Samenwonen, trouwen en kinderen krijgen.. Druk van buitenaf!

Het valt me de laatste tijd op dat zoveel mensen om me heen aan het settelen zijn. Het lijkt wel of iedereen gaat trouwen en kinderen krijgt . Soms voelt het alsof ik 'achterloop', alsof het bijna raar is dat ik hier nog helemaal niet mee bezig ben. Ik ben zelf pas net een half jaar klaar met mijn tweede studie (ben 26 jaar) en heb het gevoel dat ik pas net kom kijken in het 'volwassen', werkende leven.

Ik ben benieuwd of anderen dit gevoel herkennen .

Maakt het uit dan? Ik heb in mijn omgeving mensen (allemaal tussen de 30 en 35) waarvan de een een koophuis met twee kinderen heeft, de ander net zijn eerste normale huis heeft gehuurd ipv een antikraak woning en vrijgezel is, iemand die alweer weduwe is en net weer aan het daten, een die net zijn eerste vriendinnetje heeft op z'n 33e, mensen die net aan hun eerste baan zijn begonnen en mensen die al jaren bezig zijn met werken. Mensen die net uit een relatie komen en mensen die al 15 jaar samen zijn. Daar zit zoveel verschil in...

Ik zie de druk van buitenaf niet echt, zoals je het nu beschrijft, komt die druk echt bij jezelf vandaan

Ik heb dat heel lang gehad, geen partner, en nog studerend. Ik kreeg ook pas een serieuze relatie toen ik 26 was (ben nu 28) en vond dat zelf best heel laat. Maar juist daarom ben ik ook wel vrij snel gaan samenwonen, want ik wilde toch niet jaren meer wachten daarmee. Ik vind nog steeds dat ik best 'laat' ben, want ik zal zo iets van 30 zijn als we gaan trouwen, gewoon voor m'n eigen tijdlijn. Had het allemaal wel jonger willen meemaken.

Maar ik moet zeggen dat het in m'n omgeving wel mee valt. Een aantal mensen trouwen wel en kinderen beginnen ook wel te komen, maar hier ook met name toch hoogopgeleide mensen die eerst carrière gaan maken alvorens er aan kinderen begonnen wordt.

Oh, en stel nou dat je echt achterloopt? Ga je dan stoppen met je studie en settelen?
Ik vind trouwens het wel een beetje gek dat je zegt dat je op je 26e net komt kijken in het volwassen leven. Dan ben je toch al ruim volwassen lijkt me, niet dat dat inhoudt dat je dus al gesetteld moet zijn, maar het is ook niet meer dat je net komt kijken. Op je 26e zorg je als het goed is al een tijd voor jezelf en ben je zelfstandig.
Dus nee, je loopt niet achter, maar het is ook niet raar als je op je 26e settelt. Ik bedoel, toen ik 26 was had ik twee kinderen en was ik 5 jaar getrouwd dat is vroeg, maar ook niet abnormaal.

Artemis, ik snap op zich wel wat ze bedoelt met dat net komen kijken in het 'echte' leven. Ik had dat gevoel ook wel een beetje, omdat ik pas op m'n 25e afstudeerde. Het werkende leven is toch wel heel anders dan het studerende, en ik vond dat ook wel echt wennen. Voelde echt een stuk meer 'volwassen'. Pas toen ik ging werken, ging ik echt een appartement huren ipv studentenkamer, en hoewel dat niet héél anders is, voelt het toch wel beetje anders, met gemeentebelasting gaan betalen etc. Er komen toch net even iets meer verantwoordelijkheden bij kijken. Dus dat voelde voor mij wel degelijk anders, en daarin voelde ik me ook best laat, ook al woonde ik al vanaf m'n 17e op mezelf. Het voelde toch anders.

