Hoe kom ik uit deze negatieve spiraal, iemand tips?

Waar ik een paar maand geleden nog om het hardste riep dat ik noooooit depressief zou worden omdat dat niet zou gebeuren bij mensen zoals ik met het motto 'kop dr veur', moet ik nu toegeven dat ik aardig de richting van een depressie op aan het gaan ben..

Tot een dikke maand geleden was er nog niets aan de hand, ik werkte, sportte, ging naar feestjes, had een druk leven maar dat voelde ik mij prima bij.. Toen brak ik mijn arm en kwam ik eerst een tijdje thuis te zitten. Iedereen moest natuurlijk gewoon werken en ik zat alleen thuis. Eerst dacht ik nog, lekker verplichte vakantie maar door mijn arm kon ik gewoon echt niets doen. Kon m'n eigen brood nog niet smeren, kon niet even lekker naar buiten want kreeg m'n jas niet dicht, etc. Ben al vrij snel weer naar het werk gegaan, alleen mijn werk kan ik niet doen met 1 arm dus ik deed een beetje allerlei klusjes.. Maar ik voel me zo nutteloos!! Ik doe helemaal niks. En uit pure ellende (en iedereen die mijn cadeautjes gaf, met name dozen bonbons, repen chocola etc.) ben ik veel gaan eten, want tja, ik had toch niets anders te doen. Maarja sporten kon ook niet, ik ben nu 4 kilo aangekomen waar ik natuurlijk ook ontzettend van baal. En daardoor voel ik me nog slechter, etc.

En normaal zou ik nu denken, kom op, je hebt je leven zelf in de hand, pak het allemaal weer op en ga verder en zorg dat je verandert wat je niet bevalt. Maar het probleem is dat ik met die stomme #&*$% arm gewoon niks kan. Ik kan niet lekker gaan sporten om af te vallen, ik kan me niet lekker op m'n werk storten en ik kan niet lekker een avond dansen in de kroeg.

En als ik bovenstaande lees denk ik ook nog eens, tjeee die zwelgt in zelfmedelijden, ik zie alleen het negatieve en niet het positieve. Wat wel gek is, want normaal gesproken ben ik een rasoptimist.

Hoe wordt ik weer vrolijk en kom ik uit die negatieve spiraal? iemand tips?

Waarom kan je niet sporten met een gebroken arm? En niet gaan stappen? Er zijn sporten zoals bv fitness wat volgens mij grotendeels prima kan met een gebroken arm. En uitgaan kan ook gewoon zover ik weet.
Denk dat je meer moet denken aan de dingen die je wel zou kunnen doen, dan aan de dingen die je niet kan momenteel.

Vervelend, Lousanne!

Ten eerste denk ik dat het goed is dat je tijdig in de gaten hebt dat je niet lekker in je vel zit en hier wat aan wil doen. Hiermee voorkom je ergere ellende zoals een diepe depressie of burn-out.

Je moet niet te streng zijn voor jezelf. Dat je je arm hebt gebroken en daardoor niets kunt is echt balen, aan die gevoelens mag je best af en toe toegeven. Erin zwelgen is wat anders natuurlijk, maar jezelf af en toe even lekker zielig voelen kan best opluchten!

Depressief ben ik nooit geweest maar ik merk wel dat ik minder lekker in mijn vel ga zitten als ik niet beweeg en als ik slecht eet (en slaap). Alleen daardoor ga ik me al dik, moe en nutteloos voelen. Vervolgens ga ik ook daadwerkelijk minder doen, waardoor dit gevoel wordt versterkt. Dit herken ik ook een beetje in jouw verhaal. Is het een mogelijkheid om op een andere manier te bewegen? Bijvoorbeeld door te gaan wandelen? Zijn er klusjes die je voor anderen kunt doen waardoor je je minder nutteloos voelt? Ik heb natuurlijk geen idee wat je leuk vindt en kan, maar ik zat te denken aan bijvoorbeeld administratie voor iemand nakijken of doen, schoolopdrachten nakijken, uitzoekwerk voor een bruiloft / feest / verjaardag, vakantie-adresjes en activiteiten zoeken, teambuilding regelen, etc. Verder: gezond eten en niet teveel suiker. Hierdoor voel je je fitter.

Succes en hoop dat je snel verlost bent van je gips!

