Grijze wolk

Ik had me voorbereid op een zware eerste tijd, maar dat het zo zwaar zou zijn had ik niet verwacht.
Ik vind er echt geen zak aan zo. Ik hou vreselijk veel van dat mannetje, dat is wel echt zo. Maar ik word echt helemaal knetter soms. Ik sta in de overleefstand waar genieten er niet bij is.
Dat gejank drijft me af en toe tot waanzin. Dat zei ik net tegen man, die vond dat ik dat niet mocht zeggen. Zoon is ziek en daar kan hij niks aan doen.
Dat weet ik ook wel, maar dat neemt niet weg dat ik er echt gek van word.

Daarnaast werkt m'n eigen gezondheid ook niet mee. Dat speelt ook een grote rol.

Die roze of blauwe wolk is ver te zoeken...

Ik weet dat er hier meer mama's zijn die een beroerde start hebben gehad. Hoe gingen jullie daarmee om? En wanneer ging het beter? Wat was de verandering?

Geen ervaring mee. Gelukkig zou ik haast zeggen. Maar vindt het wel heel rot voor je. Aan het eind van je zwangerschap veel gedoe rondom je dochter en psz en nu je zoontje met oorontsteking en jij zelf ook!! Ik kan me voorstellen dat alles je nu te veel wordt. Ik kan me voorstellen dat je man die opmerking niet leuk vindt. Maar hij gaat waarschijnlijk naar zijn werk en jij zit ziek thuis met een ziek kind en nog een ander kind die ook aandacht nodig heeft. Een dikke virtuele knuffel voor jou En ik hoop van harte dat het snel de goede kant op gaat met de oorontstekingen!

Ik denk dat het juist heel goed is dat je het uitspreekt! Natuurlijk hou je van hem, maar het is toch gewoon ook heel rot hoe dit allemaal gaat...

Heb je niemand in de omgeving die een paar uurtjes op beide kindjes kan/wil passen? Zodat je even kan bijtanken?

Wat naar om te lezen, ik hoop dat je zelf snel beter bent zodat je het beter aan kan. |Stop je gevoelens niet weg, maar praat erover. Ik merkte dat dat bij mij heel belangrijk was.

Onze start was ook erg zwaar.
Luuk heeft bij de geboorte zijn sleutelbeentje gebroken wat natuurlijk erg pijnlijk voor hem was en hij heeft een erbse parese, wat resulteerde in erg veel ziekenhuisbezoeken en fysiotherapie. Daarnaast huilde Luuk vanaf de tweede week heel erg veel. Hele middagen en avonden liepen we met een huilende baby. Hij had erg veel krampjes en alle kenmerken van reflux. Daarnaast liep de borstvoeding niet waardoor ik full time kolfde. Dit i.c.m met een baby die een groot deel van de dag huilde en mijn man die aan het werd was was erg zwaar. Toen Luuk 5 weken was zijn we naar de huisarts gegaan omdat Luuk dus alle kenmerken van reflux had. De huisarts heeft toen medicatie voor geschreven, sinds we daar mee begonnen waren ging het al een stuk beter, echter de onrustigheid bij Luuk bleef. Een week later ben ik een soort van ingestort en ben ik ook met kolven gestopt, dit gaf al veel rust.
Vanaf ongeveer 3 á 4 maanden ging het beter, Luuk was meer tevreden en als hij huilde makkelijker te troosten. Hij is nu 8 maanden maar nog steeds niet makkelijk. Ik ben de hele dag met hem bezig omdat hij overdag niet tot weinig slaapt. Maar doordat hij nu grotendeels vrolijk is is het beter vol te houden.

Het omgaan met de moeilijk start vond ik erg moeilijk, ik heb me meerdere keren afgevraagd waarom ik ook alweer zo graag een kindje wou en die gedachten zorgden ervoor dat ik me alleen maar slechter voelde. Ik heb hier veel met mijn man over gepraat en dat hielp wel.

M'n dochter is vandaag de hele dag bij m'n schoonmoeder geweest. Zodat ik met zoon in bed kon blijven. Helaas heb ik alleen vanmorgen een dutje kunnen doen. Hij slaapt alleen rechtop op m'n borst, maar dan kan ik niet slapen.
Zoon kan ik nog niet wegbrengen, die drinkt nog niet uit een fles...

