dubbel gevoel..

Jeejj!!

Mijn vriend en ik hebben eindelijk een woning gevonden na een half jaar!!
We kunnen er per 1 januari in, het is echt een leuk huisje!
Gisteravond wezen kijken en gelijk genomen.. contract en alles is al ondertekend!

Alleen tjah.. ga nu het huis uit.. en zit nu al met een knoop in mijn maag.. dat ik mijn moeder, broertje en de hond niet zo vaak meer zie.. het is toch wel vrij spannend.. En dat terwijl ik er al zo lang naar uit kijk!
En daar komt nog bij, dat ik het mijn vader nog niet verteld heb..
Hij wil namelijk dat ik als ik afgestuurd ben pas het huis uit ga of ga samenwonen.. en dat terwijl ik 5 uur per dag reis voor mijn studie!! Hij is heel beschermend.. Mijn moeder vind het ook alleen maar leuk voor mij!! natuurlijk vind ze het ook niet gemakkelijk... maar ze gunt het mij!

Dus ja vind het moeilijk.. moet het nu echt tegen mijn vader zeggen, maar weet niet hoe... Heb al allemaal vreselijke senarios in mijn hoofd gehaald dat hij niet meer tegen mij zal praten of mij gelijk het huis uit schopt..

Tjah wat moet ik nu??
En hadden jullie ook zo'n dubbel gevoel toen je het huis uit ging??

Bedankt alvast, voor de reacties...

Ik had precies het zelfde toen ik uit huis ging.

Mijn vriend en ik hadden het al heel gauw over samenwonen en hebben ons beide ouders toen verteld dat we ons hebben ingeschreven bij de woningbouw voor een huur huis.
Tien maanden later hadden we een huisje gevonden en toen.....moest ik mijn vader gaan inlichten.
Samen met mijn vriend heb ik mijn vader gebeld dat we een huisje hebben gekregen en dat we het nemen.
Nou hij werd echt boos, want hij vond het allemaal veelste snel en ik was te jong en zit nog op school.
Ik was net 20 en was net begonnen met mijn SPH.
Ik heb me echt dagen niet goed gevoeld en zat erg te twijfelen of we het wel moesten doen.

Na een aantal dagen belde me vader mij dat hij met mij en mijn vriend wilde praten. Dit hebben we ook gedaan en toen hebben we er rustig over kunnen praten. Mijn vader maakte zich gewoon erg zorgen dat ik mijn school niet zou afmaken. Mijn vriend heeft toen mijn vader beloofd dat we elkaar blijven stimuleren om ons diploma te halen en dat we dit graag willen en dat we school heel erg belangrijk vinden. Mijn vader had nog steeds beetje gemengde gevoelens bij maar accepteerde het toen wel.
In de loop van de tijd zag hij dat we het goed deden en dat hij zich geen zorgen om mij hoefde te maken. Hij moest gewoon vertrouwen in ons hebben en dat heeft hij ook gedaan.

En nu 4 jaar later is alles super goed gegaan, vorig jaar beide afgestudeerd en zijn nu een aantal maanden verhuisd naar een koopwoning.

En ik eet nog steeds 1x in de week bij mijn moeder en ik woon niet ver van haar vandaan. Mijn zussen en broertjes zie ik nog steeds regelmatig. En mijn vriend zijn familie ook, die wonen ook dichtbij.

Wat is er dat je bang bent dat je vader boos wordt of je het huis uit zet?

Wat leuk voor jullie! Maar ik kan me het dubbel gevoel goed voorstellen.
Ik zou ook graag samenwonen met mijn vriend, maar het is toch iets definitiefs en daardoor vind ik het erg spannend.

Maar even voor de duidelijkheid..woon je bij je vader? Of bij je moeder? Of allebei..

ik woon bij mijn beide ouders...

en tjah, ik ben gewoon bang dat mijn vader heftig reageert.. hij heeft het gewoon liever niet dat ik nu al ga samenwonen.. ook hij vind mij te jong ben 20, mijn vriend is 25.. en we hebben het er al 1,5 jaar over om te gaan samenwonen.. en we vinden beiden dat er nu wel de tijd voor is..

Ik weet ook wel dat ik het gewoon moet zeggen... ik doe het toch... maar wil graag dat het verder wel normaal blijft tussen mij en mijn vader..

Maar ik weet niet hoe ik het moet zeggen...

Mijn moeder wil er niet bij zijn en mijn vriend ook niet.. dus moet het straks in mijn eentje oplossen.. Ze zeggen namelijk beiden:"Daar willen wij niet bij zijn als hij boos word''.

Mijn vader zegt namelijk ook altijd dat hij overal buiten gesloten wordt, en tjah dat is eigenlijk ook wel zo.. maar dat komt door de manier waarop hij altijd reageert.. hij zeikt altijd overal over en je kunt in zijn ogen niets goed doen..

vind het gewoon echt lastig.. en moet het hoge woord er maar uit gooien...

