Wat is jouw mening over mensen in armoede?

In onze Westerse samenleving hanteren wij al geruime tijd het neoliberale idee, terwijl de 'verzorgingsstaat' als model niet meer gebruikt wordt. Kort door de bocht: nu moeten alle mensen zoveel mogelijk aan het werk (gehandicapten, werklozen,...) en moeten we ze zo weinig mogelijk in een instelling verzorgen (thuishulp, psychiatrische bedden worden afgebouwd,...). Mensen praten nogal eens in termen van 'handje ophouden', 'dat ze gaan werken als ze arm zijn', 'ik zou ook wel een hele dag willen luieren', 'ze profiteren van het geld van de werkende mensen' als het over armoede gaat. Wat is jouw mening over mensen in (extreme) armoede? Maak je daar een onderscheid tussen de zogenaamde 'nieuwe' armen en de genereatiearmoede?

(Ik weet niet zo goed hoe ik dit topic moet opstarten en duidelijk omschrijven wat ik bedoel, misschien wordt mijn vraagstelling duidelijk als er reacties komen...).

Lastig, er zijn natuurlijk meerdere kanten. Denk dat het goed is als er zoveel mogelijk mensen gewoon werken, los van het werk dat er dan gedaan wordt, vooral voor hun eigen kijk op de wereld en hun zelfbeeld. Mensen die gedwongen thuis zitten komen vaak in een negatieve spiraal en dit werkt demotiverend voor hun.
Ik heb sterk mijn vraagtekens bij dingen zoals alleen maar thuishulp en geen andere mogelijkheden meer.
Ik denk dat als je er alles aan gedaan hebt, dat het fijn is dat je geholpen wordt met het op een rijtje krijgen van je financiën en dat je daarom best een toeslag mag krijgen.
Echter............ Ik verbaas mij erover hoe gemakkelijk (EN LANG!) mensen een uitkering krijgen. Als ik zie hoeveel werkloze jongeren er zijn met een enorme eisenlijst voor een baan en ondertussen wel een uitkering krijgen dan irriteert mij dat. De maatschappij zit schijnbaar zo in elkaar dat iedereen lekker gepampert wordt en nee, ik ben het zeker niet eens met de maatregelen die het huidige kabinet door wil voeren, maar ik denk wel dat er eens kritisch gekeken moet worden naar wie er een uitkering krijgt, hoe we met mensen met een psychiatrische beperking om gaan en wat wij verwachten van mensen die niet zo snel mee komen binnen de maatschappij.

Ik weet niet of ik het goed begrijp, maar ik vind het goed dat gehandicapten hier aan het werk kunnen. Natuurlijk hebben wij in NL helaas ook armoede. Zo vind ik het goed dat er ook voedselbanken zijn. Helaas zijn er in NL ook zat profiteurs voor uitkeringen en dergelijke.

Ik vind het geen slecht idee dat verstandelijk en lichamelijk beperkte mensen zoveel mogelijk hun steentje bij moeten dragen in de maatschappij. Ik denk dat er niets frustrerenders is dan als 'niet volledig' beschouwd te worden, als persoon met een beperking. Ik denk dat mensen met welke beperking dan ook maar al te graag hun steentje bij willen dragen aan de maatschappij, hun eigen geld willen verdienen en gewoon iets om handen willen hebben, echt iets 'doen'.

Verder heb je armoede en armoede. Er zijn mensen die buiten hun eigen schuld om in de schulden zijn geraakt, uitkering/bijstand hebben, dakloos zijn of wat dan ook. Voor die mensen heb ik respect en met die mensen heb ik het te doen. Maar zo zijn er ook genoeg mensen die zo'n uitkering allemaal wel best en makkelijk vinden. Die thuiszitten met rugklachten, maar vervolgens wel een schuur aan het bouwen zijn in hun eentje (mijn oom ). Die het heel niet erg vinden als ze ontslagen worden omdat ze dan lekker thuis kunnen zijn bij de kinderen en alsnog geld ontvangen (ooit gelezen op het forum). Dáár kan ik wel slecht tegen.

