Soms vliegt het me echt aan..

Mijn familie zeurt al jaren over eventuele kinderen. Mijn vader wil graag uitsluitsel; Wordt hij opa of wordt hij dat niet? En eerder wuifde ik dat weg met 'Dat zie ik allemaal nog wel, tijd zat', maar ik zit nu toch wel op de leeftijd dat er koppen met spijkers moeten worden geslagen. Wil ik kinderen, wil ik een zwangerschap meemaken, wil ik een gezin? Hoe zie ik mezelf over tien jaar, over twintig jaar. En als ik te lang doordenk dan ben ik oud en uitgerangeerd en moet het nu, nu, nu. Beetje lastig zo zonder partner...

Nyx schreef:Mijn familie zeurt al jaren over eventuele kinderen. Mijn vader wil graag uitsluitsel; Wordt hij opa of wordt hij dat niet? En eerder wuifde ik dat weg met 'Dat zie ik allemaal nog wel, tijd zat', maar ik zit nu toch wel op de leeftijd dat er koppen met spijkers moeten worden geslagen. Wil ik kinderen, wil ik een zwangerschap meemaken, wil ik een gezin? Hoe zie ik mezelf over tien jaar, over twintig jaar. En als ik te lang doordenk dan ben ik oud en uitgerangeerd en moet het nu, nu, nu. Beetje lastig zo zonder partner...

 

Erg herkenbare dingen lees ik hier; ik word over een maand 30 en bovengenoemde kwesties houden me al maanden bezig. Ik heb al maanden hartkloppingen en kom daardoor moeilijk in slaap; het zou me niks verbazen als e.e.a. verband houdt met elkaar. Ik vind het vreselijk dat ik al 30 word, vooral omdat ik het idee heb dat ik dan al van alles bereikt moet hebben, wat ik dus niet heb (man, evt. kinderen). Ik weet nog niet eens of ik kinderen wil, maar zou wel graag de kans krijgen daar op tijd en met de juiste man achter te komen. Ik was er een paar maanden erg op gefixeerd om een man te vinden, maar nu ik op vakantie ben geweest en naar Lowlands en dit ff wat naar de achtergrond verdween, denk ik nu: ik zie het allemaal wel. Eigenlijk wil ik op dit moment volgens mij niet eens een man, heb er gewoon geen zin in, dus ga niet meer zo actief op zoek voorlopig. Ik heb nog ruim een maand tot mn 30e verjaardag en in die maand ga ik maar eens proberen te accepteren dat het is zoals het is en me niet meer onnodig druk maken om iets waar ik toch niks aan kan veranderen (zeg ik nu stoer, maar ik typ het wel weer met tranen in m'n ogen).

Bliss schreef:

Nyx schreef:Mijn familie zeurt al jaren over eventuele kinderen. Mijn vader wil graag uitsluitsel; Wordt hij opa of wordt hij dat niet? En eerder wuifde ik dat weg met 'Dat zie ik allemaal nog wel, tijd zat', maar ik zit nu toch wel op de leeftijd dat er koppen met spijkers moeten worden geslagen. Wil ik kinderen, wil ik een zwangerschap meemaken, wil ik een gezin? Hoe zie ik mezelf over tien jaar, over twintig jaar. En als ik te lang doordenk dan ben ik oud en uitgerangeerd en moet het nu, nu, nu. Beetje lastig zo zonder partner...

 

Erg herkenbare dingen lees ik hier; ik word over een maand 30 en bovengenoemde kwesties houden me al maanden bezig. Ik heb al maanden hartkloppingen en kom daardoor moeilijk in slaap; het zou me niks verbazen als e.e.a. verband houdt met elkaar. Ik vind het vreselijk dat ik al 30 word, vooral omdat ik het idee heb dat ik dan al van alles bereikt moet hebben, wat ik dus niet heb (man, evt. kinderen). Ik weet nog niet eens of ik kinderen wil, maar zou wel graag de kans krijgen daar op tijd en met de juiste man achter te komen. Ik was er een paar maanden erg op gefixeerd om een man te vinden, maar nu ik op vakantie ben geweest en naar Lowlands en dit ff wat naar de achtergrond verdween, denk ik nu: ik zie het allemaal wel. Eigenlijk wil ik op dit moment volgens mij niet eens een man, heb er gewoon geen zin in, dus ga niet meer zo actief op zoek voorlopig. Ik heb nog ruim een maand tot mn 30e verjaardag en in die maand ga ik maar eens proberen te accepteren dat het is zoals het is en me niet meer onnodig druk maken om iets waar ik toch niks aan kan veranderen (zeg ik nu stoer, maar ik typ het wel weer met tranen in m'n ogen).

