Steun

Misschien is dat ook wel ergens je 'geluk'. Je moet wel door, voor hem. En hij brengt je tegelijkertijd ook zoveel lichtpuntjes.

Maar toch, lieve Pompoen, geef jezelf wel de tijd.

Heel veel sterkte Pompoen!

Sterkte lieve meid..

Luce schreef:Misschien is dat ook wel ergens je 'geluk'. Je moet wel door, voor hem. En hij brengt je tegelijkertijd ook zoveel lichtpuntjes.

Maar toch, lieve Pompoen, geef jezelf wel de tijd.

Ik doe mijn best. Ik wil ontzettend snel, ik wil zo graag dat dit verdriet voorbij is. Gelukkig zijn of zoiets. Want ik ben best wel bang voor wat komen gaat, voor de pijn en het verdriet. Maar het is er wel hoor, ik stond net te huilen onder de douche, zit nu ook te huilen. Ik ben even alleen, L. slaapt en nu is alleen ineens zo verschrikkelijk alleen. L. is mijn redding, ik denk dat ik anders was weggekropen onder een steen. Nou is de fight reactie mij wel eigen, in moeilijke situaties komt ineens mijn oerkracht naar boven, dat heb ik al meerdere keren gemerkt. Dat is voor mij nu ook een enorme steun en ook dat A. vorige week nog zei dat hij er het volste vertrouwen in had dat ik het zonder hem zou redden. Want eerlijk is eerlijk, niet alleen ik was bang dat hij dood zou gaan, hij was zelf ook bang dat hij het niet lang meer zou maken.
Ik heb vorige week al geregeld dat ik hulp ga krijgen van een psycholoog, binnenkort ga ik ook een gesprek hebben met een dame die alles weet van de gevoelskant maar ook van de praktische kant rond een overlijden.
En verder probeer ik van alle narigheid de goede kanten te zien. Ik zal moeten gaan verhuizen, maar probeer me te verheugen op het inrichten van een nieuw huisje, me te verheugen om er een knus thuis van te maken en iets wat helemaal van mezelf is. Ik probeer me te verheugen op mijn lieve zoon, om die te zien opgroeien. En ik heb me vast voorgenomen niet zoals mijn tante, die haar man verloor op dezelfde leeftijd als ik, te blijven hangen in het verdriet. Ik mág verdrietig zijn, maar wil dat gewoon niet de hele tijd. A. had het vreselijk gevonden mij zo veel verdriet te doen en had ook absoluut niet gewild dat ik de rest van mijn leven om hem zou blijven rouwen. Dat zal ik wel, hij zal altijd een stukje van mij zijn en in L. een stukje bij mij zijn. Maar dat is niet alleen verdrietig maar ook heel erg mooi. Ik heb enorm veel van hem gehouden en dat neemt nooit iemand me meer af.

Ik weet nog steeds niet helemaal goed wat ik nu kan uitbrengen wat betreft woorden. Ik ben zó trots op hoe jij het doet; realistisch en met goede moed maar met (genoeg) ruimte voor verdriet.

Ook dit heb je toch weer prachtig opgeschreven Pompoen!

Waarom moet je verhuizen, als ik vragen mag?

Oh we postten tergelijkertijd. Maar nu moet ik ook weer huilen.

Lejow schreef:Ook dit heb je toch weer prachtig opgeschreven Pompoen!

Waarom moet je verhuizen, als ik vragen mag?

Ik woon in een huis met 5 slaapkamers, woonkeuken, woonkamer, bijkeuken, voorzolder, walk-in, 165 m2 in totaal en dan nog twee schuren en een grote tuin. Groot, veel te groot, ik kan het qua huishouden nooit bijhouden, maar het is ook erg duur in stookkosten en de hypotheek kost aardig wat per maand. In ieder geval alles bij elkaar te veel voor mij. Ik zal voorlopig moeten leven van mijn wajong-uitkering, nabestaandenpensioen en nabestaandenuitkering. Hoeveel het bij elkaar precies is weet ik niet, maar niet genoeg om de hoge vaste lasten van te betalen en ook nog van te leven.

Oef dat klinkt groot inderdaad. Vraag me niet waarom, maar ik dacht dat jullie in een appartementje woonde
Succes daarmee meis

En natuurlijk niet alleen daarmee, maar met alles. Je doet het zo goed!

Wat heb ik een respect voor jou zeg, voor je doorzettingsvermogen en overlevingsdrang! Je zoontje mag zich in zijn handen knijpen met zo'n moeder!

Tjee, moet je ook nog je huis uit.. Hebben jullie nooit een regeling afgesloten dat bijv de helft van de hypotheek uitgekeerd wordt zodat jij daar eventueel (je moet het ook willen natuurlijk) kan blijven wonen? Het is zo wrang hè, uiteindelijk draait alles om geld. Bah, wat naar.

Ik kan me wel voorstellen dat je er op die manier in wil staan Pompoen. Dit is echt vreselijk en het duurt lang voordat je het een plekje zou kunnen geven, maar je moet wel verder en je kunt inderdaad niet de rest van je leven ongelukkig zijn om wat er nu gebeurd is. Goed dat je hulp hebt ingeschakeld, dat klinkt als een goede stap. Niet alleen om dit een plek te geven, maar ook wat is er gebeurd het laatste jaar.

Ik heb echt respect voor je vechtlust. Wellicht dat je ook wel weer van 'geluk' mag spreken dat je dat in je hebt. Het kan je denk ik veel positiefs brengen in deze fase.

