Borstverkleining

Wie heeft dit gehad/gedaan?

Wat waren voor jou de redenen om het te doen? Wat waren de kosten hiervoor? En hoe kijk je er op terug?

Kortom, vertel!

Als er iemand is die dat wil doen, mag ik dan een beetje van jullie? Geen ervaring dus. Ik zou er juist graag iets bij willen hebben of dat in ieder geval beide borsten gelijk zijn en mooi rond.

Ik lees even mee, ben zelf ook nog aan het twijfelen.

Ik ben vooral benieuwd naar de littekenvorming en of je hier veel last van hebt.

Ik heb heel erg getwijfeld om het ook te laten doen.
Vooral omdat ik veel rugklachten had.

Maar sinds ik ben gaan sporten (en dan voornamelijk op een sterkere rug gaan richten) en ik af en toe naar de fysio ga heb ik bijna geen klachten meer!

Vriendin van mij heeft het gedaan en die is er heel erg tevreden over. Haar littekens zijn mooi genezen en ze is van haar klachten af. Die kon nog niet eens een uurtje een lege schoudertas dragen zonder last te krijgen van haar nek/hoge rug. De eerste paar weken kon ze niet zo veel hebben, zelfs hobbels in de auto deden pijn en mocht ze nog niets tillen. Ik weet wel dat ze het zo weer zou doen,

In 2010 heb ik een borstverkleining ondergaan. Ik liep al sinds mijn 17e tijd met het idee, maar de dokter vond mij nog te jong. Uiteindelijk ben ik op mijn 23ste onder het mes gegaan.

Mijn rug, nek -en schouderklachten werden steeds erger. Met deze klachten ben ik ook naar de huisarts gegaan en aangegeven graag een borstverkleining te willen. Aangezien ik al eerder met het idee speelde kon hij dus ook in mijn geschiedenis na gaan dat het niet zomaar uit de lucht kwam vallen.
De huisarts vroeg naar mijn cupmaat en verwees mij door naar een plastisch chirurg (ook vroeg hij in welk ziekenhuis ik geopereerd wilde worden). Al vrij snel kon ik terecht bij de plastisch chirurg. Deze vroeg naar mijn klachten, eventuele andere beweegredenen van de operatie, wilde mijn gewicht weten,hoe lang ik was en ging mijn borsten opmeten. Zoals ik al wist, 75F.

De chirurg vertelde al dat de verzekering bij een cupmaat van dubbel D en groter al zou vergoeden, maar toch altijd de reden van opereren moest op geven. De klachten die ik had waren 'goed' genoeg en hij maakte zich dan ook geen zorgen om de goedkeuring van de verzekering.

En toen was het wachten tot er goedkeuring kwam van de verzekering.. 5 weken later!

Wanneer de goedkeuring van de verzekering binnen was kon ik opnieuw een afspraak maken met de plastisch chirurg zodat hij de verdere stappen kon gaan vertellen (hoe zit de operatie in elkaar, wat voor methode gaat er gebruikt worden).
Daarna ging het allemaal vrij snel. Ik werd op de lijst geplaatst, een wachtlijst van ongeveer 8 weken.

Voor ik het wist was het zo ver en was de dag daar.
Ik moest mij om 07.00u 's morgens melden en werd klaar gemaakt voor de operatie. Alle zusters stelden mij erg op mijn gemak en vertellen ook wat de bedoeling was.
Vanuit de kamer werd ik in het ziekenhuisbed naar de O.K. gereden en kon ik afscheid nemen van mijn vriend.

Eenmaal in de O.K. (of iets daarvoor) werd er nogmaals gecontroleerd voor welke operatie je komt en krijg je een kapje op je hoofd en zal het infuus worden aangelegd. Vervolgens komt de plastisch chirurg om een mooie tekening op je borsten te maken
Wanneer je op de operatie tafel ligt ben je eigenlijk zo weg. Wel herinner ik mij dat het onwijs koud was en de nare smaak van de narcose. Ik moest aftellen vanaf 10 en zei nog dat ik een vreemde smaak in mijn mond had, vervolgens was ik gelijk vertrokken. Ook werden mijn armen gespreid en vastgemaakt met klittenband (dit om te voorkomen dat je tijdens de operatie gaat 'slaan'). Klinkt misschien heel eng, maar je ligt gewoon met je armen gespreid.

