Soms vliegt het me echt aan..

Luce schreef:Ik begin me eigenlijk steeds meer af te vragen hoeveel mensen op deze leeftijd wél weten wie ze zijn en wat ze willen. Volgens mij is de groep die het niet weet overduidelijk in de meerderheid.

Eigenlijk moet je je afvragen of je dat überhaupt moet, wil en kan weten. Dan zou je toch allemaal super zelfgeactualiseerde gepensioneerden hebben? Is dat zo? Volgens mij valt dat ook wel mee..

Dat zegt mijn psychiater ook . Is het nodig om zeker te zijn over je toekomst? Onzeker maakt juist een soort van creatief. Je kan immers nog alle kanten op. 

En daarnaast, heeft het veel zin om met je gedachten zoveel in de toekomst te leven ipv het nu. Volgens mij blokkeer je jezelf dan ook alleen maar.

Dan zou ik me ook zorgen moeten maken, want ik ben al 32 (goh wat klinkt dat oud  ), heb wel twee studies achter de rug (HBO en WO) maar nog niet de baan die ik graag zou willen, heb nog geen kinderen, ben nog niet getrouwd... 

Ach gelukkig maak ik me niet druk om die kinderwens. Die komt wel of niet en met de man waar ik mee wil trouwen (en hij met mij) woon ik sinds kort samen. 
Het komt allemaal wel, al komt het bij de één sneller dan bij de ander.

Luce schreef:

En daarnaast, heeft het veel zin om met je gedachten zoveel in de toekomst te leven ipv het nu. Volgens mij blokkeer je jezelf dan ook alleen maar.

Dat is waar. Ik ben daar heel slecht in. Ik wil veel te graag door naar die nieuwe dingen, en zeker nu het echt in het verschiet ligt (namelijk ik heb een relatie), heb ik nogal moeite met niet alleen maar daar over nadenken. Ik probeer wel echt heel erg in het nu te leven, maar soms vergeet ik dat even en dan kan ik echt obsessief nadenken over de toekomst. Ach, zolang ik me maar realiseer dat het toch anders loopt en je het niet kunt plannen, is dat ook niet zo erg denk ik. Ik ben wel bewust van het leven nu, maar ik vind het soms wel moeilijk, omdat het voor mij echt zo als een tussenfase tussen studeren en kinderen in zit. Het is niet de fase waar ik het meest gelukkig van word en dat maakt het soms lastig. Maar altijd meer meer meer willen is ook niet goed. Ik zoek nog altijd een goede middenweg hierin.

Herkenbaar hoor, Marin. Ik heb daar ook moeite mee. Ik dacht een paar jaar terug altijd 'Als ik dit voor elkaar heb, dan ben ik echt gelukkig'. Nou, dat is zo'n foute gedachte he. Want dan heb je het voor elkaar en dan kan het maar zo zijn dat je helemaal niet zo gelukkig bent. Geluk ligt niet in die verre doelen zeg maar. Maar pff wat is dat soms moeilijk zeg.

Ja, dat moet je niet vergeten, de toekomst bestaat niet uit één periode, maar ook gewoon uit elke dag weer beslommeringen. De kleine dingen zijn de dingen die je als groot geluk onthoudt, maar dat betekent niet dat het maar één grote periode vol geluk is ofzo. Zo werkt het gewoon niet. Ik heb zo'n heel romantisch beeld voor me van die periode dat we kinderen hebben (gelukkig ben ik ook wel realistisch hoor verder), maar dat zullen ook maar gewoon normale dagen zijn. Dat moet je niet vergeten.

Ik heb het persoonlijk alleen met kinderen. Ik ben 28, ik ben getrouwd, we hebben een leuk huis in een heel leuke buurt waar je prima met kinderen kunt wonen, mijn man heeft een goede baan en eigen bedrijf, voor mijzelf is het onduidelijk of ik bij mijn huidige werkgever kan blijven of naar ander werk op zoek moet, maar dat zal ook wel goedkomen. Verder is alles er eigenlijk klaar voor om aan kinderen te beginnen, behalve mijn gevoel (en dat van mijn man). 

Ik weet dat ik heel graag kinderen wil en mijn man ook, maar we voelen ons nog zo jong en zijn een beetje bang voor de grote verantwoordelijkheid. Kinderen zijn er altijd en je moet er altijd voor zorgen. Als ik hier dan soms verhalen lees of verhalen van vriendinnen hoor hoe erg het je leven verandert en beinvloedt en hoe grote relatietest het is, dan ga ik weer twijfelen. Maar ik wil ook niet te lang wachten, want na je 30e word je snel minder vruchtbaar en ik heb verschillende mensen om me heen waarbij het niet goed lukt. Het voelt dan als dom om onnodig lang te wachten, want dadelijk lukt het bij ons ook niet. Maar je moet er natuurlijk wel aan toe zijn. Al lijkt het me ook heel leuk om kinderen te hebben...

Een interessant boek wat ik nu aan het lezen ben, is het Dertigersdillemma van Nienke Wijnants.

Ik denk dat deze onrust te verhelpen is door een paar simpele zaken in ogenschouw te houden:

1. kijk eens naar wat je wél hebt, in plaats van naar wat je niét hebt.
2. leef eens wat meer in het heden en denk niet aldoor aan de toekomst, of het verleden.
3. richt je op je eigen leven en ga niet vergelijken met anderen.

Simpel maar doeltreffend  

Ja dat zijn inderdaad goede dingen om te realiseren en over na te denken, ED.

Tja, ED, als het zo simpel was, hadden niet zoveel mensen er last van. Natuurlijk, zo op papier staat het er mooi. Maar het in uitvoering brengen is een ander verhaal.