Jezelf iets aandoen.

Hebben jullie wel eens de gedachte gehad om jezef iets aan te doen?
Ben je bang voor deze gedachtes of weet je zeker dat het alleen maar gedachtes zijn die weer voorbij gaan?

Zou je jezelf uiteindelijk echt wat aan kunnen doen?
Waarom denk je dat of wat houdt je tegen om het niet te doen?

Wie wil er wat over kwijt!?

hooi

ik heb helaas een hele tijd elke dag die gedachte gehad, toen op dat moment dacht ik dat het nooit meer over ging en dat ik er dus maar aan toe moest geven. ik vond het verschrikkelijk maar kon de mensen om me heen niet meer zien. mij heeft de antidepressiva heel veel geholpen in combinatie met intensieve therapie . ik heb die gedachten eigenlijk heel weinig meer gelukkig en als ik ze heb weet ik dat ze over gaan en weet ik wat ik moet doen door een crisessignalerings plan die ik op therapie gemaakt heb.

norah schreef:hooi

ik heb helaas een hele tijd elke dag die gedachte gehad, toen op dat moment dacht ik dat het nooit meer over ging en dat ik er dus maar aan toe moest geven. ik vond het verschrikkelijk maar kon de mensen om me heen niet meer zien. mij heeft de antidepressiva heel veel geholpen in combinatie met intensieve therapie . ik heb die gedachten eigenlijk heel weinig meer gelukkig en als ik ze heb weet ik dat ze over gaan en weet ik wat ik moet doen door een crisessignalerings plan die ik op therapie gemaakt heb.

Maar het zijn gedachtes en je wilt het dus niet echt?

Heel wat jaren terug wilde ik mijzelf echt iets aan doen. Ik zat op mijn kamer en probeerde mijn polsen af te knijpen met een scherp armbandje. Heb dit toen een aantal keren om mijn polsen gewikkeld en heen en weer getrokken. Had schaaf wondjes, gelukkig niet diep. Ook beet en sloeg ik mijzelf. Als ik er nu aan terug denk denk ik, waar was ik mee bezig? Is dit wat ik wil?

Nadien ben ik in therapie gegaan. Was een ophoping van van alles. Ouders die jaren ervoor waren gescheiden, ik aan de drugs en school waar het niet goed ging.
Heel wat jaren later, nu dus, gaat alles goed. Denk soms nog wel eens, als het zo moet wil ik mijzelf wel iets aan doen zodat ik er niet meer ben. Maar ik wil mijn vriend en familie geen verdriet doen met die gedachten van mij, dan zijn die gedachten ook zo weer voorbij.

Ja, ik denk het wel eens en ik flirt wel eens met de bomen/vangrail die ik tegenkom maar ik zou het nooit doen.

Ik heb niet alleen die gedachte heel vaak gehad, maar ik heb mezelf ook heel vaak wat aangedaan. Ik heb mezelf op allerlei manieren jarenlang beschadigd. Verder heb ik drie keer een overdosis genomen. En nu heb ik een eetstoornis.
Het blijft bij mij dus niet bij gedachten. Hoewel het nu wel veel beter gaat, afgezien van het eten. Momenteel blijft het wat zelfbeschadiging en suïcide bij gedachten die af en toe de kop op steken, maar waar ik wel mee om kan gaan op een goede manier. Toch maken ze me soms wel bang.
Mij is wel duidelijk geworden na die overdoses dat ik niet op een directe manier een eind aan mijn leven kan maken. Dat ik dat eigenlijk toch niet durf en misschien ook niet wil op zo'n moment.

Ja, toen ik depressief was wilde ik heel graag dood. Gewoon een einde aan alle pijn en klaar. Die gedachten had ik heel vaak, zo niet dagelijks. Heb ook wel 'onderzoek' gedaan naar wat dan een 'prettige'/makkelijke manier zou zijn, helaas/gelukkig kon ik die niet echt vinden. Was te bang voor de pijn die aan de dood vooraf zou gaan, heb dus nooit een poging gewaagd. Ik denk dus uiteindelijk niet dat ik mezelf ooit echt wat aan zou kunnen doen. Vooral omdat ik dus het lef niet heb blijkbaar.

