Ik voel er niets meer bij...

Na twee jaar geen contact te hebben gehad met mijn moeder, besloot ik haar gisteren te bellen. Ik weet dat de afspraak was dat als ik er klaar voor was dat ik zou bellen. Eigenlijk was ik er nog niet klaar voor, maar ik wilde graag weten hoe het was met mijn dagboeken. We raakten in gesprek en maakten voor vandaag een afspraak en deze is zojuist tot een einde gekomen.

Mijn moeder benadrukte dat ze het fijn vond dat ik gisteren had gebeld. Dat ze dit echt als opening zag. Ze heeft ook meerdere malen gevraagd hoe ik het contact verder zie. En ik weet het gewoon niet. Want eigenlijk heb ik er helemaal geen gevoel bij.

Toen ik het contact verbrak was ik boos, daarna ben ik een periode verdrietig geweest, maar sinds een jaar voel ik helemaal niets meer. Ik weet dat ik een moeder heb en ik hou op mijn eigen manier van haar, maar meer niet. Hoe ik het contact in de toekomst zie? Nou eigenlijk niet. Het bevalt me wel om zonder haar te leven.

Ik zei mezelf nooit meer naar een verjaardag gaan van haar, ik zie mezelf haar ook niet uitnodigen om op verjaardag te komen bij mij. Ik zie het niet gebeuren dat we ooit nog gezellig samen een borrel drinken, ik zie mezelf niet meer spontaan langskomen. Ik zei mezelf mijn diepste geheimen niet meer met haar delen. Ik zie het gewoon niet meer.

Mijn moeder kapte onze afspraak op een gegeven moment af; Ze had teveel stof om over na te denken. Ze zei: "Dat geldt waarschijnlijk ook voor jou?" Maar waarover moet ik dan nadenken, ik heb niets nieuws gehoord. Het enige waar ik waardering voor kan uitspreken is het feit dat ze hulp van een psychiater heeft gezocht toen ik zei dat ze hulp nodig had. Dat zegt dat ze me in ieder geval serieus neemt of heeft genomen. Maar verder?

Is dit nu iets dat bij mij nog moet groeien? Of is het gewoon weggeslopen, het gevoel dat ik met mijn moeder moet omgaan? Ik liep net naar huis en kon alleen maar constateren dat het hele gesprek mij niets heeft gedaan. Niet positief, niet negatief, gewoon niets. Ik heb zelfs het gevoel dat dit nog erger is dan de jaren dat ik totaal geen contact met haar had. Want ik heb het idee dat ze nu iets van mij verwacht wat ik haar gewoon niet (meer) kan geven...

Heftig zeg! Mag ik vragen wat de reden was om het contact te verbreken?
Het kan ook zijn dat het alleen lijkt alsof het je niks doet, als een soort zelfbescherming?
Ik zou het rustig laten bezinken, dat er nu weer een contact is geweest, hoeft niet gelijk te betekenen dat je nu weer naar verjaardagen e.d. gaat! Blijf dicht bij je gevoel...

De echte reden dat ik het contact heb verbroken weet ik eigenlijk niet meer. Ik weet wel dat ik een pesthekel heb aan haar vriend, dat door haar vriend er heel veel dingen zijn gebeurd, dat ik vaak heb gedreigd om het contact te verbreken en dat uiteindelijk ook heb gedaan.

Er bekroop me steeds het gevoel tijdens het gesprek en wanneer ik haar aankeek dat ik dacht :"Je bent mijn moeder. Dat weet ik. Ik hou van je. Maar dat was het wel". En dat vind ik eigenlijk wel erg. Vooral als ik me bedenk dat ze ooit niet alleen mijn moeder was, maar ook mijn beste vriendin. En ik voelde de band gewoon niet. Misschien dat het nog wel komt, misschien is het wel een vorm van zelfbescherming, maar ik had nooit verwacht dat ik er zo op zou reageren, qua gevoel.

Ik denk dat je het de tijd moet geven. Je hebt haar zo'n tijd niet gezien en gesproken. Misschien komt het gevoel over een tijdje wel, je weet t niet. Ik zou het nog een kans geven. Wil niet zeggen dat je nu elke week bij elkaar op de koffie moet en zo. Maar af en toe spreken of zien is al een begin.

