How Not to say the wrong thing - artikel

Kwam dit artikel tegen, vond m erg goed, dus ik dacht, plaats het even hier

http://www.latimes.com/news/opinion/commentary/la-oe-0407-silk-ring-theory-20130407,0,2074046.story

Wat een onzin

Ik zit er even over na te denken, maar ik snap de 'theorie' niet zo goed. Ja, ik snap het wel, maar zo werkt het toch simpelweg niet?

Ik vind het wel ergens op slaan. Waarom zouden we geliefden die iets ergs meemaken, ernstig ziek zijn, belasten met hoe erg wij het allemaal vinden en hoe wij er onder lijden? Het is logisch dat het je verdriet doet als een geliefde iets ergs overkomt, maar diegene heeft het al zwaar genoeg zonder te weten hoe wij ons er onder voelen. Het idee is om diegene zo goed mogelijk te steunen. Ik kan hier wel in meegaan.

Lejow, wat vind je precies goed aan deze theorie?

Om iemand te belasten met je eigen sores of zorgen bij een life-event -dat altijd traumatische aspecten in zich draagt- vind ik te ver gaan, maar pas vooral ook op dat je iemand niet alle ruimte geeft om in een slachtofferrol te vervallen, want daar is de getraumatiseerde persoon echt niet mee geholpen. Dat houdt het juist min of meer langer in stand, dus in die zin zie ik de meerwaarde van deze theorie geheel niet.

Dit probeer ik zelf altijd te doen. Ik heb zo'n ongelooflijke hekel aan ongevraagd advies en de 'oh dat heb ik ook gehad maar dan erger'. Als ik het moeilijk heb, wtf heb ik daaraan?

Er is op zich iets voor te zeggen, maar het verschilt natuurlijk per persoon en per situatie. Niet iedereen kruipt graag in de slachtofferrol. Zieke mensen knappen soms ook juist op door even niet aan hun eigen sores te denken.
Ik vind eigenlijk dat een beetje sociaal denkend mens hier helemaal geen theorie voor nodig heeft. Een beetje inlevingsvermogen en betrokkenheid moet voldoende zijn om in te schatten waar iemand al dan niet op zit te wachten.

Guattari schreef:Lejow, wat vind je precies goed aan deze theorie?

Om iemand te belasten met je eigen sores of zorgen bij een life-event -dat altijd traumatische aspecten in zich draagt- vind ik te ver gaan, maar pas vooral ook op dat je iemand niet alle ruimte geeft om in een slachtofferrol te vervallen, want daar is de getraumatiseerde persoon echt niet mee geholpen. Dat houdt het juist min of meer langer in stand, dus in die zin zie ik de meerwaarde van deze theorie geheel niet.

Nee maar je moet ook oppassen dat je iemand die ruimte niet geeft. Wie bepaald wanneer het slachtoffer geen slachtoffer meer is? En is het dan wel ok om te dingen uit te spreken als niet slachtoffer?

Edit: ik snap mezelf niet eens haha. Wanneer is het dan wel ok om te zeggen dat je het lastig vond om die persoon door een moeilijke tijd te zien gaan (of iets in die richting). Ik doe dit namelijk nooit tenzij er om gevraagd wordt.

Een vriendin van me is ernstig ziek en die wordt er gek van hoe iedereen haar alleen maar behandelt als patiënt en constant in de slachtofferrol duwt.

Steep schreef:

Guattari schreef:Lejow, wat vind je precies goed aan deze theorie?

Om iemand te belasten met je eigen sores of zorgen bij een life-event -dat altijd traumatische aspecten in zich draagt- vind ik te ver gaan, maar pas vooral ook op dat je iemand niet alle ruimte geeft om in een slachtofferrol te vervallen, want daar is de getraumatiseerde persoon echt niet mee geholpen. Dat houdt het juist min of meer langer in stand, dus in die zin zie ik de meerwaarde van deze theorie geheel niet.

Nee maar je moet ook oppassen dat je iemand die ruimte niet geeft. Wie bepaald wanneer het slachtoffer geen slachtoffer meer is? En is het dan wel ok om te dingen uit te spreken als niet slachtoffer?

Denk dat er geen algemene theorie op kan gaan in dergelijke situaties, omdat er veel meer aspecten een rol spelen dan 'alleen' ziek zijn bijvoorbeeld. Iemands gehele karakter en identiteit speelt vaak een doorslaggevende rol in het omgaan met een life-event. Wat bij persoon X effectief is, zal bij persoon Y geheel niet opgaan. Een persoon die ergens aan lijdt, bepaalt nog altijd zelf of diegene zich al dan niet slachtoffer voelt, maar daarmee hou je jezelf ook impliciet in een bepaalde gemoedstoestand en maak je het dus vooral voor jezelf heel moeilijk om nog de fijne dingen van het leven -in de breedste zin van het woord- te kunnen zien. Het kan dus belemmerend werken om jezelf vragen te stellen, waar niemand een antwoord op heeft, zoals: "Waarom ik", et cetera et cetera.

