Huilen

Storm schreef:RYW, zij hebben er geen last van dat ik dat denk, aangezien ik het niet hardop zeg, en ik weet wel dat ouders er zelf het beste mee omgaan, maar een pasgeboren babietje laten huilen vind ik gewoon écht écht zielig, ik kan daar niks aan doen.

Maar heb JIJ er niet last van? Als in, jij wordt er boos om in gedachten. Dat is toch voor jou niet leuk?

En ik zou mijn pasgeboren baby ook niet laten huilen, hoor, for the record.

Nee, ik heb er geen last van, het is niet zo dat ik er schade aan oploop maar ik erger me wel ja, ik kan namelijk geen reden bedenken waarom je je pasgeboren kindje niet even troost als het hartverscheurend huilt. En daarom word ik in gedachten een beetje boos op de ouders (of wie er dan ook bij is).

Annie24 schreef:Ahhhhhhhhhhhhh dus jij vond Y. ook zielig toen die zo aan het huilen was tijdens het eten en de high tea? Je had mij zielig moeten vinden, want ik had een koude tosti

Ik geloof dat hij inmiddels de hele voorraad al geplunderd heeft daar Hij komt om in de knuffels en knuffeldoekjes, terwijl we er niet 1 zelf hebben gekocht. Had er wel een paar in jouw doos kunnen stoppen (vergeef me voor de rare woordkeuze )

Nee, toen vond ik mezelf te zielig omdat ik S. niet stil kreeg toen Rain de fles klaar aan het maken was

Storm schreef:

Jelin schreef:Ik vind huilende baby's niet zo erg. Ik vind krijsende, huilende peuters of kleuters vele malen erger. Pasgeleden was er op mijn werk een kindje die een half uur aan 1 stuk heeft lopen krijsen en huilen. Had dus een driftbui en die ouders deden niets, behalve negeren. Man, ik dacht dat ik gek werd en met mij alle collega's.

Als mijn zoon een driftbui heeft wil hij niks meer, dan kan ik doen wat ik wil maar dan helpt negeren het beste, dan is de driftbui eerder voorbij. Al die andere mensen hebben dan maar even pech, als ik hem nog meer ga prikkelen/proberen te troosten/vastpakken etc dan wordt hij alleen maar bozer.

Ik vind het ook niet erg dat je een kind gaat negeren als ie een driftbui heeft. Maar deze jongeman bleef in zijn driftbui hangen. Negeren had ook geen zin, werd ie niet rustiger van. Ik dacht dat hij te veel prikkels van de omgeving kreeg en dat ze toch echt hem apart moesten nemen. Met een vol restaurant wordt er niemand vrolijk van. De ouders niet, het kind niet en de omgeving niet. En ik weet ook hoe machteloos je staat als jouw kindje zo'n enorme driftbui heeft.

Ik kan aan de ene kant wel begrijpen dat sommige het vervelend vinden. Zelf heb ik er nooit zo'n last van, behalve bij mijn zoontje, als hij krampjes heeft of niet lekker is van de prikjes. Ik vind het soms wel eens jammer hoe anderen reageren. Laatst was ik in de stad en wij stonden even te praten en hij kwam niet in slaap. Hij begon dus te huilen en had nog maar één kik gegeven en een vrouw zat al op een boze toon van "nou!". En een andere keer ging ik ergens iets op een terrasje eten en toen werd er gelijk gezegd: "nou, mag toch hopen dat dat kind niet gaat huilen". Ik probeer het mij maar niet te veel aan te trekken. Het is een baby en een baby huilt wel eens

Ik heb ook wel eens meegemaakt dat wij een lunchroom binnenstapten toen mijn zoontje 1,5 maand oud was, dat er een man overdreven hard zei 'oh nee he, een kinderwagen'
Dan denk ik dan heb jij even lekker pech, baby's huilen eenmaal.

Er zit natuurlijk ook veel verschil in huilen en waarom een kind(je) huilt.

Op de terugweg van onze vakantie zat er een meisje van H. haar leeftijd in het vliegtuig.
Haar vader vertelde aan mijn man dat ze bij voorbaat wisten dat dit een dramatische twee weken gingen worden omdat zij totaaaaaaaal niet tegen veranderingen kan en tegen een andere omgeving.

Dat meisje heeft werkelijk 4½ uur lang zitten huilen, krijssen, dreinen, jennen etc.
Kan het kindje niks aan doen! Natuurlijk niet, maar ik snap dus niet als ouders zijnde dat je het dan bedenkt om 2 weken naar Turkije te gaan als je dit al weet.

Wie doe je daar nu een plezier mee?
Jezelf niet, je kind niet en je hotelgenoten ook niet.

Het hangt inderdaad van het de leeftijd en de reden af. Van een drammerige dreumes/peuter die genegeerd wordt denk ik echt niet snel iets, ik weet dat ze nou eenmaal niet voor rede vatbaar zijn soms.

Maar laatst bij de appie stond er wel een moeder in de rij bij de kassa, ze had al haar boodschappen op de band. Haar baby'tje (hooguit een maand of twee gok ik) was niet heel hard, maar wel hartverscheurend aan het huilen en zij deed gewoon helemaal niets, niet even heen en weer wiegen in de wagen, even een aaitje over haar hoofd, zelfs maar een blik in zijn/haar richting of wat dan ook. Dan probeer ik nog steeds niet te veel te oordelen, zij zal ook wel haar redenen hebben... maar ik vind het wel zielig.

