Hoe ga jij met kritiek om (als je bijv. down bent)

Hoe ga je met kritiek om als je down (depressief) bent?

Ik loop nu sinds feb. stage op een nieuwe plaats. (Verpleeghuis PG afdeling) Ik vind het er helemaal niet leuk, maar probeer wel heel erg door te zetten.
(is tevens ook mijn laatste stage)
Vervolgens ben ik 3 weken ziek geweest en ik kwam er vorige week weer terug.
Er werd heel erg afsnauwend gereageerd als ik bepaalde dingen niet goed wist, en dat ik het moest weten. Heb het laten bezinken. En later weer naar die collega terug gegaan om te zeggen dat ik het niet leuk vond hoe zij het naar mij bracht. En toen reageerde ze met dezelfde woorden "je had het gewoon moeten weten" Ik mij continu excuseren van dat ik het echt niet wist. En voelde me stukje bij beetje heel erg slecht worden. Ik zat tegen me tranende ogen te vechten.
Ik ga dus niet goed met kritiek om. Iemand zegt 1 dingetje en mijn hele dag is als het ware verpest. En vind mezelf heel erg "slecht" En de rest op zo'n dag gaat dan ook niet goed meer....

Nu was dus mijn vraag hoe ga jij met kritiek om. Heb je ook tips of voorbeeldsituaties?

Ik vind dat wat jij beschrijft geen kritiek, kritiek is geen snauwen op een leering en als jij er iets van zegt terugkoppelen 'je had het maar moeten weten'.
Kritiek is naar mijn idee heel anders, mits opbouwend.

Hoe kunnen zij dat nou weten? Zij waren er toch niet bij?
Ik snap best dat je met een rot gevoel daar zit, je bent daar om te leren en je wordt zo afgesnauwd. Dan voel je je ook niet bepaald thuis.

Wat naar zeg, dus je school staat ook niet achter je?
Kun je niet eventueel op zoek gaan naar een andere stage?

Ik probeer niet perfect te zijn, voldoende is ook goed. Je kunt niet 0 fouten maken. Als ik toch een fout maak, probeer ik dat ook tegen mezelf te zeggen. En ik probeer ook te kijken naar wat de boodschap is (en wat ik daarmee moet doen) en wat iemand's eigen slechte humeur is. De toon waarop iets gezegd wordt, ligt 9/10 keer aan hoe iemand zich op dat moment zelf voelt en heeft lang niet altijd met jou te maken.
En daarnaast kan niet iedereen je leuk vinden. Dit weekend is een meisje boos bij me weggelopen (bij vrienden) omdat we het ergens niet over eens waren. Ik heb één keer gevraagd waarom het haar zo raakte en toen ze me daarna nog steeds niet aardig vond, heb ik het er maar gewoon bij gelaten. Ik kan haar niet dwingen me leuk te vinden. Ik heb geen 100% controle over mijn sociale leven. En zij twijfelt waarschijnlijk net zo erg aan haar reactie als ik aan de mijne. Iedereen twijfelt. Soms vergeet ik dat een beetje. Anderen doen ook maar wat in de hoop dat het goed is.

Ik denk dat je er ook een beetje zo naar moet kijken bij dat meisje. Je zult fouten maken (je weet alleen nog niet welke), iedereen heeft weleens een slecht humeur en zij voelt zich misschien wel net zo ongemakkelijk als jij.

Melis_je schreef:Ik denk dat je er ook een beetje zo naar moet kijken bij dat meisje. Je zult fouten maken (je weet alleen nog niet welke), iedereen heeft weleens een slecht humeur en zij voelt zich misschien wel net zo ongemakkelijk als jij.