Amber, zo voel ik me inderdaad ook...

Limburg, het is echt overleven.. Ik heb tijdens de zwangerschap van dochter een depressie gehad. Ben erg bang dat het nu weer zo ver gaat komen.

wat een nare situatie, wel goed hoor om je gevoel uit te spreken.

Hier ook een hele beroerde start,vanaf week 2 was het 8 u per dag krijsen. Ik werd er echt gek van, zo wanhopig heb ik me gevoeld. Heel vaak gedacht, waarom wilden we dit zo graag? En nooit meer een 2e. Mijn man was werken, moest soms echt eerder naar huis komen omdat ik het niet meer trok, dacht soms echt dat ik in een depressie beland was. Na 3 weken naar de huisarts, die dacht aan liesbreuk, dit bleek het niet te zijn, toen naar osteopaat, die constateerde alleen onrust, werd er echter nietveel beter op. Toen ik bijna aan het werk moest eiste ik onderzoek naar kma en reflux. Met koemelk vrije voeding ging het beter, nu na 6 maanden gaat het stukken beter. Hij is heel snel uit zijn doen, huilt snel, is snel verveeld, maar lacht nu ook heel veel, slapen gaat goed en hij kan even alleen spelen. Maar oh ik dacht in het begin er komt geen einde aan het gehuil. Het is echt heel zwaar geweest. van mijn ouders steun gehad, die kwamen helpen in het huishouden, vriendinnen die opbeurende woorden zeiden en wat lekkers brachten, maar verder weinig steun gehad. Was heel eenzaam. Hoop echt dat het bij jullie snel beter gaat, er komt echt een eind aan.

Wat rot om te lezen dat je je zo voelt, maar heel goed dat je het uitspreekt.
Ik vond het de eerste tijd bij mijn zoon ook weinig genieten en doorgaan. Hij huilde heel veel en als ik er helemaal klaar mee was dan kreeg mijn man hem en kon ik even ademhalen. Pas na 8 weken kon ik echt genieten en had ik voor het eerst vlinders in mijn buik als ik naar hem keek.
De eerste tijd hebben we een aantal keer met hem in het ziekenhuis gezeten door het abces/fistel dat hij had, daar had ik ook wel zorgen over.
Wat hier heel veel hielp was hem in de draagdoek doen en gaan wandelen, uren heb ik met hem en mijn dochter hier in het dorp rondgewandeld van speeltuin naar speeltuin. Zoon was rustiger als ik met hem rondliep en dochter vond al die speeltuinen geweldig.
Maar ik heb me heel erg schuldig gevoeld naar mijn dochter en zoon toe de eerste maanden. Naar mijn zoon omdat hij zoveel huilde en ik niet wist waarom en omdat ik ook tegen hem wel een aantal keer heb gezegd dat hij eens moest stoppen met al dat gehuil. Naar mijn dochter omdat ik voor haar een stuk minder tijd en aandacht had.

Ik wil je even een dikke knuffel geven Linda, dit lijkt me echt geen leuke start. Heel logisch dat je t gehuil niet kunt hebben op t moment. Hoplelijk gaat t snel beter!

Ik heb nu precies hetzelfde, zoon is al 2 weken ziek (dubbele middenoorontsteking, keelontsteking, snotverkouden) en ik sinds donderdag ook. Voor mij is het alleen geen grijze wolk, baby zit nog in mijn buik (ook niet leuk!). Ik ben kapot van de gebroken nachten, moe van het gehuil en gezeur de hele dag en hoewel ik weet dat ie er niks aan kan doen, ben ik het toch spuugzat. Hij is vanavond uit logeren
Mijn man en ik wisselen in 'geduldniveau', soms zeg ik dat ik het gehuil spuugzat ben en dan neemt man zoon even op sleeptouw zodat ik kan slapen of iets voor mezelf kan doen. We troosten hem om de beurt, maar laatst zei man:'pak jij een kussen, dan hou ik 'm vast', moesten we samen lachen en ben ik maar gegaan Als mijn man de hele dag gewerkt heeft en ik ben thuis geweest, dan geef ik zoon gewoon 'af', dan neemt hij het van me over. Dat je het zat bent doet geen afbreuk aan je lieve mannetje, je kunt niet alles leuk vinden en dat hoeft ook niet.

