Hoe ga ik hier mee om?

Het gaat niet goed met mijn moeder en stiefvader (en dat is het verhaal in het HEEL super kort).
Ik bel iedere dag met mijn moeder, en bijna iedere dag moet ze heel erg huilen aan de telefoon.
Ze ziet het steeds minder zitten, heeft pijn en heeft heel veel moeite met alle dingen die de afgelopen 2 jaar gebeurd zijn.
(Het missen van mijn zwangerschap en bevalling, haar coma, het slechte hart van mijn stiefpa en zijn hersenbloeding, de pijn waar niet tegenop te werken is enz.)
Mijn moeder was altijd een van de positiefste mensen in mijn leven, ze had een levenslust en kracht voor 10.
En nu raakt ze dat beetje bij beetje kwijt. Ze brokkelt af. Ze is intens verdrietig.

Ik probeer dan maar de wijze dochter uit te hangen door haar te 'troosten' en met haar te praten.
Maar soms weet ik het ook niet meer. En het is vast heel gemeen, maar soms ben ik het ook een beetje 'zat' dat ze weer begin te huilen (ik kan er even geen beter woord voor vinden).
Ook rondom B. ze blijft het zo moeilijk vinden dat ze er niet voor me was toen ze geboren werd, en dat de kans dat ze haar groot ziet worden, zienderogen kleiner wordt.

Ik weet gewoon niet meer zo goed hoe ik er mee om moet gaan.
Iemand nog tips?

Pff, wat moeilijk lijkt me dat Lejow. Je wil er heel graag voor je moeder zijn, maar ergens kun jij dat ook niet altijd aan.. Ik wil je een dikke knuffel geven.

Ik zou wat minder bellen en haar de aandacht geven die jij kan geven. Ik zou iets minder vaak bellen. Jij doet er ook toe en je meisje en je partner ook.

Ik krijg het gevoel dat jij de enige bent bij wie jouw moeder haar hart kan luchten maar enigszins vind ik dat ook heel oneerlijk dat ze daar jou ook altijd mee belast. Nu krijg jij iedere keer die bak met emotie op je dakje terwijl jij zelf volop in het leven staat. Deze zorgen hoef jij niet altijd te dragen.

Het klinkt misschien hard wat ik schijf maar ik hoop dat je ook voldoende aan jezelf denkt. Jij hebt het ook allemaal niet zo makkelijk gehad door dit en oa de vroeggeboorte.

O meid het lijkt me echt zo moeilijk.  Heb helaas geen tips.

SDL schreef:Ik zou wat minder bellen en haar de aandacht geven die jij kan geven. Ik zou iets minder vaak bellen. Jij doet er ook toe en je meisje en je partner ook.

Ik krijg het gevoel dat jij de enige bent bij wie jouw moeder haar hart kan luchten maar enigszins vind ik dat ook heel oneerlijk dat ze daar jou ook altijd mee belast. Nu krijg jij iedere keer die bak met emotie op je dakje terwijl jij zelf volop in het leven staat. Deze zorgen hoef jij niet altijd te dragen.

Het klinkt misschien hard wat ik schijf maar ik hoop dat je ook voldoende aan jezelf denkt. Jij hebt het ook allemaal niet zo makkelijk gehad door dit en oa de vroeggeboorte.

Het moeilijke is, dat de telefoon haar enige lijntje met de buitenwereld nog is.
Ze is bedlegerig en komt niet meer buiten. Daarbij woont ze vrij ver weg, dus kan ik ook niet wekelijks langs.

Gelukkig kan ze haar verhaal ook kwijt bij mijn oma, en soms belt ze ook nog met mijn vader.
Ze biedt ook altijd haar excuses aan als ze weer moet huilen.

En ik vind het ook niet erg. Ik wil haar graag spreken en ze mág huilen, het is ook gewoon kut allemaal.
Maar soms.. bah..

Ik snap je maar ik vind het wel oneerlijk voor jou.

Ik vind het echt rot voor je. Knuffel!

Wat moeilijk Lejow! Kun jij je verhaal zelf ook af en toe aan iemand kwijt? Want het is niet niks om steeds zulke emotionele gesprekken te voeren en daar voor je gevoel dan mee te blijven zitten. Ik snap dat je het haar niet kwalijk neemt, dat zou ik ook niet doen, omdat het zoals je zegt haar enige uitlaatklep is en ze het blijkbaar wel nodig heeft om erover te praten en uit te huilen. Maar voor jou is het ook heel zwaar allemaal, om te zien hoe moeilijk je moeder en stiefvader het hebben.

Kunnen jullie naast alle verdrietige dingen ook praten over de leuke dingen in je leven, of staat ze daar niet echt open voor? Wordt ze bijvoorbeeld wel vrolijk van jouw verhalen over B.?

Hele dikke knuffel voor jou!