Vergeet niet dat je maar 1 moeder hebt. Probeer haar te vergeven en vooruit te kijken. Ik weet nie wat ik zou doen zonder mijn moeder, maar weet uit ervaring om me heen dat nie elke moeder zo is ingesteld. Succes

Ik heb vanmiddag niets gezegd over wat ik voel. Ze heeft me gevraagd hoe ik het verder zag en ik ben van onderwerp veranderd. Ze wil volgende week afspreken om dat wat we vandaag hebben besproken te bespreken. Ze wil ook af en toe bellen. Niet teveel. Ik mag ook altijd bellen als ik dat wil. Ik heb overal ja en amen op gezegd. Ik wil wel kijken waar het naartoe gaat. Maar het hoeft van mij eigenlijk niet.

Ik heb wel opgemerkt dat ze is veranderd. In het positieve. Ze lijkt sterker te zijn geworden, krachtiger.

We zullen wel zien wat de toekomst brengt. En inderdaad, misschien komt het gevoel er nog wel bij kijken.

Probeer er voor open te staan, vertel jouw verhaal, hoor haar verhaal aan en kijk wat je gevoel gaat doen.

Ik zou het ook even laten bezinken. Er is veel gebeurd. Dat je maar 1 moeder hebt dat is iets dat zeker is. En daarom lijkt mij het ook zo belangrijk om er nog wat langer bij stil te staan misschien. Wat heftig zeg! Vind het in ieder geval knap dat je contact gezocht hebt. Die gevoelens en gedachten kunnen zelfbescherming zijn. Of het is gewoon echt weg. Dat zal misschien meer duidelijk worden als je het even de tijd geeft.

Blijkbaar werkte het niet tussen jullie met de vriend erbij. Misschien is dat iets dat je aan moet geven, dat je het voorlopig gescheiden wilt houden, voor zo ver er contact tussen jullie komt. Dat je er nu niets bij voelt hoeft toch niet perse iets te zeggen? Je hebt haar een hele lange tijd niet gezien en in zekere zin gaf dat je blijkbaar ook rust, je hoefde er niet te veel meer bij stil te staan, werd niet meer geconfronteerd en was er daardoor wellicht minder mee bezig (of dat zo is weet ik natuurlijk niet, maar zo klinkt het op de een of andere manier in jouw verhaal). En nu is ze er ineens weer. Ergens had je wel de behoefte, anders had je haar niet gebeld. Het initiatief lag bij jou en je had daar ook nog mee kunnen/ mogen wachten. Niemand heeft je gezegd dat je moest bellen. Misschien had je er zelf meer van verwacht, meer drama, wat tranen, een heerlijk gevoel om je moeder weer te zien? Zo gaat dat natuurlijk niet als er zo veel is gebeurd tussen jullie. Misschien is het goed je daar voor nu bij neer te leggen. Ze hoeft niet gelijk weer je beste vriendin te zijn, je kunt daar niet zo 1, 2, 3 naar toe schakelen, dat is gewoon niet haalbaar. Probeer het eerst bij af en toe contact en dan zie je vanzelf of het uiteindelijk wel iets met je gaat doen, of je straks misschien wel de behoefte krijgt om haar uit te nodigen voor je verjaardag (bijvoorbeeld). Het hoeft allemaal niet in 1 keer, doe het gewoon rustig aan.

BarbieNona schreef:Vergeet niet dat je maar 1 moeder hebt. Probeer haar te vergeven en vooruit te kijken. Ik weet nie wat ik zou doen zonder mijn moeder, maar weet uit ervaring om me heen dat nie elke moeder zo is ingesteld. Succes

Was dit soms maar zo simpel, om alles wat en hoe mijn moeder heeft gedaan, kan ik haar nooit vergeven. Zij verdiend van mij geen excuus of wat, die heeft ze ooit eens gehad, maar deed haar niets.