Artemis schreef:Oh, en stel nou dat je echt achterloopt? Ga je dan stoppen met je studie en settelen?
Ik vind trouwens het wel een beetje gek dat je zegt dat je op je 26e net komt kijken in het volwassen leven. Dan ben je toch al ruim volwassen lijkt me, niet dat dat inhoudt dat je dus al gesetteld moet zijn, maar het is ook niet meer dat je net komt kijken. Op je 26e zorg je als het goed is al een tijd voor jezelf en ben je zelfstandig.
Dus nee, je loopt niet achter, maar het is ook niet raar als je op je 26e settelt. Ik bedoel, toen ik 26 was had ik twee kinderen en was ik 5 jaar getrouwd dat is vroeg, maar ook niet abnormaal.

Het is meer een bepaald gevoel, het gevoel dat je in mijn hoofd zoveel volwassener lijkt als je al kinderen hebt.
En inderdaad, ik ben al ruim 7 jaar het huis uit dus weet wel hoe het is om voor mezelf te zorgen .

Misschien speelt het ook wel mee dat ik op mijn huidige werkplek samenwerk met meiden die na hun MBO-opleiding afgerond te hebben, direct aan het werk zijn gegaan. Zij werken dus al een aantal jaren, terwijl ik pas net begin met werken.

Ik herken dat (helaas), héél erg. Ik ben 30 en mijn (ook helaas voormalige) vrienden uit Nederland ook rond die leeftijd. Al een jaar of 5 merkte ik dat onze levens enorm gingen verschillen. Zo gingen vele meiden opeens rond 12en naar huis tijdens een sporadisch avond stappen en gingen gesprekken op verjaardagen veelal over kinderen en huizen kopen. Ik ben erg reislustig en heb altijd gehuurd en zeker nog niet denkende aan trouwen of kinderen krijgen. Op een gegeven moment vond ik het ook beetje vervelend en saai worden. Ik hoef niet elke avond te stappen maar ik voelde me zo oud en duf worden op deze manier, alsof we niks anders meer te bespreken hadden ofzo. En toen ik besloot op mijn 30ste wéér te emigreren naar de andere kant van de wereld zei mijn vader ook: M. ga alsjeblieft eens settelen ergens. Ook mijn vrienden konden zich er niet in vinden. Nu ben ik dan eindelijk hier en ik voel me eindelijk weer wat vrijer. De vrienden van mijn vriend zijn 6 jaar jonger en daar is het allemaal nog niet zo 'burgelijk' als mijn leeftijdsgenoten. Ik scheer overigens niemand over 1 kam hoor maar ik snap het gevoel van druk wel. En dat is dan niet zozeer echte druk maar een gevoel. Ik loop gewoon 6 jaar achter

Ik zie dat in mijn omgeving ook veel gebeuren op het moment, maar daar zitten ook veel mensen bij van 22 tm 25 die kinderen krijgen etc. Ik word dit jaar 25 en ik zou echt op dit moment nog niet moeten denken aan zwanger worden en een kind hebben. Ik vind het ook goed als dat pas over een paar jaar gebeurd, ookal zal ik dan waarschijnlijk ook wel 'laat' zijn vergeleken bij de mensen in mijn omgeving. Maar dit zijn vaak ook mensen die MBO hebben gedaan en daarna meteen zijn gaan werken, dus zij werken al een paar jaar en ik studeer nog.
Samenwonen zou ik wel graag doen, maar omdat ik momenteel nog studeer valt dat financieel ook niet mee om een woning te huren etc.
Ik zie wel wanneer alles komt en wanneer ik eraan toe ben, momenteel maak ik me er in ieder geval nog niet druk om.

Mijn vriendengroep heeft t nog niet zo erg, maar vrienden van vrienden, mn collega's, alle vrienden van m'n zus. Het gaat alleen nog maar over kinderen, zwanger worden, luiers, trouwjurken etc. Ik heb daar allemaal helemaal niks mee. Het gesprek loopt dan meestal al snel dood.

