Jezelf iets aandoen.

Ik denk wel dat, wie echt de plannen heeft, dat eerder in stilte zou doen, omdat zij niet willen worden tegengehouden.
Maar mensen die roepen dat ze de plannen hebben zijn inderdaad ook zorgwekkend.

Je hebt ook nog de mensen die het gebruiken als dreigement: "Als je het nu uit maakt dat maak ik er een einde aan", in de hoop dat ze niet verlaten worden. Of ze het echt doen, dat weet je niet, maar ook hier spreken ze een angst uit.

June schreef:

Youandi schreef:Ik ken genoeg voorbeelden van mensen die continue dreigden, maar nooit van plan waren serieus iets te gaan doen. Alles voor de aandacht. En de omgeving er maar achteraan rennen. Dát vind ik egoïstisch. Uitzonderingen daargelaten uiteraard.

Ik vraag me op zo'n moment af waarom je die aandacht dan nodig hebt. Het feit dat iemand op zo'n manier aan aandacht moet komen, vind ik ook zorgwekkend hoor. Dat doe je ook niet zomaar.

Ik vind dat ook erg zorgwekkend en dus niet persé egoïstisch. Diegene voelen zich blijkbaar niet gehoord door hun omgeving, voelen zich niet serieus genomen en gaan dus op deze manier aandacht zoeken... Eigenlijk is het triest dat, dat nodig is om je gehoord te voelen.

Wat ik het meest erge vind zijn de mensen die steeds dreigen zichzelf wat aan te doen of heel hard roepen dat 'het leven geen zin meer heeft', enzovoorts, maar de hulp die ze krijgen niet accepteren en de eerst volgende keer dat ze ook maar iets denken te mankeren het hele ziekenhuis op zijn kop laten zetten om uit te zoeken wat er aan de hand is omdat ze niet dood willen.
Dat behoort natuurlijk ook bij hun psychische ziektebeeld maar toch vind ik het moeilijk om daar mee om te gaan (in mijn werk heb ik een client die zo is).

Kaas schreef:Ik denk wel dat, wie echt de plannen heeft, dat eerder in stilte zou doen, omdat zij niet willen worden tegengehouden.
Maar mensen die roepen dat ze de plannen hebben zijn inderdaad ook zorgwekkend.

Je hebt ook nog de mensen die het gebruiken als dreigement: "Als je het nu uit maakt dat maak ik er een einde aan", in de hoop dat ze niet verlaten worden. Of ze het echt doen, dat weet je niet, maar ook hier spreken ze een angst uit.

Ik heb hier even geen onderzoekresultaten, maar mijn psycholoog heeft me ooit verteld dat het merendeel van de zelfmoordpogingen dus wel van tevoren is aangekondigd en dat het een grote misvatting is dat degenen die het roepen het niet doen.

Ik zou het zelf niet van de daken schreeuwen.

Kaas schreef:Ik zou het zelf niet van de daken schreeuwen.

Ik zou het zelf niet doen. Dat maakt natuurlijk nog niet dat iemand anders het niet doet.

Geluk schreef:Ik neig nu trouwens nog steeds weleens naar dit soort ideeën en gedachtes, maar ik laat ze zo min mogelijk toe. Ik voel het nu ook beter aankomen. Als ik voel dat ik weer richting depressie ga, ben ik heel hard voor mezelf en moet ik gewoon doorgaan met mijn leven en met vriendinnen blijven afspreken etc, ookal heb ik daar op dat moment totaal geen zin in. Het liefst lig ik op zulke momenten de hele dag in bed met mijn chillpak aan en eet ik alleen maar lekkere dingen en ik weet wel dat dat me even goed doet, maar uiteindelijk glijd ik dan alleen maar meer af. Ik gun mezelf af en toe een uurtje huilen in bed en daarna moet ik dan weer de draad oppakken.

Ik heb idd nog steeds af en toe wel eens zo'n off-day (zo noem ik ze maar), heb dan nergens zin in en hang alleen maar thuis rond in mn pyjama of lig de halve dag te slapen. Maar ik zorg er nu wel voor dat ik er niet in blijf hangen en de dagen erna weer genoeg (leuke) dingen te doen heb.

Vandaag heb ik ook een beetje zo'n dag trouwens, maar wie wordt er ook niet depressief van dit weer?? Heb een uur geleden pas gedoucht en ga zo ff de stad in denk ik, shoppen

Ik had vandaag ook zo'n dag, het weer helpt dan inderdaad niet heel erg mee en toen ik bleek vanmiddag ook ineens ongesteld te zijn, daar wordt het ook niet echt beter van Ik heb net ook even lekker gewinkeld, heb een hele leuke sjaal gekocht en wat fijne verzorgingsspulletjes, ben weer een beetje blij nu

Bliss schreef:
Ik heb idd nog steeds af en toe wel eens zo'n off-day (zo noem ik ze maar), heb dan nergens zin in en hang alleen maar thuis rond in mn pyjama of lig de halve dag te slapen. Maar ik zorg er nu wel voor dat ik er niet in blijf hangen en de dagen erna weer genoeg (leuke) dingen te doen heb.