Nou ik ben ook eraan geopereerd, en de wond is ontstoken en heb nog veel pijn, dus alle sporten behalve wandelen zie ik niet echt zitten.. Welke fitness dan bijvoorbeeld?
En voor uitgaan eigenlijk hetzelfde, ik zie het niet echt zitten om met mijn arm in een kroeg te staan de hele avond, dan moet ik wel veel pijnstillers nemen en ben ik bang dat iemand er tegen aan stoot.. Plus dat als er bier over komt of in die rooklucht ik dan nog weken met zo'n vieze gipsen/verband arm rond loop.

Maar in de laatste zin heb je wel gelijk, ik moet me focussen op de dingen die ik wel kan, en niet op de dingen die ik niet kan. Alleen dat is nou net zo lastig, omdat alle dingen die ik WIL doen ik niet kan

Sure schreef:Vervelend, Lousanne!

Ten eerste denk ik dat het goed is dat je tijdig in de gaten hebt dat je niet lekker in je vel zit en hier wat aan wil doen. Hiermee voorkom je ergere ellende zoals een diepe depressie of burn-out.

Je moet niet te streng zijn voor jezelf. Dat je je arm hebt gebroken en daardoor niets kunt is echt balen, aan die gevoelens mag je best af en toe toegeven. Erin zwelgen is wat anders natuurlijk, maar jezelf af en toe even lekker zielig voelen kan best opluchten!

Depressief ben ik nooit geweest maar ik merk wel dat ik minder lekker in mijn vel ga zitten als ik niet beweeg en als ik slecht eet (en slaap). Alleen daardoor ga ik me al dik, moe en nutteloos voelen. Vervolgens ga ik ook daadwerkelijk minder doen, waardoor dit gevoel wordt versterkt. Dit herken ik ook een beetje in jouw verhaal. Is het een mogelijkheid om op een andere manier te bewegen? Bijvoorbeeld door te gaan wandelen? Zijn er klusjes die je voor anderen kunt doen waardoor je je minder nutteloos voelt? Ik heb natuurlijk geen idee wat je leuk vindt en kan, maar ik zat te denken aan bijvoorbeeld administratie voor iemand nakijken of doen, schoolopdrachten nakijken, uitzoekwerk voor een bruiloft / feest / verjaardag, vakantie-adresjes en activiteiten zoeken, teambuilding regelen, etc. Verder: gezond eten en niet teveel suiker. Hierdoor voel je je fitter.

Succes en hoop dat je snel verlost bent van je gips!

Dit is inderdaad echt precies hoe ik me voel! Dik, moe en nutteloos.. Wandelen kan ik inderdaad wel doen en doe ik ook, maar hou ik ook niet de hele dag vol.. En klusjes doe ik op mijn werk inderdaad, alleen voelt dat zo onbevredigend, omdat ik normaal nuttigere dingen doe.. Dank je voor je reactie!

Alle beenoefeningen kun je doen, met die apparaten. Fietsen kan ook wel, heb je perse je beide handen niet voor nodig.
Stepapparaat. Maar misschien ben ik wel meer een persoon die kijkt als het niet linksom kan hoe ik het dan wel rechtsom kan doen.
Ikzelf stond een week na mijn gal operatie al in de kroeg, hechtingen zaten nog in de wonden, maar uitgaan moest ik. En vies gips, tsja das natuurlijk een keuze die je zelf maakt. Je kan er ook niet mee zitten dat je gips wat minder mooi is en gewoon doen waar je wel blij van word. En doet het nog zo een pijn dan als ze er tegenaan stoten?
Alcohol verdoofd ook he

Ik kan me niet eens alleen omkleden mocht ik naar de sportschool willen..kan de veters van mn schoenen nog niet strikken, sterker nog ik kan mn jas niet eens dichtdoen..en nog sterker, ik kan er niet eens komen want mag niet autorijden en niet fietsen, ben voor beide niet verzekerd dan..
En vies stinkend gips vinden ze op mn werk niet zo leuk denk ik..

Nu klinkt t net alsof ik al jullie ideeën afkraak, maar dat is niet zo bedoeld, maar ik kan echt ontzettend weinig met 1 arm.

Maar iig chapeau dat jij na je galblaas operatie na een paar dagen weer in de kroeg stond :s

Wat een vreemde laatste zin van je zeg.
Geef je tips en dan dit, dan zoek je het zelf maar uit .
Jij vat het waarschijnlijk op zoals je dat wil opvatten, jouw probleem, niet het mijne.

Ik zou het ten eerste als een goede les zien voor jezelf, waar je eerst jezelf "te goed" voelde om een depressie te kunnen krijgen heb je nu misschien meer inlevingsvermogen wanneer het straks weer beter gaat met je.

