Plan B

Ik vind dit een vrij lastig topic om te openen maar ik ben er de laatste tijd wel veel mee bezig. Wat als dit mijn liefdes van mijn leven waren? Of ik kom gewoon die ene toch niet tegen met wie ik een toekomst wil aangaan. Wat wordt dan mijn plan B? Niet dat het vinden van een kerel nu per definitie mijn absolute levensdoel is geworden, maar als ik mijn toekomst voor me zie, is dat toch wel met een leuke partner en kindjes (als me die gegund zijn).

En nu kan de hele wereld verkondigen dat ik echt wel iemand vind, maar niemand kan me die garantie geven. Niemand zegt dat dat het geval is, of zomaar vanzelfsprekend zou zijn. Ik heb er verdriet van, beseffende dat mijn leven misschien niet op die manier gaat verlopen. Maar als het niet gebeurt, wil ik niet dat die droom me altijd blijft achtervolgen en dat ik niet op een andere manier gelukkig zou kunnen zijn.

Dus.. hoe vorm je je leven als je eerste keuze niet gaat gebeuren? Ik snap dat dat geen kwestie is van even een knop omschakelen, maar wat als ik die liefde dus niet vind? En ja, ik ben er heel erg bang voor.. maar ik wil wel gewoon gelukkig zijn en dat geluk niet alleen laten afhangen van wel of geen liefde van een man/ kinderen.. (al doet het pijn dat te typen)

Ik wil je gewoon even een knuffel geven

Ik kan er verder niets 'nuttigs' op zeggen omdat ik zelf in een totaal andere situatie zit. Maar ik gun je wel al het geluk van de wereld! En hoop dat je een fijne draai vind in een misschien wel ander leven dan je 'gepland' zou hebben.

Toch vind ik jou nog wel jong hoor! Om je toch nog wel hoop te geven Mr Right kan zo om de hoek staan als je even niet oplet.

Ik wil je ook even een knuffel geven...

Ik heb geen idee, al herken ik het wel een beetje. Het gevoel wat als dit het was. Stel dat ik niemand meer vind, hoe dan. Zou ik er dan voor kiezen alleen een kindje te krijgen. Nee dat denk ik niet want wil er graag een vader bij. Wil mijn leven delen.
Vind dit ook best een dilemma, want ga je bewust zoeken of heb je zoiets van ok ik hoop hem ergens tegen te komen.

Herkenbaar. Ik heb inmiddels wel een plan B maar moet eerst mijn verdriet verwerken. Zal je vanavond een PM sturen als het lukt, anders morgen.

Wat lastig Caro, een confronterende gedachte, lijkt me.
Ik heb er ook een tijd mee gezeten, hoewel ik toen nog wat jonger was, en het me meer onmogelijk leek dat ík ooit in een normale relatie zou kunnen zitten.

Wat denk ik heel belangrijk is, is realiseren dat dit inderdaad geen knop is die je moet omzetten. Die liefde kan altijd komen, of je nou 28 of 48 bent. Het is niet zo dat wanneer je de 40 gepasseerd bent je ineens unlovable bent geworden, een halte hebt gemist. Die liefde die kan altijd komen.
Een kindje, ja, dat is lastiger, daar zit wel een bepaalde leeftijdsgrens aan wat het allemaal confronterender maakt.

Wat ik denk ik jou zou aanraden is er niet al te veel druk op te leggen (jaaa flutadvies) maar met name je leven een zo'n leuk mogelijke invulling geven. Probeer je leven nu als single niet als wachtende periode te zien tot een volgende stap, maar geef het veel invullingen en betekenis. Ook dat is denk ik meer een psychologische benadering dan dat je in werkelijkheid elk weekend in de kroeg moet gaan staan, maar ik zou proberen te accepteren dat de tijd alleen óók best leuk is, jij bent nog altijd dezelfde Caro met dezelfde interesses.
Ik denk dat je niet een Plan B moet bedenken en daar naar gaat leven, maar meer je huidige leven positief moet benaderen. Heel moeilijk en af en toe nog steeds confronterend, denk ik, maar misschien wel beter dan denken: ik moet een oplossing hebben voor dit probleem. Je leven is namelijk geen probleem, je leven is nu al mooi. En die invulling komt er, op wat voor manier dan ook, wel :-)

Wat een dapper topic. Ik denk dat je een plan B niet kunt forceren, maar dat het je gaat overkomen. Voor nu denk ik dat je het beste van dag tot dag kunt leven en lange termijn plannen beter even kunt vermijden. 't Leven laat zich toch niet plannen. Probeer dingen te doen die je leuk vindt en je daarin te ontplooien. Veel sterkte. Het is moeilijk als dromen niet uit (lijken te) komen.

