Soms vliegt het me echt aan..

.. volwassen worden. Ik ben er nog niet klaar voor geloof ik. Zie tegenwoordig alleen maar babyfoto's op Facebook voorbij komen.. Zusjes van vriendinnen (zusjes waar ik vroeger op heb gepast) die al getrouwd zijn. Soms vind ik het echt heftig. Ik wil nog niet ouder worden. Over 5 jaar moet ik zelf gaan bedenken of ik kinderen wil.. Anders ben ik alweer te oud straks.. 5 jaar  ..

Zoals Avicii zegt: wish that I could stay forever this young.. not afraid to close my eyes..

Ben ik de enige die soms even in ademnood is?

Nee hoor, om me heen beginnen mensen te trouwen en kinderen te krijgen en ik wil heel graag kindjes maar nu nog niet. Ik hou teveel van het reizen wat ik nu kan doen. Ik heb een hele fijne relatie, woon in een mooi huis en soms hebben we een hond, dat is genoeg 'volwassen' gedrag voor nu.

Maar als ik dan in mijn omgeving kijk vraag ik me ook af of ik nou zo raar ben door nog niet nu een kind te willen of te willen trouwen.

Ik meld mij... Zullen we een clubje oprichten?

Ik herken het wel. Daar waar ik op fb regelmatig trouwfeesten en baby's voorbij zie komen (niks mis mee, overigens), wil ik nog hele andere dingen doen in mijn leven. Het woord vastigheid benauwt me. Ben 26 jaar, heb net mijn tweede opleiding afgerond, woon anti-kraak, zijn een VW-bus aan het opknappen en wil graag voor langere tijd naar het buitenland. 
Hoewel dit niet zo hoeft te zijn, lijkt het alsof mijn leven zo 'vast' ligt als ik me echt zou gaan settelen. Ik hou graag nog even wat opties open  .

Een jaar geleden had ik daar absoluut geen last van, maar opeens lijkt iedereen om mij heen in vogelvlucht volwassen te worden/te zijn. Ik wil nog helemaal niet volwassen zijn. Ik wil nog steeds 21 jaar zijn en nog weinig meekrijgen van de wereld. Heb het gevoel dat ik zoveel indrukken opdoe ineens, ook opeens de druk voel om hetzelfde te doen. Onzin, maar opeens is het er wel.

Ik had daar last van, maar dat duurde eigenlijk maar ff. En dat terwijl ik best een melancholisch type ben. Dus wie weet valt het bij jou ook wel mee!

Ja ik ken het. Ik word ineens dit jaar 30. Ik zit echt zo van wanneer is dat gebeurd?? Ik houd het echt niet meer bij.

Eh ja. En ik heb bijna 3 kinderen. Dus dat zegt ook niks . Het gaat me veel te snel allemaal.

Natural schreef:Ik herken het wel. Daar waar ik op fb regelmatig trouwfeesten en baby's voorbij zie komen (niks mis mee, overigens), wil ik nog hele andere dingen doen in mijn leven. Het woord vastigheid benauwt me. Ben 26 jaar, heb net mijn tweede opleiding afgerond, woon anti-kraak, zijn een VW-bus aan het opknappen en wil graag voor langere tijd naar het buitenland. 
Hoewel dit niet zo hoeft te zijn, lijkt het alsof mijn leven zo 'vast' ligt als ik me echt zou gaan settelen. Ik hou graag nog even wat opties open  .

Ik ben ook 26  , heb een 4 jaar jongere vriend (zegt genoeg haha), hebben onze baan opgezegd om met een camper door Nieuw Zeeland en hopelijk de rest van de wereld te trekken.. I feel you

Ja! Als ik zeg dat 31 ben word ik altijd een beetje bang. Dan vraag ik me echt af waar al die jaren gebleven zijn.

Luce schreef:Het gaat me veel te snel allemaal.

Een aantal jaren geleden zei mijn moeder dat toen ze kinderen kreeg de tijd opeens twee keer zo snel ging. Dat vond ik toen een rare uitspraak, want tijd is toch gewoon tijd en dat gaat net zo snel als anders? Maar ondanks dat ik geen moeder ben, zijn me de afgelopen jaren voorbij gevlogen. 'Kroop' de tijd tot mijn 25e, na mijn 25e lijkt het opeens twee keer zo snel te gaan. Zo zijn kleine baby's peuters en zo kan ik zeggen dat het twee jaar geleden is dat ik werkloos werd.

ik meld me! Ik heb dit gevoel al sinds mijn 17e. Ik heb echt het Peter Pan Syndroom. De laatste 2 jaren steek ik maar mijn hoofd in het zand want ik maakte mezelf gek van alle gedachten en rekensommen.

Feline schreef:Ik ben ook 26  , heb een 4 jaar jongere vriend (zegt genoeg haha), hebben onze baan opgezegd om met een camper door Nieuw Zeeland en hopelijk de rest van de wereld te trekken.. I feel you

Oh wat heerlijk. That's life !! Wanneer vertrekken jullie en hoelang willen jullie gaan? 
Ik heb vorig jaar mijn relatie beëindigd na vijf jaar, heb mijn leven eens onder de loep genomen en toen besloten om een aantal dingen anders te gaan doen. Lukt tot nu toe aardig..
Merk dat mensen als je ouder wordt andere verwachtingen van je krijgen. Ik word daar juist een beetje opstandig van  .