Nyx, geef het rustig een kans. Je hebt twee jaar geen contact met haar gehad en dat is niet voor niets geweest. Het is helemaal niet gek dat de 'liefde' over is en dat het je allemaal weinig doet. Het kan wel weer terug komen, maar daar moet je wel de tijd voor nemen. Een moeder-en-kind-band is wel sterk, maar ook weer niet zo sterk dat er nooit wat tussenkomt. Natuurlijk heb je maar één moeder, alleen dat betekent niet dat de liefde kan bekoelen. Maak het jezelf niet zo moeilijk met deze gedachten. Je hebt ongetwijfeld een reden gehad om het contact te verbreken. Nu doen jullie samen je best om de band te herstellen. Het komt zoals het komt en het is echt niet nodig om daar druk op te leggen of te twijfelen of het gevoel wel weer komt. Je ziet het vanzelf wel. Ik vind het echt niet raar. Ik vind het eerder een vreemde gedachte dat het altijd maar koek en ei zou zijn omdat het nou eenmaal je moeder is. Moeders doen ook niet altijd alles goed.

Zus, de vriend was niet aanwezig bij onze afspraak. Ik heb mijn moeder ook in alle eerlijkheid kunnen aangeven dat het mij gaat om onze band, onze moeder-dochterband, en dat ik geen ommegang met hem wil. Ik heb haar ook gezegd dat ik blij voor haar ben dat zij gelukkig met hem is, dat ik me dat moeilijk kan voorstellen, omdat ik hem niet mag, maar dat ik me daarin berust heb. Dat als het goed voelt voor haar, dat het ook goed voelt voor mij.
Sanne, ik roep al jaren dat mijn moeder niet alleen mijn moeder is, maar ook een mens. En een mens maakt fouten. Het enige waar ik bang voor ben is dat het nooit meer zo wordt, qua gevoel, zoals het was. Ik heb alles wat ze fout heeft gedaan vergeven en ik ben het zelfs vergeten. Ik vind het ook geen meerwaarde meer hebben. Het was zoals het was, ze heeft mij er pijn mee gedaan, ze heeft zich dat gerealiseerd, heeft moeite gedaan om te kijken of er iets psychisch mis met haar was en het boeit me niet.

Dat vind ik nu net het moeilijkste van vanmiddag. Alles wat ze mij heeft verteld hoor ik op te vatten als pluspunt. Ze heeft naar mij geluisterd, heeft daadwerkelijk haar best gedaan voor haar dochter, maar ik voelde er gewoon niets bij. En misschien is dat iets wat nog moet groeien. Maar ik vind eigenlijk dat ik trots op haar moet zijn, blij met haar moet zijn, omdat ze voor mij toch stappen heeft genomen.

Goed, take it slow. Als het er niet meer is, dan is het er echt niet meer. Dan is het misschien ook wel goed?

Ik herken dit eigenlijk heel erg goed. Ik heb een hele poos ook geen contact met mijn moeder gehad en het duurde superlang toen het eindelijk weer wat beter ging tussen ons, dat ik haar kon zien als moeder en uberhaupt wat voor haar kon voelen. Voor mij was ze meer een vage kennis geworden, of een collega waarmee ik weinig overeenkomsten heb. Dat heeft moeten groeien, voor mij voelde alsof mijn hersenen gewoon even de deur voor dat stukje gevoelens had dichtgedaan uit zelfbescherming, want, laten we wel wezen, contact verbreken met een ouder is heftig.

Maar mijn moeder is erg haar best gaan doen. Ze kwam met een briefje of ze alsjeblieft nog 1 kans mocht hebben en die heb ik haar gegeven. En dat is nu goed 6 jaar geleden en sindsdien is het contact supergoed. Ik heb al mijn frustraties naar haar in een brief geschreven, zodat het voor eens en altijd gezegd was en toen dikke vette streep eronder. Ze is mijn moeder, een rare vogel, maar wel mijn moeder.

Ik woonde natuurlijk voornamelijk in het buitenland dus ons contact kon ook niet anders dan rustig opbouwen. Maar langzaam ben ik haar weer begonnen met vertrouwen en werden onze gesprekken dieper. Dit gaf haar weer vertrouwen en rust etc. Echt trapsgewijs. Voordat ik hierheen verhuisde heb ik nog 4 maanden bij mijn moeder gewoond en het was heerlijk! Zij vond het geweldig nog eens haar fouten te mogen goedmaken en overlaadde me in liefde, steun en gezelligheid. Voor ons beide de kers op de taart geweest want nu zijn we helemaal dikke maatjes. Dat 6 jaar geleden ik haar nooit meer wilde zien, na 24 jaar mijn leven vergald te hebben, is voor mij nu niet meer denkbaar.

Moraal: geef het tijd.