Oef, herkenbaar. Ik heb nog nooit een relatie gehad en ik krijg steeds meer het gevoel dat het ook niet gaat lukken. Ik ben gewoon geen type waar mannen op vallen ofzo.

Dus ja, een leven alleen. Kan wel janken als ik er alleen al aan denk, want ik zou zo graag moeder worden ooit (en niet alleen!). En ik doe genoeg leuke dingen met leuke mensen maar het blijft knagen. Dat mijn leven leuker zou zijn als er iemand was voor wie ik de wereld zou betekenen.

Ik weet echt niet wat je met mijn reactie moet. Je bent dus niet de enige die er zo in staat denk ik.

Ik weet precies wat je voelt, had echt bijna exact dezelfde gedachten. En ik kwam er ook niet uit. De gedachte dat ik nooit zou trouwen en kinderen krijgen, nooit die intense vormen van liefde meer zou voelen, kon me echt gek maken.

Je kunt er ook niet veel aan doen, want je wéét gewoon niet wat de toekomst je brengt. Misschien hoor je idd wek bij die groep die altijd single blijft, misschien niet.

Wat ik probeerde was om gewoon te leven met de dingen die ik leuk vond. Ik hield me heilig vast aan het mantra: doe wat je leuk vindt en er komt vanzelf iemand die jou leuk vindt. Niet te veel plannen wat de toekomst gaat doen, je kunt het simpelweg niet weten. Maar je hoeft geen plan B te hebben, want dit is allemaal jouw leven. Leef gewoon met wat/wie jou gelukkig maakt en zorg dat je hart openstaat voor de liefde wanneer jij aan de beurt bent.

Wat AnnaK zegt.

Ooh, ik denk hier de laatste tijd ook zoveel over na, maar druk de gedachte steeds weg. Als ik mezelf over een aantal jaar picture, dan denk ik aan een man en een kindje. Ook al ben ik nog 'maar' 28, en heb ik nog alleeee tijd, ik word wel steeds ouder en die man komt vooralsnog niet voorbij.

Met een plan B, bedoel je dan nadenken over een kinderwens of over een invulling van je leven als single? Ik denk dat je, als je dé man niet tegen komt vanzelf andere activiteiten gaat zoeken en ondernemen om je tijd op te vullen. Daar hoef je niet per se over na te denken.

Een kinderwens is natuurlijk een ander verhaal. Is die wens zo sterk dat je er iets mee 'moet' of zal die kinderwens vanzelf afzwakken als je het druk hebt met andere activiteiten? Zou je alleenstaande moeder willen worden? Ik word al naar als ik denk dat ik voor die keuze kom te staan. Ik wil graag moeder worden. Het hoeft nu nog niet, maar over een paar jaar wil ik dat wel. Maar wil ik dat alleen? Er zijn genoeg alleenstaande moeders, maar daar bewust voor kiezen is grote stap.


Ik weet het niet. Ik kan je niet adviseren, behalve er niet te veel mee bezig zijn. Maar daar heb je niks aan.

Marin schreef:Ik denk dat je niet een Plan B moet bedenken en daar naar gaat leven, maar meer je huidige leven positief moet benaderen. Heel moeilijk en af en toe nog steeds confronterend, denk ik, maar misschien wel beter dan denken: ik moet een oplossing hebben voor dit probleem. Je leven is namelijk geen probleem, je leven is nu al mooi. En die invulling komt er, op wat voor manier dan ook, wel :-)

Maar een plan B zegt toch niet dat je je leven een probleem is? Als je een stel bent heb je samen toekomstdromen die wegvallen zodra je single wordt. Plan B zie ik meer als het herindelen van dat stukje dat weg is.

