Waarom trouwen?

Gister had ik het met mijn vriend over trouwen wel of niet, en waarom dan eigenlijk.
Toen kwam ik erachter dat ik eigenlijk alleen zou willen trouwen om de jurk en omdat het zo hoort (voor mijn gevoel dan, relatie - trouwen - kinderen krijgen, samen oud worden). Maar in principe kan dat ook zonder trouwen.

Maar wat is jullie reden om te trouwen (geweest)? Omdat het hoort/omdat het van je verwacht wordt, of echt voor jezelf/ vanwege geloof of andere redenen?

Ik wil trouwen om het gevoel, om het feest, om de jurk en met name om de liefde.
Ik vind dat leuk en betekenisvol.

Omdat mijn nu ex het graag wilde, "Omdat het zo hoort" inderdaad.

Wij zijn uit praktisch oogpunt getrouwd.

Om de dag, de liefde, het feest.
Het ultieme gaan voor elkaar.
Ik vind trouwen dan ook erg belangrijk.

Edit: maar als mensen het niet doen/willen snap ik dat ook.

Als bezegeling van onze liefde voor elkaar. (Ben niet gelovig trouwens, dus geen kerkelijke bezegeling zeg maar)

Sam schreef:Om de dag, de liefde, het feest.
Het ultieme gaan voor elkaar.
Ik vind trouwen dan ook erg belangrijk.

Edit: maar als mensen het niet doen/willen snap ik dat ook.

Ook mooi beschreven, kan ik me geheel bij aansluiten.

Oe Gizmo, jullie dag is al bijna!
Leuk!

Sam schreef:Oe Gizmo, jullie dag is al bijna!
Leuk!

Al bijna? Nog meer dan 6 maanden, dat is nog heel wat nachtjes geduld hebben hoor :p

Omdat alles dan geregeld was voor ons koophuis en ook voor onze (toen nog toekomstige) kinderen. En ja, dat kun je ook anders regelen, maar wij zijn niet principieel anti-trouwen of zo, dus het was de makkelijkste manier. Ik wilde ook gewoon wel graag met hem trouwen, maar ik ben geen type voor een prinsessenbruiloft, dus daar ging het me niet om.

Ik wilde trouwen voor het gevoel, om de buitenwereld te laten zien hoe serieus onze relatie is en om elkaar een soort ultieme ode te geven. Een feest om de hele wereld te laten meegenieten en laten zien dat wij van plan zijn bij elkaar te blijven tot de dood ons scheid, in voor en in tegenspoed. Wij hebben dan ook iedereen uitgenodigd voor de huwelijksvoltrekking in het stadhuis, dat vonden wij het aller belangrijkste!

Ik vond het altijd een beetje onzin om te zeggen dat je het voor de dag doet. Maar ik kijk eigenlijk op weinig met zo veel warme en blije gevoelens terug. Het was echt een van de mooiste dingen die ik heb meegemaakt in mijn leven. Ik had nooit verwacht dat ik nog zo emotioneel terug zou kijken op 'de dag'.
Het heeft overigens ook de bovenstaande waarde gehad, veel mensen wisten niet goed wat ze nou van onze relatie moesten denken, door het leeftijdsverschil. Maar ik heb meerdere malen gehoord dat mensen het eindelijk begrepen of dat ze nu echt wisten dat het goed zat omdat de liefde er vanaf spatte.

Overigens had ik met mijn man afgesproken zijn naam aan te nemen maar als compromis zou ik mijn meisjesnaam nog wel blijven gebruiken voor een aantal dingen. Het heeft dik 4 jaar gekost voor ik mezelf ook als mevrouw *B* begon te beschouwen en mezelf ook af en toe zo noem. Eigenlijk sinds hij ziek is ben ik meer en meer mevrouw B geworden. Toen ik zelf in het ziekenhuis lag ben ik ook mevrouw B-J geworden omdat mijn man er ook lag en het wel handig was als dat een beetje gekoppeld kon worden. Ondertussen maak ik er overigens nog steeds een potje van, dan bel ik de huisarts en dan zeg ik met W. B. eh J. ik bel voor mijn man meneer B., omdat ik bij de huisarts nog onder mijn meisjesnaam sta. Ik heb ook regelmatig gesprekken waarbij ik zeg: Met W.J., of nou ja W.B. denk ik eigenlijk maar ik weet het niet zeker. Of ik zeg gewoon W.J. en dan zeggen ze, ik zie hier alleen maar een meneer B. staan en dan zeg ik: 'Oh ja, ik ben mevrouw B." lekker geloofwaardig .

Uit praktisch oogpunt, we hebben een huis gekocht en willen elkaars eerste erfgenaam worden i.v.m.de levensverzekering, een samenlevingscontract was duurder en nu is het met kinderen in de toekomst ook meteen geregeld. Ik heb dan ook nooit de wens gehad om groots te trouwen met jurk en alles erop en eraan en zie het krijgen van kinderen als een veel grotere verbintenis als trouwen.

Wij trouwen volgende maand, we staan er wel bij stil, maar klein. Er komen 15 mensen (familie en 3 gezamelijke vrienden). We houden beide onze eigen naam, ik heb een vrolijk jurkje, maar geen trouwjurk. Wel hebben we ringen en een taart. Ondanks dat we beide niet echt romantisch zijn en geen echte trouwwens hadden vind ik het nu wel speciaal dat we nu zo voor elkaar kiezen en ben ik blij dat we er klein en op onze manier bij stilstaan met onze dierbare.

