Mensen praten alleen over zichzelf

Misschien ligt het aan mijn omgeving hoor, maar echt iedereen heeft het alleen over zichzelf de laatste tijd. Vriendinnen hebben het over vriendjes/scharrels etc. Mijn zus over haar vriendje en mijn vader over zijn werk. Vooral mijn vader word ik gek van, elk gesprek gaat over zijn werk. Er zal nooit gevraagd worden hoe het met mij is.

Vorige week was ik jarig. Ik had een aantal mensen uitgenodigd maar bijna iedereen heeft afgezegd. Verder zijn een aantal mensen het vergeten.

Hebben meer mensen hier last van?

Volgens mij werkt dat over het algemeen wel zo ja. Wellicht eens aangeven aan de desbetreffende personen dat je hier mee zit?

Ik kom meer mensen tegen die over zichzelf praten dan mensen die echt oprecht geinteresseerd zijn in jou. Ik probeer die mensen altijd te mijden en alleen de oprechte eruit te pikken. Mensen die het alleen over zichzelf hebben voegen bij mij weinig toe.

Waarom hadden mensen afgezegd voor jouw verjaardag? Kan me voorstellen dat dat je kwetst, maar dat heeft niet perse met alleen maar aan jezelf denken te maken lijkt me? Ik heb juist om me heen dat iedereen enorm aan anderen denkt op dit moment en ik merk dat ik veel over mezelf praat, omdat dat echt gevraagd wordt, dus ik herken het niet.

Ik hou echt niet van mensen die afzeggen en kan me voorstellen dat het niet leuk is als ze ook nog eens alleen over zichzelf praten. Eigenlijk ervaar ik het niet zo. Als ik aan mensen vraag hoe het met ze gaat, krijg ik die vraag altijd wel terg. Er zijn genoeg mensen (familie/ vriendin/ collega's) die me regelmatig vragen hoe het gaat en werkelijk geïnteresseerd zijn. Als je aan je vader vraagt hoe het met hem gaat, geef je hem dan ook nog de gelegenheid om het terug te vragen of kap je het gesprek wellicht af omdat het je irriteert dat hij alleen over zijn werk praat? In dat geval kun je natuurlijk ook het gesprek nog sturen; 'En hoe gaat het naast je werk met je, pap?'

Oh trouwens; Ik heb 1 vriendin die wel altijd veel over zichzelf praat maar dat weet ze en ze zegt dat ze het doet omdat ze zichzelf zo leuk vindt haha, ik vind haar wel grappig .

Het valt hier over het algemeen wel mee. Ik heb 1 vriendin die wel bijna alleen over zichzelf praat en dan komt ze ook altijd als beste of juist als zieligste uit de bus (in haar eigen verhalen dus). Dat vind ik heel vermoeiend dus echt vaak spreek ik niet met haar af. Ik ken ook een meisje dat juist heel veel over haar zus praat omdat ze blijkbaar heel erg tegen haar op kijkt (zus heeft veel hogere opleiding, een baan, een vriend, gaat trouwen.. in tegenstelling tot haarzelf). Daar word ik ook weleens simpel van: ik wil weten hoe het met háár gaat, niet hoe het met haar zus gaat (niet erg als ze daar eens iets over verteld natuurlijk, zus hoort ook bij het leven, maar dit is een beetje te veel)

Ik denk dat ik de ergste ben in mijn omgeving Maar ik heb het veel over simpele dingen omdat ik gewoon niet zo veel mee maak, alleen maar allemaal dingen met zoon die ik geweldig vind maar die een ander waarschijnlijk helemaal niet zo boeiend vindt.

Kan je het niet gewoon aangeven? Als iemand het tegen mij zou zeggen zou ik dat echt niet erg vinden.

Ik praat de laatste tijd erg veel over mijzelf (vooral tegen mijn ouders). Begin het nu zelf te merken, terwijl niemand het nog heeft gezegd . Mijn leven is de afgelopen tijd erg heftig geweest, misschien dat zoiets ook bij jou vrienden gaande is? Ik verwerk het hierdoor beter. Maar toon ook nog steeds wel oprecht interesse in mijn familie en vrienden, omdat ik dat ook belangrijk vind.

Je mag er gerust iets over zeggen. Misschien hebben ze het zelf niet eens door. Maar als ze je verjaardag afzeggen, denk ik zo dat ze iets te veel van zichzelf houden . Lastig! Zou er gewoon over beginnen en als het niet beter wordt de relatie laten verwateren. Er zijn nog zat mensen die wel oprecht interesse tonen in anderen.

Gewoon iets van zeggen, hoor! Soms zijn mensen zich daar helemaal niet van bewust. Ik heb zelf ook soms het idee dat ik veel over mezelf vertel, maar zodra ik mijn blijdschap en/of frustraties er grotendeels uit heb gegooid tegen mijn familie/vrienden, komt er een momentje waarop ik besef dat ik weer aardig over mezelf heb lopen ratelen en dan schakel ik over op de luisterend oor modus en hoor ik de verhalen van de ander aan en stel ik geinteresseerde vragen - niets aan de hand

Ik kan het de laatste tijd ook heel erg, met name dan over de zwangerschap . Ben me er dan op het laatst wel van bewust, en sluit ik af met genoeg over mij, hoe is het met jouw?

Ik vind dat echt asociaal. Een vriendin vertelde me laatst dat ze het zo fijn vond dat ik ook vragen aan haar stelde. Euh, ja duh? Ze vertelde dat een vriendin van haar echt in staat is alleen maar over haarzelf te praten zelfs in een 1 op 1 gesprek Ik vind dat zo raar. Ok, soms kun je opgaan in je eigen verhaal en daar vol over zijn, maar op een bepaald moment vraag je dan toch ook wel een keer: en jij?

Een collega van me heeft er ook een handje van.
Dan vertel je iets en al heel snel gaat het over een soortgelijke situatie waarin hij ook zit/heeft gezeten.