Verder denk ik dat je je inderdaad moet richten op wat je wél kan, en als dat niets is van wat je normaal doet, dan moet je misschien dit maar als een kans zien om iets totaal anders te gaan doen waar je normaal gesproken niet aan zou denken of de tijd niet voor zou nemen. Er zijn genoeg activiteiten die fysiek niet veel van je eisen.

JustMeDaan schreef:Wat een vreemde laatste zin van je zeg.
Geef je tips en dan dit, dan zoek je het zelf maar uit .
Jij vat het waarschijnlijk op zoals je dat wil opvatten, jouw probleem, niet het mijne.

Nou inderdaad, zeg. En je dan afvragen hoe je uit een neerwaartse spiraal komt, Lousanne? Nou, door niet door zo sarcastisch te zijn tegen mensen die je goede tips geven is al een mooie eerste stap.

Je komt op mij inderdaad over als iemand die zwelgt in zelfmedelijden.
Alle tips die worden aangedragen daar heb jij een tegenargument voor. Op die manier kom je ech niet uit je spiraal. Focus je op de dingen die je wel kunt! Ik begrijp dat naar de sportschool gaan er niet in zit, maar probeer anders thuis beenoefeningen te doen. Ga lekker veel wandelen, eet gezond. Ik sport bijna nooit omdat ik er een hekel aan heb en ben toch al bijna 10 kg afgevallen, gewoon door gezond te eten.

Heb je geen dikke poncho of hoe heet zo'n ding, dat je je jas niet eens nodig hebt? Anders eentje online bestellen en kun je toch makkelijk naar buiten Je kunt natuurlijk ook met het ov of met de taxi ergens heenrijden en eens in een andere omgeving een wandelingetje maken.

Hoe lang moet je nog in het gips? Kan me wel voorstellen dat je wereld zo heel klein wordt... kun je op je werk naast de kleine klusjes niet vragen of je gewoon mee mag lopen met collega's? Dan doe je idd wel wat minder zelf, maar ben je wel bezig, en je kunt misschien wel je kennis gebruiken en je hoofd aan het werk zetten door steeds te overleggen over wat je ziet als je meeloopt.

Is er niet iemand van wie je een Wii Fit mag lenen? Kun je toch een beetje sporten, en is nog leuk ook!

Geef jezelf een schop onder je kont en verbaas je erover hoeveel je nog kunt met 1 arm, er zijn mensen die moeten de rest van hun leven doen met maar 1 arm (of minder). Je maakt er een veel groter probleem van dan het is. Veters strikken met 1 arm is helemaal niet zo moeilijk, even oefenen (heb je wat te doen) en je kunt zelf je sportschoenen aantrekken, je zou ze ook ergens weg kunnen proppen. Doe een plastic zak om je arm tegen het bierknoeien en ga lekker de kroeg in. Koop of leen een jas met knopen of doe een dik vest dat over je hoofd kan aan.

Nog even een reactie op JustmeDaan: ik zou met sporten eerst wel gaan uitzoeken hoe of war, want je hebt zomaar kans dat je ziektekostenverzekering, als er vervolgens weer wat gebeurt wat direct of indirect gevolg is van, of gevolgen heeft voor je arm, dit niet dekt.

Verder vind ik je laatste zin richting haar ook ietwat vreemd, Lousanne. Ze probeert je te helpen, maar als je iedereen in je omgeving zo afbekt dan snap ik wel waarom die negatieve cirkel lastig te doorbreken is.

Mijn tip: koop een poncho en ga wandelen. Poncho kun je zelf aan doen, met een beetje geluk zelfs met één arm, en wandelen werkt heerlijk ontspannend. Plus dat als jij vindt dat die 4 kilo er weer af moeten, wandelen momenteel één van de weinige bewegingsmogelijkheden is.

Verder zie ik mensen met gebroken armen gewoon deelnemen aan het dagelijks leven, dus ik snap niet zo goed waarom je jezelf zo in een hoekje zet.

Ik zou gewoon blijven zitten waar je zit; je kunt niks, je wilt niks en je mag niks. Het gaat vanzelf over

@Lennox: Ik noem ook juist dingen waarbij ze in principe haar arm niet perse nodig heeft. Bovendien als je daar rekening mee moet houden moet ze inderdaad maar heel stil in een hoekje gaan zitten en wachten tot het over is.
Er nemen genoeg mensen met gebroken ledematen gewoon deel aan een sociaal leven dus ik zie niet helemaal in waarom zij zich zo afzijdig houd, want in mijn ogen verzint ze wel voor alles een excuus, al zegt ze van niet.

