Het gevoel vast te zitten

Ik moet even mijn ei kwijt. Ik zit momenteel al sinds eind mei vorig jaar zonder werk. Ik heb heel veel gesolliciteerd en ik werd het steeds niet, daarbij ben ik geen ster in sollicitatiegesprekken dus de angst en onzekerheid die daarbij steeds komt kijken. 2012 stond dus vooral in het teken van werkloos zijn, dat verwerken, opboksen tegen dingen die gezegd worden (joh dan ga je toch "even" naar een uitzendbureau, alsof de banen voor het oprapen liggen), vrienden kwijtraken enz. Daar kreeg ik ook lichamelijke klachten van.

Begin dit jaar is het mij gelukt om een baan te vinden, echter, in de proeftijd kwamen we er achter dat het echt niet ging werken. Ik was bijna bang om dit weer toe te geven naar de buitenwereld, maar langzaamaan krijg ik gelukkig het besef dat ik nog steeds voor mezelf op mag komen, dat dingen niet altijd gaan zoals verwacht en dat je ook niet alles maar aan moet pakken ondanks dat je er doodongelukkig van wordt.

Hoewel dit balen is, sta ik er nu wel met een andere instelling in dan in 2012. Iets meer proberen te accepteren dat dingen nu eenmaal aan zoals ze gaan, niet wanhopig 10 sollicitaties per dag moeten doen van jezelf, en vooral, leuke dingen vinden waar ik weer een beetje energie van krijg. Minder streng zijn voor mezelf.

Maar, ondertussen denk ik, ik ben 27, ik heb pas anderhalf jaar werkervaring opgebouwd, hoe kan het dat ik als HBO'er maar niets kan vinden, waarom kan ik ook niets simpels/tijdelijks vinden. En vooral: ik zou nu in de bloei van mijn leven moeten zijn. Ik ben jong, ik zou vol plannen moeten zijn, lekker op vakantie, lekker stappen, vrienden om mij heen.

De praktijk is dat ik bijna 7 dagen thuiszit, zelfs de weekenden. Ik heb niet zoveel mensen om mij heen om leuke dingen mee te doen,mensen beloven vaak ook vanalles en doen het niet. Ik leef van een uitkering dus het budget is er ook niet naar om een cursus te gaan volgens of een leuke hobby op te pakken. Daar komt bij dat ik dus ook niet op vakantie kan, en veel leuke dingen kan doen want in principe is er geen geld over.
Zoals dit weekend, ik heb echt helemaal niks te doen, geen plannen, geen ideeen, geen mensen. En ik vul mijn dagen wel, met tv kijken, huishouden, bloggen enz. Af en toe even theeleuten met iemand. Maar het kabbelt allemaal zo voort. Soms ga ik naar buiten en vraag ik mij tegelijkertijd af wat ik er doe.
Daar komt nog bij dat ik probeer te daten, maar de gesprekken (zeker online al) gaan toch altijd al gauw over werk, hobbies en uitgaansleven. Ik schrik er elke keer van dat ik dus gewoon niets meemaak. Zo zijn die gesprekken dus ook niet zo leuk want je wilt niet in een soort klaagmodus belanden.

Hoe kan ik hier voor mezelf uitkomen? Zoals ik al zei heb ik al een stap gemaakt door iets meer te accepteren dat het nu zo is en iets meer te mogen van mezelf. Maar hoe kan ik toch leuke dingen doen en weer energie krijgen?

Ik herken het. Wat ik probeer is er toch zoveel mogelijk uit gaan. Blijven sporten ed. Zoals nu ben ik bv een voetbalwedstrijd van mijn broertje aan het kijken. Vraag me niet waarom want het is echt veel te koud.

Goed dat je het even van je af typt, dat kan verhelderend werken en er zelf mee rond blijven lopen is ook niet fijn.
Ik herken veel dingen uit je verhaal, alleen ben ik (gelukkig) niet werkloos, maar werk ik wel minder dan ik zou willen. Ik ben vorig jaar januari afgestudeerd en ik heb toen ook bijna 3 maanden werkloos thuis gezeten, en sinds half april heb ik een invalcontract voor voornamelijk de buitenschoolse opvang. Dit betekent vaak pas werk aan het eind van de dag, en daardoor zit ik ook nog best veel thuis

Ik vind het super goed dat je probeert te accepteren dat de situatie nu eenmaal zo is, en niet te streng te zijn. Ik weet niet of het aan de orde is voor jou, maar in mijn geval zou ik nog wel een beetje streng moeten zijn, anders verzand ik in het gevoel, dus ik wil je aanraden dit voor jezelf goed in de gaten te houden.
Hoe moeilijk het ook is, probeer de mening van de buitenwereld een beetje naast je neer te leggen. Dit kan je zoveel energie kosten, plus dat het je in de war kan maken wat nou jouw eigen mening is en de 'opgelegde' mening van anderen.

Eigenlijk heb ik verder weinig advies, alleen dat ik veel in je verhaal herken, en ook het gevoel van 'vastzitten' heb. Alsof je niet kunt bouwen aan de toekomst.
Sterkte!

