Re: Nav Vanaf welke leeftijd vind jij kinderen krijgen verantwoo

Luce do 15 aug 2013 - 9:04

Vind ik ook Artemis. Het is eigenlijk allemaal een beetje schijnveiligheid. Het voelt veilig en dat lijkt het ook, maar het kan zo anders zijn. Net als dat de situatie van een baby krijgen op een flatje 3 hoog achter ook zo kan veranderen. Je hoeft maar een betere baan te vinden en iets ruimers kunnen huren.

Dat soort 'eisen' zeggen mij ook helemaal niet zoveel. Ik ken meerdere situaties en bij allemaal is het goed verlopen. Dat varieert van 2 studerende mensen die na 3 maand
en relatie in verwachting waren tot mensen die een koophuis hebben en goede baan etc.

Vixen do 15 aug 2013 - 9:05

Engelse Drop schreef:Ik zou zeggen, begin niet te jong. Hoe volwassen je jezelf ook voelt: je bent het nog niet. Al voel je je nog zo verstandig en rijp en 'er klaar voor', wacht lekker nog een aantal jaar. Die jaren van je 15e tot je 23e zijn zo verschrikkelijk belangrijk voor je persoonlijke ontwikkeling, dat ik graag zou zien dat mensen in die leeftijdsfase nog even niet beginnen aan de zorg voor een kind. Leer eerst jezelf eens wat beter kennen en je vriend/man! Leer de wereld om je heen nog even wat beter kennen, doe wat meer levenservaring op. Het heeft geen haast! Maak tijd vrij om van elkaar te genieten, om de dingen te doen die je graag wilt doen, om de dromen die je hebt serieus te nemen en te achterhalen wat belangrijk voor JOU is.

(zoiets zou ik mijn dochter willen meegeven, al moet iedereen het natuurlijk lekker zelf weten.)

Ja ED, goed ED Rolling Eyes

Artemis do 15 aug 2013 - 9:06

Ik kende mijn man al 6 jaar op mijn 22e, was al 1,5 jaar getrouwd en ik was godzijdank niet zo volwassen als ik nu ben, maar dat is ook niet nodig lijkt me.

Op je 26e ben je ook niet zo verstandig als op je 40e, dat lijkt me geen reden om dan maar tot je 40e te wachten.

Vixen do 15 aug 2013 - 9:08

Maar Artemis: vind je dan niet dat er toch een bepaalde basis nodig is om kinderen te krijgen? Natuurlijk hoef je het niet perfect voor elkaar te hebben (en in die zin snap ik dat wat je zegt over schijnveiligheid heel goed), maar je moet toch een bepaalde basis (praktisch in de zin van inkomen, huisvesting, maar ook emotioneel als verantwoordelijkheid) hebben om aan kinderen te beginnen? Op je vijftiende heb je die basis nog niet, de één op zijn twintigste wel, de ander op z'n twintigste nog lang niet en de meesten op hun dertigste wel, maar sommige mensen zullen die basis nooit hebben.

Engelse Drop do 15 aug 2013 - 9:12

Sorry, maar die verstandelijkheid van een 16-jarige, daar kan ik weinig mee. Natuurlijk kun je je ook op die leeftijd vreselijk zelfstandig voelen en denken dat je alles wel weet, maar uiteindelijk zijn je hersenen nog niet eens uitgegroeid en kun je de situatie waarin je zit nog nauwelijks overzien.

Misschien is dat het wel: het is verantwoordelijk om een kind te krijgen wanneer je hersenen zijn uitgegroeid en dat is pas zo rond je 23e. Voor die leeftijd zou ik ook niemand willen aanraden te trouwen.

Artemis do 15 aug 2013 - 9:13

De basis vind ik ook wel belangrijk, maar dat zit hem niet zo zeer in praktische zaken.
Beetje stevig in je schoenen staan, gezond verstand enzo vind ik veel belangrijker.

Dakloos en blut bewust aan een kind beginnen is niet zo handig, maar dan ontbreekt het je dus ook duidelijk aan verantwoordelijkheidsgevoel en gezond verstand.
Maar per ongeluk zwanger worden terwijl je blut en dakloos bent, met gezond verstand is daar ook gewoon uit te komen.

En ja, je moet voor een kind kunnen zorgen, maar 'ervoor kunnen zorgen' houdt niet in dat je dus een vaste baan en koophuis moet hebben. Als je maar weet dat je met gezond verstand en hard werken de huidige misschien niet ideale situatie kunt verbeteren kan er wat mij betreft veel.

