Je een ander mens voelen.

In de afgelopen jaren heb ik zo vaak de deksel op mijn neus gekregen van mensen (familie) dat ik nu merk dat ik door die gebeurtenissen verander.
Ik ben/was van mezelf heel open, knoopte makkelijk een praatje aan, van nature enthousiast, en deinsde niet snel ergens voor terug.
Ik merk dat ik het moeilijk ga vinden mensen toe te laten, niet makkelijk nieuwe contacten op doe, en het erg moeilijk vind om me open  te stellen, bang om weer teleurgesteld te worden. Ik vind het echt heel jammer, voel me niet prettig met hoe ik nu ben. Het voelt alsof mijn wereld steeds kleiner word, en ik steeds een grotere muur om me heen bouw. En daar baal ik van.

Ik weet alleen niet hoe en wat ik hier aan moet doen. Ik heb begin van het jaar een kleine sessie gehad met een maatschappelijk werker, maar ik heb het idee dat hij er niet door kon prikken. Ik wist wat hij van me wou horen, en was daar dan ook snel klaar. Wat kan hier een vervolg op zijn? En wat zijn dan de stappen? Wie kan me er even een ander licht op doen schijnen?

Het klinkt heel afgezaagd, maar dingen veranderen pas als je gelukkig bent met jezelf. Op het moment dat jij jezelf gelukkig voelt, dan zul je ook weer zijn wie je was. Er zijn heel veel mensen die zeggen dat ze over het algemeen gelukkig zijn en dat het daardoor niet komt, maar ik heb door ervaring geleerd dat het wel degelijk helpt om echt gelukkig met mezelf te zijn.

Volgens mij ben je doordat je bent veranderd continu bezig met het overkomen naar anderen. Het denken wat zullen anderen ervan denken? En vooral voor jezelf; Kwam ik zojuist niet te afstandelijk/saai/vreemd over? Als je goed in jouw vel zit, dan zullen die gedachten vervallen en wordt de omgang met anderen ook steeds makkelijker.


Maar goed, ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan. Ik heb mezelf meerdere maanden opgesloten in huis voor ik weer begon met leven. Is ook niet aan te raden. Maar ik ben wel blij dat ik het heb gedaan, omdat ik mezelf heb leren kennen en daardoor ook positiever kon zijn naar een ander, wat dan weer helpt met sociale contacten.

Nyx schreef:Het klinkt heel afgezaagd, maar dingen veranderen pas als je gelukkig bent met jezelf. Op het moment dat jij jezelf gelukkig voelt, dan zul je ook weer zijn wie je was. Er zijn heel veel mensen die zeggen dat ze over het algemeen gelukkig zijn en dat het daardoor niet komt, maar ik heb door ervaring geleerd dat het wel degelijk helpt om echt gelukkig met mezelf te zijn.

Volgens mij ben je doordat je bent veranderd continu bezig met het overkomen naar anderen. Het denken wat zullen anderen ervan denken? En vooral voor jezelf; Kwam ik zojuist niet te afstandelijk/saai/vreemd over? Als je goed in jouw vel zit, dan zullen die gedachten vervallen en wordt de omgang met anderen ook steeds makkelijker.


Maar goed, ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan. Ik heb mezelf meerdere maanden opgesloten in huis voor ik weer begon met leven. Is ook niet aan te raden. Maar ik ben wel blij dat ik het heb gedaan, omdat ik mezelf heb leren kennen en daardoor ook positiever kon zijn naar een ander, wat dan weer helpt met sociale contacten.

 De spijker op zijn kop!

Maar, ik kom er zelf zo niet uit. Het is niet dat ik ongelukkig ben met mezelf, het is ook niet dat ik niet lekker in mijn vel zit, maar ik hoef bijvoorbeeld maar de naam van een van deze personen te horen, of geheid dat ik er de hele nacht over droom. Het heeft zich in zijn macht, en ik kan het niet van me afschudden. Zo bizar hoe zo iets werkt, fucking with the mind. Want ik weet theoretisch heel best hoe het werkt, maar oh in de praktijk...

Mijn tips hebben voor mij gewerkt, ik weet niet of ze voor jou werken.

Ik heb op een gegeven moment een lijstje gemaakt van mensen in mijn omgeving.

Vind ik het belangrijk wat Piet van mij vindt? Hoe Piet over mij denkt? En hoe Piet over mij praat? Nee? Nou, dan laat ik elke opmerking die hij maakt los.
Vind ik het belangrijk wat Karlijn van mij vindt? Hoe Karlijn over mij denkt? Hoe Karlijn over mij praat? Ja? Dan zal ik opletten wat ze zegt en kijken op ik het kan en wil veranderen.

En zo heb ik een hele lijst van mensen gemaakt met de afweging vind ik het belangrijk of niet? Er waren heel veel mensen waar ik me dagelijks mee bezig hield, waarvan ik dagelijks wilde dat ze positieve dingen over me zeiden, maar echt belangrijk vond ik het niet en waarom zou ik me dan nog langer bezig houden met die opmerkingen. Bij de belangrijke mensen luisterde ik beter naar wat ze me eigenlijk probeerde te vertellen.

Maar dat werkte voor mij. Heb een hele gros aan meningen aan de kant geschoven, omdat die meningen voor mij niet belangrijk waren en dat maakte het alleen al een stuk fijner.