schuldgevoel

Ik ben zojuist met een rotgevoel thuisgekomen, omdat ik me erg schuldig voel over een klacht die ik in heb moeten dienen op m'n werk over een collega. Zij is speciaal uit Azië overgekomen om me intern op te leiden en nu blijkt dus dat ze een dusdanige fout heeft gemaakt (belangrijke handelingen die ik in een systeem moet verrichten niet benoemd) waardoor ik alleen al sinds ze weg is met een probleem zit wat het bedrijf waar ik werk een heel veel geld gaat kosten. Natuurlijk zal ik zo goed mogelijk proberen dit te herstellen (ook al is het niet mijn fout, maar heb ik foutieve instructies gekregen of liever gezegd geen instructies gekregen waardoor dit is ontstaan) en kan ik het hele wknd overwerken om de schade nog enigszins te herstellen.

Ik schrok er nogal van en heb meteen overlegd met mijn leidinggevende; hij schrok ook maar meer over het feit dat degene die mij heeft ingewerkt dit niet goed heeft gedaan en hij heeft kunnen zien hoe vaak ik haar heb moeten vragen om meer informatie over bepaalde systemen (per email is alles gebeurd, dus hij kan zien dat ik 6x een verzoek bij haar heb ingediend en ik 6x terugkreeg dat ze het zou regelen, wat dus niet zo was).

Voel me er heel rot onder dat ik nu een klacht heb moeten indienen, want we konden het goed vinden op de werkvloer en deden na werktijd ook regelmatig dingen samen. Haar leidinggevende werkt bij mij en is boos, omdat zij hem nu ook veel extra werk heeft bezorgd en als trainer had ze deze fout niet mogen maken aangezien er vorige week ook al een fout van haar kant aan het licht kwam. Maandag wordt haar dus verteld dat haar input niet meer nodig is en er is grond om haar te ontslaan. Ik heb geen idee of dat gaat gebeuren, maar ik voel er dus al schuldig genoeg over dat ze op het matje geroepen wordt. Het voelt alsof ik daar de oorzaak van ben, terwijl ik domweg de bewijzen heb dat ze dingen heeft nagelaten, die nu nog maar deels kunnen worden hersteld. Zelf baal ik hier enorm van, want ik had me ingesteld op een vrij weekend, omdat ik gewoon veel last heb van R.S.I., maar ik kan niet rustig achterover leunen tot maandagochtend in de wetenschap dat dan steeds minder uitgevoerde opdrachten nog teruggedraaid kunnen worden.

Bah, ik zou willen dat dit over iemand ging die ik alleen op papier kende en verder niet. Nu voel ik me erg schuldig, terwijl ik weet dat ik heb gedaan wat ik moest doen. Ergens ben ik "bang" dat ze me dit persoonlijk kwalijk gaat nemen, ook al is het een zakelijk geschil.

Hmmm wat klote. Dat is het irritante als je iemand persoonlijk mag. Je zou dat eigenlijk uit moeten kunnen zetten, en heel makkelijk die scheiding moeten kunnen maken tussen persoonlijk en zakelijk, maar goed, dat is moeilijk, en kan ik ook niet. Ik zou misschien overwegen om het haar te laten weten, zodat ze zich wat kan voorbereiden, maar ik weet niet of ik dat ook wel echt zou doen. Pff, moeilijk!

En al helemaal klote dat je dit weekend zo veel moet doen! Jezelf in ieder geval wel wat pauzes gunnen hoor!

Thnx voor je reactie.:-) Heb een mailtje gestuurd en verder heb ik het geëscaleerd naar mijn leidinggevenden, die echt woedend waren. Dan weet haar eigen leidinggevende het nog niet eens, want hij werkte vandaag thuis en was vorige wk al pissig doordat ze hem toen ook al veel extra werk had bezorgd, door ons iets verkeerd aan te leren.

Ik heb net met m'n vader gebeld en hij stelde me wel gerust. Gelukkig lieten ze me vanmiddag ook niet in tranen naar huis gaan, maar toch voelt het heel rot. Alsof ik achter haar rug om haar positie probeer te krijgen, want dat zal er nu waarschijnlijk gaan gebeuren; terwijl ik van de gesprekken die ik buiten werktijd met haar had, weet dat ze heeft moeten vechten voor wat ze heeft bereikt. Dat voelt enorm rot, want ik krijg zoveel ontplooiingsmogelijkheden nu na zo'n betrekkelijk kort dienstverband en ik heb het gevoel dat ik haar nu erg aan het naaien ben. Feitelijk weet ik dat het niet zo is, maar dat is ratio die spreekt.

Ja dat is gewoon kut inderdaad. Iedereen rationeel denkend mens weet dan ook wel dat het niet persoonlijk bedoeld is, maar als je zelf degene bent die het overkomt, kan dat wel zo voelen natuurlijk. Dit soort dingen is gewoon altijd tricky. Ik heb afgelopen weken heel veel met mijn baas mogen meelopen, en dingen van hem mogen overnemen, maar hij heeft daarbij wel aangegeven dat we een beetje moeten oppassen; hij zou het heel erg vinden als ik scheve ogen zou krijgen van collega's. Het zou mooi zijn als jouw leidinggevenden daar ook rekening mee konden houden, en misschien het niet zo commercieel/zakelijk brengen als: je hebt alles verkloot, wij hebben alles moeten opknappen. Kijk naar Guat, die pakt het ten minste wel goed aan etc. Denk je dat ze dat zouden doen?

Mijn collega's hebben zelf het verzoek ingediend om mij opleidster te maken bij mijn leidinggevende, maar op dat moment wilde hij dat niet omdat er geen nieuwe opleiders nodig waren. Er was immers al een opleidster, namelijk die vrouw uit Azië.

Nu opeens wordt het op directieniveau besproken om deze investering in mij te doen en mag ik zelfs, in het meest positieve geval, nog een opleiding doen op hun kosten. Allemaal heel erg fijn dat ze zoveel vertrouwen hebben, maar het steekt dat ik dan de functie overneem van iemand met wie ik buiten werk om eerder vriendschappelijk omging dan collegiaal. Ze was erg lief; gaf cadeautjes aan me toen ze vertrok en belde van haar laatste beltegoed mij nog vanaf Schiphol om nog even te kunnen kletsen. Ze heeft zelf het advies uitgebracht dat ze mij het meest geschikt vond van het team om te gaan over de contracten die juridisch veel haken en ogen hebben en dus ook veel geld mee gaat gepaard, waardoor het nu voelt alsof ik daar misbruik van maak door nu een klacht over haar te hebben ingediend en ik over haar rug promotie wil maken. Het is gevoelsmatig gewoon kut om het maar even samen te vatten.