Herkenbaar met fases.

Natural schreef:

Feline schreef:Ik ben ook 26  , heb een 4 jaar jongere vriend (zegt genoeg haha), hebben onze baan opgezegd om met een camper door Nieuw Zeeland en hopelijk de rest van de wereld te trekken.. I feel you

Oh wat heerlijk. That's life !! Wanneer vertrekken jullie en hoelang willen jullie gaan? 
Ik heb vorig jaar mijn relatie beëindigd na vijf jaar, heb mijn leven eens onder de loep genomen en toen besloten om een aantal dingen anders te gaan doen. Lukt tot nu toe aardig..
Merk dat mensen als je ouder wordt andere verwachtingen van je krijgen. Ik word daar juist een beetje opstandig van  .

Ja, kan niet wachten! Was die werksleur zo ontzettend zat! We vertrekken in november.. Geen idee hoe lang we wegblijven. Ik zou nu zeggen een jaar of 3 maar dat hangt van zoveel dingen af. Mijn gezondheid is ook niet heel goed dus ik hoop desondanks wel wat baantjes aan te kunnen nemen om het allemaal te kunnen financieren. 

Wat goed dat je dingen anders bent gaan doen!  En je VW klinkt ook heel tof!

Ik heb ook dat ik me nog altijd dat 18 jarige meisje voel. En dan spreken ze me aan met mevrouw, dan denk ik ojaa ik ben 26 en eigenlijk ook een vrouw en geen meisje meer. Zeker op mijn werk moet ik echt af en toe even tot dat besef komen, als ik denk aan mijn verantwoordelijkheden. Komop joh, je bent nu 26 en kunt dat makkelijk.

Enge is ook dat mijn moeder op haar 36 overleed aan erfelijke ziekte. Dat benauwd me vaak wel. Lijk in alle opzichten veel op haar, dus met dat vast ook denk ik wel eens. Dan heb ik nog maar 10 jaar te gaan...

Nou ik vind mezelf niet oud, kan ook niet want ik kreeg vanmiddag verdorrie niet eens sigaretten mee zonder ID maar goed.. Maar ik merk wel dat ik de 'maatschappelijke druk' voel. Ik word 25 over 4 maanden en ik heb 't idee dat mensen dingen verwachten van me; samenwonen, kinderwens. Dat is niet aan mij besteed en ik schud 't van me af, maar kan me het op slechte dagen wel aantrekken. Dan voel ik me wat 'opgejaagd'.

Marsy, misschien een persoonlijke vraag en als je niet wilt antwoorden begrijp ik dat.. Maar hoe doe je dat met een eventuele kinderwens? Want stel je gaat ervoor dan kan het zomaar 2 jaar duren voor het 'raak' is en ben je alweer 34 voor je bevalt. En nog ouder bij een eventuele 2e kindje. Dat soort dingen vind ik echt vermoeiend..

Feline schreef:Marsy, misschien een persoonlijke vraag en als je niet wilt antwoorden begrijp ik dat.. Maar hoe doe je dat met een eventuele kinderwens? Want stel je gaat ervoor dan kan het zomaar 2 jaar duren voor het 'raak' is en ben je alweer 34 voor je bevalt. En nog ouder bij een eventuele 2e kindje. Dat soort dingen vind ik echt vermoeiend..

Alsof je met 34 al uitgerangeerd bent.
Ik mag wel haast gaan maken dan... Over 6 weken ben ik 31. Stokoud!

Nee, dat zeg ik niet.. Ik vind het zelf persoonlijk redelijk oud om een eerste kindje te krijgen. Vandaar mijn onrust omdat ik het idee heb dat ik alles in de komende 5 jaar wil proppen (wat nergens op slaat, I know).

Bazinga schreef:Nou ik vind mezelf niet oud, kan ook niet want ik kreeg vanmiddag verdorrie niet eens sigaretten mee zonder ID maar goed.. Maar ik merk wel dat ik de 'maatschappelijke druk' voel. Ik word 25 over 4 maanden en ik heb 't idee dat mensen dingen verwachten van me; samenwonen, kinderwens. Dat is niet aan mij besteed en ik schud 't van me af, maar kan me het op slechte dagen wel aantrekken. Dan voel ik me wat 'opgejaagd'.

Wacht maar tot je 30 bent...
Krijg nog net niet wekelijks de vraag of en wanneer er kinderen komen. Zit nu niet eens in de situatie om er uberhoud serieus over na te denken.

Bleh ik moet er serieus niet aan denken en dat alleen door 't gezeur van anderen!

Haha, dat is het wel een beetje hè soms. Maar goed, ik wacht wel tot ik 30 ben

Misschien raar hoor maar toen ik nog met mijn ex was, was het ook gewoon een logische volgende stap . Samenwonen, trouwen, kinderen... Echt erover nadenken zoals ik dat nu doe deed ik dat niet. Het was gewoon zo. Zo 'hoorde' het of zo.
Nu denk ik er heel anders over, eigenlijk wil ik er ook niet over nadenken. Haha