AnnaK schreef:Wat een dapper topic. Ik denk dat je een plan B niet kunt forceren, maar dat het je gaat overkomen. Voor nu denk ik dat je het beste van dag tot dag kunt leven en lange termijn plannen beter even kunt vermijden. 't Leven laat zich toch niet plannen. Probeer dingen te doen die je leuk vindt en je daarin te ontplooien. Veel sterkte. Het is moeilijk als dromen niet uit (lijken te) komen.

Hier kan ik me alleen maar bij aansluiten. Dikke knuffel Caro

Zus schreef:

Marin schreef:Ik denk dat je niet een Plan B moet bedenken en daar naar gaat leven, maar meer je huidige leven positief moet benaderen. Heel moeilijk en af en toe nog steeds confronterend, denk ik, maar misschien wel beter dan denken: ik moet een oplossing hebben voor dit probleem. Je leven is namelijk geen probleem, je leven is nu al mooi. En die invulling komt er, op wat voor manier dan ook, wel :-)

Maar een plan B zegt toch niet dat je je leven een probleem is? Als je een stel bent heb je samen toekomstdromen die wegvallen zodra je single wordt. Plan B zie ik meer als het herindelen van dat stukje dat weg is.

Als je heel graag een invulling wilt voor je leven met relatie en kindjes, kan ik me voorstellen dat single zijn wel een 'probleem' is. Het is namelijk niet wat je wilt, niet je ideaalbeeld voor de toekomst. Maar daarom zou ik proberen dat zo veel mogelijk in invulling te geven, hoe moeilijk ook, zodat je het niet als probleem/wachtende periide ziet. Eigenlijk bedoelde ik het hetzelfde als AnnaK en Rood maar dan net met andere woorden.

Ik herken je gevoel heel erg, heb dat ook gehad. Ik denk dat de dingen die hier gezegd zijn wel ergens op slaan. Er hoeft niet perse een plan B te zijn. Probeer alle mogelijkheden open te houden en dan zijn er zoveel wegen die je in kunt slaan.

Ik snap wel dat je ongelukkig wordt van de gedachte dat je misschien alleen blijft. Iedereen kan nog zo roepen dat je een leuke, mooie meid bent en dat ook jij echt wel een leuke man gaat tegen komen, maar niemand die je garantie geeft. Wat dat betreft wilde ik altijd zo graag een klein, kort kijkje in de toekomst kunnen nemen. Als ik maar wist dat die man er wel ging komen, dan zou ik wellicht wat makkelijker en onbezorgder leven.

Je mag je rot voelen omdat dingen (nog) niet zo lopen als dat je gehoopt had. Maar laat dit je er niet onder krijgen, daarvoor zijn er teveel bijzondere, mooie en spannende dingen in het leven. Ook (zolang) als je alleen bent.

Marin, die invulling wordt hier toch plan B genoemd?

Zus schreef:Marin, die invulling wordt hier toch plan B genoemd?

Huh ik snap je niet meer en heb het gevoel dat je iets te veel in de woorden zit te lezen.
Ik probeer hetzelfde te zeggen als wat de rest ook allemaal eigenlijk zegt. Beter dan dat kan ik het eigenlijk niet uitleggen.

Marin schreef:

Zus schreef:Marin, die invulling wordt hier toch plan B genoemd?

Huh ik snap je niet meer en heb het gevoel dat je iets te veel in de woorden zit te lezen.
Ik probeer hetzelfde te zeggen als wat de rest ook allemaal eigenlijk zegt. Beter dan dat kan ik het eigenlijk niet uitleggen.

Ik volg het ook niet haha! Iedereen zegt neeee joh geen plan B, maak je leven 'gewoon' leuk en probeer te genieten. Maar dat is ook juist waar ze naar op zoek wil zoals ik het lees. Plan B om zelf haar eigen geluk te vinden.

En ja ik lees is woorden, hoe anders?

Zus schreef:

Marin schreef:

Zus schreef:Marin, die invulling wordt hier toch plan B genoemd?

Huh ik snap je niet meer en heb het gevoel dat je iets te veel in de woorden zit te lezen.
Ik probeer hetzelfde te zeggen als wat de rest ook allemaal eigenlijk zegt. Beter dan dat kan ik het eigenlijk niet uitleggen.

Ik volg het ook niet haha! Iedereen zegt neeee joh geen plan B, maak je leven 'gewoon' leuk en probeer te genieten. Maar dat is ook juist waar ze naar op zoek wil zoals ik het lees. Plan B om zelf haar eigen geluk te vinden.

