1kind

Wat een rare reden idd als je meerdere kinderen krijgt voor 'je weet maar nooit wat er gebeurd'. Geen 1 kind is vervangbaar.

Zelf willen we graag wel meerdere kinderen, als het ons gegund is. Doen we over de tweede weer 4 jaar of langer dan blijft het bij 2.
Maar kan me aan de ene kant wel begrijpen waarom mensen het bewust bij 1 kind laten. Je hebt al snel je vrijheid weer terug, het word steeds makkelijker. Kosten voor 1 kind, je kunt dan je kind meer bieden dan als je er 5 hebt bv.
Maar persoonlijk zou ik het gezelliger vinden voor S om een broertje of zusje te hebben. Misschien vind hij dat later helemaal niet maar dan kun je het toch niet meer over doen

SarahKey schreef:Wat een rare reden idd als je meerdere kinderen krijgt voor 'je weet maar nooit wat er gebeurd'. Geen 1 kind is vervangbaar.

Eens, ik vind dat ook een beetje een nare uitspraak.

Ik ben zelf enigkind en ik heb het nooit echt als erg ervaren. Nu pas begin ik iets te missen. Straks als er wat gebeurd met je ouders dan sta je er (samen met je partner dat wel) toch alleen voor. En dat vind ik eng. Dit is ook een van de grootste redenen waarom ik zelf wel meer dan 1 kind wil. En ook om te ervaren hoe het is om een groter gezin te hebben. Lijkt me erg leuk. Hopelijk lukt het hier dan ook om zwanger te raken van een tweede kindje want tot op heden is dat helaas nog niet gelukt.

Naast dat het voor mij gewoon nog niet ´af´ voelt, zo met 1 kindje, lijkt het me zo leuk om te zien wat we er nu weer van brouwen als we nog een kindje mogen krijgen! Lijken ze op elkaar, of juist niet? Daarna stop ik wel hoor, anders kan ik bezig blijven

Ik kan me voorstellen dat het hier bij 1 kindje blijft. Voor nu voelt het zo goed. Laatst heb ik het er met mijn man over gehad, en hij zou het ook prima vinden als het er bij Eén blijft. Anderzijds zou hij het ook prima vinden om een heel elftal op de wereld te zetten

We zien wel. Komen er weer babykriebels dan gaan we er weer voor, maar nu voelt het voor mij zo ook compleet.

Lana, ik heb het wel aan mijn man aangegeven dat ik 1 kindje genoeg vind (voorheen wou ik er 4). Ik denk dat hij het nog niet kan/wil accepteren als het zo zou blijven. We zullen er uiteindelijk wel uitkomen maar voor nu zijn we het niet eens.

Wij denken het bij 1 kindje te laten. Door vermoeidheidsklachten denk ik dat dit voor mijzelf beter zal zijn. Daarbij zou ik geen twee kinderen in de luiers willen (tegelijkertijd dus) Dan zou er ongeveer drie of vier jaar tussen moeten zitten. Ik ben inmiddels bij 35, dan zou ik op mijn 39e aan een twee beginnen, vind ik persoonlijk wat te oud. Mijn man is inmiddels bijna 43, Die vind dit nog een mooie leeftijd om nu vader te worden, niet later. Zeg nooit nooit, maar voor nu is onze keus op 1 kindje gevallen en maakt hij ons gezin ook echt compleet.

Ik denk ook dat het gewoon gevoelsmatig is, voor de een geen en voor de ander 4 ofzo. Ik had ook geen beeld van een tweede, als we met alleen zoon oud zouden worden had ik dat ook prima gevonden. Maar, wonderen bestaan en ik vind het juist wel fijn dat ze in verhouding zo weinig schelen, ik hoop dat ze iets aan elkaar hebben als ze opgroeien en volwassen zijn.

Ik denk dat je niet weet hoe je reageert als je je kind verliest.

Natuurlijk is geen enkel kind vervangbaar, ik denk dat je het als twee losstaande dingen moet zien: het verlies en gemis van dat ene kind en daarnaast het verdriet om het feit dat er geen kind meer is in je leven.

Susan schreef:Natuurlijk is geen enkel kind vervangbaar, ik denk dat je het als twee losstaande dingen moet zien: het verlies en gemis van dat ene kind en daarnaast het verdriet om het feit dat er geen kind meer is in je leven.

dat dus.

Ik wou graag minimaal 2 kinderen. Ik hoop dat ze later een goede band hebben zodat ze altijd op elkaar kunnen terug vallen als ik er niet meer ben.

Sea of Trees schreef:Ik vind die vragen 'wanneer de tweede komt' ook vervelend. Maar goed, mensen weten gewoon niet wat de situatie is denk ik dan altijd maar, maar irritant is het wel vaak.

Dat herken ik wel. Blijkbaar verwacht men dat er nu zo onderhand wel een tweede komt bij ons. Helaas weet niet iedereen van onze situatie, maar het steekt wel. Ik vraag me dan af waar men zich mee bemoeit. Als er een tweede onderweg is hoor je dat toch vanzelf?