Ik denk overigens ook dat de ene persoon wel ermee gebaat is om (h)erkenning te horen van omstanders en anderen juist geheel niet, maar dan gaat wederom op wat ik al hierboven zei over karakter en identiteit.

@Steep: ik zie nu dat je je bericht hebt bewerkt. Ik heb een tijdje geleden nog bij iemand aangegeven dat ik het lastig vond om diegene te zien worstelen en daarmee doelde ik erop dat ik het zie vanaf de zijlijn en niets kan doen om diegene beter te laten voelen - het gevoel machteloos te zijn en dat moeilijk vinden, omdat je zo graag wil dat die persoon gelukkig(er) is. Persoonlijk vind ik dat niet raar om te uiten, als je daarmee maar niet jezelf in het middelpunt zet van hoe zwaar je het vindt dat je iemand niet echt kan helpen. Volgens mij zijn er bovenal geen vaste regels over wat je wel of niet tegen iemand kunt zeggen in bepaalde situaties.

Guattari schreef:

Steep schreef:

Guattari schreef:Lejow, wat vind je precies goed aan deze theorie?

Om iemand te belasten met je eigen sores of zorgen bij een life-event -dat altijd traumatische aspecten in zich draagt- vind ik te ver gaan, maar pas vooral ook op dat je iemand niet alle ruimte geeft om in een slachtofferrol te vervallen, want daar is de getraumatiseerde persoon echt niet mee geholpen. Dat houdt het juist min of meer langer in stand, dus in die zin zie ik de meerwaarde van deze theorie geheel niet.

Nee maar je moet ook oppassen dat je iemand die ruimte niet geeft. Wie bepaald wanneer het slachtoffer geen slachtoffer meer is? En is het dan wel ok om te dingen uit te spreken als niet slachtoffer?

Denk dat er geen algemene theorie op kan gaan in dergelijke situaties, omdat er veel meer aspecten een rol spelen dan 'alleen' ziek zijn bijvoorbeeld. Iemands gehele karakter en identiteit speelt vaak een doorslaggevende rol in het omgaan met een life-event. Wat bij persoon X effectief is, zal bij persoon Y geheel niet opgaan. Een persoon die ergens aan lijdt, bepaalt nog altijd zelf of diegene zich al dan niet slachtoffer voelt, maar daarmee hou je jezelf ook impliciet in een bepaalde gemoedstoestand en maak je het dus vooral voor jezelf heel moeilijk om nog de fijne dingen van het leven -in de breedste zin van het woord- te kunnen zien. Het kan dus belemmerend werken om jezelf vragen te stellen, waar niemand een antwoord op heeft, zoals: "Waarom ik", et cetera et cetera.

Ik denk overigens ook dat de ene persoon wel ermee gebaat is om (h)erkenning te horen van omstanders en anderen juist geheel niet, maar dan gaat wederom op wat ik al hierboven zei over karakter en identiteit.

Aah zo, ja ik snap m. Daar ben ik het wel mee eens.

Het is inderdaad niet raar, maar wat je zelf al aangeeft is dat je jezelf niet in het middelpunt moet zetten. Mijn ervaring is dat, dat toch snel gebeurd.

Het ging mij vooral om het benaderen van de personen in welke ring. Vond dat wel mooi geplaatst.
Wel 'Comfort Innen' maar niet 'Dump Innen'.

Verder vind ik het wat lastig om onder woorden te brengen.

Ik weet nog dat mijn moeder praktisch lag dood te gaan op de IC, en dat er ook mensen afscheid kwamen reageren die ook heel heftig er op reageerden tegen mij, dat ik echt dacht WTF.. het gaat hier om MIJN moeder hoor?
Niet dat diegene dan maar geen pijn of verdriet erdoor mag ervaren, maar, zoals het artikel zegt, ze kozen iemand uit de verkeerde ring.

Lejow, verdriet is voor de één toch niet persé erger dan de ander, ook al staat een persoon op het eerste gezicht verder van je af? Ik snap dat je dat niet letterlijk zegt hoor, maar het is toch niet zo dat mensen geen emotie tegen jou mogen uiten omdat jouw verdriet 'belangrijker' of 'erger' is dat dat van hun, omdat het om jouw moeder gaat?

Elliot schreef:Lejow, verdriet is voor de één toch niet persé erger dan de ander, ook al staat een persoon op het eerste gezicht verder van je af? Ik snap dat je dat niet letterlijk zegt hoor, maar het is toch niet zo dat mensen geen emotie tegen jou mogen uiten omdat jouw verdriet 'belangrijker' of 'erger' is dat dat van hun, omdat het om jouw moeder gaat?

Nou weet ik niet, misschien kunnen ze daar op dat moment beter iemand anders voor uitkiezen.
Een ander familielid bijv (iemand uit de ring waar zij in zitten).

