Elke ochtend drama bij het kdv

Elke keer dat ik Lotte naar het kdv breng is het drama. Thuis zegt ze al dat ze niet wil, ik moet ook met moeite haar jas aandoen.
Ze loopt dan weer wel naar de auto en klimt in het stoeltje of ik zet haar erin, maar weer drama als ik de gespen vastmaak.
In de auto niks aan de hand, op de parkeerplaats en voor de deur ook niet. Ze loopt ook gewoon de gang in, maar verder gaat ze niet.
Ze loopt niet zelf de groep in, ik moet haar dan dragen. En als ik haar weer op de grond zet is het huilen.
Het is een tijdje wat beter gegaan, maar de laatste maanden is het weer drama (eigenlijk vanaf dat mijn verlof begonnen was).
Nu heeft het er misschien mee te maken dat ik Niels bij heb en dat die wel mee naar huis mag, maar ik zie het niet zitten om hem op de gang te laten staan, want dan is dat weer brullen.
Als ik weg ben is het vrijwel meteen goed en ze heeft het er super naar haar zin. Als we haar s avonds ophalen wil ze vaak niet eens meteen mee.
Iemand tips?

Tips niet, herkenning wel.

Mijn zoontje heeft het ook heel erg gehad, maar naarmate hij ouder werd, ging het echt steeds makkelijker.

Mijn zoontje had dat ook precies hetzelfde, ik heb ook geen tips. Hij is nu van het kdv af ivm werkloosheid, maar ik wil hem wel weer naar psz of kdv brengen, maar als ik het erover heb, begint hij al nee te roepen, dat hij dat echt niet wil.

Hier ook alleen herkenning. Bij Louise gaat het met ups en downs.

Mijn zoon moet zelfs op school nog een enkele keer huilen bij het afscheid. Tips: leg van tevoren uit hoe het afscheid zal gaan (ik breng je naar de juf, geef je 1 kus en dan ga ik'), spreek uit dat er goed voor haar gezorgd wordt en dat je weer terugkomt. Geef niet toe aan pogingen om het afscheid te rekken, dat maakt de onzekerheid of je misschien toch bij haar blijft alleen maar groter. Heb je trouwens wel eens gevraagd hoe snel ze weer rustig is na jouw vertrek?

Ze is als ik weg ben vrijwel meteen (in elk geval binnen 5 minuten) weer rustig.
De pedagogisch medewerker dacht dat het nu een ritueel aan het worden was, zo van, als mama me wegbrengt, dan ga ik huilen.

En als je juist wat langer blijft zelf, bijvoorbeeld eerst een puzzel met haar maken tot ze het goed vindt dat je gaat?

Enige wat hier werkte was door zetten. En ja het is pijnlijk als ze staat te huilen etc, maar bij mij gaat echt een knop om. En inderdaad als ik der dan op haal en de juf verteld dat het meteen goed ging toen ik uit het zicht was ben ik blij.

Liadan schreef:En als je juist wat langer blijft zelf, bijvoorbeeld eerst een puzzel met haar maken tot ze het goed vindt dat je gaat?

Beloon ik haar gedrag dan niet?
En ik heb het wel eens geprobeerd hoor, maar dat wil ze dan niet, ze wil niet met mama iets doen, ze wil met mama mee naar huis.

blondje1313 schreef:

Liadan schreef:En als je juist wat langer blijft zelf, bijvoorbeeld eerst een puzzel met haar maken tot ze het goed vindt dat je gaat?

Beloon ik haar gedrag dan niet?
En ik heb het wel eens geprobeerd hoor, maar dat wil ze dan niet, ze wil niet met mama iets doen, ze wil met mama mee naar huis.

Om die reden brengen we haar, hoi en doei en gaan weer.

Maak een duidelijk, voor haar voorspelbaar ritueel van het afscheid nemen.
Rek het niet te lang, maar blijf ook geen kwartier zitten. Zeg bijvoorbeeld dat je een boekje met haar gaat lezen en dat je weggaat als het boekje uit is. Kies wel een activiteit die eindigt, dus een boekje, een puzzel etc. Geef haar dan een kus en ga weg.
De pedagogisch medewerker kan dan met haar zwaaien bijvoorbeeld.

Shopaholic schreef:

blondje1313 schreef:

Liadan schreef:En als je juist wat langer blijft zelf, bijvoorbeeld eerst een puzzel met haar maken tot ze het goed vindt dat je gaat?