Vandaag heb ik ook een beetje zo'n dag trouwens, maar wie wordt er ook niet depressief van dit weer?? Heb een uur geleden pas gedoucht en ga zo ff de stad in denk ik, shoppen

Ik herken het gevoel. Ik zit dus ook nog steeds in pyjama terwijl ik eigenlijk gewoon nuttige dingen had moeten doen vandaag.. kan me er niet toe zetten. Heb alleen de was gedaan..

June schreef:

Kaas schreef:Ik denk wel dat, wie echt de plannen heeft, dat eerder in stilte zou doen, omdat zij niet willen worden tegengehouden.
Maar mensen die roepen dat ze de plannen hebben zijn inderdaad ook zorgwekkend.

Je hebt ook nog de mensen die het gebruiken als dreigement: "Als je het nu uit maakt dat maak ik er een einde aan", in de hoop dat ze niet verlaten worden. Of ze het echt doen, dat weet je niet, maar ook hier spreken ze een angst uit.

Ik heb hier even geen onderzoekresultaten, maar mijn psycholoog heeft me ooit verteld dat het merendeel van de zelfmoordpogingen dus wel van tevoren is aangekondigd en dat het een grote misvatting is dat degenen die het roepen het niet doen.

Het 'blaffende honden bijten niet' principe is heel erg achterhaald. Het praten over zelfmoord is het grootste risicosignaal voor hulpverleners. Ik heb hier weleens een onderzoek over geciteerd, ik kan het nu alleen zo snel niet terug vinden, maar bij slechts een heel klein percentage (enkele procenten) van de zelfdodingen, heeft diegene er nooit met iemand over gesproken.

Ik denk weleens "als ik nu niet binnen 2 seconden op de rem duw is alles voorbij" Niet dat ik maar een seconde overweeg om het niet te doen, maar toch.

Tsja, mijn onderarm zit onder de littekens van de automutilatie. Ik heb vroeger ook wel zelfmoordpogingen gedaan maar ik was te jong (12) om te begrijpen dat je jezelf niet kan wurgen .
Ik zal nu geen zelfmoord plegen omdat ik dat mijn mams en zus niet aan kan doen maar als de dokter mij morgen verteld dat ik nog een week te leven heb zal ik daar geen traan om laten.

Edit: ik zeg dit niet om zielig te doen of om medelijden. Zo voel ik het gewoon en ik heb er op mijn eigen vreemde manier wel vrede mee.

Jeetje, Sorella, wat heftig. Je klinkt er niet heel 'somber' onder terwijl ik het vreselijk zou vinden als ik me zo zou voelen. Voor mij moeilijk te begrijpen dus.

Sorella schreef:Tsja, mijn onderarm zit onder de littekens van de automutilatie. Ik heb vroeger ook wel zelfmoordpogingen gedaan maar ik was te jong (12) om te begrijpen dat je jezelf niet kan wurgen .
Ik zal nu geen zelfmoord plegen omdat ik dat mijn mams en zus niet aan kan doen maar als de dokter mij morgen verteld dat ik nog een week te leven heb zal ik daar geen traan om laten.

Edit: ik zeg dit niet om zielig te doen of om medelijden. Zo voel ik het gewoon en ik heb er op mijn eigen vreemde manier wel vrede mee.

Volgens mij heb ik in een ander topic ook zoiets van jou gelezen?
Hoe komt het dan dat je je zo voelt?
Idd, als ik mezelf zo zou voelen dan voelt dat toch heel erg rot denk ik?
Zo kun je toch niet echt leven?

PluDan schreef:

Sorella schreef:Tsja, mijn onderarm zit onder de littekens van de automutilatie. Ik heb vroeger ook wel zelfmoordpogingen gedaan maar ik was te jong (12) om te begrijpen dat je jezelf niet kan wurgen .
Ik zal nu geen zelfmoord plegen omdat ik dat mijn mams en zus niet aan kan doen maar als de dokter mij morgen verteld dat ik nog een week te leven heb zal ik daar geen traan om laten.

Edit: ik zeg dit niet om zielig te doen of om medelijden. Zo voel ik het gewoon en ik heb er op mijn eigen vreemde manier wel vrede mee.