Qua zorginstellingen, dat daarin gesneden word vind ik niet zo raar. Een goede ontwikkeling vind ik het misschien niet, maar bekijk het andersom: De werkdruk in de zorg is gigantisch, ik denk niet dat je van zorgverleners nóg meer kunt verlangen, omdat je dan onverantwoorde zorg en onverantwoorde situaties creëert. Ik denk dat er daarom gesneden wordt in het aantal bedden in bijvoorbeeld de psychiatrie.

Maple schreef:Qua zorginstellingen, dat daarin gesneden word vind ik niet zo raar. Een goed eontwikkeling vind ik het misschien niet, maar bekijk het andersom: De werkdruk in de zorg is gigantisch, ik denk niet dat je van zogverleners nóg meer kunt verlangen, omdat je dan onverantwoorde zorg en onverantwoorde situaties creëert. Ik dnek dat er daarom gesneden wordt in het anatal bedden in bijvoorbeeld de psychiatrie.

Er wordt teveel gesneden in de zorg. Ik werk zelf in de zorg en we moeten zoveel uren gaan bezuinigen dat het echt ten koste gaat van de clienten. Maar daar wordt tegenwoordig niet bepaald meer naar gekeken. Het draait alleen maar om geld, geld, geld. Opzich een rare ontwikkeling, aangezien er meer mensen in de zorg terecht komen (ouderen die zorg nodig hebben). Nou, zo wil je bepaald niet oud worden.

Ik werk in een opvangtehuis voor daklozen (algemeen welzijnswerk). Mijn werkgever investeert veel in plaatsen en kwaliteit maar investeert te weinig volgens mij in personeel. Mijn werkgever krijgt een bepaald bedrag van de overheid en moet daarmee zijn eigen beleid uitstippelen. Zo verdien ik weinig, terwijl ik een bachelor diploma heb en meer dan de gewone 40u werk (overuren worden niet uitbetaald). Ik merk dat vele andere zorginstellingen kwaliteit verwachten van de hulpverlening maar niet goed 'zorgen' voor hun personeel. Da's een keuze, ik begrijp die deels. Wij krijgen van de overheid zeer weinig geld (de zorgsector) in vergelijking met andere sectoren. Het lijkt soms of wij 'vergeten' worden. We moeten mensen aan het werk krijgen en woonst zoeken. Wetende dat mensen die geen diploma hebben en vaak een strafblad, zeer moeilijk werk vinden. En om in de privé woonmarkt iets te zoeken, moet je al werk hebben en goede referenties van je vorige verhuurder. De sociale huurmarkt, daar zijn wachtlijsten van jaren. Het is een beetje uitzichtloos aan het worden, dat gevoel krijg ik. Waarom investeert de overheid niet méér in zorg?

Ik woon in België en weet niet wat een uitkering in NL bedraagt. Wat is een minimumloon bij jullie? Bij ons is dat 740 euro voor een alleenstaande (bijstand). Ik zou serieus niet weten hoe ik met 740 euro per maand moet rondkomen. Wetende dat een klein studiootje in deze regio toch gauw minimum 400 euro kost.

Isis schreef:Ik werk in een opvangtehuis voor daklozen (algemeen welzijnswerk). Mijn werkgever investeert veel in plaatsen en kwaliteit maar investeert te weinig volgens mij in personeel. Mijn werkgever krijgt een bepaald bedrag van de overheid en moet daarmee zijn eigen beleid uitstippelen. Zo verdien ik weinig, terwijl ik een bachelor diploma heb en meer dan de gewone 40u werk (overuren worden niet uitbetaald). Ik merk dat vele andere zorginstellingen kwaliteit verwachten van de hulpverlening maar niet goed 'zorgen' voor hun personeel. Da's een keuze, ik begrijp die deels. Wij krijgen van de overheid zeer weinig geld (de zorgsector) in vergelijking met andere sectoren. Het lijkt soms of wij 'vergeten' worden. We moeten mensen aan het werk krijgen en woonst zoeken. Wetende dat mensen die geen diploma hebben en vaak een strafblad, zeer moeilijk werk vinden. En om in de privé woonmarkt iets te zoeken, moet je al werk hebben en goede referenties van je vorige verhuurder. De sociale huurmarkt, daar zijn wachtlijsten van jaren. Het is een beetje uitzichtloos aan het worden, dat gevoel krijg ik. Waarom investeert de overheid niet méér in zorg?