Thuis een bijstandsuitkering gaan trekken en zo hoort daar dus niet bij.

Vixen do 15 aug 2013 - 9:15

Dan zijn we het eigenlijk gewoon met elkaar eens dus.

Artemis do 15 aug 2013 - 9:17

Tja, na je 25e begin je ook alweer af te takelen, dus als je moet wachten tot je hersens zijn uitgegroeid heb je pak em beet 2 jaar om een kind te werpen, want met die aftakeling weet je het ook maar nooit.

Wachten tot je hoogopgeleid bent zit er dus niet in. Onverantwoord.

Manderijn do 15 aug 2013 - 9:17

Engelse Drop schreef:Ik zou zeggen, begin niet te jong. Hoe volwassen je jezelf ook voelt: je bent het nog niet. Al voel je je nog zo verstandig en rijp en 'er klaar voor', wacht lekker nog een aantal jaar. Die jaren van je 15e tot je 23e zijn zo verschrikkelijk belangrijk voor je persoonlijke ontwikkeling, dat ik graag zou zien dat mensen in die leeftijdsfase nog even niet beginnen aan de zorg voor een kind. Leer eerst jezelf eens wat beter kennen en je vriend/man! Leer de wereld om je heen nog even wat beter kennen, doe wat meer levenservaring op. Het heeft geen haast! Maak tijd vrij om van elkaar te genieten, om de dingen te doen die je graag wilt doen, om de dromen die je hebt serieus te nemen en te achterhalen wat belangrijk voor JOU is.

(zoiets zou ik mijn dochter willen meegeven, al moet iedereen het natuurlijk lekker zelf weten.)

Shit, ik pis in jou beleving steeds naast de pot!

Maple do 15 aug 2013 - 9:23

Ik heb een stabiele relatie, een dak boven ons hoofd, maar geen stabiel inkomen. Maar zodra we wat stabieler zitten (en dan nog is het bij lange na geen ideale situatie), willen we er wel voor gaan. Ik word over een paar maanden ook al 32 en ik wil niet veel langer meer wachten. Eigenlijk hoop ik voor of op m'n 33e wel moeder te worden.

Engelse Drop do 15 aug 2013 - 9:57

Artemis schreef:Maar dat heeft weinig met leeftijd te maken, er zijn mensen die op hun 35e nog een zooitje van dingen maken, en die zich niet kunnen aanpassen aan nieuwe situaties, en dus ook niet aan een kind. En er zijn mensen die misschien dan wel op een studentenkamer wonen en een korte relatie hebben, maar die veel beter in staat zijn om zich aan te passen.

Het grote gevaar in alles voor elkaar willen hebben zit hem er juist in dat kinderen het volgende grote project worden. Eerst ga je studeren, dan samenwonen, dan koop je samen een huis, dan ga je trouwen, dan ga je nog eens op reis, allemaal projecten, en dan is dat allemaal klaar en mag er een kind komen.... Waardoor alle focus opeens daarop ligt. En je bent al jaren en jaren vastgeroest in je leventje waarin alles om jou draait....

Ik vond het juist vrij makkelijk om me aan te passen aan een kind, ik moest me namelijk voortdurend aanpassen aan alle chaos. Ik denk dat ik daar op mijn 33e beduidend meer moeite mee zou hebben, stel dat ik nu nog geen kinderen zou hebben en ik zou alles in normale volgorde doen. Dan zou ik over een jaar of twee toe zijn aan kinderen, want dan heb ik de rest van het rijtje afgewerkt. Ik denk dat het voor mijn kinderen en mijzelf op deze manier leuker is.

Ik vraag me af waarom het erg zou zijn om alles goed voor elkaar te hebben? Ik vind het juist prettig dat wij onze zaken aardig goed op orde hadden toen we begonnen. Scheelt alleen maar een hoop gedoe, lijkt me?

Artemis do 15 aug 2013 - 10:00

Dat ligt aan je definitie van op orde. In mijn beleving had en heb ik ook alles op orde.