Beloon ik haar gedrag dan niet?
En ik heb het wel eens geprobeerd hoor, maar dat wil ze dan niet, ze wil niet met mama iets doen, ze wil met mama mee naar huis.

Om die reden brengen we haar, hoi en doei en gaan weer.

Dat werd bij ons ook aangeraden. Geen groots afscheid. Het 'moet' nou eenmaal. En wat je zelf ook al gezegd hebt: als je eenmaal weg bent is het vrij snel goed. Hier is het ook altijd: hoi, doei, kusje, weg.

Ik vind niet dat je haar beloont door langer te blijven, ik zie het meer als dat je dan tegemoet komt aan haar behoeftes. 
Ik weet dat vrijwel altijd aangeraden wordt om het afscheid niet te lang te maken, maar ik ben het daar zelf niet altijd mee eens. Ik vind het vooral belangrijk dat je duidelijk bent en niet bijv. 10 keer zegt 'nu ga ik' en dan toch nog niet gaan.

Ik lees nu de reactie van Pritt en ben het daarmee eens.

Duidelijk zijn is inderdaad heel belangrijk. Wat werkt qua lengte van het afscheid verschilt ook per kind. Ik heb in de kinderopvang gewerkt. Daar hadden de meeste kinderen (die moeite hadden met het afscheid) baat bij een kort afscheid. Voor sommige kinderen werkte het inderdaad beter als papa of mama nog rustig een boekje ging voorlezen.

Erg herkenbaar. Hier ging het soms weken goed en soms ook weken niet. Heel sneu...

Ik werk in de kinderopvang en wil nog een keer benadrukken dat veel kindjes die huilen als papa of mama weggaan echt altijd heel snel al weer afgeleid zijn en lekker gaan spelen. Ik vind dat altijd zo rot voor ouders, zij zien het kind huilen bij het weggaan, terwijl het daarna binnen 2 tot 5 minuten alweer over is. Dan zou ik het ouders wel willen laten zien, hoe snel ze alweer op hun gemak zijn. Wij raden ook altijd aan om het afscheid kort te houden, geef je kind over aan de pedagogisch medewerker (zodat ze echt ontvangen wordt), geef haar een kus, samen zwaaien bij het raam naar mama en klaar. Ook werken wij met belonen, vooraf afspreken dat een kind niet gaat huilen bij het afscheid dan krijgt ze bijvoorbeeld een sticker. Hier is ze misschien nu nog te klein voor, maar ze zijn dan vaak zo trots als het lukt!

Ik denk dat het ook een fase is, ik zou in je achterhoofd houden dat ze al heel snel weer lekker gaat spelen en dat ze niet weg wilt als je haar ophaalt (dat zie ik ook echt heel vaak). Heb je trouwens al benoemt naar haar waarom haar broertje wel thuis blijft? Hij is nog te klein, hij moet bij mama drinken etc. misschien helpt dat ook wat, mocht het daar aan liggen.

Ik zou het niet fijn vinden als mijn kind een sticker zou krijgen als ze niet zou huilen bij het afscheid, net alsof het verkeerd is dat ze verdrietig zijn als papa of mama weggaan. 
Ik zeg juist altijd 'je bent verdrietig omdat papa/mama weggaat, dat is ook niet leuk, daar mag je best verdrietig om zijn'. Vaak helpt het al veel om dit zo te benoemen.
En ik denk dat wat Lot zegt ook wel fijn is voor haar, duidelijk benoemen waarom haar broertje weer mee naar huis gaat.

Dat vind ik ook wel wat gek Lot, een kind mag toch verdrietig zijn als papa en mama weggaan?

Dat mag, vaak helpt het het kind om over de drempel heen te stappen of inderdaad het patroon te doorbreken waardoor ze daarna niet meer huilen bij het afscheid. Maar als jij het niet prettig zou vinden, zouden we het natuurlijk niet doen, het gaat in samenspraak.

Eens met Liadan.
Verdrietig zijn is niet iets wat je moet verbieden en niet-verdrietig zijn is daarom naar mijn mening ook niet iets wat je moet belonen.
Ik vind het belangrijk dat een kindje zijn gevoelens mag laten zien en ja, daar hoort verdrietig zijn omdat papa of mama weggaat nou eenmaal bij.

Tegen ouders die het lastig vinden dat hun kind huilt zeggen wij altijd dat ze later op de ochtend nog wel even mogen bellen om te vragen hoe het gaat en in 99% van de gevallen kunnenwe gelukkig dan zeggen dat het goed gaat.