Ook weet ik nu uit eigen ervaring dat ik wel degelijk uit een depressie kan komen, dat het lijden niet eeuwig hoeft te duren. En heb ik straks een klein kind dat op mij vertrouwt. Maar ik weet niet of ik die laatste twee argumenten nog als waarheid zou kunnen aannemen als ik ooit weer zo depressief zou worden. Vorige keer kon je mij er namelijk ook echt niet van overtuigen dat ik me ooit nog minder kut zou voelen en geloofde ik oprecht dat mijn geliefden beter af zouden zijn zonder mij.

Maar persoonlijk denk ik dat het nu gewoon niet meer zover zal komen, omdat ik mezelf niet zo ver zou laten afglijden in een depressie als toen en gewoon op tijd hulp zou zoeken. Dus bang voor een nieuwe depressie en/of suïcidale gedachten ben ik niet.

Ik verkeer niet in een depressie maar ik heb wel al heel lang 's avonds de gedachten dat het voor mij wel mag eindigen. Of zelf een einde eraan maken, maar het liefst gewoon niet meer wakker worden.

Het gaat momenteel niet heel erg lekker, en dan denk ik wel eens: 'rijd me nu maar gewoon aan' 'laat maar eens die vrachtwagen op me afkomen' als ik in de auto zit.

Ik heb niet genoeg lef om het te doen. Maar verder kan ik me nu niet voorstellen dat de wereld echt iets zou missen zonder mij.

Caro schreef:Ik verkeer niet in een depressie maar ik heb wel al heel lang 's avonds de gedachten dat het voor mij wel mag eindigen. Of zelf een einde eraan maken, maar het liefst gewoon niet meer wakker worden.

Het gaat momenteel niet heel erg lekker, en dan denk ik wel eens: 'rijd me nu maar gewoon aan' 'laat maar eens die vrachtwagen op me afkomen' als ik in de auto zit.

Ik heb niet genoeg lef om het te doen. Maar verder kan ik me nu niet voorstellen dat de wereld echt iets zou missen zonder mij.

+1. Zo voel ik het inderdaad ook. Ik ben trouwens echt niet ongelukkig, ook niet ongelukkig maar wel tevreden en toch blijft dat gevoel/die gedachtes.

Francaise_ schreef:

Caro schreef:Ik verkeer niet in een depressie maar ik heb wel al heel lang 's avonds de gedachten dat het voor mij wel mag eindigen. Of zelf een einde eraan maken, maar het liefst gewoon niet meer wakker worden.

Het gaat momenteel niet heel erg lekker, en dan denk ik wel eens: 'rijd me nu maar gewoon aan' 'laat maar eens die vrachtwagen op me afkomen' als ik in de auto zit.

Ik heb niet genoeg lef om het te doen. Maar verder kan ik me nu niet voorstellen dat de wereld echt iets zou missen zonder mij.

+1. Zo voel ik het inderdaad ook. Ik ben trouwens echt niet ongelukkig, ook niet ongelukkig maar wel tevreden en toch blijft dat gevoel/die gedachtes.

Nee dat heb ik ook. Ik verkeer niet op de rand van de afgrond, ik funtioneer prima, heb nog in bepaalde dingen lol maar ik kan nu ook niet zeggen dat ik overloop van geluk. Ik weet niet of ik tevreden ben, over sommige dingen denk ik wel maar over andere dingen helemaal niet.

Hebben we een midlifecrisis?

Ik denk het. Het het ís-dit-nou-alles-gevoel'.

Nou lekker dan. Is dit nu inderdaad alles? Je spreekt wat af met vrienden, gaat eens op vakantie en voor de rest is het gewoon datzelfde eentonige ritme van opstaan, naar je werk gaan, thuiskomen en naar bed gaan.

Naja, het hoort erbij... Of zoiets.

In ieder geval fijn te weten dat ik niet de enige ben met die gevoelens!

Aantal jaren geleden heb ik hier heel vaak over gedacht, en probeerde ook om dit door te zetten (sneed mezelf).

Gelukkig door hulp denk ik er nu eigenlijk nooit meer aan, tuurlijk ben ik wel eens heel erg verdrietig om alles, maar weet dat er mensen zijn die van me houden.
Dus ga dan met 1 van hen praten die me altijd het licht wel weer laten zien

Hmm op dit moment zit ik in de knoop met mezelf en mijn hele situatie.
Dacht wel vaker wanneer houd het eens op maar nooit echt gedacht om er een einde aan te maken, zou ik ook niet zelf durven eigenlijk.
Ben denk ik ook wel bang om te sterven...