Hier herken ik wel wat in, ik werd onzeker van mijn werkbegeleidster.... Maar door mijn houding/manier van vragen werd zij ook onzeker en zenuwachtig van mij. Dit hebben we bespreekbaar gemaakt en het ging ook veel relaxter. Nu zit mijn werkbegeleidster in de ziektewed. Dus daarom werk ik nu ineens met allemaal anders collega's

Laat haar maar gewoon even met rust, denk ik. Probeer te denken aan wat je in het komende kwartier gaat doen en aan waar je nu mee bezig bent. Dat is belangrijk. Dan heb je sowieso minder kans om fouten te maken (de meeste maak ik terwijl ik in mijn hoofd met iets anders bezig ben). Bovendien ben je daar op stage. Als je het al had gekund, had je het niet meer hoeven leren. Het is waarschijnlijk echt niet zo erg als je denkt. En inderdaad, wees blij met je eigen houding! Je bent er op een volwassen, nette manier mee omgegaan. Voel je je nu nog ongemakkelijk omdat je denkt dat zij je niet leuk vindt of omdat je denkt dat je het inhoudelijk niet kan? Of is er iets anders waardoor je het nog niet van je af kan zetten?

Ik weet niet wat het inhoudelijk was, maar was het echt zo erg, objectief? Denk je dat je dit over vijf jaar nog weet? Denk je dat anderen dit over één jaar nog weten? Als ze wil roddelen, doet ze dat toch wel. Daar kan jij niets aan veranderen. Je bent goed met de situatie omgegaan en verder kan je niets meer doen. De sympathie gaat meestal uit naar degene die er het netst mee is omgegaan, niet per se degene die gelijk had.

Ik ben het met Storm eens, dit vind ik niet zozeer onder kritiek vallen, meer onder onvriendelijk gedrag. Goed dat je het durfde aan te kaarten en jammer dat ze op je opleiding niet achter je stonden, ik zou gewoon op deze stage mijn beste beentje voorzetten en het afmaken, dan ben je er vanaf, zowel van de mensen van je opleiding als de mensen van je stageplek.

Dankje wel,

Maar ik moet hier dus totaal een jaar (nu nog 38 weken) stage lopen. Plus dat hun mij kunnen maken en breken. Als ik mijn stage niet haal haal ik de opleiding ook niet. En kom ik in een verlenging (zit al in een verlenging)
Ik ben voor mezelf al een assertiviteitstraining begonnen via mijn therapie. Hopelijk kan ik daar ook iets goeds uit halen.

Eens met bovenstaande...

Enne... ik zou het niet te persoonlijk opvatten. Mijn ervaring met stages is dat stagiaires altijd worden afgezeken.
Soms zijn er zelfs leidinggevenden die het ze expres moeilijk maken lijkt het wel.
Tenzij je beste vriendjes met ze bent. Volgens mij kan je nog beter doen alsof je iemand super aardig vind dan dat je jezelf bent.... Dan word er tenminste minder op je gelet.

Probeer nog even door te zetten het is je laatste stage! Je gaat er spijt van krijgen als je nu stopt.
Laat haar commentaar lekker achter je en probeer het de ene oor in en de andere gelijk weer uit te laten gaan.
Meer dan je best kan je niet doen.

Moeilijk...ik weet denk ik aardig hoe je je voelt en wat ben ik toch blij dat ik van stages af ben! Mijn ervaring is ook dat ze je kunnen maken of breken. Als je van jezelf al wat onzekerder bent dan heb je wel meer moeite met de stageplaatsen waar men meer harde kritiek geeft en gewoon niet zo aardig is.

Mijn tips: doe elke dag gewoon goed je best, vraag elke dag of week feedback aan degene(n) waarmee je hebt gewerkt, noteer alles in een schriftje waarbij jezelf je vorderingen bijhoudt en anderen ook in laat schrijven, kom enthousiast en leergierig over. Het is echt heel belangrijk om dit bij te houden, zodat ze achteraf niet kunnen zeggen dat het niet goed is gegaan. Je hebt dan bewijzen en kunt je leerproces inzichtelijk maken.

