Koppel overlijdt één dag na elkaar na 75 jaar huwelijk

Helen en Les Brown zijn na 75 jaar huwelijk één dag na elkaar gestorven. De twee waren allebei geboren tijdens oudjaarsnacht in 1918. Ze kwamen elkaar tegen op hun middelbare school, de Huntington Park High School.

Hij was een rijkeluiszoontje, zij een meisje uit een arbeidersgezin. Ondanks de grote verschillen werden de twee onafscheidelijk. De ouders van Les Brown geloofde niet dat de verkering stand zou houden en adviseerde Les een meisje te zoeken van zijn eigen stand.

Ook de ouders van Helen hadden weinig vertrouwen in de relatie. Hierop besloten de twee in 1937 op achttienjarige leeftijd van huis weg te lopen, om elkaar in het geheim het ja-woord te geven.

De ouders van beide kanten zouden niet minder gelijk gehad kunnen hebben. Het huwelijk hield meer dan 75 jaar stand. Hij was fotograaf met zijn eigen studio, zij werd huisvrouw en kocht daarnaast huizen op voor een extra zakcentje. Ze kregen twee zonen, Les Jr. en Daniel. Het gezin woonde in het zonnige Long Beach, Zuid-Californië.

Les Jr., de oudste zoon van de Browns, verklaarde aan de Amerikaanse krant Long Beach Telegram dat beiden doodsbang waren de ander te verliezen. ´Het was echte liefde. Ze waren geen dag zonder elkaar.´ Uiteindelijk overleed Helen Brown op 16 juli 2013. Les stierf een dag later. Helen leed aan maagkanker, Les had Parkinson. Ze werden allebei 94 jaar.

Wel symbolisch maar de kinderen zijn ineens allebei hun ouders kwijt. Heftig hoor!

Kennen jullie ook zulke voorbeelden? De oude buren van mijn ouders zijn allebei op dezelfde dag gestorven, dat vonden we toen ook al zo bijzonder. Hij 's ochtends en zij 's middags.

Dat gebeurt best vaak! Ook vaak binnen een paar maanden of een jaar, omdat ze elkaar dan missen. Ik vind dat heel mooi. Ja, je bent je ouders dan in één keer kwijt, maar de gedachte dat ze 'samen' zijn, vind ik erg indrukwekkend....

Ondanks dat het een verdrietige gebeurtenis is, vind ik dit wel echt heel mooi en bijzonder.
Voor altijd onafscheidelijk zelfs na hun dood.

Eens met Stuiterbal. De een heeft niet lang verdriet gehad om de ander maar voor de kinderen en kleinkinderen is het natuurlijk niet leuk.

Ik heb jaren in een verzorgingstehuis gewerkt en daar zag je dit ook regelmatig. Als de een weg was, werd de ander sowieso snel minder en vaak leefden ze dan ook niet heel lang meer. Ergens is het wel 'mooi', dat de liefde zo diep zit dat je letterlijk niet zonder de ander kunt leven.

Voor de nabestaanden is het nooit leuk.. Ze zijn wel 94 geworden, dat is wel een mooie leeftijd.

Ik vind het wel mooi. En van de andere kant ook fijn voor de kinderen dat je weet dat het goed zit, dat ze samen zijn en verder geen zorgen meer hebben.

Ik zou willen dat mijn opa ook overleden was toen mijn oma stierf. Helaas was dit niet het geval waardoor hij 15 jaar met veel verdriet en pijn verder heeft moeten leven. Waar voor hem het leven al gestopt was (toen oma stierf), heeft hij 15 jaar depressief verder moeten gaan.

Bij mijn buren was dat ook zo. Erg bijzonder. Volgens mij vierden hun een paar maanden ervoor hun 60-jarige jubileum.

Heel bijzonder.
De ouders van mijn vader zijn ook een paar maanden na elkaar overleden, maar dan veel te vroeg helaas. Ze waren pas in de 40 en mijn vader dus pas 13. Zij hadden allebei een andere vorm van kanker. Waarschijnlijk is het meer toeval geweest dan van verdriet.

Heel erg bijzonder. En natuurlijk voor de kinderen extra moeilijk omdat ze beide ouders tegelijk verliezen.

Moeilijk voor de kinderen maar ik vind dit wel heel bijzonder.

Bij ons in het dorp is ook zoiets gebeurd lang geleden. Was een tweeling die een heel goede band hadden. Besloten bijvoorbeeld op hetzelfde moment zonder dat ze het van elkaar wisten dat ze bij een buurthuis zouden gaan kaarten, dus kwamen ze elkaar halverwege tegen. Uiteindelijk zijn ze ook op dezelfde dag gestorven, zonder dat ze bij elkaar waren. Heel bizar vond ik het toen ik dat hoorde, maar het is echt gebeurd.

Ondanks dat het verdrietig is, vind ik het wel een heel mooi en romantisch verhaal :-)

Dat zie ik indd bij mijn opa en oma ook nog wel gebeuren.