Een kleintje zo ziek net wanneer je op je roze wolk wilt zitten is niet leuk. Overlevingsstand is ook niet leuk. Maar het gaat over, het wordt weer beter en voor nu kan niemand er iets aan doen en is het niet anders. Ik ben thuis ook de optimist, maar echt, je energie stoppen in balen en woorden met je man is mi energie die je niet kunt missen. Ja, zoon is ziek, ja, dat is niet leuk en ja, dat gaat allemaal over Beterschap voor beiden, die roze wolk wacht wel!

Y. was niet ziek, maar wel een huilbaby die van 7 tot middernacht huilde en alleen stil was tijdens zijn fles. Ik vond de 1e 4 maanden verschrikkelijk. Daarna werd het iets beter, maar pas na zijn 1e verjaardag kon ik zeggen dat ik eindelijk op die blauwe wolk zat. Wat ik deed was veel janken en er veel over praten. Meer kon ik niet doen. Ik zat er regelmatig doorheen en ging dan even buiten in de tuin staan om af te koelen terwijl Y. in de box lag te huilen. Of ik hem nu vast had of niet maakte niet uit, dus even een frisse neus halen en met nieuw lood in mijn schoenen naar binnen hielp meestal wel zodat ik er weer even tegenaan kon.

Vooral veel blijven praten is belangrijk en het niet opkroppen. Neem iemand in vertrouwen die je uit laat praten/razen en je niet in de rede valt. Gewoon een luisterend oor was voor mij voldoende. Ik vond dat bij mijn vriend en mijn moeder. Naar mijn idee was er verder niemand die me begreep.

Wat goed dat je er open over bent. Ik heb, wel een andere situatie, R huilde veel, man was nog erg ziek en kon niets, het hetzelfde ervaren, om mij heen hoorde ik alleen maar ; ow wat geweldig allemaal' verhalen en daardoor voelde ik me nog rotter. De eerste maanden vond ik vreselijk, ik telde echt af naar die 'magische' 3 mnd waarna altidj gezegd werd dat baby's minder gingen huilen. Ook had ik er dagen bij dat ik dacht als er NU iemand aan de deur staat nemen ze hem maar mee, ik hoef hem niet meer.
Toen ik bij de vk kwam vertelde ze dat ze daar de eerlijke en echte verhalen horen en dat zeker 90%!!!!!!! daar vertelt dat het echt niet alleen maar ow zo geweldig is maar af en toe ook helemaal niet leuk.
Dat besef hielp mij al en hoe ouder hij werd hoe gezelliger, leuker en makkelijker hij werd en nu.. ( al vanaf 1 jaar ofzo) is het mijn aller aller aller beste vriendje, mijn grootste trots en mijn geweldigste ventje.

Ik heb het hier toen ook verteld trouwens, ik vond het ook geen blauwe wolk maar diepzwart. De blauwe wolk kwam hier pas na een paar mnd dus.

Succes meis en enorm knap dat je er gewoon open over bent.

Blijf er astheblieft over praten dan voel je je eerder opknappen, ik heb de eerste 5 maanden echt moeite mee gehad daarna is het bij mij pas genieten geworden.
Nu ik terug denk denk ik echt hoe heeft het zo kunnen zijn. Ze is nu echt mijn alles !!

Hoop voor je dat je snel kan genieten.

Ik heb niet precies meegekregen wat je kindje/jij hebt, maar ik wil je wel heel veel sterkte en succes wensen!
Hier waren de eerste weken/maanden ook erg zwaar. M. huilde/gilde veel, wilde alleen maar rechtop rondgedragen worden, sliep niet of nauwelijks overdag etc. Ik leefde ook echt naar die 3 maanden grens toe, 'want dan zou alles beter worden'. Ik probeerde wel te genieten, en soms lukte dat ook wel. Maar als ik nu terugkijk was het echt doorbijten, overleven. Ik heb weken van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat met haar in de draagzak rondjes gelopen door de woonkamer. Tussen 2,5 maand en 3,5 maand kwamen we er achter dat ze koemelkallergie, verborgen reflux en kiss heeft. Dus ja, ze had ook wel reden om te huilen. Met 3,5 a 4 maanden ging het steeds beter (mede dankzij andere voeding, medicijnen en manuele therapie), en nu moet ik zeggen dat ik heel erg van haar geniet , ze is een vrolijk en (over het algemeen) tevreden meisje. Gelukkig kon ik er goed over praten met m'n vriend, en zodra hij thuis kwam nam hij veel zorg op zich. Tegen familie/vrienden/collega's zei ik wel eens dat ik het wat zwaar/moeilijk vond, maar veel mensen snapte dat niet. Dus hield ik het vaak maar kort door te zeggen dat 'alles goed' ging.

