Urn in huis

Ik heb er ook geen moeite mee.

Zelf heb ik een hangertje met as er in.

Eerder was ik er altijd een beetje bang voor. Ik had ook nooit verwacht dat ik nu een ketting met as om mijn nek zou dragen. Een urn was er vroeger dus nooit in gekomen, maar na het overlijden van mijn moeder is die angst helemaal weg. Ik zou er nu geen moeite mee hebben.

Hier staat een heel klein urntje met as van mijn oma in de boekenkast,samen met een nog kleiner urntje met wat as van mijn hond bij haar foto. Niks lugubers aan vind ik en ben het daarin eens met wat PC schrijft: 'Als diegene welkom is in je huis terwijl hij leefde waarom dan niet zijn as als diegene is overleden. Van een overledene zal je nooit schade lijden en ik zou het niet erg vinden.'

De mensen die het geen fijn idee vinden, wat vinden jullie er dan eng/niet fijn aan? Ik ben juist blij dat ik maar opzij hoef te kijken om de urn van m'n paard te zien. Zo is ze er toch nog altijd bij voor m'n gevoel.

Ons dochtertje is ook thuis opgebaard, zo hadden we haar toch nog even thuis.
We hebben haar in onze eigen auto thuisgebracht. (mijn moeder reed) En zijn zo ook naar het crematorium gereden.
Daar hebben we haar in haar mandje ook zelf neergezet.
Nu staat boven de tv op een plank een kleine urn in de vorm van een ster. Hij is matzilver van kleur. Naast haar foto, een gedroogde roos en twee kleine knuffeltjes. Voor ons is dit heel prettig.

Raven: Dat snap ik heel goed, dat je je kindje graag dichtbij wilt houden. Dat had ik misschien ook wel zo gedaan. Ik vind je gedichtje trouwens ook prachtig.

Verder vind ik het lastig. Ik denk in eerste instantie: nee. Maar als er daadwerkelijk een naaste overlijdt, denk ik er misschien wel anders over. Een overledene opbaren in huis vind ik een eng idee, maar ook daarvoor geldt dat ik het misschien wel zou doen, of zelfs vanzelfsprekend zou vinden als het een naaste is. Mijn zoontje zou ik sowieso in ons eigen huis opgebaard willen hebben.

Als het van mijn moeder, partner of kind is, zou ik ervoor kiezen om een tattoo te laten zetten met as erin verbruikt (net als Rachel Hazes en de kids), en de rest uitstrooien.

Mijn neefje heeft trouwens bij mijn zus opgebaard op de tafel gestaan, zo kon een selecte groep mensen afscheid nemen van hem, daarna hebben ze hem in hun eigen auto vervoerd en op de begraafplaats in het graf geplaatst. Als ik bij mijn zus kom heb ik helemaal geen negatieve of lugubere associaties daar, ook niet van het zien van een overleden baby'tje, het was echt heel vredig en troostgevend.

girli schreef:Hiet komt dus een urn in huis. Ik heb geen idee hoe groot het is en wat ik moet verwachten. Vriendje had al "ja" gezegd en toen toch maar even gevraagd wat ik ervan vond en ik vind het goed. Nu ik er even over na heb gedacht weet ik niet goed wat ik ervan vind. Het is ooit de bedoeling dat de as in het geboorteland uitgestrooid gaat worden, maar het is onduidelijk wanneer iemand die kant op gaat. Tot die tijd komt het dus bij ons in huis.

Ik weet niet of jullie een urn gaan uitzoeken of gewoon de 'basis'-urn krijgen vanuit het crematorium, dat laatste hadden wij. Die van ons vond ik een beetje lijken op, ja klinkt raar, zo'n warmhoudketel die je in de horeca ziet waar ze soep in warm houden Maar dan een stuk kleiner. Ben niet zo goed in het inschatten van maten dus weet niet hoe groot het was.
De onze was zwart, heeft een tijdje in een (donker)eiken kast gestaan, achter in de hoek, en volgens mij hebben weinig mensen hem gezien. Maar als je hem in een lichte kast zet of ergens bovenop, ja dan valt zo'n zwarte pot natuurlijk wel op.

Ik snap het als mensen iemand thuis opbaren of daarna een urn in de woonkamer zetten maar ik zou het zelf niet doen.
Als er een bekende overleden is heb ik soms het gevoel dat die persoon nog regelmatig 'aanwezig' is en ik kan daar heel slecht tegen, ik word er heel onrustig van.

De sieraden en de tattoeages, ik snap het allemaal maar het is gewoon niks voor mij.

Lady Starstruck schreef:Ik vind het ook wel een enge gedachte. Ik las laatst dat iemand zijn dierbare in huis had opgebaard totdat diegene werd begraven. Dat vind ik helemaal doodeng.

Dit deden wij ook met mijn vader en ik vond het,. als 14 jarige, heel fijn. Alleen 's nachts niet, ik durfde niet meer naar beneden alleen (daar lag hij in mijn ouders slaapkamer, mijn moeder sliep bij mij op de kamer) en het licht moest opeens aan als ik naar bed ging
Maar overdag vond ik het wel fijn want kon elk moment naar hem toe.

Een urn zou hier ook zo in huis komen, lijkt mij wel een fijn idee om een dierbare nog dicht bij je te hebben.

Nee ik zou geen urn in huis willen van niemand niet. Zelfs als mijn man of kind zou overlijden zou ik de urn op de begraafplaats in een urnenmuur laten zetten. Mijn man wil ook geen urn in huis.

Nee dat vind ik geen prettig idee, ook als het van een dierbare is. Misschien dat ik er op zo'n moment anders over denk, maar nu vind ik het een heel onprettig idee.