Susan schreef:Natuurlijk is geen enkel kind vervangbaar, ik denk dat je het als twee losstaande dingen moet zien: het verlies en gemis van dat ene kind en daarnaast het verdriet om het feit dat er geen kind meer is in je leven.

Ouders met meerdere kinderen kennen toch een zelfde soort verlies? Naast het verlies van dat ene kind heb je ineens 3 kinderen ipv 4. Of nog maar 1 zoon ipv 2.

Ik denk ook niet dat je verdriet om het enige kind of een kind terwijl je er meerdere hebt kunt wegen.

Maar dan houdt cq houden het andere kind cq de andere kinderen je nog enigszins op de been. Bij 1 kind ben je jouw nageslacht gewoon in 1x kwijt.

Supertalentje schreef:

Susan schreef:Natuurlijk is geen enkel kind vervangbaar, ik denk dat je het als twee losstaande dingen moet zien: het verlies en gemis van dat ene kind en daarnaast het verdriet om het feit dat er geen kind meer is in je leven.

Ouders met meerdere kinderen kennen toch een zelfde soort verlies? Naast het verlies van dat ene kind heb je ineens 3 kinderen ipv 4. Of nog maar 1 zoon ipv 2.

Ik denk ook niet dat je verdriet om het enige kind of een kind terwijl je er meerdere hebt kunt wegen.

Maar als je je ene kind verliest krijg je misschien toch een ander toekomstbeeld dan als je nog meer kinderen hebt. Je verliest dan ook je kans op kleinkinderen, bezoek, dingen met je kinderen delen die je niet met anderen deelt en zorg en bezoek voor als je ouder bent. Natuurlijk is dit ook niet gegarandeerd als je wel kinderen hebt maar als je je ene kind verliest verlies je ook dit toekomstbeeld.

Waarom zijn vragen over een tweede zo irritant? Mensen vragen mij ook regelmatig of ik nog een derde kind krijg. Tja, dan zeg ik eerlijk dat ik dat wel zou willen maar dat de risico's te groot zijn, ik vind dat echt geen moment vervelend. Ik herken die irritatie over vragen of mensen een kind willen niet zo, in mijn omgeving is dat normaal onderwerp van gesprek eigenlijk. Ik vraag ook echt weleens aan een collega of ze kinderen wil, of nog meer dan 1, bijvoorbeeld. Volgens mij vinden ze dat niet vervelend, ik krijg ook altijd normaal antwoord. En of iemand nu 1, 2,4 of 5 kinderen wil, of helemaal geen, het maakt mij echt niet uit, overal is wel wat voor te zeggen, ik ben alleen sosm nieuwsgierig, net als dat anderen weleens nieuwsgierig zijn naar mijn situatie. Niets mis mee toch?

Ik kreeg vorige week ook een antwoord van een collega die maar 1 kind had, dat ze waarschijnlijk niet meer kinderen konden krijgen en dat dat wel best was zo. Nou, prima toch? Zo'n vraag komt heus niet uit het niets, maar als je het over kinderen hebt kan dat voorkomen toch?

Maar ik herken dat ook niet zo als taboe, ik weet van een aantal collega's dat ze ze wel willen maar niet nu, dat ze wel willen maar dat het niet lukt (ik ben van een vrouw van een collega altijd prima op de hoogte van haar cyclus omdat ze graag willen maar problemen hebben om zwanger te worden en hij altijd erg gespannen is als het weer zo kan zijn en het daar dan ook graag over wil hebben, of komt vragen wat bij mij tekenen van zwangerschap waren bijv.) of dat ze op wachtlijst voor adoptie staan, of gewoon de eerstkomende 10 jaar nog geen kinderen willen. Net als dat ze van mij weten hoe het zit.

Jeetje, zelfs de makelaar vroeg of we nog gezinsuitbreiding verwachten, en zelfs die vertel ik gewoon dat dat er niet in zit, zonder me daar naar bij te voelen. Ik snap dat het soms gevoelig ligt, maar ik denk dat mensen het ook overschatten hoor, dat anderen er een mening over zouden hebben dat ze maar 1 kind willen (wat maakt mij dat nou uit? Als jij er blij mee bent...)

Ik heb iig nooit het idee dat ik me moet verdedigen of dat anderen dat moeten of dat het een taboe is om erover te praten.