Na 1,5 uur was de operatie klaar en kwam ik bij in de uitslaapkamer. Je bent helemaal versuft en ik wist dan ook niet waar ik was. Een paar tellen later valt het kwartje natuurlijk. Daar lig je dan, totaal versuft, een paar cupmaten kleiner en drains die vanuit de zijkant van beide borsten lopen.
Toen ik eenmaal goed wakker was en mij goed genoeg voelde, behalve dat ik het heel koud had, werd ik terug naar de afdeling gereden.
Na een klein uurtje voelde ik mij weer springlevend en zat ik weer rechtop in bed. Ik wilde van alles gaan doen, maar werd teruggefloten door de zusters.
De plastisch chirurg kwam ook nog even kijken hoe het met mij ging en verbaasde zich dan ook hoe actief ik was.
Helaas mocht ik alleen die dag niet uit bed komen.. Ja, dat werd dus mijn behoefte doen op een po. Dan voel je je toch weer even heel klein. En gelukkig had ik een lege maag, dus meer dan urine kwam er niet uit.

Ondanks dat ik geen pijn had moest ik wel paracetamol slikken, dit om ontstekingen tegen te gaan. Ook kreeg ik 's avonds een prik in mijn bovenbeen om trombose te voorkomen.
Ik moest twee nachten blijven, totaal geen pretje. De eerste nacht ben ik goed doorgekomen, maar de tweede nacht was minder. Ik was enorm misselijk en kon mijn draai niet vinden daardoor. Maar dat was ook het ergste van alles, verder heb ik namelijk geen klachten gehad.

De drains die in mijn borsten zaten waren overigens geen pretje. Deze 'slangetjes' zitten er om het wondvocht af te voeren naar de flessen die hieraan verbonden zijn (deze hangen aan je bed, aan ieder een fles). Hier wordt op gemeten hoeveel wondvocht je verliest. Gelukkig was het bij mij minimaal en had ik na de operatie eigenlijk geen wondvocht meer afgevoerd.
Helaas moest ik nog wel met de drains naar huis, iets waar je rekening mee moet houden als je thuis bent. Wanneer ik op wilde staan van de bank 'vergat' ik even dat die dingen nog aan mijn borsten vast zaten. Het tasje wat ik mee had gekregen, waar de flessen dus in zaten, moest ik dus overal mee naartoe 'sjouwen'.
Nadat ik 2 dagen thuis was kon ik terug naar het ziekenhuis om de drains te laten verwijderen.. Oké, dit was het moment dat ik wit wegtrok en sterretjes zag. Bij borst 1 ging het nog wel, maar bij borst 2 trok ik het dus niet meer. Er wordt simpelweg een soort naald uit de zijkant van je borst gehaald waar de drain aan vast zit.
De zusters vertelde mij ook dat het bij de één wel pijn doet en bij de ander niet. Uiteraard was ik weer zo'n geval waar het pijn bij deed.

Toen kwam het moment van herstellen. Dit ging goed. Ik had jammer genoeg alleen een wond net onder mijn borst, dat is dan ook een grof litteken geworden. Verder heb ik met Bio-Oil gesmeerd en daardoor werden de littekens ook echt zichtbaar lichter van. Je moet dan ook echt 2x daags smeren, iets waar ik op het laatst een beetje laks in werd.
In het begin zijn je borst nog wat opgezwollen en hard. Maar dit trekt met de tijd wel bij en worden ze ook gewoon weer soepel en zachter.

Luister goed naar je lichaam en stop dan ook wanneer je niet meer kunt. Ga ook niet teveel dingen doen, advies is dan ook om 6 weken niet zwaar te tillen, niet te sporten. Wel ging ik iedere avond na het eten een blokje om. Dit omdat je lichaam totaal van de kaart is door de narcose. Ik heb dan ook mijn conditie weer opnieuw moeten opbouwen.