Maar ja... das moeilijk..

me-girl schreef:ik woon bij mijn beide ouders...

en tjah, ik ben gewoon bang dat mijn vader heftig reageert.. hij heeft het gewoon liever niet dat ik nu al ga samenwonen.. ook hij vind mij te jong ben 20, mijn vriend is 25.. en we hebben het er al 1,5 jaar over om te gaan samenwonen.. en we vinden beiden dat er nu wel de tijd voor is..

Ik weet ook wel dat ik het gewoon moet zeggen... ik doe het toch... maar wil graag dat het verder wel normaal blijft tussen mij en mijn vader..

Maar ik weet niet hoe ik het moet zeggen...

Mijn moeder wil er niet bij zijn en mijn vriend ook niet.. dus moet het straks in mijn eentje oplossen.. Ze zeggen namelijk beiden:"Daar willen wij niet bij zijn als hij boos word''.
Mijn vader zegt namelijk ook altijd dat hij overal buiten gesloten wordt, en tjah dat is eigenlijk ook wel zo.. maar dat komt door de manier waarop hij altijd reageert.. hij zeikt altijd overal over en je kunt in zijn ogen niets goed doen..

vind het gewoon echt lastig.. en moet het hoge woord er maar uit gooien...

Maar ja... das moeilijk..

Dat vindt ik echt lullig! Ik vond het ook super moeilijk en daarom steunde mijn vriend mij en zat bij het gesprek.
Kan je niet nog een keer vragen of ze erbij kunnen zitten, omdat je het zo moeilijk vindt en graag hun steun hierin wilt hebben?

erg vervelend dat je er alleen voor staat!

Zou ook het gesprek aangaan in ieder geval met je vriend, hij zou je hierin moeten steunen vind ik. En misschien dat je moeder ook nog wat invloed kan hebben.

Wat raar dat je vriend en je moeder je hierbij niet willen ondersteunen. Wat voor reactie verwacht je dan van je vader?

goed ik heb het mijn vader net verteld..
Wat ik erger vind qua reactie weet ik niet maar deze had ik in elk geval niet verwacht...
misschien stilte voor de storm.

Ik vertelde mijn vader dat ik dus met mijn vriend ga samenwonen. zijn reactie was dacht het dus niet. waarop ik reageerde dacht het wel.. Zijn reactie hierop was weer dan heb jij een probleem..

thats it..

hij heeft verder nog geen woord tegen mij gezegd.. zijn ook nog maar 30 min verder.. maar toch...

Wat een vervelende reactie. Het lijkt me heel lastig als hij er verder niets over zegt... Ik hoop voor je dat jullie er samen uit komen.

Hmm geen leuke reactie inderdaad.
Misschien moet het nog tot hem doordringen.
Ga je er nog wel over in gesprek, want eigenlijk is de reactie van je vader best kinderachtig en jij reageerde ook kinderachtig terug. Als je na vraagt waarom hij zo reageert en meteen zegt dacht het niet, dan heb je veel meer diepgang en kan je er beter over praten. Want nu heb je het wel verteld maar kan me voorstellen dat je echt kut voelt.

Heb je het trouwens alleen verteld of is je vriend of moeder toch bij geweest?

mijn God wat een kinderachtige reactie.....ik vind dat hij net doet alsof jij zijn bezit bent. Je bent verdorie oud genoeg om zelf je beslissingen te nemen. Wat denkt hij wel niet..
Jullie zijn zoals ik lees al een tijdje samen en het gaat goed tussen jullie. Het enige wat ik me kan bedenken is dat je ouders bang zijn om je kwijt te raken o.i.d. Ik zou je plan toch doorzetten, hij kan niet bepalen wat goed voor jou is, je bent geen klein meisje meer.

Heel erg bedankt voor de reacties..
in middels praat hij wel met mij, maar niet over het feit dat we gaan samenwonen.

Ik heb het alleen verteld. dit omdat ik het niet langer meer voor mij uit kon schuiven. Mijn vriend zie ik pas morgen weer, aangezien hij onverwachts moet werken en mijn moeder was er op dat moment niet. Vandaar dus alleen..

Ik begrijp dat ook ik kinderachtig gereageerd heb. Maar wist op dat moment niet wat te doen.

Ik ga het gesprek niet opnieuw aan.. Mijn vader moet het eerst maar even laten bezinken denk ik, en doorzetten doe ik het toch wel.. Ik wacht af tot hij er over begint en anders merkt hij het 2 januari wel..

Ik heb de stap gezet, en wacht het nu af..

Iets anders weet ik zo 1, 2, 3 ook niet te bedenken..

Het is al goed van je dat je het verteld hebt, iets waar je zo tegenop zag.
Misschien moet hij het even laten bezinken. Het is eigenlijk jammer dat iets
waar je helemaal gelukkig van zou moeten zijn dat je gaat samenwonen
door iemand anders wordt verpest.

Jeetje, wat jammer dat je vader niet z'n fatsoen kan tonen zeg. Wat jammer dat je daarvoor zo in spanning moet zitten, terwijl het eigenlijk zo zou moeten zijn dat hij je dat geluk gunt. Bizar ook dat je vriend er niet bij wilde zijn, hoezo je vriendin steunen :S