Jezelf iets aandoen.

Vinden jullie het echt een egoistische keuze? En waarom?

Smikkell schreef:Vinden jullie het echt een egoistische keuze? En waarom?

Bedoel je hiermee jezelf van het leven beroven?

Nee, dat vind ik geen egoïstische keuze. In mijn ogen is het iets dat je niet zomaar doet, er gaat een lange tijd aan vooraf. En het ligt eraan hoe ver je in de problemen zit en hoe helder je dingen nog ziet, maar ik neem aan dat je niet denkt 'oh het kan me geen barst schelen hoe het voor anderen voelt als ik er niet meer ben'. Ik denk juist dat mensen die op het punt staan zichzelf wat aan te doen, ervan overtuigd zijn dat zijn/haar omgeving opgelucht zal zijn.

En al zou het wél een egoïstische daad zijn...
Is het dan van anderen niet net zo egoïstisch om te verwachten dat 'ik' (in het algemeen, ik bedoel dus niet mij persoonlijk) mijn ellendige leventje blijf leven zodat die ander geen verdriet krijgt???

Smikkell schreef:

Lize schreef:

Smikkell schreef:

Lize schreef:Ja.. Paar jaar geleden.. En ik schaam me er heel erg voor.

Waarom?

Weet niet.. Ik denk omdat het voormij voelt als iets wat je niet doet.
Maar was toen zoo beschadigd door mijn 'vriendje' en zijn vrienden, dat ik het voor mijn gevoel toen niet meer aankon.
Achteraf snap ik aan de ene kant wel waarom ik het wilde doen, maar aan de andere kant totaal niet. Zijn ook andere uitwegen..

Zoals?

Hulp zoeken, erover praten..
Ik heb nu overigens nooit meer deze gevoelens.

Vind het geen egoïstische keuze. Als je echt niet meer wilt.
Vind alleen wel dat je bij je keuze zo min mogelijk anderen moet betrekken. Denk aan voor de trein springen ofzo.

Sjaantje schreef:

Smikkell schreef:Vinden jullie het echt een egoistische keuze? En waarom?

Bedoel je hiermee jezelf van het leven beroven?

Nee, dat vind ik geen egoïstische keuze. In mijn ogen is het iets dat je niet zomaar doet, er gaat een lange tijd aan vooraf. En het ligt eraan hoe ver je in de problemen zit en hoe helder je dingen nog ziet, maar ik neem aan dat je niet denkt 'oh het kan me geen barst schelen hoe het voor anderen voelt als ik er niet meer ben'. Ik denk juist dat mensen die op het punt staan zichzelf wat aan te doen, ervan overtuigd zijn dat zijn/haar omgeving opgelucht zal zijn.

En al zou het wél een egoïstische daad zijn...
Is het dan van anderen niet net zo egoïstisch om te verwachten dat 'ik' (in het algemeen, ik bedoel dus niet mij persoonlijk) mijn ellendige leventje blijf leven zodat die ander geen verdriet krijgt???

Dat is ook hoe ik er over denk.

Lize schreef:

Smikkell schreef:

Lize schreef:

Smikkell schreef:

Lize schreef:Ja.. Paar jaar geleden.. En ik schaam me er heel erg voor.

Waarom?

Weet niet.. Ik denk omdat het voormij voelt als iets wat je niet doet.
Maar was toen zoo beschadigd door mijn 'vriendje' en zijn vrienden, dat ik het voor mijn gevoel toen niet meer aankon.
Achteraf snap ik aan de ene kant wel waarom ik het wilde doen, maar aan de andere kant totaal niet. Zijn ook andere uitwegen..

Zoals?

Hulp zoeken, erover praten..Ik heb nu overigens nooit meer deze gevoelens.

Vind het geen egoïstische keuze. Als je echt niet meer wilt.
Vind alleen wel dat je bij je keuze zo min mogelijk anderen moet betrekken. Denk aan voor de trein springen ofzo.

Dat leidt niet altijd tot een oplossing of verzachting.

Smikkell schreef:Dat is ook hoe ik er over denk.

Meen je dat? Je bent serieus de eerste die er voor uitkomt dat ie er ook zo over denkt. Tot nu toe ben ik alleen maar tegenstanders tegengekomen.

Ik denk er ook net zo over als Sjaantje.

Smikkell schreef:

Lize schreef:

Smikkell schreef:

Lize schreef:

Smikkell schreef:

Lize schreef:Ja.. Paar jaar geleden.. En ik schaam me er heel erg voor.

Waarom?

Weet niet.. Ik denk omdat het voormij voelt als iets wat je niet doet.
Maar was toen zoo beschadigd door mijn 'vriendje' en zijn vrienden, dat ik het voor mijn gevoel toen niet meer aankon.
Achteraf snap ik aan de ene kant wel waarom ik het wilde doen, maar aan de andere kant totaal niet. Zijn ook andere uitwegen..

Zoals?

Hulp zoeken, erover praten..Ik heb nu overigens nooit meer deze gevoelens.

Vind het geen egoïstische keuze. Als je echt niet meer wilt.
Vind alleen wel dat je bij je keuze zo min mogelijk anderen moet betrekken. Denk aan voor de trein springen ofzo.

Dat leidt niet altijd tot een oplossing of verzachting.

Niet voor iedereen idd. Maar voor mij toen op dat moment wel. En ik doelde ook op mij.