Oh… precies dit dus!
Iemand van 30 is in mij ogen zo volwassen zeg maar. Ik heb het idee dat ik daar nog zo ver vanaf sta. Niet dat ik me niet volwassen voel maar meer het werk wat ik nu doe is niet het werk wat ik nog 10 jaar wil blijven doen. Weet eigenlijk nog steeds niet wat ik dan wel echt wil. En een man om serieus over kinderen en zo na te denken is er ook niet…

Het is zeker spijkers met koppen slaan? Ik draai het echt altijd om.  

Vorig jaar werd ik 30 en ik vond het verschrikkelijk. Wat ik nog verschrikkelijker vond was dat ik deze week 31 werd. Ik heb werkelijk een heel jaar vergald omdat ik ouder word. Maar ik word ook heus 32, 33, 34.... 40. En wil ik mijn leven laten beïnvloeden door een leeftijd, een getal? Het is één iets dat ik niet kan veranderen, dus dan moet ik er maar mee leven. Ik wil niet als ik 40 word terugkijken en denken: "Wat zonde van al die jaren".

Bliss, het is nu eenmaal niet anders. We willen allemaal jong blijven, maar het is het enige dat ons niet gegeven is. De eeuwige jeugd bestaat niet. En 30 zijn heeft ook zijn voordelen. Alles is een stuk rustiger. Dingen die vroeger nog zo belangrijk waren, worden minder belangrijk. Is ook weleens fijn.

Suusie, ik snap je helemaal! En Nyx, thanks voor je woorden, je hebt ook gelijk. Ik ga nu mn best doen dit mezelf in te prenten.

Ik herken het ook.
Ik word volgend jaar 30 en mijn vriend loopt tegen de 40. Ondanks dat we echt graag een kindje willen heb ik ook een soort haast gevoel. Veel liever had ik gehad dat we nog zeker 20 jaar de tijd hadden zodat we eerst nog wat mooie reizen samen hadden kunnen maken, een groter huis kunnen hebben en misschien wat meer spaargeld.
En niet alleen wat betreft kinderen, de tijd glipt door mijn vingers het gaat zo snel allemaal er is nog zoveel wat ik wil doen maar wanneer.

Wat jij gaat doen Feline vind ik zo ontzettend gaaf voor mijn gevoel heb ik "de tijd" niet meer om zoiets te gaan doen.
Maar wie weet win ik ooit de loterij en kan het alsnog

Goh, jullie lijken mij wel!

Een en al herkenbaarheid hier!

SoGood schreef:Goh, jullie lijken mij wel!

Een en al herkenbaarheid hier!

Maar in jouw situatie zou ik dit stukken minder hebben, denk ik. Jij bent gesetteld, hebt een leuke vent en werkt aan je kinderwens. Dat zijn nou juist de dingen waardoor ik me zo opgejaagd voel, heel irritant!

Ik ken het.... ik word volgend jaar 30. Mijn schouw staat vol met geboortekaartjes en trouwkaarten van vrienden. Ik ben nog vrijgezel. Dus wat dat betreft is er nog wat verschil. Uiteindelijk wil ik ook nog trouwen en kinderen krijgen, maar eerst die man daarvoor zoeken. .

Ik merk wel dat ik steeds meer voor mezelf tegen een grens aan loop. Volgend jaar heb ik een bruiloft van mijn broer en eigenlijk wil ik daar niet alleen heen. Dus in mijn achterhoofd blijft dat echt meespelen, heel irritant.

Verder ben ik heel tevreden over mijn leven, leuk werk, leuke vrienden en doe een interessante studie, maar toch...

Ik kan me bijna bij iedereen aansluiten in dit topic, heb er ook wel een beetje last van de laatste tijd!

Mij overvalt dat ook wel regelmatig. Heel herkenbaar wat er hier in het topic genoemd wordt.

Ik heb dit soort gevoelens nooit gehad. Herken het wel van sommige vrienden, die kijken tegen me op, omdat ik in hun ogen zoveel verder ben. Ik vind dit overigens onzin, iedereen ontwikkelt zich op een eigen manier, het één is niet beter of meer volwassen dan het andere. Iemand die alleen woont en single is kan in mijn ogen even ver zijn dan een ander die allang en breed drie kinderen heeft op dezelfde leeftijd. Gaat meer om karakter/ open kunnen staan voor ontwikkeling/in staat zijn te reflecteren etc, dan om aardse zaken als een man, een huis, een kind, een baan etc.