Ik woon in België en weet niet wat een uitkering in NL bedraagt. Wat is een minimumloon bij jullie? Bij ons is dat 740 euro voor een alleenstaande (bijstand). Ik zou serieus niet weten hoe ik met 740 euro per maand moet rondkomen. Wetende dat een klein studiootje in deze regio toch gauw minimum 400 euro kost.

Ik werd even afgeleid door deze zin in jouw verhaal. Is er geen enkele manier waarop overuren gecompenseerd worden? (vakantiedagen etc.?)

Punk'd; ik mag die uren terug opnemen als recup (maar dat moet je voor een bepaalde tijd en het is vaak lastig om uren op te nemen, cfr. werkdruk).

Maple schreef:Ik vind het geen slecht idee dat verstandelijk en lichamelijk beperkte mensen zoveel mogelijk hun steentje bij moeten dragen in de maatschappij. Ik denk dat er niets frustrerenders is dan als 'niet volledig' beschouwd te worden, als persoon met een beperking. Ik denk dat mensen met welke beperking dan ook maar al te graag hun steentje bij willen dragen aan de maatschappij, hun eigen geld willen verdienen en gewoon iets om handen willen hebben, echt iets 'doen'.

Hier ben ik het helemaal mee eens, ik heb een lichamelijke beperking en een betaalde baan, waar ik tot op de dag van vandaag erg gelukkig mee ben.

Maaar werken is een ding, werk krijgen is iets anders. Ik heb voor mijn betaalde baan ruim 3 jaar op een wachtlijst gestaan omdat er in mijn woonplaatsen weinig sociale werkplaatsen zijn. Ik kan gewoon lopen btw, iemand in een rolstoel krijgt nog moeilijker werk en is gewoon duurder omdat:
- je een aangepaste wc nodig is
- is het kantoor rolstoel vriendelijk
- heeft diegene extra begeleiding nodig
- is het brand veilig
- mag de hulphond de werkruimte in

Dat soort dingen tellen ook mee en daarom is het moeilijker voor mensen met een beperking om een baan te krijgen.

Ik vind deze maatschappij echt een ratrace. En er zijn mensen die het simpelweg niet trekken om daar aan mee te doen. En dat begrijp ik volkomen, ik kan zelf al nauwelijks bijhouden. Mensen die het niet trekken worden niet aangenomen en vallen in de bijstand. Ik denk persoonlijk dat het beter is om te kijken hoe we er minder een ratrace van kunnen maken zodat iedereen goed kan mee komen en er uiteindelijk ook minder noodzaak is tot de bijstand. Volgens mij werkt dat vele malen effectiever.

Isis schreef:Punk'd; ik mag die uren terug opnemen als recup (maar dat moet je voor een bepaalde tijd en het is vaak lastig om uren op te nemen, cfr. werkdruk).

Haha zó herkenbaar!
Je ''moet'' min of meer overwerken, maar uitbetalen kan niet...
Dus krijg je vrije dagen nou oke prima toch? Wanneer kan ik ze opnemen?
Uhm... nou niet dus, want het is zo druk en hebben al mensen te kort blablabla.
Je wordt gewoon genaaid waar je bij staat. Gevolg is dat niemand meer wilt overwerken.