Ik kan me er zelf echt niks bij voorstellen. Ik heb wel eens slechte periodes gehad, maar dan ging ik hooguit de hele dag huilen in mijn eentje of onder de dekens liggen hopende dat de dag héél snel voorbij zou gaan. Sporadisch kwam de gedachte 'ik kan maar beter dood zijn' bij me op, maar dat was meer uit zelfmedelijden dan dat ik er ook écht wat mee deed. Mezelf pijn doen is altijd het laatste geweest wat in me opkwam.

Ik vind het overigens niet egoïstisch als je voor je eigen leven kiest, of voor het beëindigen daarvan.

Ja, vanaf mijn 11e tot mijn 14e ongeveer had ik dagelijks de gedachtes en een aantal pogingen gedaan. Achteraf heel dom natuurlijk, maar op dat moment zag ik mijn leven niet meer zitten.

Het zal geen verrassing zijn, maar ja, ik wilde ook dood... Maar ik was ook te laf om dan daadwerkelijk mijn polsen door te snijden, hoewel ik op het perron wel eens heb staan twijfelen.. Dat was makkelijker...


Nu ben ik verschrikkelijk blij dat ik toen nooit een poging gedaan heb. Zélfs terwijl ik nu ook nog wel eens gedachten heb "dat het prima zou zijn om niet meer wakker te worden", maar dat is gelukkig een heel andere emotie dan intens dood willen.

Een jaar of tien geleden, toen ik (voor t eerst) depressief was, had ik ook vaak van dit soort gedachtes. Ik wilde dood, maar had het lef niet om iets te doen. Heb wel eens met een schaar tegen mn polsen aan gezeten, maar ben echt veel te schijterig om dit daadwerkelijk door te zetten. Een quote uit Bohemian Rhapsody van Queen spookte toen vaak door mijn hoofd en heb ik ook eens in een dagboek opgeschreven: "I don't wanna die, I sometimes wish I'd never been born at all." Ik kan die dagboeken trouwens écht niet meer teruglezen, heb dat een paar jaar geleden gedaan en walgde gewoon van mezelf, wat daar allemaal in stond. Zo was ik ook smoorverliefd op een jongen, op het geobsedeerde af, en vele bladzijdes in mijn dagboek stonden compleet in het teken van hem. Heb de dagboeken nog steeds ergens, maar ik zit nu op zich goed in mn vel, dus ga ze voorlopig niet meer inkijken.

Ik heb ongeveer dezelfde gedachtes en gevoelens gehad als Bliss.

Zelfmoord plegen vind ik niet egoïstisch, ermee dreigen en je omgeving ermee onder druk zetten wel.

Dames, ik ben blij dat het nu beter gaat met jullie en dat jullie er nog zijn!!

Bet Weter schreef:Zelfmoord plegen vind ik niet egoïstisch, ermee dreigen en je omgeving ermee onder druk zetten wel.

Ja, eens!

Youandi schreef:

Bet Weter schreef:Zelfmoord plegen vind ik niet egoïstisch, ermee dreigen en je omgeving ermee onder druk zetten wel.

Ja, eens!

Oneens, want ik denk dat er in de meeste (LEZEN, NIET ALLE) gevallen al serieus iets mis is als personen zich überhaupt daartoe wenden om aandacht te krijgen.

Antibes schreef:

Youandi schreef:

Bet Weter schreef:Zelfmoord plegen vind ik niet egoïstisch, ermee dreigen en je omgeving ermee onder druk zetten wel.

Ja, eens!

Oneens, want ik denk dat er in de meeste (LEZEN, NIET ALLE) gevallen al serieus iets mis is als personen zich überhaupt daartoe wenden om aandacht te krijgen.

Jawel, ik beweer ook niet dat er niks mis is. Ik vind het alleen wel egoïstisch gedrag, want er zijn ook nog andere mensen op de wereld. Hen de schuld geven van je toekomstige daad, of het gebruiken als pressiemiddel, dat noem ik wel egoïstisch ja. Of je het iemand kwalijk kan nemen - door de staat waarin diegene verkeert - is een ander verhaal, maar egoïstisch blijft het.

Ik ken genoeg voorbeelden van mensen die continue dreigden, maar nooit van plan waren serieus iets te gaan doen. Alles voor de aandacht. En de omgeving er maar achteraan rennen. Dát vind ik egoïstisch. Uitzonderingen daargelaten uiteraard.

Bet Weter schreef: Of je het iemand kwalijk kan nemen - door de staat waarin diegene verkeert - is een ander verhaal, maar egoïstisch blijft het.

Ah ja, ik snap je punt.. Vooral dat eerste is mijn punt inderdaad en daardoor zou egoistisch ook niet het woord zijn wat ik ervoor zou kiezen (vraag me niet welk woord wel), omdat er voor mij gevoelsmatig voor de term egoisme een soort van bewuste manipulatie zou moeten meespelen.. En ik geloof niet dat dat bij velen zo is.. Bij borderliners zie je dit soort manipulatie vaak, maar dan ligt er duidelijk problematiek aan ten grondslag. En ook bij veel andere gevallen is het denk ik een noodkreet.

.

.

.

Youandi schreef:Ik ken genoeg voorbeelden van mensen die continue dreigden, maar nooit van plan waren serieus iets te gaan doen. Alles voor de aandacht. En de omgeving er maar achteraan rennen. Dát vind ik egoïstisch. Uitzonderingen daargelaten uiteraard.

Ik vraag me op zo'n moment af waarom je die aandacht dan nodig hebt. Het feit dat iemand op zo'n manier aan aandacht moet komen, vind ik ook zorgwekkend hoor. Dat doe je ook niet zomaar.

.