Miskraam... en dan?

Helaas hebben we vandaag bij de 1e echo te horen dat het vruchtje bijna 2 weken geleden al gestopt is met groeien en was er geen hartactie te zien. Mijn voorgevoel is tot ons grote verdriet uitgekomen

Voor volgende week staat een vervolgafspraak gepland om te kijken hoe we verder gaan. Het liefst willen ze dat het zo natuurlijk mogelijk verloopt. Ik moet nu dus een week afwachten om te kijken of mijn lichaam het uit zichzelf in gang gaat zetten, en zo niet dan bespreken we maandag hoe of wat.

Mijn vraag is eigenlijk voor degenen die in dezelfde situatie hebben gezeten: hoe is het bij jullie verlopen? Is het alsnog zelf los gekomen of moest er ingegrepen worden? Waar heb je voor gekozen en waarom? En konden jullie snel geholpen worden? Hoeveel pijn hebben jullie gehad? En hoe hebben jullie het emotioneel gezien een plaats kunnen geven? Zijn jullie gaan werken in de tussentijd?

Sorry, veel vragen maar mijn hoofd loopt nu even over..

Sterkte meid!

Ik heb zelf met 6 week een mk gehad. Ik ben die dag zelf met D. En een vriendin en haar dochter nog naar een speeltuin geweest. Was wel misselijk en kreeg later op de dag last van mijn buik. Thuis heb ik met een PCM en een kruik op de bank gezeten.

Ik ben alleen niet naar een vergadering geweest, verder heb ik gewoon gewerkt onder voorwaarde dat er door niemand naar werd gevraagd, maar helaas barste ik bij elke lieve en betekende blik al in tranen uit.
Ik ben gaan werken omdat ik van thuis blijven ook niet blijer van werd en ik voor mezelf gewoon door moest gaan.

Ik heb het wel erg moeilijk met de mk gehad ook al was dat wurmpje nog maar zo klein en voor de buitenwereld nog niks en ik denk dat ik het ook niet goed een plek had gegeven. Daardoor ben ik ook waarschijnlijk ook depressief geworden in de zwangerschap van J.
Ik denk ook nog regelmatig aan de mk terwijl het al ruim een jaar geleden is.

Sterkte

Ik kwam er met 6 weken achter dat het niet goed zat. Ik ging daarna naar huis maar het enige wat ik wilde is het uit mijn lichaam hebben.

Ik heb toen donderdag gebeld, de echo was woensdag, en vrijdag mocht ik komen en kreeg ik medicatie om het op te wekken. Een pil moest ik oraal nemen en 24 uur later 4 pilletjes vaginaal. Na 30 minuten kreeg ik erge krampen en na 2 uur begon het bloeden. ( nu ik bevallen ben weet ik dat die krampen weeeen waren, precies de zelfde rugpijn. Best heftig).

Ik had er wel snel vrede mee. Was een dag heel erg verdrietig. Het is zoals het is en ik wilde snel verder. Maar ieder beleefd het anders natuurlijk

Aller eerst heel veel sterkte.

Ik heb het ook te horen gekregen. Zelf had ik er al geen goed gevoel bij
En dat er werd bevestig op 24 januari. Ik wou absoluut niet geholpen worden was bang en ik wist niet wat mij te wachten stond.
Helaas heb ik 14 febr.een curettage gehad.

Ik heb gewoon door gewerkt. Niemand wist het ook...

Ah wat sneu Dit is nooit leuk, vreselijk rot als je zo'n echo ziet.

Wij hebben dit ook zo meegemaakt. Met 10 weken een tweede echo en het vruchtje was een paar dagen na de eerste echo gestopt met groeien. De wereld stond voor ons even stil, wat een klap! Bij mij hebben ze niet gewacht want ik kreeg meteen pillen mee. En door deze pillen kwam het vruchtje een dag later los. Met veel pijn, ruim een uur lang soort van weeen gehad. IK wou net zeggen tegen mijn man: bel aub de huisartsen post (was 23:00 uur 's avonds) of floep... en voelde mij meteen opknappen. Als het vruchtje er maar eenmaal uit is. Emotioneel een hele klap, vooral omdat mijn man toen jarig was. Zo rot had hij zich nog nooit gevoeld, laat staan op je verjaardag. Ik ben niet wezen werken, pas een week later. Ik verloor veel bloed en ik huilde de hele dag door dus mijn leidingevende besloot zelf dat ik thuis bleef een week. Emotioneel hebben we er nog maanden last van gehad. Na 4 maanden waren we pas weer klaar om verder te denken. Ik raakte die maand meteen zwanger. Lichamelijk was ik zo opgeknapt, dat is ook het minst moeilijke.

