Wie schrijven er nog meer in een dagboek?

Sinds ik een vaste relatie heb doe ik het niet meer. Best gek eigenlijk, want ik heb soms best veel te verwerken. Geen vreselijke dingen ofzo hoor, maar soms is het prettig dingen van je af te schrijven.

Misschien toch weer eens gaan proberen.

Ik heb echt járen geschreven! Ben er al op m'n 8ste mee begonnen en heb het volgehouden tot m'n 22ste. Toen had ik er geen behoefte meer aan. Ik schrijf nu dus al 4 jaar niet meer en ik mis het ook niet.

Vraagje:

Wat denken/hopen jullie dat er met jullie dagboeken gebeurt als je bijvoorbeeld zou overlijden. Zou je het fijn vinden als je nabestaanden het lezen of liever niet?

Persoonlijk zou ik het liever niet hebben als iemand het zou lezen, ben toch bang dat anderen mij anders zouden gaan zien / stom vinden / boos worden om dingen die ik uit boosheid heb geschreven over iemand maar waar ik nu wel veel beter mee kan opschieten, enz.

Dat is iets waar ik regelmatig over nadenk. Wat ermee gebeurt, kan ik natuurlijk niet zeggen, want dat hangt van mijn nabestaanden af. Wat ik zou willen is dat niemand ze leest. Ik denk dat iedereen daar erg ongelukkig van zou worden. Dat heb ik trouwens ook in mijn afscheidsbrief gezet.

Ik ben niet bang dat mijn nabestaanden in mijn dagboeken lezen. Ja, er staan hele persoonlijke, stomme, belachelijke, boze, negatieve, verdrietige, positieve, blije en vrolijke dingen in. Er staan ook dingen in waar ik me enorm voor schaam. En zolang ik leef wil ik ook niet dat iemand ze leest, inclusief mijn vriend.

Maar wat er in staat, dat ben ík. En ik vertrouw er echt op dat mijn nabestaanden zich door het lezen van de dagboeken niet ineens een andere mening over mij vormen of dat ze heel anders over mij gaan denken. Wellicht gaan ze dingen beter begrijpen, geeft het een aanvulling, een soort verdieping.

Maar ik ben wel van plan nog heeeel lang te blijven leven, dus, fingers crossed, is dit nog láng niet aan de orde..

Ik hoop dat ze hem dan niet lezen, soms schrijf ik als ik boos ben iets waar ik het later niet meer mee eens ben maar dat is gewoon even de woede die eruit moet. Als mensen ddat zouden lezen zouden ze misschien wel verdrietig worden en het interpreteren dat ik dat van hun vind terwijl dat niet klopt.