Ik zeg dat eigenlijk helemaal niet. Er komt wel een plan B, ik denk alleen niet dat je op een dag kunt besluiten, als je nog midden in allerlei gevoelens, wensen, verlangens zit, plan B te bedenken, uit te voeren en daar dan ook meteen vrede mee te hebben. Zoiets groeit (en misschien bloeit) terwijl je bezig bent met je dagelijks leven (waar je m.i. helemaal niet altijd van hoeft of kan genieten). Ik probeer er zelf wel altijd het beste van te maken, maar dat lukt echt niet elke dag. 't Leven is niet altijd leuk. Sommige periodes zijn nu eenmaal verdrietig, moeilijk, zwart. Maar ze horen er wel bij.

Ik zet natuurlijk ook geen uitgestippeld plan op papier van week 43 van het jaar 2013 moet dat en dat plaatsvinden. Zo bedoel ik het ook niet. Maar mijn leven ging een bepaalde richting op: ik was lang samen met iemand, ging samenwonen, huis kopen, trouwen en toen opeens scheiden. Nou, toen overleed mijn vader en ik was opeens alles kwijt.

Ik heb hard mijn best gedaan om een leuk, nieuw leven voor mezelf op te bouwen. Heb nieuwe mensen om me heen, oude vrienden, gewoon dezelfde mensen maar de vraag is dan wel: wat nu?

En tuurlijk: liefde is niet leeftijdsgebonden en kan altijd komen. Maar het vanzelfsprekende van liefde en kindjes krijgen vind ik dus écht niet meer vanzelfsprekend en wíl ik dus niet meer vanuit gaan dat dat er wel voor mij inzit. Want dat weet niemand. Dus.. wat dan? Ik heb mijn leven altijd voor me gezien met kindjes en een lieve man dus nu denk ik na: ja, maar wat als mij dat dus niet gegund is? Wat ga ik dan doen? Werken, prima, ik heb een goed stel hersens en ik werk hard. maar dat is niet waarvoor ik wil leven, vrienden + familie etc etc..

Dus ik ben daar gewoon over aan het nadenken met mezelf.. Hoe enorm pijnlijk en moeilijk die vraagstukken ook zijn. Want ik typ dit met de tranen over mijn toetsenbord heen..

Oh lieve Caro..

Wat ontzettend naar dat je je zo voelt op het moment. Alle cliché's helpen je natuurlijk nergens naar toe. Je bent nu een beetje 'doelloos', zo bedoel je het toch?

Mijn beste vriend is na zijn break-up gaan evalueren wat buiten zijn liefdesleven hem gelukkig maakt. Hij heeft een gigantisch stel hersenen en is goed in zijn werk, maar het is niet hetgene dat hem primair gelukkig maakt. Hij heeft zijn doelen bijgesteld en vastgesteld dat zijn familie en een handje vol échte vrienden voor hem het belangrijkst zijn. Hij doet alles om zoveel mogelijk tijd met ze door te brengen. Hij werkt hard, maar neemt zo vroeg mogelijk weekend en begint zo laat mogelijk op de maandag zodat hij het meeste kan maken van zijn weekenden (zonder af te doen aan de uren die vereist zijn natuurlijk). Het is uiteindelijk het doel om weer dichter naar bij zijn familie te wonen, maar dan 'moet' hij eerst z'n strepen verdienen bij zijn werkgever, maar de mogelijkheden zijn er wel. Omdat hij niet alle weekenden kan invullen met vrienden/familiebezoek (door afstand), besteedt hij ook steeds meer tijd aan hobbies die hem écht gelukkig maken. Hij heeft inmiddels twee fietsen gekocht en zich bij een wandelclub gevoegd; je raadt het al - hij houdt van het buitenleven. Op dit moment heeft hij zijn leven zo ingericht dat hij er tevreden mee is. Het wilt niet zeggen dat hij geen liefde meer wilt, maar hij is er nu gewoon even niet naar op zoek.

