hoe ga je hier mee om?

A. Is best een pittige tante... Erg leuk maar soms even moeilijk... Nu zitten we in een fase dat wanneer ze iets pakt wat niet mag oid of als ik even druk ben en dan op dat moment direct even geen aandacht voor haar heb ze gaat gillen en huilen... En soms als ik haar wil pakken om schoenen aan te doen oid (ik vraag eerst of ze bij me komt en als dat niet wil pak ik haar op) dan houd ze zich slap of draait ze in mn handen met heel soms als gevolg dat ze zich stoot oid en dan weer huilen ed... Hoe ga je hier et dit soort dingen om?? Iemand tips?

Dat hoort echt bij de leeftijd, en is hier heel herkenbaar. Ik probeer gewoon heel rustig te blijven en hem met mijn stem rustig te krijgen. Meestal werkt dat na een tijdje wel. Als hij echt een driftbui heeft dan laat ik hem even uitrazen en blijf ik bij hem.

Het moeilijkste vind ik het verschonen in zulke gevallen. Dan is hij zo sterk dat ik het bijna niet voor elkaar krijg. Maar ook dan probeer ik door afleiden en rustig te blijven hem tot rust te krijgen.

Minneke schreef:Dat hoort echt bij de leeftijd, en is hier heel herkenbaar. Ik probeer gewoon heel rustig te blijven en hem met mijn stem rustig te krijgen. Meestal werkt dat na een tijdje wel. Als hij echt een driftbui heeft dan laat ik hem even uitrazen en blijf ik bij hem.

Het moeilijkste vind ik het verschonen in zulke gevallen. Dan is hij zo sterk dat ik het bijna niet voor elkaar krijg. Maar ook dan probeer ik door afleiden en rustig te blijven hem tot rust te krijgen.

+1

Leuke fase he

Wat ik doe als ik T. bij me nodig heb om bijv. schoenen aan te doen is dat ik eerst vraag of hij komt en komt hij niet dan maak ik er een spelletje van 'iiiik kommmm jeeeee pakkuuhhh!'. Dan leg ik onder het schoenen aantrekken uit waarom hij zijn schoenen nodig heeft en wat we daarna gaan doen. Wil hij echt niet, dan leid ik hem af met iets wat voor handen is of laat ik hem de andere schoen proberen aan te trekken. Ik probeer in elk geval zelf rustig te blijven en overal een spelletje van te maken. Verder probeer ik zijn gevoel te benoemen, bijv. 'je bent boos he'.

Ik maak er inderdaad ook een spelletje van. Dat werkt altijd wel goed.
En vooral... Geen haast hebben, haha. Ik heb tegenwoordig stukken meer geduld.
Ik geef haar ook wel eens een andere schoen, dan zit zij daarmee te spelen en kan ik haar andere schoenen aantrekken.
En soms laat ik het haar ook gewoon even uitproberen. Laatst hebben we met z'n tweeën dik een kwartier in de gang gezeten.
Ohja, en wat teddyaapje ook al zei, het benoemen van het gedrag. Dat werkt hier ook vaak kalmerend.

Ik zou er sowieso de tijd voor nemen als dat mogelijk is. Als ik naar buiten ga om boodschappen te doen zeg ik eerst tegen N. dat we zo even naar buiten gaan. Ik bereid haar dus voor en zeg erbij dat ze nog heel even kan spelen. Een paar minuten later ga ik naar haar toe en zeg: "We gaan naar buiten, wat moeten we dan aandoen?" Meestal denkt ze zelf al mee: "Jas, schoenen". Ik: "Waar hangt jouw jas?" Dan loopt ze naar haar kamer en halen we samen haar jas. Ditzelfde doe ik bij haar schoenen. Dit gaat meestal goed, het uiteindelijke aantrekken van de jas en schoenen wil ze vaak niet. Ook ik maak er dan een spelletje van, of ik laat het haar zelf proberen. Ik merk bij mezelf dat als ik er de tijd voor neem (en dus niet binnen 2 minuten weg wil) ik rustiger kan blijven dan dat ik haast heb. Ik begin met dit soort dingen dus altijd op tijd. Inderdaad ook uitleggen waarom ze schoenen aan moet. Ik zeg ook vaak: "Je bent boos he? Je had graag nog even willen spelen. Als we straks terug zijn kan je weer verder spelen!"