Er zijn zoveel dingen die je kunt doen, doe een plastic tas om dat gips en ga lekker stappen. Ik zag dat je operatie volgens mij meer dan een maand geleden is. Of ben je erna nog geopereerd? En mijn voorbeeld van na een week in de kroeg staan, is omdat ik dat gewoon voor mezelf wilde, ja ik was brak de dag erna, en ja ik had wat meer pijn dan ervoor maar hey ik had verdikke wel een enorm leuke avond gehad!!

Met je arm in het gips heb je toch vaak wel je vingers gewoon vrij, dus een rits enz moet niet een heel erg probleem zijn?

Jij doet toch iets met geneeskunde Lousanne? Of heb ik nu de verkeerde voor me? Dan vind ik het eigenlijk wel bijzonder dat je voorheen zo dacht over mensen met een depressie. Gelukkig maar dat je er nu anders over denkt. (Alleen rot dat je er nu zelf tegenaan zit.) Ik denk dat je toch meer moet kijken naar wat je wel kunt hoor, nu verzin je voor alles een excuus waarom het niet kan. Net wat JustMeDaan zegt, er zijn zoveel mensen met gebroken ledematen of met missende ledematen die er ook vanalles mee kunnen. Vraag desnoods als iets echt niet lukt iemand om even te helpen.
Je kunt ook je jas al een stukje dichtritsen op tafel en m dan over je hoofd trekken, laarzen aan of je veters met 1 hand leren strikken (is niet zo moeilijk, gewoon even oefenen), koop een ov kaart of ga een eind lopen. Ga naar de bios of naar een tentje waar je ook kunt zitten en niet alles naar rook stinkt.

Dank jullie voor jullie reacties allemaal.
Het is echt niet mijn bedoeling om alles 'af te katten' wat jullie aan dragen, alleen had ik er niet zo'n zin in om een welles nietes spelletje te gaan voeren over wat ik wel of niet kan met 1 arm. Ik heb t namelijk wel geprobeerd veel dingen (in de kroeg staan enzo.. maar heb dan gewoon veel pijn en dan gaat t niet.. en dan vind ik niet zo leuk om te horen dat ik 'maar gewoon in de kroeg moet gaan staan want dat lukt vast', omdat ik het heb geprobeerd en niet lukte..
Het was een open botbreuk met op meerdere punten platen en schroeven, en ben gegipst van bovenarm t/m vingers erbij in met m'n elleboog krom, dus kan echt geen jas ofzo aan. En dan irriteert het me om te horen 'ooh maar een jas doe je toch zo met je vingers dicht.. uhh nee, dat is juist de ellende! Maargoed, jullie kunnen ook niet weten hoe mijn arm gegipst is, maar daarom reageerde ik misschien een beetje geirriteerd over de 'dat kan je prima met 1 arm hoor' adviezen. (Die poncho is overigens wel een goede tip, daar was ik zelf niet opgekomen, thanks!

En die laatste opmerking naar JustmeDaan was inderdaad niet zo aardig, sorry daarvoor. Maar ik zat echt een beetje in de put gisteren en dan is een opmerking als 'toen ik galstenen had kon ik een paar dagen later weer naar de kroeg' ook niet echt wat je wil horen natuurlijk, niet echt bemoedigend.

En starla, wat ik in mijn eerste post zei over het krijgen van een depressie, ik dacht dat eigenlijk niet zozeer over anderen, of over patiënten ofzo.. Maar ik dacht het altijd meer over mezelf, dat ik dacht dat ik het nooit zou krijgen.. Maar inderdaad, daar ben ik een beetje van teruggekomen..

Nu na een goed nachtje slapen gaat t alweer wat beter. Ik ga een poncho kopen en ik ga wandelen, en ik ga gezond eten zodat ik in ieder geval niet zwaarder word. En dan is t hopelijk snel beter zodat ik alles weer kan!

Wat wil je dan horen Lousanne? Dat het zo erg en zielig is voor je?
En ja ik probeerde je zeker wel te bemoedigen met mijn zin, weet niet of je weet hoe galstenen en een aanval daarvan voelen? En hoe je je voelt na een buikoperatie? Maar als jij op alles een tegenargument geeft heb ik er ook niet echt veel zin meer in je advies te geven.
Een jas bv kan je misschien het ene deel met je gipsarm tegen houden, beetje gebukt enz staan, en dan met je goede hand proberen de rits erin te friemelen. Of inderdaad ervoor een stukje vastmaken, gegipste arm in de mouw en dan met je goede arm over je hoofd enz trekken?

En dan geef ik toch nog tips...krijg je ervan als je in de verpleging werkt, je word vindingrijk.

Ik wil zeker niet horen dat het erg en zielig voor me is.