Ja, toch vind ik dit bullshit. Ik vind dit een typisch geval van: Dit werkt(e) voor mij, dus zal het voor iedereen wel zo werken. Ik kan me voorstellen dat mensen dit zo kunnen ervaren, maar dit is niet een algemeen geldende theorie.

Lejow schreef:

Elliot schreef:Lejow, verdriet is voor de één toch niet persé erger dan de ander, ook al staat een persoon op het eerste gezicht verder van je af? Ik snap dat je dat niet letterlijk zegt hoor, maar het is toch niet zo dat mensen geen emotie tegen jou mogen uiten omdat jouw verdriet 'belangrijker' of 'erger' is dat dat van hun, omdat het om jouw moeder gaat?

Nou weet ik niet, misschien kunnen ze daar op dat moment beter iemand anders voor uitkiezen.
Een ander familielid bijv (iemand uit de ring waar zij in zitten).

Ik vind dat hele denken in ringen juist heel erg neerbuigend overkomen. Zo van: sorry, maar ik zit toch echt in een belangrijkere ring qua verdriet, dus ga jij maar ergens anders uithuilen.

Hm, ik begrijp je ergens wel, Lejow. Maar ik denk dat mensen het niet bewust doen. Dat praat het natuurlijk niet goed, maar verzacht misschien wel. Anderen hadden ook verdriet of wisten zich misschien geen houding tegenover jou te geven. Ik pak nu even jouw situatie eruit, maar even algemeen gezien denk ik dat het onbewust gedrag is van mensen en dat het niet zo wordt bedoeld. Al zijn er extremen natuurlijk. Maar in bepaalde situaties heb je als buitenstaander denk ik al snel het idee iets fout te doen en dan maakt een mens wel eens rare kronkels, uit onzekerheid ook. Ik denk dat je zo'n 'fout' ook vanuit andermans perspectief moet bekijken.

Dat mag SG, ik kon me er in vinden, maar dat hoef niet voor iedereen zo te zijn.

Elliot, dat haal ik er eigenlijk totaal niet uit, maar goed.

Gympie, zo is het ook absoluut hoor, mensen zeggen dingen vaak uit ontwetendheid. Dat heb ik wel gemerkt toen B in het ziekenhuis lag (en dus in diezelfde periode ook mijn moeder).

Reva schreef:Wat een onzin

+1

Guattari schreef:Lejow, wat vind je precies goed aan deze theorie?

Om iemand te belasten met je eigen sores of zorgen bij een life-event -dat altijd traumatische aspecten in zich draagt- vind ik te ver gaan, maar pas vooral ook op dat je iemand niet alle ruimte geeft om in een slachtofferrol te vervallen, want daar is de getraumatiseerde persoon echt niet mee geholpen. Dat houdt het juist min of meer langer in stand, dus in die zin zie ik de meerwaarde van deze theorie geheel niet.

Juist. De persoon in het midden mag alles zeggen, klagen, huilen, schreeuwen en schelden. En de rest moet op eieren lopen. Dat vind ik onzin. Ultiem excuus voor een slachtofferrol dit.

Ik snap het punt overigens wel hoor, een vriendin van mij verloor haar man. En na een paar weken kwamen er allerlei mensen op bezoek, en die kwamen om hun eigen verhaal kwijt te kunnen. Ze vertelde dat ze meer bezig was met mensen troosten en kopjes thee zetten dan met haar eigen rouwproces, dus heeft ze dat afgekapt. Maar dat geldt voor vage kennissen die opeens langskomen. Dat is wat anders lijkt me.

Elliot schreef:

Lejow schreef:

Elliot schreef:Lejow, verdriet is voor de één toch niet persé erger dan de ander, ook al staat een persoon op het eerste gezicht verder van je af? Ik snap dat je dat niet letterlijk zegt hoor, maar het is toch niet zo dat mensen geen emotie tegen jou mogen uiten omdat jouw verdriet 'belangrijker' of 'erger' is dat dat van hun, omdat het om jouw moeder gaat?

Nou weet ik niet, misschien kunnen ze daar op dat moment beter iemand anders voor uitkiezen.
Een ander familielid bijv (iemand uit de ring waar zij in zitten).

Ik vind dat hele denken in ringen juist heel erg neerbuigend overkomen. Zo van: sorry, maar ik zit toch echt in een belangrijkere ring qua verdriet, dus ga jij maar ergens anders uithuilen.

Dat ja.

Ik kan me hier ook totaal niet in vinden.

Mijn vader is ernstig ziek en ik hoop toch echt dat mensen juist wel dit soort dingen tegen mij uitspreken. En niet alleen maar lief en aardig gaan doen omdat mijn vader in de binnenste cirkel zit en ik in een cirkel die daar vrij rap op volgt.
Nu vind ik het af en toe al irritant dat mensen dingen maar niet vertellen omdat wat er met mijn vader aan de hand is toch vele malen erger is. Dat dit nu bij ons speelt maakt andere mensen hun problemen toch niet minder groot of klein.