Volgens mij heb ik in een ander topic ook zoiets van jou gelezen?
Hoe komt het dan dat je je zo voelt?
Idd, als ik mezelf zo zou voelen dan voelt dat toch heel erg rot denk ik?
Zo kun je toch niet echt leven?

Ja dat kan best kloppen. Vind het heel moeilijk om het er met vrienden over te hebben en hier kan ik even lekker mijn verhaal kwijt! Sorry voor de herhalingen haha!
Ik voel me nu al zo'n 10 jaar zo en, heel gek, ik ben er wel aan gewend. Ik weet eigenlijk niet hoe het voelt om 's ochtends wakker te worden en zin te hebben in de nieuwe dag. Ik ga sinds kort wel naar de psycholoog, misschien dat dat gaat helpen! Ik ben er voor mezelf ook wel een beetje klaar mee en wil in ieder geval proberen om er wat aan te gaan doen! Dat is voor mij al een hele stap!

*

Eén keer in m'n leven het ik er misschien een paar minuten aan gedacht. Ik zat in de auto, reed op een 80 km weg en ik was echt intens verdrietig en aan het hyperventileren. Even dacht ik als ik nu tegen een boom aan rij ben ik overal van af en voel ik me niet zo klote. Nou ik heb het gelukkig niet gedaan en daar ben ik nu natuurlijk blij mee. Het is inmiddels ruim 2,5 jaar geleden en ik hoop zoiets nooit meer te voelen !

Niet quoten ajb

Toen ik 15 jr. was heb ik verschillende "pogingen" gedaan, polsen doorsnijden, vergif opdrinken, wurgen/ophangen. Maar elke keer op het laatste moment ermee stoppen. Zoals de polsen was toen met een sleutel, of een aardappelschilmesje, en niet verticaal maar horizontaal.. Dat werkte dus niet, het vergif was gewoon goor, dus na 1 slokje ben ik gestopt. En wurgen/ophangen. Was met een jojo in bed gaan liggen, het stropje om me nek, en de jojo onder het matras, zou vanzelf een keer vast komen en niet los raken, en elke keer gedacht nee ik doe het niet. De afscheidsbrieven heb ik bewaard in mijn dagboek, best wel beangstigend om dat terug te lezen.

Een halfjaar geleden kreeg ik een terugval in mijn depressie, ik kreeg allemaal vreemde scenario's in mijn hoofd. Met mijzelf verdrinken in bad, of met een mes onder de douche, tegen een boom aanrijden. Maar ik moet gelukkig zijn met het leven wat ik nu heb. Hier doe ik het voor, een ander zou jaloers zijn op mij, als ze weten hoe ik het nu voor elkaar heb.
Plz niet quoten

Ik heb jaren geleden een slechte periode gehad. Toen krasde ik in mijn polsen met een scherp pincet of een schaar. Niet tot bloedens toe, maar wel tot dat er rode streep zichtbaar was. Dan was ik tevreden. Ik wist wel dat het pijn deed, maar daar was ik me niet van bewust. Ik schaam me er nog steeds voor als ik er over vertel.

Nu ben ik me er van bewust geraakt hoe mooi maar ook hoe hard het leven kan zijn. Zeker nadat afgelopen december mijn moeder overleden is.

Nee dat heb ik nooit gedacht.

Zelfs als ik een paniekaanval heb ben ik niet bang voor de 'aanval'.. ik ga goed relativeren dat hij weer overgaat. (nu krijg ik die paniekaanval meestal door angst, en de angst is groter - dus ik let niet zo op lichaamlijke klachten).

Smikkell schreef:Vinden jullie het echt een egoistische keuze? En waarom?

Ik vind het ook egoïstisch, maar ik zie dat niet persé als negatief. Egoïsme betekend toch dat je jezelf voorop stelt, je voor jezelf kiest? Dat doen we in het dagelijks leven allemaal vaak genoeg. Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd, en dat vind ik ook een egoïstische keuze. Maar wel een begrijpelijke. Als je zoveel pijn voelt, dan kies je voor de verlichtende weg. Neemt niet weg dat het heel oneerlijk en verdrietig is voor de 'achterblijvers'.
Ik ben wel zo vreselijk boos geweest op mijn vader toen ik erachter kwam dat hij niet aan hartproblemen was gestorven maar er zelf mee wilde stoppen. Maar toen ik zelf depressief werd begreep ik hem opeens helemaal en heb ik alle boosheid laten varen. Helaas gaat dat gepaard met een enorm gemis wat ik nooit meer zal overkomen, maar het voelt goed dat ik begrijp waarom hij het deed.

Zelf heb ik het nooit serieus overwogen maar de gedachtes heb ik wel gehad, en soms nog wel eens helaas.