Nyx schreef:
Sanne, ik roep al jaren dat mijn moeder niet alleen mijn moeder is, maar ook een mens. En een mens maakt fouten. Het enige waar ik bang voor ben is dat het nooit meer zo wordt, qua gevoel, zoals het was. Ik heb alles wat ze fout heeft gedaan vergeven en ik ben het zelfs vergeten. Ik vind het ook geen meerwaarde meer hebben. Het was zoals het was, ze heeft mij er pijn mee gedaan, ze heeft zich dat gerealiseerd, heeft moeite gedaan om te kijken of er iets psychisch mis met haar was en het boeit me niet.

Dat vind ik nu net het moeilijkste van vanmiddag. Alles wat ze mij heeft verteld hoor ik op te vatten als pluspunt. Ze heeft naar mij geluisterd, heeft daadwerkelijk haar best gedaan voor haar dochter, maar ik voelde er gewoon niets bij. En misschien is dat iets wat nog moet groeien. Maar ik vind eigenlijk dat ik trots op haar moet zijn, blij met haar moet zijn, omdat ze voor mij toch stappen heeft genomen.

Goed, take it slow. Als het er niet meer is, dan is het er echt niet meer. Dan is het misschien ook wel goed?

Je bent niet meer boos, geen verdriet, geen wrok, maar dat wat er was is er ook niet meer. Dat herken ik wel. Ik lees tussen de regels door dat je iets zou moeten voelen, dat je trots op haar moet zijn, dat je 'iets', maar is dat wel zo? Haar therapie is wellicht een te late stap richting jou, maar natuurlijk een stap voor zichzelf. Probeer het misschien los te zien, goed dat ze die stappen heeft genomen, voor zichzelf.
Je kunt de deur op een kier houden. Geen verjaardagen, geen wekelijkse belletjes of smsjes, geen zondagsbezoekjes oid, maar als je over een jaar eens aan haar denkt of over 2 jaar benieuwd bent hoe het met haar is dat je de vrijheid voelt langs te gaan of te bellen. Voor nu zou ik haar niet zeggen dat het je niks doet, ik kan me voorstellen dat dat heel pijnlijk is en zij heeft de hele periode heel anders ervaren. Aangeven dat het wat veel voor je is en het graag even voortzet op een heel laag pitje, zoiets?

Ik heb al 6jr (denk) geen contact meer met mn vader.
Ik heb hem de deur gewezen omdat ik het beu was dat hij mij niet respecteerde. Dit had ik al vele malen aangegeven maar hij deed daar niks mee. (zijn stiefkinderen (ouder dan ons) kwamen voor zijn eigen kinderen)
Na dat ik hem de deur heb gewezen ben ik na 30min achter hem aangegaan om toch te praten. Er was niemand thuis. Vele oproepen heeft hij op 2 telefoons gemist maar hier heb ik niks op gehoord.
2jr later kreeg ik een briefje in de bus dat hij ging trouwen en of ik kwam eten die dag. Deze heb ik beantwoord met de boodschap dat ik graag eerst onder 4 ogen wilde praten. Niks op gehoord.
2jr geleden ben ik verhuisd en heb ik hem nog een verhuiskaartje gestuurd, niet omdat ik contact wil maar omdat ik zeker wil weten dat hij weet dat de bal bij hem ligt. Niks op gehoord

Ik kan me niet voorstellen ooit nog met hem te praten, ongelooflijk hoe vaak iemand je kan teleurstellen.....


Super knap dat je met je moeder bent gaan praten!! Het blijft idd je moeder maar je wordt daar niet altijd beter van....Blijf bij je gevoel is mijn enige tip!!

Cow, wat een verhaal! En wat jammer dat het zo loopt tussen jou en jouw vader... Het moet toch eigenlijk niet mogen.

Supertalentje, Je verwoord wat ik voel. Ik kon er zelf de vinger niet goed op leggen, maar dat is het wel. Het gevoel hebben dat ik dat moet. Maar moet het wel? Inderdaad, misschien moet ik het los gaan zien. Zou voor mezelf wel beter zijn.

sterkte Nyx, snap helemaal wat je bedoeld.

Het enige wat ik kan zeggen is volg je hart.

Zit nu ongeveer in hetzelfde pakket als jij, enkel zonder haar te zien.