Giacomo schreef:Ik vind deze maatschappij echt een ratrace. En er zijn mensen die het simpelweg niet trekken om daar aan mee te doen. En dat begrijp ik volkomen, ik kan zelf al nauwelijks bijhouden. Mensen die het niet trekken worden niet aangenomen en vallen in de bijstand. Ik denk persoonlijk dat het beter is om te kijken hoe we er minder een ratrace van kunnen maken zodat iedereen goed kan mee komen en er uiteindelijk ook minder noodzaak is tot de bijstand. Volgens mij werkt dat vele malen effectiever.

Hier ben ik het maar een klein beetje mee eens. Inderdaad er is een race gaande voor de beste banen, met de hoogste salarissen en de mooiste functies..zeker op dit moment met de economische crisis. Maar ik denk niet dat je als je het niet bijhoudt je gelijk tussen de wal en het schip valt. Want puur kijkende naar het aantal werkende mensen en het aantal mensen in de bijstand, denk ik dat je niet kan zeggen dat half Nederland niet mee kan komen. Het aantal bijstandsgerechtigden ligt volgens mij op een paar procent van de totale beroepsbevolking. :-)

Ik denk dat in deze samenleving er een individualistisch beeld heerst van hoe mensen hun leven moeten invullen. Je moet je eigen boontjes doppen en vooral niet zeuren. Ik denk dat deze gedachte wel zorgt voor een neerwaardste spiraal. Kijk maar naar het aantal mensen die langdurig in een uitkeringspositie verblijven. Als je er eenmaal uitligt, wordt het steeds moeilijker om er weer bij te horen.

Wie heeft het over half Nederland dan?

Giacomo schreef:Wie heeft het over half Nederland dan?

*post terugleest* nee je noemt het inderdaad nergens, maar ik denk dat ik inhaakte op het beeld dat jij de 'hele' maatschappij een ratrace noemde. Terwijl ik juist het beeld heb dat dit maar een klein gedeelte van de maatschappij is, daarnaast er een groot gedeelte normaal is, en dat er daarnaast een gedeelte is wat niet mee kan komen..

Een kennis van me zit al een tijdje afgekeurd thuis. Het werk waar hij voor opgeleid is kan hij niet meer doen. Als gevolg zit hij dus de hele dag thuis en heeft verder niks omhanden, behalve tv kijken en achter de computer zitten. Gevolg is vervolgens weer dat zijn energierekening hoger en hoger wordt (want als je de hele dag thuis zit zet je de verwarming aan) en pas om 11 uur zijn bed uitkomt. Hij ziet verder vrij weinig mensen in het wild. Geld wordt steeds minder, motivatie wordt steeds minder, één en al ongeluk.

Als die man wat anders zou zijn gaan doen, iets waar hij niet voor opgeleid is, dan zou hij misschien minder verdienen dan in zijn oorspronkelijke baan, maar wél meer dan wat hij nu krijgt. Hij komt nog eens ergens, ziet loslopende mensen in plaats van op facebook, blijft in een ritme, blijft aan de slag, en wie weet stroomt hij ooit weer door naar iets beters wat hij aankan.

Dat vind ik dus zo'n typisch voorbeeld van dat het dus wél anders kan, dat je dan een baan moet gaan zoeken die je wél aankan (vooropgesteld dat je die kan vinden, natuurlijk) en bezig moet blijven, je steentje moet blijven bijdragen. Daar word je volgens mij zelf ook veel gelukkiger van.

Ik weet niet of de huidige maatschappij een ratrace is. Ik denk dat het een ratrace kan zijn, als je ervoor kiest om hele hoge functies en salarissen na te jagen, als je een eigen bedrijf hebt dat continu moet pieken, dan is het een ratrace, denk ik. Maar ik denk niet dat je gedoemd bent tot armoede als je dat niet trekt. Ik denk dat er een heel groot middengebied is waarbinnen normale banen vallen met een normaal salaris, en waar je niet tot het uiterste gedreven wordt en rustig je ding kan doen als je dat fijner vindt.