Wij gaan trouwen, omdat we dat willen. Ik hoefde nooit zo nodig te trouwen, maar sinds D er is wil ik het graag. Heb dan sterk het gevoel dat het plaatje af is (op het 2e kindje na dan).

Het 'briefje' zelf stelt niet veel voor, maar de dag zelf leek me wel erg mooi, het ophalen, de voltrekking, diner met liefdevolle mensen en het feest.
En ik vond het belangrijk/fijn om dezelfde achternaam te hebben voor kinderen

luisa schreef:Wij zijn uit praktisch oogpunt getrouwd.

Wij ook. Dit omdat alles sneller geregeld was omdat bij de 1e zwangerschap een kans aanwezig was dat het voor mij of de baby of zelfs beiden verkeerd zou kunnen aflopen.

Ik denk dat ik uiteindelijk wel een tweede keer wil trouwen, maar ik zal daar wel een aantal jaar mee wachten. Niet dat ik niet zeker ben van mijn relatie, dat zeker wel, maar voor nu voelt dit nog goed en hoeft het van mij nog niet. Trouwen om de liefde te 'bezegelen' zal het voor mij ook niet echt meer zijn, ik heb dan toch wat andere redenen.

- ik wil graag als gezinnetje dezelfde achternaam hebben als mijn vriend en onze eventuele kinderen in de toekomst
- voor mijn vriend zal een huwelijk wel voelen als een bezegeling van onze liefde, en ik wil hem dat niet ontnemen alleen omdat ik een mislukt huwelijk gehad heb. Ik zal ook echt niet minder genieten van de dag of het huwelijk, beter nog, ik zal des te meer genieten als ik hém zie genieten.
- het huwelijk me mijn ex was simpel en in het geheim. Ook erg leuk, ik heb genoten van de reacties achteraf, maar áls ik weer ga trouwen dan wil ik toch graag een keer dé jurk en een feest meemaken. En eigenlijk hoort bij een tweede huwelijk geen witte jurk, maar daar heb ik dikke schijt an

Om samen en met anderen te onze liefde te vieren met een mooie dag en een leuk feest (klinkt een beetje slijmerig maar zo was het wel). Het leek me gewoon heel mooi en romantisch en dat was het ook.

Ik ben getrouwd omdat trouwen toen echt de start van ons leven samen was. We waren heel jong en hebben besloten te trouwen toen we net samenwoonden. Toen had het meerwaarde, en daardoor nu ook. Was ik nu nog niet getrouwd dan zou ik het ook niet meer doen, ik vind niets zo suf als mensen die na 14 jaar samen en 3 kinderen besluiten dat het tijd is om te trouwen en hun leven samen te gaan delen, zeker als dat ook nog compleet met aanzoeken (oh! Schatje wat onverwacht!) en grote bruiloften gaat.

Trouwen zelf heeft niet gek veel meerwaarde dan, je zit toch al vaster aan elkaar dan je kunt zitten door een huwelijk.

Wij zijn gewoon puur uit liefde getrouwd, en omdat het voor ons ook gewoon een soort van symbolische betekenis heeft

Lastig te benoemen waarom precies, het is een gevoel. Het lijkt me heerlijk dat hij dan mijn man is. Ook al is hij dat nu natuurlijk ook al.
Doordat kinderen krijgen helaas niet zo soepel verloopt, heb ik nog meer de drang om te trouwen. Zodat we ook zonder een kindje een gezinnetje vormen met dezelfde achternaam.

Om het gevoel. Het geeft voor mijn gevoel net iets extra.

Het gevoel inderdaad. Dat wij vanaf dan écht een eenheid zijn en om aan de buiten wereld te laten zien dat we echt voor elkaar kiezen. Ik kijk er naar uit om samen met mijn vriend de hele dag centraal te mogen staan

Susan schreef:Omdat alles dan geregeld was voor ons koophuis en ook voor onze (toen nog toekomstige) kinderen. En ja, dat kun je ook anders regelen, maar wij zijn niet principieel anti-trouwen of zo, dus het was de makkelijkste manier. Ik wilde ook gewoon wel graag met hem trouwen, maar ik ben geen type voor een prinsessenbruiloft, dus daar ging het me niet om.

Dit.
Plus dat het de goedkoopste manier was om alles geregeld te hebben. Wij zijn op maandagmorgen om 9 uur getrouwd, dus gratis. Totaal niet romantisch dus, maar dat zijn wij ook allebei niet. En toch was onze trouwdag een super mooie dag!!

Wij zijn niet getrouwd. Hij heeft me vorig jaar wel ten huwelijk gevraagd, maar we hebben nog niets geregeld. Lekker stom, als er iets met mij gebeurt is er dus niets voor elkaar wat ons zoontje betreft. Hij heeft hem alleen erkend.
Het plan is wel nog steeds om te trouwen, met z'n tweeën en twee getuigen op het stadsdeelkantoor. Ik hoef absoluut geen trouwjurk en ceremonie. Misschien een leuk feest in het park.

Voor ons zou de enige reden ook zijn dat de boel goed geregeld is met ons kind, toekomstig koophuis en toekomstig bedrijfje van m'n vriend.

De jurk, het feest, het samenzijn en vooral met de gedachte dat je voor elkaar kiest en voor altijd bij elkaar wilt blijven.
Helaas wacht ik nog steeds op een aanzoek en weet niet of die er uberhaupt komt omdat mijn vriend trouwen niet zo belangrijk vindt.. Voor hem hoeft het niet zo. Ook vindt hij dat het ongeluk brengt omdat iedereen uit elkaar gaat tegenwoordig.