Ik herken je gevoel heel erg, heb het zelf ook meegemaakt. Afgestudeerd, WO diploma op zak. Daarna ruim 3 jaar een oppasbaantje gehad omdat ik geen werk kon vinden, daarbij had ik ook mijn gezondheid niet mee.

Wat bij mij de doorbraak was geweest: een bedrijf gezocht wat ik ontzettend leuk vond, gebeld en gevraagd om een (gratis) werkervaringsplaats. Ik wilde niet meer thuis niks zitten doen, dan maar onbetaald werken maar toch ervaring opdoen. De directeur daar was erg enthousiast over mijn actieve houding. Ik ben uiteindelijk zelfs aangenomen! Ik had toen een wajong en ik mocht van het uwv 3 tot 6 maanden zo'n werkervaringsplaats doen met behoud van uitkering. Dus wie weet ook iets voor jou?

Dank voor de bemoedigende woorden Ik heb ook al zitten denken aan vrijwilligerswerk, en dan iets in de richting van mijn opleiding zodat ik wel mijn cv kan vullen zeg maar. Ik vind het namelijk ook steeds moeilijker om te verantwoorden waarom ik al zo lang zonder zit. Probleem is alleen, ik weet niet zo goed wat ik leuk vind, ik twijfel de laatste tijd vaak of mijn vakgebied wel geschikt voor mij is. Ik heb altijd goed kunnen schrijven, maar een communicatiebaan is nog zoveel meer dan dat. Ben ik dat wel. En zo niet, wat dan?

Muts...waarom stuur je mij dan geen berichtje om wat af te spreken?

En ook dat dacht ik hetzelfde. Probleem is dan alleen dat je maar door blijft gaan in een cirkeltje. Dan moet je óf je vakgebied gaan uitproberen, in een vrijwilligersbaan, of meteen een nieuwe studie gaan doen. Anders komt er nooit wat van terecht natuurlijk.

Jip83 schreef:Muts...waarom stuur je mij dan geen berichtje om wat af te spreken?

Omdat ik mij soms overal teveel voel en niet steeds bij mensen aan wil kloppen...

nijntje4 schreef:

Jip83 schreef:Muts...waarom stuur je mij dan geen berichtje om wat af te spreken?

Omdat ik mij soms overal teveel voel en niet steeds bij mensen aan wil kloppen...

Niet doen! Ik ben eerlijk dat ik best druk ben met mijn sport en werk, maar we kunnen echt wel een keer wat afspreken!

Is het geen idee om vrijwilligerswerk gaan doen totdat je een baan hebt gevonden? Op die manier heb je iets om handen, maak je nog eens iets mee en leer je misschien nieuwe mensen kennen.
Misschien kun je eens gaan informeren bij bejaardentehuizen, jongeren centra e.d.?
edit: Ik lees nu dat iemand anders dat ook al schreef

Ik wil zo graag aan het werk in mijn vakgebied.... het gat in mijn cv wordt ook steeds groter natuurlijk. En stappen zetten is zo moeilijk. Wat kan een mens soms in de knoop zitten he...

nijntje4 schreef:Ik wil zo graag aan het werk in mijn vakgebied.... het gat in mijn cv wordt ook steeds groter natuurlijk. En stappen zetten is zo moeilijk. Wat kan een mens soms in de knoop zitten he...

In welk vakgebied ben je opgeleid? Hoe moeilijke en kl*te ook, probeer ook te kijken naar werk buiten je werkgebied (wat wel bereikbaar is), zo kom je weer onder de mensen, en van daaruit verder solliciteren.
De markt nu is ook gewoon zwaar bagger , denk je een goede studie te doen, kom je nog nergens...

Ik heb geen idee wat je allemaal al geprobeerd hebt qua sollicitaties maar eens iets heel anders dan waarvoor je geleerd hebt geen optie? Bijv een jaar in een winkel gaan werken. En dan dat jaar gebruiken om eens wat meer rust te krijgen. Zodat je je nuttig voelt qua inkomen maar ook om je sociale leven wat meer bloei te geven. Als je door de weeks druk bent is je weekend ook veel korter ineens.

Vakgebied is communicatie, dus niet erg makkelijk. Het klinkt inderdaad heerlijk om gewoon lekker aan het werk te zijn, dat mag van mij ook echt buiten mijn vakgebied. Ik heb echter al regelmatig gesolliciteerd bij winkels en ook bij productiewerk enzo maar ik word telkens afgewezen. Hetzij om leeftijd (ben te duur blijkbaar, nog voordat ze dat aan mijzelf vragen) of omdat ze bang zijn dat ik niet genoeg uitdaging vind, ondanks dat ik motiveer dat ik juist ook op zoek ben naar een baan waar ik lekker de handen uit de mouwen wil steken.

Morgen een gesprek wb uitkering, ben benieuwd of en wat ze daar voor tips geven voor hogeropgeleiden.
Ik voel mij nog steeds een stagiair op mijn 27e...

En iets van hostess of zoiets dergelijks op beurzen/evenementen? Wellicht niet volledige aangesloten op je studie, maar zeker wel raakvlakken! Nadeel alleen dat dat ook niet een hele lekker lopende branche is