Nu 3 jaar verder heb ik nog geen dag spijt gehad en zou ik het zo weer doen, met het idee dat ik er weer zo springlevend uit kom natuurlijk.
Op 12 maart 2010 veranderde ik in 1,5 uur van cupmaat 75F naar een cupmaat.. 75D.

Overigens, bij een zwangerschap kunnen je borsten natuurlijk weer groter worden en weet je niet hoe ze zich zullen vormen na de bevalling. Ook is de kans kleiner dat je borstvoeding kunt geven, iets waar je wellicht rekening moet houden.
Maar dit alles was geen reden voor mij om nog langer te wachten.

Buiten het feit van mijn klachten om waren mijn borsten ook niet in proportie met de rest van mijn lichaam. Wanneer ik blouses of shirtjes kocht moesten deze altijd groter vanwege mijn borsten. Helaas was het dan bij mijn buik en rug dan weer te groot.

Ik hoop dat je wat hebt aan mijn ervaring, sorry voor de lap tekst. Mocht je nog meer willen weten kun je altijd een PM sturen.

Herkenbaar.

Omdat ik op vrij jonge leeftijd al borsten kreeg en dus ook door bleven groeien, stond ik ook bekend als het meisje met de grote borsten.
In eerste instantie ondervond ik daar geen hinder van, liever dat ik bekend stond bij de klasgenoten als het meisje met de grote borsten (jongens voornamelijk die het machtig interessant vonden), dan dat ik echt gepest zou worden.
Maar ik begrijp wel waar jij mee zit.

Het hoeft niet perse fysiek te zijn he, mentaal is ook al een klacht.
Beeld je eens in hoe het zou zijn als je borsten verkleind zijn, voel je je dan beter denk je?

JA, weet ik eigenlijk niet..
Afgelopen week was ik bij de Hunkemöller, en als ik dan hoor dat ik wéér een cupmaat groter heb, toen stonden de tranen wel ff in m'n ogen.. En elke zomer weer dat gekut met bikini's etc.. Dat maakt me gewoon, niet echt verdrietig, maar wel een kloten gevoel..

Ik zit inmiddels op 75G/H, en vraag me hard af waar 't eindigt..

Die vriendin van mij moest trouwens wel eerst langs de diëtiste om te kijken hoe ze qua gewicht e.d. Zat omdat het met afvallen vaak als eerste van je borsten af gaat.

Als je er zo mee zit, waarom ga je dan niet langs de huisarts en vertel waar je mee zit?
Misschien kan hij/zij jou wel advies geven wat te doen.

Nogmaals, de reden voor een borstverkleining kan ook mentaal zijn.
Mensen die een borstvergroting doen hebben ook niet last van hun rug, maar zit het ook mentaal.

Ik sta inmiddels onder begeleiding van een dietiste, niet om mijn borsten, maar toch.
Ik ben nu 4 kilo kwijt, en het is niet van m'n borsten afgegaan. Ik ben 3 maand geleden begonnen met afvallen via dietiste.. Maar zit nu toch echt op die cupmaat groter..

Dat is ook zo Snowwhite.. Het is alleen niet zo dat ik er dagelijks/wekelijks mee zit oid.. Het wisselt per week zeg maar..

Het maakt niet uit of je er dagelijks/wekelijks mee zit. Kennelijk zit je er mee

Ik ben overigens op mijn 19e/20ste 12 kilo afgevallen, maar niet bij mijn borsten.
Ik kon dus afvallen tot ik een ons woog, maar mijn grote borsten bleven waar ze zaten.

Is bij mij ook zo hoor maar bij sommigen gaat het dus wel zo en dat was ook de reden dat zij eerst langs de diëtiste moest.

Zelf zit ik gelukkig net aan de goede kant, half cupmaatje groter en ik had er last van gehad.