Engelse Drop do 15 aug 2013 - 10:07

Ik vind het clichébeeld dat hier wordt geschetst ook nogal krom. Een 20 jarige single student die op kamers woont kan stukken volwassener zijn, dan een werkende 20-jarige die al vanaf haar 16e een vriend heeft en op haar 17e is gaan samenwonen. Die single student heeft misschien heel wat meer inzichten en ideeën en is meer zelfredzaam en beter in staat voor een kind te zorgen, dan die werkende 20-jarige. Wel of niet studeren, in een rijtjeshuis of in een kamer wonen, het wel of niet leuk vinden om in de kroeg te ouwehoeren: het heeft allemaal niet zo gek veel te maken met volwassenheid en het wel of niet verantwoordelijk kunnen zijn voor een kind.

Slakje do 15 aug 2013 - 11:45

De geboorte van mijn 2 kindjes is het beste wat mij is overkomen. Hoe ouder ze worden, hoe meer ik ervan overtuigd ben dat dit is wat ik wil. Ik wil mama zijn, een goede mama zijn. Carrière maken, veel reizen, duizend hobby's, miljoenen vrienden en elk weekend stappen vind ik niet belangrijk voor mezelf.

Voor anderen is mijn basis niet ideaal/stabiel. Voor mij is het helemaal perfect.

Bolleke do 15 aug 2013 - 18:24

Ik was 22 en dat vind ik wel een normale leeftijd. 20 vind ik jong, maar niet te jong. En verder ligt het aan de situatie, net als bij wanneer je te oud bent, dat ligt ook aan zoveel verschillende factoren.

SarahKey do 15 aug 2013 - 18:28

Vixen schreef:Ik vind het vooral belangrijk dat de basis stabiel is. Een stabiele relatie, stabiel inkomen en een geschikte woonruimte. Je kunt 28 zijn, geen relatie hebben en nog bij je ouders wonen, dan vind ik dat geen geschikt moment om moeder te worden.

Hier ook. En wat ik persoonlijk nog belangrijk vind was dat er bij ons een kind geboren zou worden in een huwelijk.

Maple do 15 aug 2013 - 19:39

Oh, als ik ooit nog trouw, dan lijkt me dat zo mooi met je eigen kinderen erbij. Dat die de ringen dragen enzo. Wel of niet getrouwd zijn op het moment dat je een kindje krijgt boeit mij dan weer helemaal niets, maar ik kan het me wel voorstellen dat het voor een ander wel belangrijk is.

Sea of Trees do 15 aug 2013 - 19:42

Het enige wat ik in feite had was een stabiele relatie en hulp van mijn ouders en schoonmoeder, en we zijn toch redelijk terecht gekomen al zeg ik het zelf. Niet zonder slag of stoot, maar we zijn ermee bezig.

Ik kan dus niet zeggen vanaf welke leeftijd het verantwoord is. Dat ligt helemaal aan jezelf, aan je partner, je basis. Samen sterk staan als je ongepland zwanger wordt zegt voor mij ook al heel veel.

Engelse Drop do 15 aug 2013 - 21:09

SarahKey schreef:
Vixen schreef:Ik vind het vooral belangrijk dat de basis stabiel is. Een stabiele relatie, stabiel inkomen en een geschikte woonruimte. Je kunt 28 zijn, geen relatie hebben en nog bij je ouders wonen, dan vind ik dat geen geschikt moment om moeder te worden.
Hier ook. En wat ik persoonlijk nog belangrijk vind was dat er bij ons een kind geboren zou worden in een huwelijk.

Waarom vond/vind je dat zo belangrijk?

Mamsie do 15 aug 2013 - 22:36

Manderijn schreef:
Engelse Drop schreef:Ik zou zeggen, begin niet te jong. Hoe volwassen je jezelf ook voelt: je bent het nog niet. Al voel je je nog zo verstandig en rijp en 'er klaar voor', wacht lekker nog een aantal jaar. Die jaren van je 15e tot je 23e zijn zo verschrikkelijk belangrijk voor je persoonlijke ontwikkeling, dat ik graag zou zien dat mensen in die leeftijdsfase nog even niet beginnen aan de zorg voor een kind. Leer eerst jezelf eens wat beter kennen en je vriend/man! Leer de wereld om je heen nog even wat beter kennen, doe wat meer levenservaring op. Het heeft geen haast! Maak tijd vrij om van elkaar te genieten, om de dingen te doen die je graag wilt doen, om de dromen die je hebt serieus te nemen en te achterhalen wat belangrijk voor JOU is.

(zoiets zou ik mijn dochter willen meegeven, al moet iedereen het natuurlijk lekker zelf weten.)
Shit, ik pis in jou beleving steeds naast de pot!

Haha anders ik wel, ik had er 3 op m'n 23ste.

Gesponsorde inhoud