Beklemmend gevoel

*

Ohh wat irritant! Ik kan me voorstellen dat je er gek van wordt.
Misschien helpt het als je afspreekt 1x in de week oid samen te eten en aangeeft dat je het fijn vindt om ook dingen voor jezelf te doen en dat je niet opeens alles samen hoeft te doen?

*

Ja, precies. Kan het me helemaal voorstellen! Zou dat wel tegen hem zeggen hoor.. Dan maar op een boze toon, je bent zn vriendin niet...

Weet je echt zeker dat hij niet verliefd is? Ik vroeg me laatst naar aanleiding van een dingetje op Facebook (een foto van een bord eten of zo) af of je een nieuwe vriend had, ik denk dat hij dat dan was.

Mocht hij het alleen maar gezellig vinden dat je daar woont, ik herken me dan wel in die kant: ik woonde samen met een goede vriendin in een kleine studentenflat, we hadden nog twee huisgenoten, ik vond het ook heel leuk om met haar te wonen en zij had ook heel veel afspraken buitenshuis, dat vond ik ook vaak jammer, ik had het leuk gevonden om vaak met z'n tweetjes thuis te zijn. Maar geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om haar zo te claimen, en als ik het al had gedaan dan was ik daar wel mee gestopt als ze me daarop had gewezen en had gezegd dat ze dat irritant vond. Ik kan me niet voorstellen dat je zo doet als je vrienden bent of het gewoon gezellig vindt.

*

Oh man, ik zou ook gek worden! Natuurlijk, interesse is altijd fijn maar dit gaat verder dan dat. Is het niet mogelijk nog iemand in huis te nemen? Kan ie zich daar mee vermaken Nu is het natuurlijk wel heel erg 'jullie twee'. En het zal me niks verbazen als hij toch ergens verliefd op je is.

Heb je al gevraagd waarom hij zo doet? Dat lijkt me een logische eerste stap. Naast teleurstelling lijkt eenzaamheid (of eigenlijk: gebrek aan eigen leven) me ook een mogelijke oorzaak. Als je weet hoe het komt, kan je begrip tonen en afspraken maken. Als hij doorgaat met claimen en jij met wegrennen, escaleert dit binnenkort en moet je naar wat anders op zoek. Zeg dat het je opvalt dat hij vaak samen wat wil doen en dat je hem niet wil teleurstellen, maar andere verwachtingen hebt. Spreek die verwachtingen uit. Dat is echt de sleutel tot acceptabel samenwonen.

Hij heeft dit zelf waarschijnlijk niet door. Ik zou gewoon met m om de tafel gaan zitten en je gevoel uitleggen.

Vreselijk, nee daar zou ik niet tegen kunnen. Ik denk dat ik heel snel heel duidelijk zou zeggen dat ik daar niet van gediend ben. En dat jullie in hetzelfde huis wonen maar geen leven delen.

Pff daar zou ik knettergek van worden!
Ik zou op een rustig moment er met hem over gaan praten. Misschien is hij wel super blij en enthousiast dat hij nu jou als huisgenoot heeft, dat hij het een beetje overdrijft. Gewoon duidelijke(re) afspraken maken over wat jullie samen kunnen (dus niet: moeten) en over jou behoefte naar tijd voor jezelf.
In het begin zal dit vast niet zo gemakkelijk gaan, maar ik denk dat jullie er vast wel uit kunnen komen. Good luck

Oh wat een vervelende situatie zeg! Ik heb dat nu ook een beetje met een collega waar ik ook wel prive mee afspreek. Af en toe voel ik me net jut en jul en kan ik wel schreeuwen naar hem: laat me alsjeblieft heel even met rust!! Serieus, als ik te lang serieus naar mijn beeldscherm zit te staren (omdat ik serieus aan het werk ben) vraagt hij me wat hij kan doen om me weer even te laten lachen, hij zit dus constant op me te letten. Superirritant. Ik heb nog niet echt tips voor je, ben zelf ook nog aan het ontdekken hoe ik hier op een subtiele manier mee om kan gaan. Hoop voor je dat het niet escaleert en dat jullie erover kunnen praten...

*