Nooit gedacht dat ik het ooit zou denken maar helaas heb is het hier wel gebeurt.
De afgelopen periode was echt een hel voor me. En ik heb een aantal keren gedacht om met mijn auto tegen een boom aan te rijden. Ik wilde gewoon rust !
Het was ook bijna echt gebeurt. Dan wel niet tegen een boom maar frontaal op een andere auto. Ik heb net mijn stuur kunnen omgooien. Op dat moment schrok ik wel maar een paar minuten later baalde ik dat het niet gebeurt was.
En ik heb 1 keer gehad dat ik zo diep zat dat ik mijn appartement wilde vernielen. En heb ook serieus naar het balkon gekeken.
Gelukkig stond op dat moment een vriend aan de deur.

Het zijn gevoelens en gedachten die met je aan de haal gaan. En nee ik wilde het echt niet maar op dat moment kon ik niet meer rationeel nadenken. Het enige wat ik wilde was weg, weg uit die situatie, ik wilde rust !

Nu het beter met me gaat schaam ik me dat ik die gevoelens heb gehad. Ik schaam echt heel diep ervoor. Maar nu gaat het beter en heb ik geen enkele keer meer gedacht dat ik niet meer wilde.

Soms wil ik 's nachts wel dood als alle demonen uit het verleden even mijn hoofd door de war komen gooien. Dan zou ik het liefst willen dat alles van het ene op het andere moment weg was. Dus ook alles om me heen. Ik weet dat dit niet zomaar kan, dus doe ik het ook niet, want dan denk ik aan alle mooie dingen waarvoor ik leef en al staan die dan nog zo ver van me af. Ze zijn wel een beslissende factor in mijn volharding om mezelf niks aan te doen.

Ik heb het pas heel erg gehad. Het gevoel was heel sterk. Ben er ook erg van geschrokken daarna, toen ik weer 'helder' was. Ik denk niet dat ik het echt zou doen, of ik moet heel ver heen raken, maar dat gebeurd vast niet zomaar. (niet quoten)

Ik vraag me altijd af of er uberhaupt wel mensen zouden zijn die mij missen als ik er niet meer ben.

Het is niet zo dat ik per sé dood zou willen, maar ik heb zó vaak momenten dat ik gewoon geen zin meer heb om te leven...

En dat komt allemaal voort uit onvrede over mijn leven en het feit dat ik mijn toekomst zie als een groot, zwart gat. Het voelt doelloos en nutteloos en net als Girli vraag ik me vaak af of er mensen zijn die me écht zouden missen als ik er niet meer ben.

Edit: ik zou mezelf niet zo gauw iets aandoen, dat durf ik dan weer niet. Hoewel ik er in het verleden heel vaak over nagedacht heb.

Ja.. Paar jaar geleden.. En ik schaam me er heel erg voor.

girli schreef:Ik vraag me altijd af of er uberhaupt wel mensen zouden zijn die mij missen als ik er niet meer ben.

Natuurlijk zul je door heel veel mensen gemist worden

Lize schreef:Ja.. Paar jaar geleden.. En ik schaam me er heel erg voor.

Waarom?

Ik ben depressief geweest, en in die tijd wilde ik mezelf ook wel wat aandoen. Ik heb er nu wel spijt van, en ik ben ook niet zo begripvol naar mezelf toe, ik snap gewoon niet hoe ik zo kon denken. Zo egoïstisch, maar ook zo irrationeel en ook gewoon dom, totaal geen oog voor de toekomst.

Smikkell schreef:

Lize schreef:Ja.. Paar jaar geleden.. En ik schaam me er heel erg voor.

Waarom?

Weet niet.. Ik denk omdat het voormij voelt als iets wat je niet doet.
Maar was toen zoo beschadigd door mijn 'vriendje' en zijn vrienden, dat ik het voor mijn gevoel toen niet meer aankon.
Achteraf snap ik aan de ene kant wel waarom ik het wilde doen, maar aan de andere kant totaal niet. Zijn ook andere uitwegen..

Lize schreef:

Smikkell schreef:

Lize schreef:Ja.. Paar jaar geleden.. En ik schaam me er heel erg voor.

Waarom?

Weet niet.. Ik denk omdat het voormij voelt als iets wat je niet doet.
Maar was toen zoo beschadigd door mijn 'vriendje' en zijn vrienden, dat ik het voor mijn gevoel toen niet meer aankon.
Achteraf snap ik aan de ene kant wel waarom ik het wilde doen, maar aan de andere kant totaal niet. Zijn ook andere uitwegen..

Zoals?