Heel veel sterkte!

Met 5,4 weken had ik na afwegen bloed op wc papier.middag echo was niks op te zien .of het was nog te vroeg of ik krijg een mk .na dat nieuws was ik thuis erg verdrietig .Ben de volgende dag ook niet na werk geweest.zondag laat in de avond ben ik vruchtje verloren 6.6 zonder ook maar buikpijn

Ik denk der elke dag aan ,......ook al was het zo klein

Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte!!!!!

Heel erg veel sterkte!

Dat is geen leuk nieuws zeg! Allereerst veel sterkte gewenst!

Bij mij was met de 1e echo met 9w bijna niks te zien, zo vroeg was t al mis gegaan. Ik heb t 2 weken de kans gegeven vanzelf los te komen met ondersteuning van magneetjes op acupunten die dit zouden bevorderen. Helaas gebeurde er niks en heb ik cytotec geprobeerd (medicatie). Ik kreeg wel wat bloedverlies en lichte krampen maar er gebeurde niet genoeg, dat bleek een week later tijdens de controle . Weer een week later is uiteindelijk de curretage geweest. Dit was dus 4w na de 1e echo.
De curretage is me 100% meegevallen en ik heb er op was bloedverles na helemaal geen last van gehad.

Geestelijk kon ik er goe mee omgaan. Er was bij ons nog niks van een kindje te zien en ik had ook al een voorgevoel gehad dat ik misschien wel een miskraam zou krijgen, al voordat ik zwanger was (t voorgevoel bedoel ik). Ik heb t 1x moeilijk gehad, ik was de 2e ronde na de curretage ongesteld geworden en kreeg diezelfde dag het nieuws van een vriendin dat ze zwanger was van de 2e. Vervolgens ook nog opmerkingen van bijv. andere vrienden dat ze wel hadden gedacht dat wij de eerste zouden zijn die een 2e zouden krijgen...dat was niet echt leuk.

Dank jullie wel!

Ik zat in de medische molen waardoor ik regelmatig onder werktijd naar het ziekenhuis moest. Mijn afdeling wist daarom ook al erg snel dat ik positief getest had. Zo gek dat je gevoelens bevestigd worden, ik voelde me niet zwanger, heb vanaf het begin een slag om de arm gehouden. Gek voorbeeld, gisteren waren we een dagje weg en toen had ik maandverband meegenomen, voor het geval dat. Toen ze begon met de echo wist ik het meteen, bij de vorige 2 zwangerschappen konden we zelf gelijk het hartje zien kloppen en nu was het akelig stil.

Op mijn werk weten ze het nu, mijn leidinggevende heeft 2 weken geleden precies hetzelfde meegemaakt en zij is al 4 weken thuis nu, dus ik krijg alle ruimte. Morgen blijf ik een dagje thuis en als alles rustig blijft wil ik woensdag weer gaan werken, thuis zitten afwachten lijkt me ook niets.

Op dit moment moet ik eigenlijk steeds huilen terwijl ik best wel een nuchter persoon ben, maar eigenlijk wil ik het liefste dit allemaal zo snel mogelijk achter de rug hebben zodat we ons kunnen richten op de toekomst. Misschien dat ik idd eind van de week contact op ga nemen met het ziekenhuis.

Ik vind het nu vooral lastig dat zoveel mensen het al weten en dat je ze allemaal weer onder ogen moet komen. Ik wil niet huilen op mijn werk bijvoorbeeld, stom maar waar.