Ik herken het heel erg. Ben bijna 25, heb net mijn eerste echte fulltime baan, ben single en woon nog thuis. Ik verlang zo naar mijn eigen huisje, een man en kindjes. Maar ik weet gewoon dat het zeker nog een aantal jaren zal duren en dat terwijl ik er wel echt aan toe ben. Dus ja ik heb wel het gevoel een paar jsaar achter te lopen.

Het is een druk die ik mezelf inmiddels opleg. En wat stom is, omdat het mezelf waardeloos laat voelen.

Twee jaar geleden waren mijn leeftijdsgenoten alles behalve bezig met huisje-boompje-beestje en opeens leek het snel te gaan. Iedereen heeft hun leven op de rit en ik loop er achteraan en kijk erna. En nu heb ik het idee dat ik ook moet en nog snel ook. Mijn vader vraagt mij al jaren wanneer hij opa wordt en ik heb hem altijd aangegeven dat hij zijn hoop niet op mij moet vestigen, maar op mijn broertje, maar nu begin ik het zielig te vinden dat iedereen al opa is en mijn vader er naar kijkt en alleen maar kan wensen dat het voor hem ook snel komt. En hij heeft zo'n waardeloze dochter die nog niet zover is. En een broertje die eerst wil trouwen, maar daar ook nog geen haast mee heeft.

De druk moet je bij jezelf weghalen. Als je er klaar voor bent, dan komt het vanzelf. Maar ik snap wel hoe het voelt.

Mijn ouders willen ook graag grootouders worden, alleen willen wij allemaal geen kinderen. Misschien troost dat je vader een beetje ;-)

Bacio schreef:Mijn ouders willen ook graag grootouders worden, alleen willen wij allemaal geen kinderen. Misschien troost dat je vader een beetje ;-)

Haha. Dat heb ik mijn vader ook gezegd. Dat hij niet vreemd moet opkijken als hij helemaal geen kleinkinderen van mij krijgt. Ik heb dan ook nog maar kort een kinderwens. Hij keek mij beteuterd aan en zei:"Ja, maar zo word ik helemaal geen opa, want dat broertje van je schiet ook niet op". Vond ik toch wel zielig staan.

Haha, mijn oma wil graag achterkleinkinderen, en kijkt daarbij altijd heel nadrukkelijk mij aan. Tsja, ik ben het oudste kleinkind en redelijk gesetteld. Ik vind het eigenlijk alleen maar leuk. Ik heb eigenlijk nooit een druk van buitenaf ervaren, ik voel alleen m'n eigen druk, dat ik graag, heel graag in verwachting zou willen zijn van een kindje. Dat ik ben dan de gemiddelde hier, dat vind ik echt verschrikkelijk jammer, maar dingen lopen nou eenmaal zoals ze lopen. Over twee-drie jaar klets ik hier misschien mee over driftbuien, zit ik met m'n handen in het haar vanwege de doorbroken nachten en zou ik met liefde terugverlangen naar een momentje zoals deze.

Bij mijn vrienden valt het wel mee.Heb er meerdere die daar nog lang niet aan denken.. 1tje heeft nu bijna een jaar een kind, ongelukje.. en nog een andere is al jaren bezig met zwanger worden, maar zij is ook 10 jaar ouder. Van het trouwen zijn ze allemaal niet, ik zelf ook niet en kinderen al helemaal niet. Vriendinnen van vroeger zijn wel al bijna allemaal getrouwd en meerdere kinderen, maar dat komt in deze omgeving ook vooral omdat veel mensen hier nogal gelovig zijn en zo snel mogelijk trouwen zodat ze mogen samenwonen.

Mijn broer en schoonzus hebben al 3 kinderen, dus mijn ouders zijn al voorzien van kleinkinderen. Meer krijgen ze niet.

Ohja, jij had zo'n schattig nichtje!

Lennox schreef:Ohja, jij had zo'n schattig nichtje!

Haha ja dat is al een hele dame...en ze heeft ook nog 2 broertjes erbij.

