Grijze wolk

Mijn vriend snapte in het begin ook niet dat ik me zo rot voelde. Ik ben wel eens naar mijn moeder gegaan om even uit te huilen. Uiteindelijk is dat wel bijgedraaid. Achteraf begrijpt hij veel meer dat ik het zwaar vond. Dat kwam pas toen ik weer ging werken en hij ineens 1 dag per week alleen was. Toen leerde hij onze dochter ook veel beter kennen, wilde hij ineens geen tweede meer , en begreep hij mij meer.

Soms is het gewoon even lastig om elkaar te begrijpen.
Lucht anders hier je hart, hopelijk voel je je snel weer de oude

En iets heel anders, wat heb je een prachtige avatar. Hele mooie foto!

A huilde hier vanaf dat hij wakker was (tussen 05.00 en 06.00) tot een uur of 15.00, dan viel hij van uitputting in slaap, tot 16.00-17.00 en begon het weer van voren af aan tot een uur of 22.00 en daarna kwam hij, net zoals de rest van de dag elke 2/2½ uur voor een voeding. Verder kon hij eigenlijk alleen maar huilen.
Met 7 weken zijn we naar de huisarts gegaan en heb ik gezegd dat ik hem zo niet mee naar huis hoefde te hebben, dat ze hem mocht houden
(Ik zit er nu weer om te janken dat ik dat ooit gezegd heb)
Maar ik was gewoon gesloopt. Echt he-le-maal kapot. Onze relatie ging er ook aan onder door.

We zijn toen naar de kinderarts doorgestuurd om zeker te weten dat er lichamelijk niks was. Ik ben toen per direct overgestapt op forte en hij was stil...... Nou ja, voor 75% in elk geval!
jemig, we hadden gewoon een ander kind. heerlijk.

Als je, om wat voor reden dan ook, niet met je man kan praten hierover, doe dat dan met je huisarts. Je geeft zelf al aan dat je bang bent om weer in een depressie te geraken. Dan is het heel belangrijk dat je daar zsm bij bent en er met iemand over gaat praten. Probeer het eens op een avond het er rustig met je man over te hebben. Schrijf het desnoods in een brief, heb ik ook weleens gedaan. Dan kon ik alles veel helderder krijgen en duidelijker verwoorden. En ik liep niet halverwege kwaad weg omdat hij er anders over dacht of me niet begreep.

Heel veel succes!

Hier ook een vervelende start met een meisje wat heel de dag huilde. T wilde niet aan de borst en ik kolfde alle voedingen en gaf het in een flesje. Daar was dan weer weinig protocol voor, dus we wisten niet waar het vele huilen van kwam en iedereen ging zich er ook nog fijn mee bemoeien. Ik ben inderdaad dingen voor mijzelf gaan doen op de momenten dat vriend thuis was, maar wat heb ik vaak gewenst dat T weer werd meegenomen en dat we spike weer terug hadden(hond hebben we met 40 weken zwangerschap in moeten laten slapen). Van de hele maand dec. hebben we helemaal geen foto's. Uiteindelijk is T met 7 weken opgenomen in het ziekenhuis en kwam reflux eruit. We kregen nexium en gingen de voedingen indikken. Uiteindelijk ben ik met 12 weken weer aan het werk gegaan en daar was ik blij om, omdat ik dacht dan kunnen ze bij het kdv meekijken waar het aan ligt dat T zo huilt. Ik was trouwens met 6 weken ofzo begonnen met inbakeren en dat hielp al wel iets. Uiteindelijk werd T van de een op andere dag rond 12 weken een heel ontspannen baby en vanaf dat moment groeide elke dag de liefde voor ons mooie meisje en ik zou niet meer weten wat ik zonder haar moet. Wel zie ik nu wel op tegen weer een huilbaby, dus heb al mijn overuren en vakantiedagen opgenomen om staks zolang mogelijk thuis te zijn bij T en nieuwe baby.

Ik vroeg me af hoe het nu met jullie gaat Linda? Ik hoop dat je kuur inmiddels is aangeslagen en dat je je iets beter voelt.

Wat rot Linda, maar helaas wel heel erg herkenbaar.

De eerste week ging hier geweldig, tevreden baby e.d. Maar vanaf de 2de week begon het. Hij gaf al zijn voedingen helemaal terug, kwam niet bij. Na een maand was hij maar 200 gram bijgekomen en nog eens een maand later nog maar 200 gram, wat maakte dat hij 2 maanden oud was en nog maar net 3100 gram woog. Daar heel veel zorgen over gehad, wat de reden kon zijn dat hij niet aankwam. Vanaf 2 weken had hij ook alle kenmerken van reflux, we hebben vanalles geprobeerd en zijn uiteindelijk uit pure wanhoop gestart met medicatie. Ook zijn stoelgang wilde niet lukken, hij krijste alles bij elkaar, we zijn naar een osteopaat gegaan. Vanaf 3/4 weken krijste hij de ganse dag, hij had zoveel pijn/last en ik kon hem niet helpen, ik kreeg hem vaak niet eens getroost wat maakt(e) dat ik me een hele slechte moeder voor hem voelde. Met 6 weken werd er bij hem een liesbreuk en een navelbreuk vastgesteld. Met 9 weken werd hij al geopereerd, maar het krijsen bleef duren. Uiteindelijk was hij bijna 4 maanden toen het hier beter ging.

Helaas heb ik er op die momenten véél te weinig over gepraat, ook veel te weinig hulp gevraagd wat nu is geresulteerd in een postnatale depressie, ik voel me nog steeds vaak geen goede moeder voor hem. Achteraf gezien had ik veel eerder hulp moeten vragen, maar dat is nu natuurlijk gemakkelijk gezegd.

Dat aan je zoon geplakt zitten, ik herken het. Ook al is hij nog zo lief.. Probeer hem inderdaad (al is het maar voor een paar uurtjes!!) af en toe uit te besteden, ga skaten, er zijn vast wel wat mensen in de buurt die even op willen passen.

Ik vond er ook geen klap aan in het begin, zat ook met een half trauma vanwege de bevalling en ik zag in de verste verte geen roze wolk. Ik heb het soms naar hem toe uitgesproken, in de trant van 'ok wij zijn mooi tot elkaar veroordeeld vriend, en we gaan er dus het beste van maken'. Mij hielp dat. Ik voelde me niet bijzonder schuldig over mijn gevoelens naar hem toe, ik had ook niet gevraagd om zo'n stomme bevalling.

Maar tijd voor jezelf, voor jouw plezier, dat is echt poepiebelangrijk, dus pak elk uurtje dat je pakken kunt, en geef bij je partner aan dat het zo zit en dat hij MOET meedenken hierin (dus hij moet meezoeken naar oppas, want het is ook in zijn belang dat het niet mis gaat met jou).