Maar mag jij ook weleens aan haar laten merken hoe moeilijk dit voor jou is?
Hoe ziek ze ook is, ze is je moeder en ik denk niet dat zij op jou moet leunen. Natuurlijk is het vreselijk voor haar dat ze zo ziek is, maar voor jou is dit ook alles behalve leuk. Kan je dit bij haar kwijt? Weet ze hoe jij je voelt en hoe zwaar dit voor jou is?

  O o o, ik was aan het tikken tijdens GTST dus excuseer me voor de schRijffouten in mijn vorige reply .

Dikke knuffel meis, dit lijkt me zo moeilijk  

Pineco schreef:Wat moeilijk Lejow! Kun jij je verhaal zelf ook af en toe aan iemand kwijt? Want het is niet niks om steeds zulke emotionele gesprekken te voeren en daar voor je gevoel dan mee te blijven zitten. Ik snap dat je het haar niet kwalijk neemt, dat zou ik ook niet doen, omdat het zoals je zegt haar enige uitlaatklep is en ze het blijkbaar wel nodig heeft om erover te praten en uit te huilen. Maar voor jou is het ook heel zwaar allemaal, om te zien hoe moeilijk je moeder en stiefvader het hebben.

Kunnen jullie naast alle verdrietige dingen ook praten over de leuke dingen in je leven, of staat ze daar niet echt open voor? Wordt ze bijvoorbeeld wel vrolijk van jouw verhalen over B.?

Hele dikke knuffel voor jou!

Ja, we hebben ook hele fijne gesprekken hoor.
Ze heeft nu een tablet, dus kan filmpjes van B zien en geniet daar heel erg van.
We praten ook vaak zat over 'koetjes en kalfjes'. Wat ik op mijn werk heb gedaan, wat we gaan eten enz enz.
Meestal ben ik degene die vertelt, omdat mijn moeders wereld natuurlijk niet zo groot is.
Ze vindt het geweldig dat we gaan trouwen, en ik heb al bedacht dat ik mijn trouwjurk online ga bestellen, zodat ze er toch bij kan zijn als ik m uitkies.

Ze leunt ook niet zo zeer op me, ze is gewoon op. In alle mogelijke manieren van het woord. Wat ik net ook zei, ze zegt meestal ook 'sorry'.

Mijn moeder is heel spiritueel ingesteld, ze is dan ook absoluut tegen het plegen van euthanasie. En dat vind ik heel moeilijk. Heb het daar ook vaak het haar over gehad. Eigenlijk heeft ze nu geen menswaardig bestaan meer. Maar door haar geloof, ziet zij het, dat ze alleen mag sterven aan een natuurlijke dood. Als ze euthanasie pleegt, is ze nog niet klaar met dit leven en komt ze in een volgend leven wéér in dit zieke lichaam.
Ook is ze heel bang, dat als ze nu euthanasie pleegt, ze dan nog niet klaar is op aarde, en dus niet naar de andere dimensie kan gaan. Waardoor ze hier moet blijven zoeken naar haar plek, tot het haar tijd is om over te gaan.
Ik snap haar keuze volledig, en wil haar hier ook in steunen, maar vind het wel moeilijk, omdat dat ook veel pijn en lijden betekent.

Jeetje wat een lastige situatie. Zou je moeder er geen behoefte aan kunnen hebben om eens met een psycholoog te praten? eentje die ban natuurlijki thuis kan komen.

Ella schreef:Jeetje wat een lastige situatie. Zou je moeder er geen behoefte aan kunnen hebben om eens met een psycholoog te praten? eentje die ban natuurlijki thuis kan komen.

 Die komt er sinds een maandje of wat. Of tenminste, een maatschappelijk werkster. Volgens mij helpt zij ook met de praktische dingen.

Lejow toch, je bent altijd zo sterk hierin.. Ik heb geen tips, maar denk ook goed aan jezelf hoe moeilijk het misschien soms ook is.

Pritt schreef:Maar mag jij ook weleens aan haar laten merken hoe moeilijk dit voor jou is?
Hoe ziek ze ook is, ze is je moeder en ik denk niet dat zij op jou moet leunen. Natuurlijk is het vreselijk voor haar dat ze zo ziek is, maar voor jou is dit ook alles behalve leuk. Kan je dit bij haar kwijt? Weet ze hoe jij je voelt en hoe zwaar dit voor jou is?

Dit vroeg ik me ook af bij het lezen van je openingspost maar ik begrijp nu dat jullie ook wel over jouw gevoel kunnen praten, dat lijkt me heel belangrijk!

Het is héél zwaar, lijkt me. En heel dubbel; je wilt er waarschijnlijk zolang als het kan zijn voor je moeder maar soms is het gewoon te veel en wil je het even niet horen, er niet mee geconfronteerd worden.

Ik denk dat het belangrijkste is dat jij je verhaal en gevoel ook blijft delen, met je moeder, je vriend, vriendinnen, hier op het forum of bij wie jij je ook prettig en veilig voelt!

Sterkte!