Engelse Drop schreef:Ik heb dit soort gevoelens nooit gehad. Herken het wel van sommige vrienden, die kijken tegen me op, omdat ik in hun ogen zoveel verder ben. Ik vind dit overigens onzin, iedereen ontwikkelt zich op een eigen manier, het één is niet beter of meer volwassen dan het andere. Iemand die alleen woont en single is kan in mijn ogen even ver zijn dan een ander die allang en breed drie kinderen heeft op dezelfde leeftijd. Gaat meer om karakter/ open kunnen staan voor ontwikkeling/in staat zijn te reflecteren etc, dan om aardse zaken als een man, een huis, een kind, een baan etc.

Ik ben blij voor je dat je een zorgloos perfect leventje hebt...

Lekker in je bubbel blijven zitten.

Suusie schreef:

Engelse Drop schreef:Ik heb dit soort gevoelens nooit gehad. Herken het wel van sommige vrienden, die kijken tegen me op, omdat ik in hun ogen zoveel verder ben. Ik vind dit overigens onzin, iedereen ontwikkelt zich op een eigen manier, het één is niet beter of meer volwassen dan het andere. Iemand die alleen woont en single is kan in mijn ogen even ver zijn dan een ander die allang en breed drie kinderen heeft op dezelfde leeftijd. Gaat meer om karakter/ open kunnen staan voor ontwikkeling/in staat zijn te reflecteren etc, dan om aardse zaken als een man, een huis, een kind, een baan etc.

Ik ben blij voor je dat je een zorgloos perfect leventje hebt...

Lekker in je bubbel blijven zitten.

Dat ik een man, een kind, een huis, werk, vrienden en familie heb, betekent niet dat mijn leven perfect of zorgeloos is. Was het maar zo'n feest. Ieder krijgt genoeg op zijn bordje, ook ik.

ED, het is heel fijn dat jouw leven zo goed gaat. Maar het gaat hier om een gevoel, niet om wat je daadwerkelijk wel of niet hebt. Jij benaderd alles met een bepaalde logica, maar daar gaat het hier niet echt om.

Ja, hoewel ik me fysiek regelmatig een jaar of 80 voel (chronisch vermoeid en vaak allerlei pijntjes hier en daar), voel ik me mentaal ook niet ouder dan een jaar of 25. Heel irritant eigenlijk!

Marsy28 schreef:Ja, het leven van ED is júist het leven dat ik niet wil; altijd maar geanalyseer over mezelf, de relatie, anderen... Brr brr brr. En al hélemáál niet huisjeboompjebeestje. 

Huh? Een forum is voor mij bij uitstek een plek om (het leven, relaties, gebruiken, gedrag) te analyseren en hierover met andere van gedachte te wisselen, maar dit betekent niet dat ik in mijn every day life ook de godganse dag aan het analyseren ben, haha! Je hebt denk ik een wat vertekend beeld gekregen  

Verder vind ik het voor mezelf nog wel meevallen met huisje-boompje-beestje, ja natuurlijk creëren we een bepaalde mate van rust/reinheid en regelmaat, omdat we een dochter hebben, maar als ik zie hoeveel wij nog reizen en nog van alles en nog wat doen/ontdekken etc, dan weet ik dat er genoeg singles zijn die lang niet zo'n enerverend leven hebben. Zo ben ik voorgaande jaren ieder jaar wel op een lange reis geweest naar het andere eind van de wereld. Over een paar maanden zit ik weer in Tokyo en een paar maanden terug nog in India.

Wat dat betreft vind ik huisjeboompjebeestje geen goede term om mijn leven te beschrijven...

... en weetje: op een bepaald moment kom je er ook achter dat op zijn tijd huisjeboompjebeestje óók heerlijk kan zijn! Soms kan ik er echt zo van genieten, gewoon lekker naar de dierentuin of een hele avond met een filmpje op de bank hangen, zó fijn!

Bliss schreef:

SoGood schreef:Goh, jullie lijken mij wel!

Een en al herkenbaarheid hier!

Maar in jouw situatie zou ik dit stukken minder hebben, denk ik. Jij bent gesetteld, hebt een leuke vent en werkt aan je kinderwens. Dat zijn nou juist de dingen waardoor ik me zo opgejaagd voel, heel irritant!

Maakt echt geen drol uit hoor. Iedereen heeft wel weer wat anders. Kijk naar mijn situatie: ik heb 2 kinderen, bijna een 3e, ben getrouwd en een koophuis. Maar bij mij zit het weer ergens anders in. Namelijk dat ik zie dat iedereen een studie heeft gedaan en aan het werk is/carrière aan het maken is en ik voor mijn gevoel nog steeds maar wat doe. Druk aan de studie, maar straks ben ik 30 en dan? Dat kriebelt bij mij ook erg hoor.