Wat een ontzettend lieve reacties trouwens van jullie voor iemand die tot voor kort eigenlijk alleen maar meelas.. Dank jullie wel!

Er schiet me nu nog een vraag binnen: als je een natuurlijke miskraam hebt gehad, wat heb je met het vruchtje gedaan? Ik zou nu niet weten wat ik ermee moet doen.

Bah slecht geslapen vannacht en ik heb buikpijn maar dat kan ook psychisch zijn volgens mij. Ik voel me verder wel beter dan gisteren gelukkig, ik hoop alleen echt dat dit niet nog weken gaat duren, ik wil weer verder!

Wij hebben het vruchtje even bekeken samen en toen gewoon doorgespoeld door de wc. Begraven wou ik niet, het idee al dat er een kat ofzo bij kan.

Soms heb je idd al een voorgevoel. De laatste dagen voor de tweede echo wist ik ook ergens al dat het fout zou zijn. Maar om alsnog die bevestiging te krijgen is alsnog een klap.

Het is idd moeilijk om iedereen onder ogen te komen, maar je zult merken dat je er ook troost uit kan halen. Als helemaal niemand anders het zou weten, dan zit je maar met je verdriet en moet je je nog groot houden ook. Als je nu eens verdrietig bent dan weten mensen waarom.

Wij hebben het 'kindje' begraven bij mijn vader die overleden is. Ik wilde het op een voor mij vertrouwde plek achterlaten. Maar dit is voor een ieder persoonlijk natuurlijk.

Bij ons wisten veel mensen het ook al (met name naaste familie en werk) en ik vond het wel fijn dat ze het wisten en we erover konden praten. Ik had liever dat de mensen die het wisten erover praten met ons dan dat ze het totaal gingen ontwijken.

Sterkte!

Ik zit nu thuis te herstellen van een mk. Ik kwam er achter tijdens een normale controle bij de vk. Ik was zestien wkn zwanger, en het kindje was gestopt met groeien bij dertien/veertien wkn..Inmiddels bevallen, 1,7 lt bloed verloren, gecuretteerd en nu dus thuis. Het is erg lastig allemaal. Het herstel op psygisch en lichamelijk vlak...Zit inmiddels al bijna drie wkn thuis, as donderdag op controle bij de gynaecoloog, hopelijk kan ik daar weer wat vragen stellen, hey, sterkte met je mk, neem je tijd!!

Sweet33: jeetje meid, dat is helemaal heftig! Ik was "maar" 8 weken zwanger en dit was voor mij de eerste echo, maar als je zo ver bent en al goede echo's gehad hebt, lijkt het me echt een klap! Heel veel sterkte gewenst!

Ik voel me eigenlijk wel goed vandaag. Heb vannacht slecht geslapen maar ben vandaag thuis gebleven van het werk, kinderen zijn wel naar de oppas dus ik heb lekker het rijk alleen. Dat is wel een goede keuze van me geweest. Morgen ga ik wel werken, ik wil niet heel lang wachten met iedereen onder ogen komen want dan wordt de drempel erg hoog. Maar ik moet zeggen dat ik er op dit moment niet heel emotioneel onder ben, het is zoals het is. Ik hoop dat het snel klaar is zodat we opnieuw kunnen beginnen. Morgen ga ik wel het ziekenhuis bellen om te vragen of er niet eerder actie kan worden ondernomen. Ik heb wel constant de hele dag een zeurend gevoel in mijn buik, maar nog niks geen bloedverlies dus het zet tot nu toe niet door helaas.

Net even lekker een broodje gegeten met mijn man, hij is echt heel erg lief voor me en heel zorgzaam. Hij is er zelf ook vrij nuchter onder maar we kunnen er goed met elkaar over praten. Ik heb maar een broodje met filet gegeten, het is overduidelijk dat het echt niet goed is maar toch voelde het wel een beetje dubbel...

Wat zijn er eigenlijk veel meiden die dit ook meegemaakt hebben, bizar. Ook in mijn omgeving komen nu de verhalen los, mensen waarvan je het helemaal niet verwacht hebben dit ook gehad. Ik vind het wel fijn om er over te praten, werkt therapeutisch!