Meid, ik wil je in ieder geval een knuffel geven, en nouja, net zoals iedereen al zegt, blijf er over praten!

Níet zo gek, hier ook herkenbaar. En grijs is nog een lichte kleur..
Ook voor jou een dikke knuffel!

Linda, wat is de reden dat hij nog niet uit de fles drinkt? Kan hij dat nog niet of heb je het nog niet geprobeerd? Wij hebben hier de breastflow en de dr. Browns (hij dronk natuurlijk juist eerst niet uit de borst), de dr. Browns dronk hij goed uit, maar wel vrij lui, met die breastflow zie ik dat hij echt veel meer drinkt zoals hij ook zou moeten doen aan de borst. Misschien is dat een optie voor je? Alleen dan moet je natuurlijk wel gaan kolven anders heb je er nog niets aan en dat is misschien juist nu een beetje te veel van het goede.

Ik vind het echt naar voor je, ik heb zelf af en toe een klein beetje het gevoel wat jij omschrijft van er doorheen zitten, ik ben namelijk nog helemaal niet fit na mijn rollercoaster zwangerschap, de blindedarmontsteking, veel rust en de zwangerschapsvergiftiging hebben er echt ingehakt. Daar bovenop dat de vermoeidheid van doorwaakte nachten en ik vind het af en toe echt helemaal niet grappig meer. Maar goddank is dat maar af en toe en huilt L. niet veel, ik kan me voorstellen dat én er zelf lichamelijk doorheen zitten, wakker gehouden worden door je kindje én als je kindje dan nog ziek en huilerig is dat een wel heel zware dobber moet zijn.

Ik hoop echt dat jullie allebei gauw opknappen!

Wat ontzettend rot dat je je zo voelt!

Ik ben zelf 2 a 3 weken naar mijn werk gevlucht ivm het huilen.
Stond er zo goed als alleen voor en genieten was er niet bij.
Na 5/6 maanden andere voeding ging het veel beter , maar nu. Een week voordat hij één wordt kan ik pas écht van hem genieten.

Heel naar dat je het zo ervaart Linda, maar wel heel begrijpelijk! Ik kan me alleen maar aansluiten bij de rest, probeer alle hulp te aanvaarden om toch een klein beetje rust te kunnen pakken. En verder blijf erover praten of er hier over schrijven, hopelijk waait die grijze wolk dan over.

schaam je vooral niet voor je gevoelens. je hoeft het niet altijd leuk te vinden. vaak lucht dat al een beetje op als je dat van je zelf accepteert.
bij ons gaat het best goed met de kleine meid maar ik merk dat het belangrijk is dat ik ook mijn rust krijg. mijn moeder komt hier regelmatig s middags even zodat ik een uurtje kan slapen en als het werk het toelaat komt mijn man iets eerder naar huis en kan ik ook even liggen.
voor mij is dat heel belangrijk en dan kan ik er weer tegen aan.
ik slik al de helft van mijn leven anti dep. en daar functioneer ik prima mee. samen met af en toe rust gaat het hier goed. als je de gevoelens herkent van bij je dochter zu ik zeker aan de bel trekken. als jij er aan onderdoor gaat schiet niemand er wat mee op
veel sterkte

Ik heb er geen ervaring mee. Maar wil je wel even een knuffel komen brengen Blijf praten en om hulp vragen. Schrijf het van je af als dat je helpt. Ik hoop dat jouw kleine en jijzelf snel opknappen.

