Wat was het eerste wat je dacht toen je je kindje zag/rook?

Flower_L schreef:' wat is dat'... zei ik

Haha! Waarom zei je dat?

Het eerste wat ik dacht toen ik haar zag was: gelukkig, ze doet het! Echt heel opgelucht was ik toen ik zag dat ze bewoog, huilde enzo. En ik was meteen heel erg trots op mijn kleine meisje, ik vond haar trouwens ook echt klein en heel schattig. En terwijl ik net bevallen was en het laatste deel een hel vond, was ik het meteen vergeten toen ze er was, en ging ik me direct zorgen maken of zij er geen pijn van had gehad enzo, van de bevalling. De vk vond dat ook best grappig, en heel lief.

Ik kan me er niets meer van herinneren, maar volgens mijn vriend was het enige dat ik continu zei 'hij huilt niet! hij moet huilen! hij huilt niet! hij moet huilen!' Uiteindelijk ging hij huilen na wat hulp en zei ik volgens mijn vriend 'gelukkig, hij is gerepareerd'

Hier een aantal gedachtes achter elkaar/door elkaar
- Wat is ze mooi
- Wat is ze klein (2370 gram bij 38+3)
- Ja, ze doet het! (tijdens het horen van d'r eerste schreeuw/huiltje)
- MÍJN KIND/MEISJE!!!

Ik dacht veel... veel achter en door elkaar.
Waarom huilt hij niet? Ow gelukkig hij huilt... hé waarom huilt hij zo kort? Is alles goed?
Toen legde ze hem op mijn buik en dacht ik: hij ademt, gelukkig! Komt hij echt uit mijn buik? Is hij echt van mij / ons? Wat een lief/mooi koppie zeg en toen pakte hij met het ene handje mijn vinger vast en met het andere handje de vinger van papa en toen dacht ik: jou laat ik nooit meer gaan lief klein mannetje!

Ik dacht: het lijkt wel een chinees

Ik dacht, 'ja, daar is hij!' En daarna 'oh het is een meisje, het is een meisje' en 'wat is ze warm!'

Ik dacht wat is ze klein en ik zie mezelf. Ik keek in twee precies dezelfde ogen als mezelf. Was gelijk herkenning en dacht niemand kan dit kind verwisselen.

Ow en wat ik ook nog dacht;
- Is ze er nu al?!
- Dat ging snel!

(Heb maar 3 keer moeten persen, had me ingesteld op minimaal een uur, zoals je meestal hoort)

Carrie schreef:

Urban Naked schreef:Ik weet alleen nog dat ik hem een likje gaf toen ik aan hem rook Maar ik moest al vrij snel terug naar de OK en daarna met de ambulance naar een ander ziekenhuis dus heb hem eigenlijk nauwelijks gezien.

Haha een likje? Waarom? Wat bijzonder.

Ja dat weet ik niet hoor. Vast omdat ik eigenlijk een kat ben.

De eerste dingen die ik dacht waren "Wat is hij klein" en "Wauw, wat heeft hij veel haar".
Oh, hij was echt zo mooi, ik begon gelijk te huilen, mijn mannetje

Ik weet het eigenlijk niet meer, het ging zo snel. Ze werd boven het doek gehouden en moest gelijk met de kinderarts mee. Wat ik nog wel weet is dat ik vervolgens ontzettend moest huilen, alle spanning, opluchting etc kwamen er gelijk uit. De zuster die naast me zat vroeg of alles goed ging en volgens mij heb ik toen alleen zoiets gezegd als: 'ik heb een dochter en ze heet A.my.'

'Ja, dat is hem!'
Op één of andere manier vond ik het heeel erg logisch dat hij er uit zag zoals hij er uit zag. Zo hoorde het gewoon te zijn

Ik weet echt niet meer wat ik dacht.

Bij de eerste: Oh, is dat mijn baby? (was niet helemaal helder)


Bij de 2e: Wat is ze dik

Pluto haha!

Ik dacht: Jaaa ik heb een zoon

Geweldig om al die verhalen te lezen! Maar... serieus, ik kan me er niets bij voorstellen dat een pasgeboren baby'tje lekker ruikt..

Dat is juist door de natuur zo geregeld, dat baby's lekker ruiken.

Het eerste wat ik dacht was: Huh een meisje???

ik had namelijk 9 maanden lang in mijn hoofd dat het een jongen zou worden dus dat was even omschakelen.

Nadat ik eerst 'aaaaaaaah' heb genoemd van opluchting, zeiden we daarna 'ze heeft haar!', laten we dan maar vergeten dat dat na 2 maanden allemaal uitviel haha

Dat lijkt me heel raar Aagje!
Wij wisten dat het een meisje was, maar ik ben maandenlang bang geweest dat we toch een zoon kregen.

Ik weet het echt niet meer. Ik weet nog dat ie op mijn buik gelegd werd, dat iedereen 'oooh' en 'aaah' riep en dat ik kwaad was dat ik hem niet kon zien. Toen ik dat zei hebben ze hem rechtop voor me gehouden en kon ik zn gezichtje zien. Volgens man heb ik toen gezegd 'wat een lelijke kabouter', maar dat kan ik me niet meer herinneren. Ik zag later wel een foto van net na de bevalling en hij had wel echt een gigantisch punthoofd (40 min in geboortekanaal gezeten, ik perste niet door) dus ik kan het me wel voorstellen

Ik vroeg mijn man gister wat hij het allereerste dacht en hij zei:'dat heb je goed gedaan, mama' <3

Aaaa supertalentje! Dat is echt heel lief van je man!

Bij de oudste: wat is ie groot!
Bij de jongste: wow, wat een haar!

Niks. Ik was nog totaal verdoofd in m'n hoofd leek wel. Daarna dacht ik 'is dit mijn kind?' (ik zag 'm voor het eerst toen hij in een deken gewikkeld was en een mutsje op had) En daarna begon ik te huilen.