Nooit meer zwanger zijn

Puggle schreef:

Lejow schreef:Ik mis het ook niet. Kan ook totaal niet meepraten met meiden die hun dikke buik missen en het getrappel enz.

+1 misschien komt het nog maar vind het prima zo. Wij voelen ons echt compleet.

Ja, dat gevoel hebben wij ook.

Voor mijzelf had ik het al afgesloten dat er nooit meer een kindje zou komen.. Ik had geen relatie meer,heb een helse zwangerschap gehad die dochter en ik ternauwernood overleefd hebben en heb dus alles wat ik had aan baby spullen weggedaan. Heb het daar lang moeilijk mee gehad en was echt verdrietig en voelde mij schuldig dat ik niet nog intenser had genoten van dochter.

Maar nu... heb ik al een tijdje een nieuwe relatie en volgens mij,diep van binnen wil ik nog wel een baby'tje! Ondanks de risico's die er zijn,mits ik goede begeleiding en controle krijg, vind ik het doodeng omdat ik het voor mijzelf dus al afgesloten had. Nu is het nog lang niet aan de orde hoor,en misschien gebeurd het ook wel nooit,want eigenlijk voelt het ook wel compleet zo,en dochter is nu al zo zelfstandig en dan de rust en vrijheid die je langzaam terug krijgt.. Dilemma..

Linda schreef:

chococupcake schreef:

Lejow schreef:

Jade schreef:Ik vind de gedachte dat ik nog een keer zwanger moet zijn als ik ooit een 2de wil juist vreselijk!

Dit heb ik ook.

maar elke zwangerschap is natuurlijk anders he...

Ja, inderdaad.
Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik zwaar depressief. Ik voelde me echt vreselijk.

Bij m'n tweede zwangerschap voelde ik me echt super goed. Ik heb er intens van genoten. Een dag voor de bevalling stond ik nog met dochter op de trampoline in de indoorspeeltuin te springen.

Dat had ik ook, mijn tweede zwangerschap was ook veel makkelijker dan de eerste, ook al had ik het fysiek zwaarder, omdat ik meer klachtjes had en al een kind had rondlopen.

Ik zou willen dat ik altijd zwanger was. Tuurlijk heb ik die misselijkheid en al die andere ongemakken vervloekt maar o wat was ik op en top gelukkig. Eindelijk eens niet onzeker over mezelf en mijn lijf. Ik voelde me prachtig, echt een powervrouw.
Ik kan me gewoon niet voorstellen nooit meer zwanger te zijn. Ik voel me nog niet compleet, al denkt mijn man daar nu anders over. Ik hoop echt dat hij nog van gedachte verandert...anders denk ik dat ik echt met een soort niet vervulde wens zal blijven doorlopen.

Mijn man heeft altijd gezegd dat hij hoopt 2 kindjes te mogen krijgen, ik het liefst 3 of 4. Nou is een 4de niet praktisch dus daar heb ik me wel bij neer gelegd. Ik weet dus niet als ik ooit nog een 2 mag krijgen of dat dan de laatste is of niet. Lijkt me niet leuk als de volgende zwangerschap en natuurlijk de baby de laatste al zou zijn.

Het zwanger zijn zal ik ook niet missen, denk ik. Ik denk tenminste dat ik nooit meer een 100% normale zwangerschap zal hebben sinds ik een angststoornis heb gekregen tijdens de één-na-laatste zwangerschap. Dat gaat nu allemaal goed overigens, maar ik beleef het toch anders dan mijn eerste zwangerschap. Veel minder onbezorgd, al sla ik er nu niet in door. Ooit zou ik nog wel een vierde kindje willen, maar als het mogelijk zou zijn daarvoor een zwangerschap over te slaan, zou ik dat doen.

Lejow schreef:Ik mis het ook niet. Kan ook totaal niet meepraten met meiden die hun dikke buik missen en het getrappel enz.

Dat snap ik in jouw situatie ook wel. Je was hartstikke misselijk en hoogzwanger ben je nooit geweest! Dat getrappel en die dikke buik komt pas echt vanaf 30 weken, dan voel je je veel zwangerder.