Maar voor de tiende keer horen hoe ik een jas aan moet doen terwijl dit niet lukt omdat mijn arm
1. in een hoek van 90 graden staat
2. er zo'n bonk gips om zit dat mijn mouw er uberhaupt niet over past, ook niet als wie dan ook het doet..
is ook niet fijn om me daarover te moeten verdedigen..
Vooral omdat het ook vooral niet de intentie van het topic was om te discussieren wat ik wel of niet kan met 1 arm, immers dat weet ik zelf ook wel (op die poncho na dan, dat is een goede tip), maar meer hoe ik uit die negatieve spiraal moet komen..(en ik heb daarvoor ook zeker nuttige reacties gehad hoor..)

En ik weet denk ik wel ongeveer hoe je je voelt na een buikoperatie ja (ook al heb ik het nog nooit zelf gehad, wel gedaan..)

Andere jas, grotere enz
Maar succes ermee
Ik ga je niks meer aandragen in ieder geval.
Zie weer een heel rijtje met dingen waarom het niet kan, je moet er soms iets voor over hebben, het komt niet altijd aanwaaien.

Nogmaals JustmeDaan, ik denk echt wel dat je t goed bedoelt hoor..
Had alleen niet de intentie om t hierover te hebben in dit topic.. En ik denk ook zeker niet dat alles me komt aanwaaien (dat heb ik wel ervaren afgelopen jaren, maargoed dat doet er nu ook niet toe..)

Wat vervelend voor je dat je je arm gebroken hebt en je je nu zo rot/depri voelt.

Ik heb zelf m'n arm nog nooit in het gips gehad, wel op andere manieren beperkt geweest waardoor dagelijkse dingen lastig werden. Dat is inderdaad niet prettig! Af en toe zwelgen in zelfmedelijden is prima (doe ik dan ook) maar je moet jezelf ook een schop onder je kont kunnen geven en dingen proberen. Ik weet dus niet hoe dat is met een jas als je je arm gebroken hebt maar er zijn toch ook mensen die maar één arm hebben of maar één arm functioneel kunnen gebruiken en die zie ik ook 'n jas aan hebben. Ik heb iemand gekend die maar één arm kon gebruiken maar die deed zelf zijn jas aan én dicht. Het zal in het begin vast niet heel makkelijk gaan maar aangezien je nu toch niet veel kunt doen heb je wel veel tijd om te oefenen...

En kun je niet met vrienden gaan lunchen, naar de bioscoop, even een rondje door het dorp lopen? Ik snap dat de meeste mensen zullen werken maar dit kan ook in het weekend of 'n avond. Je hoeft niet meteen 3 uur van huis als dat te belastend voor je arm is maar al ben je maar 'n half uur er even uit en gezellig met iemand op pad, dat scheelt al zó veel!

Sterkte!

Sjonge JustmeDaan... Lousanne heeft toch haar excuses aangeboden? Ze geeft aan nou eenmaal niet in die jas te passen, let it go.

Goed dat je lekker gaat wandelen Lousanne! Dikke poncho, lekker makkelijke boots aan, en gaan! Wellicht kun je je fototoestel meenemen?

Ik kan heel goed begrijpen dat je in een dip komt als je eerst een heel actief en druk leven hebt.
Een paar jaar geleden een knie operatie gehad en toen moest ik 6 weken volledige rust houden.
Stond ook zo in het leven sporten,uitgaan elk weekend, druk op het werk en ineens had ik alleen nog maar bed en bank.
Had er ook veel moeite mee en voelde me op een gegeven moment ook eenzaam iedereen was lekker bezig en daar zat ik dan.

Probeer het te accepteren dat je nu even rustiger aan moet doen en dat het over een tijdje weer over is en je alles weer kunt doen.
Dat geeft je veel meer rust het is geen blijvend letsen over een paar weken ben je weer de oude.

Spreek met vrienden af laat weten dat je het leuk vind als ze langs komen en ga met ze de deur uit dingen doen die je wel kunt.
Als het je echte vrienden zijn dan begrijpen ze dat en vinden ze het echt niet erg om iets met je te doen wat nu voor jou mogelijk is.

Voel je niet schuldig over die kg's die je nu aankomt dat maakt het echt erger, als je straks weer kunt sporten heb je ze er zo af.

Je hoeft je niet hulpeloos te voelen op het werk, ze zullen al blij zijn dat je er bent en ten minste nog iets voor ze kunt betekenen.
Genoeg mensen die zeggen ik kan niks en blijft thuis. Als je fulltime ziek thuis zit kost het ze nog meer .