Haha leuk. Ik vind haar altijd zo'n mooi gezichtje hebben. Een naam met een F had ze, toch?

Lennox schreef:Haha leuk. Ik vind haar altijd zo'n mooi gezichtje hebben. Een naam met een F had ze, toch?

Ja klopt helemaal;)

Ik heb die druk eigenlijk nooit gevoeld, terwijl ik nu op mijn 32e 'pas' zwanger ben van mijn eerste kindje. Er waren wel eens mensen die ernaar vroegen, maar ik was er zelf nog niet aan toe en dat zei ik dan ook. Pas toen we bezig waren met het plannen van onze bruiloft, begon het bij mij te kriebelen, maar wilde wel heel graag eerst trouwen, wilde gewoon kunnen genieten op het feest en niet moe of misselijk zijn. Daarna heb ik het geluk gehad dat ik heel snel zwanger raakte.

Ik voel die druk gelukkig niet zo. Bij ons in de familie/vriendengroep heb ik wel het gevoel dat iedereen de eerste wil zijn met dingen en alles beter moet zijn. Eerst samenwonen, eerste koopwoning, als eerste trouwen en als eerste kinderen willen hebben. En als ze dan niet de eerste zijn, ontstaat er spanning tussen de koppels. Zo jammer! Net een wedstrijd eigenlijk.

Nu er een aantal in de familie zijn getrouwd, krijg ik schoonma wel op mijn dak met hints en vragen. Maar daar trek ik mij echt helemaal niks van aan . Alles op onze manier en tempo, daar houd ik mij aan.

Ik herken het helemaal. In mijn vriendengroep doet iedereen het ook volgens hetzelfde patroon: samenwonen, huis kopen, trouwen, kinderen en zo gaat het bij de één na de ander en ik vind het eigenlijk enorm saai en voorspelbaar. Er is veel variatie tussen de mama's, sommige hebben echt geen leven meer naast hun kids, terwijl anderen nog wel vanalles ondernemen. Ik wil ook ooit wel een huis kopen en kinderen maken, maar ik ben er echt nog niet mee bezig en als ik zie wat voor een saaie muts ik zou kunnen gaan worden, word ik er zelfs een beetje bang van. Ik ben blij met mijn leven zoals het nu is, mijn vriend en ik zijn bijna 2,5 jaar samen, we wonen samen in een leuk huur-appartementje, we hebben allebei eindelijk een baan die echt bij ons past... wij zitten hier voorlopig nog prima! Gelukkig hebben we ook genoeg mensen om ons heen die hun leven op een hele andere manier inrichten en wij volgens ook gewoon ons eigen patroon

Ik heb vrienden die gescheiden zijn, single zijn, net moeder zijn geworden, of net samenwonen, net weduwe zijn geworden, jarenlang rondreizen, flexibel thuiswerken, enorm carrière aan t maken zijn, of werkloos zijn. Eigenlijk is er zoveel variatie dat ik me helemaal geen zorgen maak over mijn eigen situatie. Ik waardeer andere mensen gewoon om wie ze zijn, en zij mij, niet om de levensfase waarin we wel of niet zitten. Dat vind ik ongelofelijk kleingeestig.

KimRosenberg85 schreef:Ik heb vrienden die gescheiden zijn, single zijn, net moeder zijn geworden, of net samenwonen, net weduwe zijn geworden, jarenlang rondreizen, flexibel thuiswerken, enorm carrière aan t maken zijn, of werkloos zijn. Eigenlijk is er zoveel variatie dat ik me helemaal geen zorgen maak over mijn eigen situatie. Ik waardeer andere mensen gewoon om wie ze zijn, en zij mij, niet om de levensfase waarin we wel of niet zitten.

Ik ben helemaal in de war. Volgens mij heb ik deze tekst een paar weken geleden gelezen maar dan geschreven door Artemis. Of ik ben gek geworden en dan neem ik m'n woorden terug.