Filoria schreef:

Lejow schreef:Ik mis het ook niet. Kan ook totaal niet meepraten met meiden die hun dikke buik missen en het getrappel enz.

Dat snap ik in jouw situatie ook wel. Je was hartstikke misselijk en hoogzwanger ben je nooit geweest! Dat getrappel en die dikke buik komt pas echt vanaf 30 weken, dan voel je je veel zwangerder.

Denk dat dat het ook wel is. Toen ik me eindelijk beter begon te voelen, kwam ze natuurlijk al.
Mijn verloskundige bracht het mooi: Zwanger zijn is gewoon niet jouw ding.
Hehe

Wat ik wel zou willen meemaken is een normale kraamtijd. Maja de garantie dat je die krijgt heb je gewoon niet. En op een zwangerschap en nog een kindje zit ik nu echt niet te wachten

Ik kan me dat helemaal voorstellen. Voorheen zei ik altijd dat ik 2 kindjes wilde, maar nu weet ik het niet. We vinden beiden 1 kindje ook wel leuk, maar sluiten een 2de zeker niet uit. Alleen zullen het er wel maximum 2 worden en ik vind het nu al een raar idee dat dat dan mijn laatste keer zal zijn, ik vond zwanger zijn echt zo fijn, daar genoot ik echt van.

Ik zou dat ook wel hebben denk ik...
Maar nu heerst vooral de vraag of ik ooit zwanger mag zijn!

Wij voelen ons nog niet compleet, al hebben we lang geroepen dat 1 kindje genoeg is.
Ik vond zwanger zijn echt totaal niet tof, net als de bevalling en het eerste jaar van L.
Tóch wil ik het nog wel een keer, ook omdat ik het een keer mee wil maken met L, kijken hoe zij op dingen reageert, etc.

Naast dat het op lijf-, financieel- en werkgebied nog niet handig is het hier te doen, zijn we beiden best benauwd dat het een meerling is, mijn vriend is er namelijk 1 van een tweeling. L. is nu nog zo jong, als er binnen een jaar 2 bij zouden komen zouden we het echt heel zwaar krijgen!

Parel, meerlingen zijn niet erfelijk via de kant van de man! Dus als hij een zus heeft kan zij het wél verdergeven, maar hij heeft net zo veel- of weinig- kan op meerlingen als ieder ander.

Mijn zus heeft ook een tweeling en mijn tante ook, mijn schoonvader is ook een tweeling.
We weten dat er een aantal niet erfelijk zijn, maar natuurlijk is het wel altijd mogelijk, dát is meer de angst. Niet dat een tweeling me niet leuk lijkt, maar het eerste jaar vooral lijkt me heel erg pittig (om over de zwangerschap nog maar te zwijgen).

Oh, in dat geval is het natuurlijk anders. Dacht dat het alleen je vriend was. En nee, dat is idd niet leuk.

Ik dacht altijd dat ik nooit meer een baby zou willen. Vond het verschrikkelijk zwaar het eerste jaar met twee jonge kindjes (ze schelen 23 maanden).

Maar nu alles op rolletjes loopt, we een fijn huis in een kinderrijke buurt hebben begint er ineens toch iets te kriebelen. Zeker toen we vorige week op Terschelling waren en met een bakfiets rondreden met twee stralende kinderen.

Maar ik weet dat Sander het absoluut niet wil en ik wil geen kind met iemand die er nieti100% achter staat dus ik denk niet dat het hier meer gaat gebeuren. Best jammer, ik ben pas 28 en weet vrij zeker dat ik mijn zwangerschappen en bevallingen al gehad heb. Ik vond het heerlijk, zowel zwanger zijn als bevallen.

Ik begin het idee dat ik nooit meer zwanger hoef te zijn en we waarschijnlijk nooit geen kleine baby meer zullen krijgen eigenlijk steeds relaxter te vinden. Ik heb zeker de laatste keer heel erg genoten van het zwanger zijn en alles eromheen, maar dat we nu steeds meer vrijheid terug krijgen vind ik zó fijn..

Rejoy; dat lijkt me inderdaad ook zo fijn, weer wat meer 'vrijheid'. Ik vind dat nu al N wat maandjes ouder is al meer worden, dat je steeds meer je vrijheid terug krijgt.

