papa is niet goed genoeg

Hoe pakken jullie dit aan?

We hebben een behoorlijk hectische periode gehad. Mijn man heeft een tijdje ver weg gewerkt (weinig thuis) en sinds kort zijn we verhuisd naar een nieuwe stad (dichterbij zijn werk). Dus ineens moet ons zoontje wennen aan een nieuwe omgeving, nieuwe opvang, nieuwe kamer enz.

Nou is hij ineens heel erg eenkennig, maar puur naar mijn man toe. Zodra hij binnenkomt gaat ie huilen. Als mijn man hem uit bed wil halen roept ie om mij.

Ik vind dit natuurlijk helemaal niet leuk, maar ja om nou boos te worden als hij puur zijn gevoel uitspreekt lijkt me ook niet goed. Daar hangt dan ook meteen de valkuil dat je het gaat voeden.

Wie herkent dit en wat zouden jullie doen?

Door alle veranderingen gaat hij even terug naar zijn veiligste plekje en dat ben jij. Ik zou aan zijn behoefte aan veiligheid toe geven en gewoon die extra knuffel geven. Als je man hem uit bed haalt en hij begint jou te roepen dan maakt hij even af waar hij mee bezig is en dan geeft hij hem weer aan jou.
Ik denk dat je meer even niet kan doen nu, het gaat vanzelf wel weer over.

Q.uinten heeft dit ook gehad. Niet toen we net verhuisd waren, maar eerder al. Het ging na een paar weken weer over.

Ze komen sowieso allemaal in zo'n periode.
Ik zou er niet continu aan toegeven. Maar misschein kunnen jullie hem bijvoorbeeld samen gaan halen...
Het gaat vast snel weer over.

Ik hoop maar dat het gauw overgaat, want het is echt niet leuk voor hem. Hij heeft zijn ventje al zoveel moeten missen en nou krijgt ie dit...

Ik weet dat alle kinderen het eens krijgen, maar hier is het echt puur naar zijn vader toe. Alle andere mensen zijn wel goed, alleen hij niet.

Misschien kun je het zo aanpakken dat je man er zoveel mogelijk bij is als jij iets met hem doet (uit bed halen, spelen, badderen, eten enz), dat hij het op den duur halverwege overneemt en jij erbij blijft, later dat hij het helemaal alleen doet maar dat je er wel bij bent en als dat allemaal goed gaat dat je man het echt alleen doet.

Zo bouw je mama een beetje af, en papa een beetje op en kan je zoontje goed aan de situatie wennen. Verder zou ik ook niet met hem in strijd gaan, er zijn zoveel dingen veranderd dat het logisch is dat hij van slag is.

Succes ermee!

Herkenbaar hoor... hier was het op een gegeven moment ook zo dat als we hem naar bed brachten samen dat hij papa wegduwde en zei 'papa weg.. papa we-heg..!'.. Niet leuk nee, maar het ging weer over. M'n man ging ook in het weekend gewoon weer wat meer met hem alleen doen, even een stuk op de fiets, even samen zonder mama en dat hielp ook erg goed!

Gelukkig heeft mijn man ook wel een dag alleen met hem doordeweeks. Maar ik snap het gewoon niet zo goed. Je zou haast denken dat ie blij is dat ie zijn vader weer regelmatig ziet.

Ik denk ook wel dat het helpt als ik er juist wat minder tussen ga zitten en de mannen wat meer samen gaan doen.

Teddyaapje: op zich snap ik je aanpak wel, maar J.esper is bijna 2 en ik vind dat hij dan ook maar moet doorhebben dat papa hem in bad doet en uit bed haalt. Ik kan nou eenmaal niet altijd paraat staan... We houden echt zoveel mogelijk rekening met hem door de weekenden op dit moment heel rustig te houden, maar ik werk net zoveel als mijn man dus het is niet altijd te realiseren

Wij hebben dit ook een aantal keer gehad *vanwege het werk van Sander, die is regelmatig een aantal weken en soms maanden weg*

Wat hier goed werkt is praten praten en nog eens praten. Sander neemt ruim de tijd om uit te leggen dat hij weer graag voor Dylan wil zorgen. Samen boekje lezen, eten maken, spelletje doen, samen zwemmen o.i.d.
Het is gewoonweg investeren voor je partner hoe jammer soms ook maar kids grijpen naar het bekende en daarmee vertrouwde en dat ben jij in dit geval.

Ik zeg ook vaak tegen Dylan dat papa hem zo gemist heeft en nu ook graag wat leuks met hem wi doen en weer voor hem wil zorgen. Weet nooit in hoeverre praten echt binnenkomt maar bij Dylan werkt het benoemen gewoon goed, dit doen we al vanaf dat hij een jaar was denk ik..

Succes meid!