Mijn vriendin heeft dit heel wat jaartjes terug laten doen. Ze had last van erge rugklachten en daarbij vond ze het gewoon echt niet meer mooi. Ze is erg blij met het resultaat, al heeft ze wel veel littekenvorming. Ze was te snel weer met van alles en nog wat aan de slag gegaan, waardoor de wond weer open is gegaan en aan de andere kant gaan rekken.

De dagen na de operatie heeft ze als zeer pijnlijk ervaren en viel haar tegen. Ze kon echt niks meer zelfstandig: niet eten/drinken, naar de wc, wassen/douchen etc. Het herstel duurde (mede door het openklappen van de wond) ook langer dan ze had verwacht. Ze had het dus echt onderschat. Maar nog vind ze het dubbel en dwars de moeite waard.

Ik weet dat ze alles vergoed kreeg van de verzekering. Dus hoe duur het was weet ik niet precies.

Hier ook jootje met de grote tieten.
Ik ben nu 30 kilo kwijt, maar zit maar 1 cupmaat verschil in.
Ik wil eigenlijk rond de 75 wegen, dat een jaar stabiel houden, daarna wil ik ook een operatie. Ze zijn door het afvallen wel stukken slapper, maar niet kleiner.

Wat is het eigenlijk ook oneerlijk he. Ik heb 3400 eu betaald voor tieten, terwijl een ander juist minder wilt

Ik heb het, even rekenen, vorige maand alweer 8 jaar (wow..) geleden laten doen.
Ik had een 75 E cup, niet eens extreem groot, maar ze hingen echt zowat op mijn knieën en ik had hele grote lelijke tepels.

Weet dus ook alles niet precies meer, wel dat ik best wat napijn gehad heb en ook echt flink moe ben geweest van de narcose.
Ik heb me netjes gehouden aan de 6 weken niet tillen/strekken/rekken enz en de sport bh aanhouden enzo, en ik vind dat mijn littekens erg mooi genezen zijn.

Bij de ene borst heb ik een anker litteken (om de tepel, naar beneden, onder de borst), bij de ander een sleutelgat litteken (om de tepel, naar beneden). Ook hebben ze de tepels verkleind.

Wel bleken ze na de operatie nog steeds cupmaat 75 E te zijn. Wat ik op zich niet zo heel erg vind, het past gewoon bij mijn lichaam. Na de zwangerschap heeft de zwaartekracht er wel weer iets meer grip op gekregen haha.
Ik moet wel zeggen, dat het gevoel in mijn tepels nooit helemaal goed is terug gekomen.

Oh en tot mijn verbazing had ik wel borstvoeding (was welliswaar niet veel, maar ik had wat productie!) na de geboorte van B.

Nog bedankt voor alle reacties!

Ben je al wat wijzer lieve burnieee?

Hmm, nee.. Laatste week ongeveer denk ik er weer niet aan en ben ik er weer trots op.. M'n gevoel gaat op en neer..

Hoe komt dat? Je moet er wel helemaal zeker van zijn, zo'n ingreep is niet niks. Goed nadenken lieverd!

Moet je eigenlijk een gezond gewicht hebben om de operatie vergoed te krijgen? Eén van mijn beste vriendinnen twijfelde namelijk ook over een borstverkleining, maar nadat ze is gaan sporten en gezond eten is ze 30 kilo afgevallen en nu zijn haar borsten gewoon prima. Ik zou wanneer je overgewicht hebt toch eerst dit aanpakken. Anders laat je in je lichaam snijden, terwijl er ook een andere - meer voor de hand liggende - oplossing is voor je te grote borsten.

Volgens mij moet je wel een bepaald BMI hebben ivm vergoeding. Echter niet bij iedereen is het zo dat na het afvallen de borsten ook kleiner worden. Een ex-collega van mij kreeg het wel vergoed omdat zij dezelfde cupmaat had toen zij een gezond gewicht had, zij was geloof ik 24 kilo zwaarder toen ze de operatie kreeg maar deze heeft zij gewoon vergoed gekregen.
Het zal denk ik ook te maken hebben met de aard van de klachten en de indicatie die de arts eraan geeft (maar dit weet ik niet zeker)