Ik ging er altijd van uit dat ik twee kinderen zou krijgen. Dat was mijn wens altijd...
Nu we het IVF-traject zijn gestart voor een tweede, krijg ik ineens het besef dat er misschien geen tweede komt.
Nu krijg ik met terugwerkende kracht spijt van alles...Heb ik wel genoeg genoten van mijn zwangerschap (nee, niks liep soepel), mijn kraamtijd, het eerste jaar etc...ben nu zijn kleding aan het verkopen, wat mij echt aan het hart gaat. Ik kan het wel bewaren voor de tweede ( wat ik dus deed) maar misschien komt dit wel niet....Hetzelfde met zijn speelgoed etc. Echt heel moeilijk dit...Ik hoop ooit nog zwanger te mogen zijn maar wordt heel verdrietig dat dit misschien niet meer kan...

Ik hoop het voor jullie holaagirl

Parisienne schreef:Ik hoop het voor jullie holaagirl

Wat lief !! Vond het best even confronteren om het net even zo op te schrijven...Dus je berichtje komt extra fijn aan:)

Hola, wat naar dat het misschien niet gaat lukken, terwijl de wens er wel is. Gaat de IVF moeilijk bij jullie?

Rejoy. schreef:Hola, wat naar dat het misschien niet gaat lukken, terwijl de wens er wel is. Gaat de IVF moeilijk bij jullie?

We zijn echt nét gestart. De eerste maand met veel onderzoeken zitten erop. 20 juni krijgen we het uiteindelijke behandeltraject te horen. Hoopte nog op een IUI-kansje en dat zit er dus hoogstwaarschijnlijk niet in. Ik ben uiteraard optimistisch, ( ik ben al een keer zwanger geweest etc) en ga vol goede moed dit avontuur starten, maar zo nu en dan komt de angst om te hoek dat het niet gaat lukken. Ik probeer hier niet teveel bij stil te staan, maar héél soms ontkom je er niet aan. Ik hoop uiteraard dat het wel lukt en óók die kans is er natuurlijk!

je bent zo afhankelijk van die paar pogingen hè... Ik hoop voor jullie dat het 'gewoon' mag lukken en je alles nog een keertje mee mag maken.

Susan schreef:

Linda schreef:

chococupcake schreef:

Lejow schreef:

Jade schreef:Ik vind de gedachte dat ik nog een keer zwanger moet zijn als ik ooit een 2de wil juist vreselijk!

Dit heb ik ook.

maar elke zwangerschap is natuurlijk anders he...

Ja, inderdaad.
Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik zwaar depressief. Ik voelde me echt vreselijk.

Bij m'n tweede zwangerschap voelde ik me echt super goed. Ik heb er intens van genoten. Een dag voor de bevalling stond ik nog met dochter op de trampoline in de indoorspeeltuin te springen.

Dat had ik ook, mijn tweede zwangerschap was ook veel makkelijker dan de eerste, ook al had ik het fysiek zwaarder, omdat ik meer klachtjes had en al een kind had rondlopen.

Dat vind ik het zwaarste, ik heb al een dreumes rondlopen. Even op de bank na een lange dag, een dag vrij of gewoon even zitten kan niet meer zoals bij de eerste zw.
Deze zw vind ik wel zwaarder, al die typische klachten had ik bij de eerste niet. En zwanger zijn heb ik ook al eerder meegemaakt, het getrappel, de echo's, het is allemaal niet meer nieuw. Baby, die is wel nieuw en daar kijk ik nu veel meer naar uit dan bij de eerste. Ik heb meer dat zwanger zijn een proces is naar een nieuwe baby toe en nog een baby wil ik niet, dus zwanger ook niet.

Rejoy. schreef:je bent zo afhankelijk van die paar pogingen hè... Ik hoop voor jullie dat het 'gewoon' mag lukken en je alles nog een keertje mee mag maken.

Inderdaad...het idee dat er nu een beperkt aantal pogingen is (op de natuurlijke manier is dit natuurlijk anders) is wel scary! Maar ach, ben blij dat het überhaupt nog een mogelijkheid is! Bedankt voor je lieve berichtje Ik hou jullie op de hoogte:)