10 minuten vol met tranen

Prachtige momenten. Als stoere soldaten weer veilig thuis komen na een lange missie en hun gezin weer voor het eerst sinds maanden zien.

Ahhh boehoe ik begon bij de eerste al te janken

Heftig maar ook zeker herkenbaar. Mijn partner is nu een aantal keren uitgezonden geweest.
De laatste keer een half jaar en dat terwijl Dylan 3 was en Lynn een paar maand.. een heftige periode en het ophalen en elkaar in de armen kunnen sluiten is zo'n moment wat niet te beschrijven valt. Heel intens en om nooit te vergeten. Ineens lijkt er geen wereld te bestaan en verdrink je in de gevoelens voor elkaar,, hordes mensen om je heen en het lijkt stil te zijn!
Vooral de ontmoeting met Dylan en Lynn staat in mijn geheugen gegrift. Dylan zei niets en klom als een aapje om Sander heen en huilde van vreugde (beide trouwens).. geen woord gezegt maar duidelijk dat dit was zoals het hoort te zijn! En Lynn tja, die leek haar papa te herkennen maar Sander herkende haar bijna niet meer terug. Van een paar maanden oude baby die alleen maar lag en nu naar een kruipend meisje wat al kan staan, lachen,gillen ect.

Haha het wordt een heel verhaal maar moest het even kwijt. Nu een aantal keren meegemaakt en het blijven intense ervaringen om nooit meer te vergeten!

Petra* schreef:Heftig maar ook zeker herkenbaar. Mijn partner is nu een aantal keren uitgezonden geweest.
De laatste keer een half jaar en dat terwijl Dylan 3 was en Lynn een paar maand.. een heftige periode en het ophalen en elkaar in de armen kunnen sluiten is zo'n moment wat niet te beschrijven valt. Heel intens en om nooit te vergeten. Ineens lijkt er geen wereld te bestaan en verdrink je in de gevoelens voor elkaar,, hordes mensen om je heen en het lijkt stil te zijn!
Vooral de ontmoeting met Dylan en Lynn staat in mijn geheugen gegrift. Dylan zei niets en klom als een aapje om Sander heen en huilde van vreugde (beide trouwens).. geen woord gezegt maar duidelijk dat dit was zoals het hoort te zijn! En Lynn tja, die leek haar papa te herkennen maar Sander herkende haar bijna niet meer terug. Van een paar maanden oude baby die alleen maar lag en nu naar een kruipend meisje wat al kan staan, lachen,gillen ect.

Haha het wordt een heel verhaal maar moest het even kwijt. Nu een aantal keren meegemaakt en het blijven intense ervaringen om nooit meer te vergeten!

Het klinkt ook echt als een prachtig moment! Het lijkt me zo enorm zwaar om een vriend / man in het leger te hebben!

Pfff heel herkenbaar, mijn vader is militair en ook een paar keer uitgezonden. Meestal gingen we hem van het vliegveld halen als hij terug kwam, maar een jaar kregen we daar geen vrij voor. Dat was toen ik in groep zeven zat en toen kwam mijn vader me ineens uit school halen!

Dikke, dikke, vreugde tranen

Fauve schreef:Ahhh boehoe ik begon bij de eerste al te janken

Ik ook! Ik moet altijd huilen als ik aandoenlijke dingen of huilende mensen zie.

Okee okee ik zit ook met tranen maar ik zou ik niet zijn als er nu niet een droge opmerking volgde dus:

Ik vind die ene van die kerel verkleed als kerstman wel een beetje disturbing voor 't kind, aangezien moeders de beste vent begint te zoenen.

ik begon bij de eerste al, heb 10 minuten zitten huilen. Man, wat lijkt me dat moeilijk, een man in het leger.

Eerlijk gezegd vraag ik me altijd een beetje af waarom je er vrijwillig voor kiest om het leger in te gaan als je een (jong) gezin hebt..

Bazinga schreef:Okee okee ik zit ook met tranen maar ik zou ik niet zijn als er nu niet een droge opmerking volgde dus:

Ik vind die ene van die kerel verkleed als kerstman wel een beetje disturbing voor 't kind, aangezien moeders de beste vent begint te zoenen.

Om maar niet te vergeten dat ze ook zijn baard, pruik en muts er af trok..

Verder vind ik het toch een prachtig filmpje!

Oh dat kan ik echt niet kijken, dan zit ik 10 minuten lang te janken..

James schreef:Eerlijk gezegd vraag ik me altijd een beetje af waarom je er vrijwillig voor kiest om het leger in te gaan als je een (jong) gezin hebt..

Dat vraag ik me ook af.
Als er in je eigen land oorlog is heb je het volgens mij niet voor het zeggen, maar waarom je het anders zou doen...geen idee..

En ik had me voorgenomen om niet te gaan huilen! Nou het begon bij het eerste stukje al....

Vaak is dat toch een keuze die je al maakt lang voordat je kinderen (of misschien zelfs een vriendin) hebt?

Maar een keuze van toen hoeft toch geen keuze te zijn voor de rest van je leven?

James schreef:Maar een keuze van toen hoeft toch geen keuze te zijn voor de rest van je leven?

Nee maar ik kan me wel voorstellen dat als je daar op je achttiende voor gekozen hebt toen je alleen was, en je daar met ontzettend veel toewijding en liefde voor werkt, dat je dan op je 25ste er niet meer zo makkelijk uitstapt. Ik zou het heel moeilijk vinden om een vriend in het leger te hebben, maar ik snap wel dat je daar niet zomaar mee stopt. Bovendien denk ik dat the army/serving your country in Amerika ook een wat andere betekenis heeft dan in Nederland. De mentaliteit is anders.