Edit: het lijkt me trouwens echt heel vervelend als je rare opmerkingen of blikken krijgt alleen al omdat je met je kinderwagen ergens binnen komt.:S Net of die mensen nooit zelf baby zijn geweest.

freakielief schreef:Het hangt inderdaad van het de leeftijd en de reden af. Van een drammerige dreumes/peuter die genegeerd wordt denk ik echt niet snel iets, ik weet dat ze nou eenmaal niet voor rede vatbaar zijn soms.

Maar laatst bij de appie stond er wel een moeder in de rij bij de kassa, ze had al haar boodschappen op de band. Haar baby'tje (hooguit een maand of twee gok ik) was niet heel hard, maar wel hartverscheurend aan het huilen en zij deed gewoon helemaal niets, niet even heen en weer wiegen in de wagen, even een aaitje over haar hoofd, zelfs maar een blik in zijn/haar richting of wat dan ook. Dan probeer ik nog steeds niet te veel te oordelen, zij zal ook wel haar redenen hebben... maar ik vind het wel zielig.

Tja, hier een mama met een 8 weken oud kindje. Ik heb de 1e 6 weken van haar leventje echt bij elke kik van ons meisje haar meteen getroost en op de arm genomen. Het kwam er eigenlijk op neer dat ik zowat de hele dag met haar op de arm liep.... En op den duur ben je zelf doodop...
En toen, op advies van het consultatiebureau, moest ik haar toch eens wat vaker laten doorhuilen. Zijn advies was: 10 minuten huilen, dan 10 minuten erbij gaan zitten (troosten, handje vasthouden, maar NOOIT oppakken), dan weer 10 minuten huilen laten, 10 minuten troosten, 10 minuten laten huilen, 10 minuten troosten. Als ze dan nog huilt: dan pas oppakken.
Ik heb het de 1e dagen echt heel lastig gevonden, maar na een week doorzetten moet ik zeggen dat het nu stukken beter gaat! Ze valt nu ook uit zichzelf eens in slaap.
Dus ik ben blij dat ik haar nu wel eens heb laten doorhuilen (ik voelde me eerst wel heel slecht onder het 'laten doorhuilen', vooral door de 'ach arme' reacties uit de omgeving, maar denk nu wel dat dit beter is voor zowel mij als haar)

teletascha schreef:****

Daarom zeg ik... zij zal er ook wel haar redenen voor hebben. Natuurlijk is het gewoon jouw kind en aan jou om te beslissen wat je wel en niet doet. Dat ik het zielig vind of denk dat ik het zelf op dat moment anders zou doen, betekent niet dat ik er gelijk verregaande conclusies aan verbind.

freakielief schreef:

teletascha schreef:****

Daarom zeg ik... zij zal er ook wel haar redenen voor hebben. Natuurlijk is het gewoon jouw kind en aan jou om te beslissen wat je wel en niet doet. Dat ik het zielig vind of denk dat ik het zelf op dat moment anders zou doen, betekent niet dat ik er gelijk verregaande conclusies aan verbind.

+1

Ik kan wel tegen het huilen van mijn eigen kind. Alleen als hij pijn heeft gaat het bij mij door merg en been. Toen hij net geboren was had hij veel last van krampjes en die deden zichtbaar en hoorbaar erg veel pijn. Maar huilen omdat hij een driftbui heeft daar kan ik wel tegen. Eigenlijk heb ik het zo ook bij kinderen van een ander. Toen ik zelf nog geen kinderen had vond ik het af en toe wel irritant maar nu helemaal niet. Ik stoor me wel af en toe dan aan de ouders. Laatst zat ik op een terrasje en was een pasgeboren babytje aan het huilen. Moeder liet het kind gewoon 10 minuten huilen en keek toen eens een keer in de kinderwagen en deed verder niks. Dan denk ik pak dat kindje op en troost het even maar nee hoor de wijn was belangrijker

Storm schreef:

freakielief schreef:

teletascha schreef:****

Daarom zeg ik... zij zal er ook wel haar redenen voor hebben. Natuurlijk is het gewoon jouw kind en aan jou om te beslissen wat je wel en niet doet. Dat ik het zielig vind of denk dat ik het zelf op dat moment anders zou doen, betekent niet dat ik er gelijk verregaande conclusies aan verbind.

+1

Ik wilde ook niet discussieren Maar alleen even zeggen dat het laten doorhuilen en negeren voor mij veel lastiger was dan het eruit zag als ik bijv. bij de kassa stond. En ik vind het zelf ook superzielig voor haar, maar ik denk dat ze uiteindelijk gelukkiger wordt als ik (=wij) nu doorzetten dan dat we dit misschien jaren laten voortduren (en dan vooral het zelf in slaap komen, niet huilen vanwege honger, pijn, verdriet etc).

Gehuil van andermans kinderen kan ik vrij goed hebben. Ligt er ook aan wat de situatie is, het kan me bijvoorbeeld wel raken of ik kan het zielig vinden voor het kindje. Maar gek worden van het gehuil van andermans kindje zal niet zo snel gebeuren.

Tegen het gehuil van mijn meisje kan ik veel minder goed! Ik kan het ook prima hebben qua geluid aanhoren, alleen in vind het voor haar zo zielig. Dus wil ik het liefst dat het dan zo snel mogelijk stopt, voor haar. Nou huilt ze ook niet zo veel, misschien als het richting huilbaby zou gaan dat ik dan wel eens gek zou worden van het gehuil. Maar nu vind ik het vooral rot voor mn meisje.