Met het voorbeeld wil ik je vragen:
- Woon je bij je familie in de buurt? Zo niet, zou je dat willen en is daar een mogelijkheid toe?
- Vind je moederschap in je leven zo belangrijk, dat je op een gegeven moment bewust alleenstaande moeder zou willen/kunnen zijn?
- Wat geeft jou plezier buiten mensen om? Sport je graag bijvoorbeeld? Of ben je juist graag creatief? Heb je altijd al een bepaalde cursus willen doen? Ook al is het voor je ontwikkeling niet nuttig, het is belangrijk om doelen te hebben die je blij maken.

Nogmaals, ik vind het heel naar om te lezen dat je je zo voelt en ik begrijp de tranen echt wel. Ik hoop dat je snel je geluk vindt.

Ach lieverd, daar sta je dan, totaal ontheemd... Na einde relatie neem je niet alleen afscheid van elkaar en het leven dat je samen had, maar ook de toekomstdromen die je samen had of iig met hem mogelijk waren. Ik kan me zo goed voorstellen dat je zoveel je verwerken hebt, dat je hier helemaal nog niet mee bezig bent, alles kwam ook zo tegelijk Ik heb geen idee wat wijsheid is, juist omdat mijn zoon kwam heb ik in korte tijd van alles moeten bijstellen, maar zonder hem weet ik ook niet waar ik nu gestaan had.
Anderen hebben het over geen lange termijndoel, ik zou die denk ik juist wel stellen. Iets wat je altijd wilde, waar je enthousiast van wordt en iets om naar uit te kijken. Juist op de lange termijn, om de tijd nu door te komen. Iets waar je je op kunt focussen, in kunt storten, ieder moment van de dag happy van wordt, zo iets. Klinkt trouwens wel een beetje als een 'vlucht' bedenk ik me, maar dat is soms even zo
Sterkte, je bent een kanjer!

Caro schreef:Ik zet natuurlijk ook geen uitgestippeld plan op papier van week 43 van het jaar 2013 moet dat en dat plaatsvinden. Zo bedoel ik het ook niet. Maar mijn leven ging een bepaalde richting op: ik was lang samen met iemand, ging samenwonen, huis kopen, trouwen en toen opeens scheiden. Nou, toen overleed mijn vader en ik was opeens alles kwijt.

Ik heb hard mijn best gedaan om een leuk, nieuw leven voor mezelf op te bouwen. Heb nieuwe mensen om me heen, oude vrienden, gewoon dezelfde mensen maar de vraag is dan wel: wat nu?

En tuurlijk: liefde is niet leeftijdsgebonden en kan altijd komen. Maar het vanzelfsprekende van liefde en kindjes krijgen vind ik dus écht niet meer vanzelfsprekend en wíl ik dus niet meer vanuit gaan dat dat er wel voor mij inzit. Want dat weet niemand. Dus.. wat dan? Ik heb mijn leven altijd voor me gezien met kindjes en een lieve man dus nu denk ik na: ja, maar wat als mij dat dus niet gegund is? Wat ga ik dan doen? Werken, prima, ik heb een goed stel hersens en ik werk hard. maar dat is niet waarvoor ik wil leven, vrienden + familie etc etc..

Dus ik ben daar gewoon over aan het nadenken met mezelf.. Hoe enorm pijnlijk en moeilijk die vraagstukken ook zijn. Want ik typ dit met de tranen over mijn toetsenbord heen..

Caro ik vind dit heel verdrietig om te lezen. Ik denk alleen niet dat je nu een plan kan bedenken dat je zo gelukkig maakt, dat man en kind helemaal niet meer per se hoeft. Het is ook een groot gemis. En het is ook een zegen als het wel vanzelfsprekend is. Misschien zou het je troosten als je zou weten dat man en kinderen over 5 jaar alsnog in jouw leven komen, maar dat weet je niet. En omdat je al zoveel teleurstellingen, pijn en verdriet hebt gehad ben je bang dat het ook op dit vlak niet meer goed komt. Heel begrijpelijk en niemand kan je ook garanderen dat het allemaal ooit goed komt. Maar ik denk niet dat er een plan is dat dit verdriet/gemis wegneemt.
Wij proberen al 3 jaar kinderen te krijgen. Ik krijg helaas miskramen. De kans dat het niet meer lukt is groot. Ik denk ook na over plannen die het verdriet wegnemen of beter maken. Maar ik kan ze niet bedenken. Het enige wat ik kan bedenken is dat ik er maar het beste van moet maken.

Heel veel sterkte. En het kan nog alle kanten op.