Hier helaas ook erg herkenbaar:-(
Zoon huilt vanaf het begin al bijna elk moment dat hij wakker is.
Het is zelfs zover gekomen, dat hij vorige week een week opgenomen is. Hieruit kwam dat hij reflux heeft en zijn voeding wordt ingedikt. Maar hij huilt nog steeds ontzettend veel.
Volgens de artsen heeft hij ontzettend veel last van krampen. Dus wij leven ook ontzettend toe naar die drie maanden grens.
Ik begrijp je verhaal dus goed en je angst voor een depressie ook. Ik zit er momenteel soms ook tegenaan heb ik het idee.
Wat bij mij helpt is erover te praten/janken/gillen. En er af en toe tussen uit te gaan. Dat laatste moet ik echt, heb soms het gevoel dat ik anders door draai ofzo.
Vandaag gaat onze zoon bij zijn oma logeren en ik vind dat echt verschrikkelijk moeilijk. Maar voor ons wel nodig. Ook ff alle tijd voor onze dochter.
Ik begrijp dat dat moeilijk is voor jullie i.v.m de borstvoeding.
Ooit gaat het over meid..lijkt me dat wanneer ze 16 zijn, niet meer zo huilen;-)
Heel veel sterkte!

*

Bedankt voor al jullie reacties en fijn dat jullie je eigen ervaring hier willen delen. Het doet me goed om dat allemaal te lezen. Niet dat jullie je ook zo voelden, zo bedoel ik het natuurlijk niet. Jullie snappen me wel.

Vandaag voelde ik me al wat beter, dat scheelt een hoop.

Normaal gesproken kan ik best goed met mijn man praten, maar hierover lukt het niet echt. Hij kijkt er veel te rationeel naar. Hij vergelijkt mijn situatie met veel ergere situaties. Natuurlijk zijn er ergere situaties en zijn er mensen die er beter mee om kunnen gaan. Maar daar heb ik niks mee te maken, dat doet niet af aan hoe ik me nu voel.
Zeker ook omdat ik al eens een depressie hebt meegemaakt, ben ik daar extra alert op.

Fijn ook om jullie tips te lezen. Even iets voor mezelf doen zou fijn zijn. Dat doe ik niet. Ik zit heel de dag aan m'n zoon geplakt. In het weekend wil ik weer eens gaan skaten, daar heb ik echt zin in. Dus dat moet ik maar eens gaan doen.

Pompoen, de beste tijd om met een fles te oefenen is tussen 4 en 6 weken. Ik had het eigenlijk afgelopen weekend willen doen, maar dat is er door al dat gedoe niet van gekomen. Ik moet het wel snel gaan doen. Dochter was een flesweigeraar en dat was heel lastig.

Dat je je iets beter voelt scheelt vaak wel een hoop. Jullie kunnen alleen nog maar beterder worden
Even iets voor jezelf is echt geen overbodige luxe! Kleine man kan prima even een uurtje bij papa of opa/oma. Als het kan kun je dan eerder dan het weekend pas gaan skaten? Je hebt al zoveel geinvesteerd, even van die piloot af en asap ontspannen
Ik zou het onderwerp tav je man even laten liggen, soms snap je elkaar even niet, geeft ook niet. Zijn er wel andere mensen in je omgeving tegen wie je 'ongezouten kunt aanzeiken'? Dat kan ook maken dat je je gesteund voelt en na een zeiksessie kan ik er altijd weer even tegenaan, ik gun dit jou ook! Dikke knuffel en beterschap, het wordt echt beter!

vooral niet denken dat jou "probleem" en verdriet er niet toe doet. natuurlijk zijn er altijd ergere dingen te bedenken maar wat je zegt daar heb jij niks mee en vooral niks aan. jij zit hiet nu mee en een ander niet. niemand voelt wat jij voelt dus ga vooral ook niet aan jezelf twijfelen.

ik zou zeker zo snel mogelijk een momentje voor je zelf pakken als dat lukt met hulp van andere. je krijgt er zoveel nieuwe energie van lijkt het en dan kan je er weer beter tegen. E. gaat waarschijnlijk vanmiddag ook ern paar uurtjes naar oma. oma helemaal blij kan ze lekker wandelen en trots haar kleindochter showen en ik kan even wat in huis doen en even slapen.

s