We hadden gelukkig niet zo'n grote hypotheek, van wat er overblijft kan ik waarschijnlijk best een leuk huisje voor ons tweetjes kopen, ik zal er in ieder geval geen schulden aan overhouden. We hadden voor zover ik weet geen overlijdensrisicoverzekering, de waarde van de hypotheek was ruimschoots lager dan de waarde van het huis en de verzekering erg duur omdat A. al wat ouder was (en niet erg gezond leefde).
Maar zelfs als ik geen hypotheek hoefde te betalen is dit huis te duur in het onderhoud en te groot voor ons tweetjes. Ik vind het ergens naar om het huis waar wij samen gelukkig waren achter te laten maar ook ergens fijn om een nieuwe start te maken. En het stelt me gerust dat A. niet erg aan dit huis gehecht was.

TukTuk schreef:Wat heb ik een respect voor jou zeg, voor je doorzettingsvermogen en overlevingsdrang! Je zoontje mag zich in zijn handen knijpen met zo'n moeder!

Hier sluit ik me helemaal bij aan. Ik ken je alleen van hier maar ben zo trots op hoe jij alles bekijkt.

Jeetje wat schrijf je het allemaal weer 'mooi' op. Ik krijg echt kippevel van je verhaal. Je kleine mannetje boft echt met jou!

Pompoen, het klinkt alsof je dit allemaal diep vanbinnen al had zien aankomen, en dat vind ik zo triest.

Je zult wel de hele dag horen van iedereen om je heen horen hoe erg men het vindt, en daar weinig mee opschieten. Want jíj moet zonder hem verder, en jíj bent hem nu kwijt. Dus ik weet niet zo goed wat ik kan zeggen om uit te drukken hoezeer ik met je meeleef.

In ieder geval, mijn aanbod blijft bestaan, ik kom je een keer helpen en opzoeken als je dat leuk vindt. Volgende maand of over 2 jaar maakt me niet uit. En ik wil thee met je drinken maar ook best een muur schilderen. Hou je taai meis.

Charles schreef:Pompoen, het klinkt alsof je dit allemaal diep vanbinnen al had zien aankomen, en dat vind ik zo triest.

Je zult wel de hele dag horen van iedereen om je heen horen hoe erg men het vindt, en daar weinig mee opschieten. Want jíj moet zonder hem verder, en jíj bent hem nu kwijt. Dus ik weet niet zo goed wat ik kan zeggen om uit te drukken hoezeer ik met je meeleef.

In ieder geval, mijn aanbod blijft bestaan, ik kom je een keer helpen en opzoeken als je dat leuk vindt. Volgende maand of over 2 jaar maakt me niet uit. En ik wil thee met je drinken maar ook best een muur schilderen. Hou je taai meis.

Ik heb je berichtje inderdaad gelezen en dacht: "wat lief en wat leuk", je hebt gelijk, hoe erg men het vind daar schiet ik weinig mee op, maar het geeft me wel een soort bevestiging van hoe erg het ís, een soort bestaansrecht.

En ja je hebt gelijk, het was niet eens helemaal diep van binnen. Ik ben de afgelopen jaren sowieso bang geweest hem een keer dood aan te treffen. Als hij de telefoon niet opnam of later thuis kwam dan hij had aangegeven dan zag ik mezelf in gedachten al de politie aan de deur krijgen en het afgelopen half jaar leefde ik elke dag met de angst dat hij er de volgende dag niet meer zou zijn. Regelmatig vlogen er onbewust dingen mijn gedachten binnen hoe ik het zou doen als A. dood zou zijn. En dan stopte ik die gedachten gauw weer weg, want ik wilde en kón niet te lang erbij stil staan en ik móest, ook voor A. zelf geloven dat het goed zou komen. Maar ik merk dat ik al heel veel bedacht heb, onbewust, de afgelopen tijd. Ik wist zondag gelijk wat voor kist ik wilde, dat hij gecremeerd moest worden ook al had hij zich er niet over uitgesproken.
En eerlijk is eerlijk, hoewel we het nooit letterlijk uitspraken was A. ook doodsbang, hij leefde met diezelfde angst, probeerde mij dan gerust te stellen. Maar twee weken geleden lag ik nog in zijn armen te huilen en vertelde ik hem hoe bang ik was en hij vertelde ook hoe bang hij was en hij zei dat hij zeker wist dat ik het zou redden met L. ook zonder hem. En dan zei hij er vlug achteraan dat dat natuurlijk niet ging gebeuren en misschien zei hij hoopvol zou hij wel gewoon 85 worden. Maar we wisten dit allebei, niet dat het zo dichtbij op de loer lag, maar dat hij L.'s tiende verjaardag niet zou halen wisten we eigenlijk allebei zeker. Zo ver keken we niet eens meer vooruit, we keken naar de mooie dingen die nu snel kwamen, L's eerste lach, samen naar Terschelling, oh wat had hij zich daar op verheugd.
Maar je hebt gelijk, ik heb hier dus de afgelopen tijd heel regelmatig over nagedacht, ik wilde dat niet, maar die gedachten kwamen gewoon en nu heb ik daar steun aan. Dat ik toen al dingen bedacht had! Alleen die hond (hij had een hekel aan honden) die hoef ik niet...maar ja dat bedacht ik toen ik nog geen kind had.

Ik kom je ook even een brengen. Vind je zo sterk overkomen!

Weet je waar ik laatst ook aan dacht, Pompoentje.
Dingen gebeuren met een reden he, en zo dus ook de vroeggeboorte van L.
De manier waarop was niet leuk en tuurlijk wens je dat liever anders, maar hij heeft nu wel 5 weken langer de papa van L mogen zijn!!!!

Een hele dikke knuffel voor jouw Pompoen!

Pompoen, wat verwoord je dit prachtig.