Als je de opmerking krijgt ' dat had je allang moeten weten' zou ik doorvragen naar wat je precies had moeten weten of wat je exacte fout is, dus vraag dan 'bedoel je dat ik ... al had moeten weten?' (klinkt wat overdreven nu, maar bij kritiek of feedback is het belangrijk om een leerpunt er uit te halen voor jezelf en niet te denken dat je ineens alles fout hebt gedaan). Bedank diegene voor de feedback, zeg bijvoorbeeld ' Okee nou bedankt, ik zal er in het vervolg op letten' of 'Ik zal het noteren zodat ik het niet meer vergeet'. Mensen vinden een stagiaire die steeds ' ja maar..' zegt vaak lastig, vooral die van de oude stempel in een verpleeghuis.
Ook al heb je gelijk en ook al doen ze onvriendelijk. Stages zijn gewoon niet eerlijk .
Probeer het je aub niet persoonlijk aan te trekken!!! Fouten zijn er om van te leren, wat je nu misschien heel onvriendelijk onder de aandacht is gebracht zul je waarschijnlijk ook niet snel meer vergeten. Probeer het de volgende keer goed te doen. Iedereen heeft zijn goede en slechte kanten in het werk. Misschien kan jij wel veel beter met de bewoners omgaan dan die onvriendelijke collega .
Sterkte!

Update:

Ik heb vandaag op stage gewerkt, en deed voor mijn gevoel mij best. Maar aan het einde van de ochtenddienst vroeg ik of ze nog tips en tops hadden, zeiden ze tegen mij dat ik een andere "houding" aan moest nemen.
Ik kwam over, alsof ik alles wel wist... Maar zo wil ik helemaal niet overkomen. Vandaar dat die kritiek ook zo hard is denk ik nu..... Ze zien mij zelfverzekerd, totdat ik aan het woord ben of dat ik een handeling moet uitvoeren, dan komt de hele volledige onzekerheid naar boven.. (faalangst) Ik ben veel te bang om fouten te maken, en nu aan het einde van een stage dag ben ik dan ook bekaf......

Heb jij gevraagd welke houding zij dan van je vragen?
Want zij kunnen wel vinden dat het aan je houding ligt, maar wat moet er dan veranderd worden?
Zo is dat dan voor de volgende keer een leerdoel voor jou.

Je zou kunnen aangeven hoe je je werkelijk voelt en doorvragen hoe het komt dat je zo zelfverzekerd lijkt. Is dat omdat je steeds een weerwoord klaar hebt of willen ze dat je meer van te voren vraagt ipv meteen dingen te doen die je misschien nog niet goed weet? Vraag hoe je het zou kunnen veranderen in hun ogen, wat ze anders zouden willen zien.
Ik heb bijvoorbeeld wel gehoord dat ik mezelf meer moest laten zien en minder afwachtend moest zijn. Ik heb toen gevraagd hoe ze dat zouden willen merken. Ze wilden bijvoorbeeld zien dat ik actief aan een doel werkte en dit inzichtelijk zou maken. Dat ben ik vanaf toen actief gaan doen en heb daarover weer feedback gevraagd.

Fijn dat een andere collega het wel goed aan gaf. Je voelt je gewoon niet lekker daar op je plek en dan kom je al sneller onzeker over. Ik weet niet hoelang je nog moet, maar je zou desnoods een gesprek met school en stage aan kunnen vragen of zelfs van stage switchen. Ik heb ook ooit een stage gehad waar ik echt niet lekker op mijn plek zat. Ik kreeg daar ook geen feedback waar ik iets mee kon. Ik ben toen van stage gewisseld en heb iets langer over mijn opleiding gedaan, maar daardoor wel succesvol afgesloten en kreeg zelfs een vaste baan aangeboden op mijn stage en daar werk ik nu met veel plezier!

Ik weet niet wat je er nu nog mee moet doen, maar wat zwaar dat je 12 jaar gepest bent! Altijd door dezelfde mensen? Nu nog steeds?

Wat heb je dan pech gehad dat er toch steeds een paar meegingen. Ongelooflijk wat mensen elkaar aan kunnen doen en hoe weinig volwassenen in de omgeving soms ingrijpen.