James schreef:Maar een keuze van toen hoeft toch geen keuze te zijn voor de rest van je leven?

ik ken dus iemand die op dit moment twijfelt om in het leger te blijven of voor een burgerbaan te kiezen. Hij wil wel graag weer een burgerbaan, maar hij vindt het heel moeilijk om zomaar uit het leger te stappen zonder op uitzending te zijn geweest. Hij oefent daar al jaren voor en dan is het ultieme om te doen op uitzending gaan. Eerst snapte ik het ook nooit zo goed, maar nu ik zijn verhaal ken kan ik er wel inkomen dat zo'n keuze heel moeilijk is om te maken.

Heb het ook niet echt droog kunnen houden. Blijft altijd mooi om te zien.

@ James - In Amerika kies je volgens mij niet vrijwillig voor het leger, daar heb je toch nog dienstplicht ??
En ze gaan daar ook al met 16-18 het leger in. Dan heb je nog geen gezin.

Wow... ik dacht 't aardig droog te houden, maar ik ben begonnen met janken bij dat eerste meisje bij de Kerstman op schoot en daarna is de tranenstroom niet meer opgehouden

Fauve schreef:Ahhh boehoe ik begon bij de eerste al te janken

+1 mooi filmpje!

Heeeel herkenbaar, zo heb ik zelf ook op de vliegbasis gestaan om mijn broer op te halen.

Pfoe, dat gezicht van mijn moeder vergeeet ik noooooit weer!

Tja waarom kies je ervoor..

In ons geval leerde ik Sander kennen toen hij net op de amo zat en sindsdien is hij een echte militair. Het is een manier van werken, leven die volledig bij hem past. In Nederland is het een top baan, veel sporten, in zijn geval sleutelen aan auto's,vrachtwagens enz, de kick van het schieten, oefeningen en daarbij een heel flexibele werkgever. We zijn er de afgelopen 9 jaar in mee gegroeid en tot zover past het nog in ons leven.

Als je hem vraagt zijn het ook de uitzendingen waarvoor hij het doet! Natuurlijk mist hij ons en missen wij hem. Echter is dat tot nu geen reden om ermee te stoppen. Het verschil tussen ons Nederlanders en bijvoorbeeld Amerika is ook groot. In Amerika wordt gepraat over hun helden en is er groots respect voor de militairen. En hier wordt dat vaak niet eens benoemd. Je hoort hier heel vaak; ambtenaren banen, beetje niets doen in de woestijn

Voor zowel Dylan als Lynn is het soms lastig maar proberen wel een goede balans te vinden. Sander had al 3x vaker weggekund echter konden wij wel de keuze maken om het toen niet te doen en andere keren weer wel. Niet iedereen is weggelegd voor een baan in de burger en dat is in Sander zijn geval ook nog echt niet het geval. Mochten wij het niet meer trekken dan is in Nederland wel het geluk dat je er ook zo uit kunt.. Tot zover gaat het prima en zijn die paar maanden weg goed te doen.

Waarom heeft mijn broer voor defensie gekozen?
Dat heb ik me ook vaak afgevraagd, je gaat toch niet voor je lol naar een oorlogsgebied.. Toen ik dat tegen hem zei, kreeg ik ook als antwoord terug.. Jawel, dat ga je wel!

Hij is bij defensie gegaan, omdat hij hier veel kan sporten, en een afwisselende baan heeft. Hij kon in deze baan voor zichzelf steeds de grens verleggen, en dat is wat hij wou.

Nu is hij ook naar Afghanistan geweest, heeft daar best veel dingen gezien. Maar heeft eigenlijk een vrij rustige uitzending gehad, en hier baalde hij van.. Hij heeft wel is een maand gehad dat hij eigenlijk niets hoefde te doen, en maar een beetje op de basis zat.

En inderdaad, ze kijken uit naar de uitzending, dat is waar je jaren voor aan het trainen bent.

Mijn broer is nu opzoek naar een opleiding binnen defensie, waarmee hij over een jaar of 2,3 terug kan in de burgermaatschappij..

Een oud-klasgenoot van mij (+tevens broer van collega) is ook naar Afghanistan geweest. Volgens mij was zijn vriendin hoogzwanger toen hij terugkwam. Lijkt me best heftig... Maar ik heb er wel diep respect voor.

Catwoman79 schreef:Heb het ook niet echt droog kunnen houden. Blijft altijd mooi om te zien.

@ James - In Amerika kies je volgens mij niet vrijwillig voor het leger, daar heb je toch nog dienstplicht ??
En ze gaan daar ook al met 16-18 het leger in. Dan heb je nog geen gezin.

Ik heb het niet zozeer over Amerikanen Want ik had het over mensen die het vrijwillig doen, dus bijv Nederlanders.

Ik kan het gewoon niet goed begrijpen denk ik. Natuurlijk kan je een hele leuke en gave baan hebben, maar als dat betekent dat je je kinderen heel vaak niet ziet.. Ja ik snap dat gewoon niet. Dat geldt niet alleen voor banen in het leger hoor, maar ook voor vaders (tenminste,daar zie je het het meeste) die 80 uur per week werken en hun kinderen 1 dag in de week zien. Ik vraag me dan een beetje af waar je mee bezig bent. Maar goed, ieder zijn keuze. Het zal de mijne nooit zijn in ieder geval en ik zal ook nooit een man willen die dat wel zo wil.