Jeetje, wat moeilijk af en toe, Lejow. Ik kan me wel indenken hoe je je voelt. Mijn moeder heeft inmiddels een hele lieve vriend, maar er zijn ook tijden geweest dat ze met al haar ellende en verdriet alleen maar bij mij kwam. Dat vond ik ook altijd erg zwaar. Aan de ene kant vond ik het fijn om er voor haar te kunnen zijn, aan de andere kant drukte het ook zwaar op m'n schouders en heb je vervolgens schuldgevoelens als je het even zat bent.

Ik hoop voor je dat je moeder zich over korte tijd weer wat beter voelt en weer wat vrolijker is.
Zou het helpen om eens met haar te bespreken dat je het begrijpt dat ze verdriet heeft, dat ze het moeilijk vindt, maar dat jij je haar graag herinnert als een vrolijke moeder/oma? Dat je begrijpt dat ze alles zo graag mee wil maken, maar dat jullie beiden weten dat dat niet gaat lukken en dat jullie er daarom maar het beste van kunnen maken?

Lejow schreef:

Ella schreef:Jeetje wat een lastige situatie. Zou je moeder er geen behoefte aan kunnen hebben om eens met een psycholoog te praten? eentje die ban natuurlijki thuis kan komen.

 Die komt er sinds een maandje of wat. Of tenminste, een maatschappelijk werkster. Volgens mij helpt zij ook met de praktische dingen.

dat is fijn. maar merk je ook dat nu je moeder met haar kan praten het minder naar jou wordt?

Fijn dat ze in ieder geval nog wel kan genieten van de mooie dingen in jouw leven en dat niet bij al jullie gesprekken verdriet de boventoon voert. Het moet ontzettend moeilijk zijn om je moeder zo te zien lijden en ik vind je echt heel sterk, maar je moet wel af en toe aan jezelf denken, hoe moeilijk ook. Nogmaals heel veel sterkte!

Pineco schreef:Fijn dat ze in ieder geval nog wel kan genieten van de mooie dingen in jouw leven en dat niet bij al jullie gesprekken verdriet de boventoon voert. Het moet ontzettend moeilijk zijn om je moeder zo te zien lijden en ik vind je echt heel sterk, maar je moet wel af en toe aan jezelf denken, hoe moeilijk ook. Nogmaals heel veel sterkte!

 Nee, gelukkig niet.

Het is heel raar, maar sinds vorig jaar februari, sinds dat ze in coma lag, sta ik ingesteld op: morgen is ze er niet meer.
Ik kan het gelukkig redelijk makkelijk van me af zetten. Soms zit ik er even doorheen, maar dan heb ik een hoop lieve vriendinnen en collega's enzo waar ik kan uithuilen

Ik wil mijn moeder ook niet afremmen in haar gevoel, en dat hoeft wat mij betreft ook niet.. Het is alleen soms gewoon.. ja lastig..

Lastig vind ik wel heel licht uitgedrukt, het is echt wel heel heftig en ik vind het heel knap hoe je ermee omgaat. Fijn ook dat je genoeg mensen hebt bij wie je af en toe je 'ei kwijt kunt'. Dat kan hier natuurlijk ook altijd

Denk dat deels ook komt, doordat ik niet beter weet.
Ik weet niet anders dan dat mijn moeder ziek is, meerdere keren op het randje geleefd heeft enz.
Alleen naderen we het einde nu volgens mij wel heel snel.

 

Hmm, ergens is dit voor mij herkenbaar. Mijn man zat er namelijk ook verschrikkelijk doorheen af en toe en liep dan negatief, sikkeneurig en verdrietig te doen. Ik was het op een gegeven moment ook verschrikkelijk zat, hij was natuurlijk gewoon nog hartstikke ziek, maar ondertussen was L. geboren en moest ik dat óók in mijn uppie doen. Ik heb natuurlijk van alles geprobeerd, heel lang bleef ik maar lief, het luisterende oor, troosten, opmonteren etc. Uiteindelijk pas toen ik dus echt boos werd en een keer ook begon te huilen kwam hij daar uit. Ineens waren de 'rollen' veranderd en door die rollen was het zo lang mogelijk geweest voor hem op zo te doen. Ik heb dat dus eigenlijk doorbroken door het tegenovergestelde te doen van wat ik wilde doen, want ik vond het natuurlijk harstikke kut voor hem. Hij is daar echt énorm van opgeknapt, ging vrolijker doen en werd daardoor ook vrolijker en energieker. Eerst omdat hij dat voor mij 'moest' doen, daarna omdat dat eigenlijk toch wel goed voelde!

Hoe je het precies moet doen weet ik niet, jouw moeder steekt misschien anders in elkaar, maar ik denk wel dat je je moet realiseren dat jullie nu in een bepaald stramien zitten waardoor het in stand gehouden word. Sterkte!

Wat heftig en zwaar Lejow! Ik vind het lief dat je er voor haar bent, terwijl jij natuurlijk ook zelf veel verdriet hebt om je moeder zo te zien. Sterkerd! Je doet het goed, en ja je mag er ook van balen en het zat zijn. Niet te streng zijn voor jezelf. En probeer even wat afstand te nemen als je merkt dat je het niet trekt.