel ook niet helemaal goed uitleggen merk ik..

Natuurlijk kun je je vriend daarvoor vragen, het zou bijzonder zijn wanneer hij ( mits het voor hem goed te doen is dan) zou weigeren. Natuurlijk is het jouw zoon en zou je op het moment dat je vriend niet bij je zou wonen zelf voor een oplossing moeten zorgen, je voelt je verantwoordelijk. Echter, de situatie is nu zo dat je hem wel zou kunnen vragen omdat hij bij je woont. Vragen staat vrij, een overleg is daarom mogelijk. Wellicht is het ook wel leuk voor hem om wat quality time met je zoon door te brengen zonder dat jij erbij bent? Weet natuurlijk niet hoe de relatie tussen hem en jouw zoon is. Als je samenwoont heb je mogelijkheden, die zou ik benutten!

Hij heeft voor jou gekozen en daarmee ook voor je zoontje. Als hij bij jullie komt wonen vind ik dat hij ook zijn aandeel heeft in de verzorging van je zoontje. Ik vind dus dat je hem prima kunt vragen om hem op te halen. Anders zou ik het vinden als je 'm vraagt om naar een ouderavond te gaan zonder jou.

Elodie schreef:Ik had het voor ons alle drie gewoon fijn gevonden als we dit rustig op konden bouwen. We hebben voor elkaar gekozen, en hij dus ook voor mn zoon, maar toch is het wennen/lastig. Maar zoals de situatie wordt, zou het gewoon gek zijn als het allemaal op mij neerkomt. Kan mn gevoel ook niet helemaal goed uitleggen merk ik..

Je voelt je schuldig omdat je denkt dat je de verantwoordelijkheid voor je kind niet af en toe bij je partner neer kan leggen?

Maar wat al gezegd is, je woont samen, je partner kiest voor jou en daarmee automatisch ook voor je kind. Daar horen verantwoordelijkheden bij. Hij is niks verplicht natuurlijk, maar jij moet in alle vrijheid wel kunnen vragen of je vriend je wil bijstaan in deze dingen en er ook op kunnen vertrouwen dat hij dit doet. Hij is toch een deel van jouw leven, en je zoontje hoort ook bij dat leven.