Nyx schreef:

Luce schreef:Het gaat me veel te snel allemaal.

Een aantal jaren geleden zei mijn moeder dat toen ze kinderen kreeg de tijd opeens twee keer zo snel ging. Dat vond ik toen een rare uitspraak, want tijd is toch gewoon tijd en dat gaat net zo snel als anders? Maar ondanks dat ik geen moeder ben, zijn me de afgelopen jaren voorbij gevlogen. 'Kroop' de tijd tot mijn 25e, na mijn 25e lijkt het opeens twee keer zo snel te gaan. Zo zijn kleine baby's peuters en zo kan ik zeggen dat het twee jaar geleden is dat ik werkloos werd.

Ja, man. Ik weet niet of het perse met kinderen te maken heeft, maar de tijd is de afgelopen jaren zo snel gegaan. Ik denk inderdaad ook dat je dat meer zo ervaart als je boven 20 bent/midden 20 bent ofzo.
Mijn tienerjaren leken eeuwig te duren. Ik had nog een héél leven voor me. Kon nu zoveel uitgaan als ik wilde en dit en dat. En dan passeer je de 20 en ga je midden 20 en dan denk je 'shit! Ik ben straks gewoon al 30! Dat is de leeftijd dat iedereen gesetteld is en weet wat hij wil in het leven en ik weet het gewoon nog steeds NIET!'. En ik weet het ook nog steeds niet. Ik doe ook maar wat.

Dit boek is leuk om te lezen:

Oh dat lijkt me wel interessant boek ED! M'n zus heeft college van die man gehad, interessante man volgens haar.

On topic:

Ik vind het ook echt bizar dat als je aan 2003 denkt, dat dat alweer tien jaar geleden is! Ik merk wel echt dat ik groei door heb gemaakt in die tien jaar als je bedenkt wat ik allemaal heb gedaan: In Amerika gewoond, journalistiek gestudeerd, Engels gestudeerd, in Engeland gestudeerd, in o.a. Zwolle, Amsterdam, Utrecht & Den Haag in Nederland gewoond, stage in Bulgarije gelopen, master in Cambridge gedaan, gewerkt en overspannen geraakt, liefdes verloren en grote liefde gevonden. Man. Dan denk je: OH ja, misschien heb ik toch wel wat bereikt.
Maar zo voelt het vaak toch niet. Het voelt heel vaak alsof ik nog maar wat aansukkel. Ik had altijd voor ogen dat ik nu echt wel een concreet beeld zou hebben van wat ik doe en wie ik ben, maar in de praktijk is dat helemaal niet zo.
Wel vind ik het juist heel fijn om de 'volgende levensfase' eindelijk beetje in te gaan, van wat meer settelen, huisjeboompjebeestje if you will. Dat reizen blijft wel en zal altijd blijven, samen met vriend en alleen (of met vriendinnen/familie), maar het échte onrustige is er geloof ik intussen toch wel af. Dat vind ik wel fijn om te merken. Als ik dan denk van heb ik iets bereikt? Dan denk ik nu meer van hmm nee concreet misschien nog niet echt iets, maar wel  meer rust in m'n lichaam, dat is ook al heel wat. 
Paar jaar geleden herkende ik mezelf heel erg in wat Feline schrijft. Nu eigenlijk niet meer. Dat vind ik eigenlijk wel fijn. Dan is er toch iets van progressie

Luce schreef:

Bliss schreef:

SoGood schreef:Goh, jullie lijken mij wel!

Een en al herkenbaarheid hier!

Maar in jouw situatie zou ik dit stukken minder hebben, denk ik. Jij bent gesetteld, hebt een leuke vent en werkt aan je kinderwens. Dat zijn nou juist de dingen waardoor ik me zo opgejaagd voel, heel irritant!

Maakt echt geen drol uit hoor. Iedereen heeft wel weer wat anders. Kijk naar mijn situatie: ik heb 2 kinderen, bijna een 3e, ben getrouwd en een koophuis. Maar bij mij zit het weer ergens anders in. Namelijk dat ik zie dat iedereen een studie heeft gedaan en aan het werk is/carrière aan het maken is en ik voor mijn gevoel nog steeds maar wat doe. Druk aan de studie, maar straks ben ik 30 en dan? Dat kriebelt bij mij ook erg hoor.

Ja, snap ik ook wel. Ik weet alleen óók qua werk eigenlijk totaal niet wat ik nou precies wil. Eigenlijk is mijn toekomst één groot vraagteken.  

Ik begin me eigenlijk steeds meer af te vragen hoeveel mensen op deze leeftijd wél weten wie ze zijn en wat ze willen. Volgens mij is de groep die het niet weet overduidelijk in de meerderheid.