Ik moet zeggen dat ik al jaren naar één kind neig, maar ook wel naar twee. Wisselt beetje, ik zie van beide kanten de voordelen en nadelen in. Ik vind het gewoon wel bij mij passen. Ja, ik heb een hele grote kinderwens, maar ik zie mezelf/ons ook echt nog wel veel van de wereld zien en dingen ondernemen. Ik heb mezelf eigenlijk altijd al als moeder gezien van een klein gezin, ipv groot gezin, ondanks dat ik zelf uit een groot gezin kom. Meer dan twee zullen er hier in elk geval sowieso niet komen. Het enige wat me bij één kind zou tegenstaan is dat dat kind dan later de zorg voor z'n ouders (evt ziekte en overlijden natuurlijk, huis afhandeling etc), alleen zou moeten doen. Mijn neefje is bijvoorbeeld enigskind en ik weet zeker dat ik hem ga helpen bij die dingen als het moment daar is, omdat hij dit anders in z'n eentje moet doen. Hopelijk kan je in zo'n geval op vrienden en familie rekenen, maar ik zou dat, die zorg dragen, best zwaar vinden als enigskind. Dat zou ik vanuit het oogpunt van het kind echt wel meetellen als zware overweging. Bovendien weet ik dat een band met broer/zus wel heel bijzonder kan zijn, dat ervaar ik zelf ook zo.

Ach de tijd zal het leren. Maar meer dan twee wil ik (& vriend) sowieso niet.

Flower_L schreef:Maar dan houdt cq houden het andere kind cq de andere kinderen je nog enigszins op de been. Bij 1 kind ben je jouw nageslacht gewoon in 1x kwijt.

Precies zoiets. En daarnaast had ik ook, en dat is ook geen gegeven natuurlijk, zoiets van stel er gebeurd iets met ons als ouders dan hebben ze elkaar nog.

Maar zoals sommigen het omschrijven als niet compleet oid dat heb ik bij de keuze voor een tweede nooit gevoeld.

Ik ben zelf ook altijd alleen geweest... dit heb ik niet als onprettig ervaren, later werd er wel gevraagd of ik het niet jammer vond dat ik maar alleen was.
En ja dat vond ik wel, wilde graag nog een broer of zus maarja dat ging niet gebeuren. Mijn vader is overleden toen ik 21 was... dat was een rot leeftijd voor mij... puberen enzo... had steun van vriendinnen en fam... maar een broer of zus was zeker fijn geweest in zo´n geval...
Nu ben ik inmiddels zelf moeder geworden van een zoon, ik heb dan ook altijd gezegd dat ik het niet bij 1 kindje zou laten.
Er zijn wel momenten dat ik denk... pff zwaar ik denk dat ik het hier bij wil laten... maar dat zijn de momenten tot nu toe zie ik ons gezin nog wel uitbreiden met een 2de, maar wanneer dat zal zijn dat weet ik nog niet. Heb altijd gezegd wil de eerste voor mijn 30ste... nou was net 2 dgn 28 toen hij geboren werd... en de 2de na mijn 30ste... nou zoals het er nu naar uiziet gaat dat dan ook wel gebeuren...
Maar mocht het niet gaan gebeuren om wat voor reden dan ook, dan is het ook prima zo.

Wij twijfelen nog of we een 2e kindje willen. Het ene moment zijn we er van overtuigd dat we nog een kindje willen maar andere momenten vind ik het ook wel prima zoals het nu is. Ik heb (nog) geen gevoel dat ik echt iets mis als er geen 2e zou komen.
We hebben na de geboorte van J een hele zware periode gehad. Mijn man was depressief en J was een huilbaby, sliep tot ze ruim 2 was geen nacht door en heeft tot haar 1,5 een koemelkallergie gehad. Nu dat allemaal beter gaat en we meer rust hebben komt er ook ruimte om na te denken over een 2e kindje. Tot een half jaar geleden moesten we er echt niet aan denken.

De vraag 'komt er nog een 2e' vind ik geen probleem, maar mijn schoonvader heeft bijvoorbeeld een jaar lang elke week gevraagd "wanneer komt nr 2?" en als ik dan zei "waarschijnlijk nooit" dan was zijn antwoord standaard "ahhhh natuurlijk komt er wel een 2e" alsof we niet zelf weten en mogen bepalen of en wanneer we een 2e kindje zouden willen. Ben een keer heel boos geworden en sindsdien is het duidelijk dat hij er gewoon zijn mond over dicht moet houden.
Voor mijn gevoel zit er dus en groot verschil tussen de vraag 'of' er een 2e komt en 'wanneer' de 2e komt. Dat laatste voelt voor mij alsof het een must is om meer dan 1 kindje te hebben en ik weet uit ervaring dat het heel gevoelig kan liggen als het door omstandigheden nog niet mogelijk is om zwanger te worden. (Hoe vaak mij niet is gevraagd 'wanneer komt er bij jullie een kleine' toen mijn neefjes geboren werden... Ik wilde niks liever maar het kon gewoon nog niet door mijn studie en dat vond ik echt heel moeilijk.)

Is er een verschil tussen "wanneer komt de tweede" en "zou je nog meer kinderen willen"? Want die tweede vraagstelling, daarvan snap ik niet zo goed wat daar erg aan is?

Carrie schreef:Is er een verschil tussen "wanneer komt de tweede" en "zou je nog meer kinderen willen"? Want die tweede vraagstelling, daarvan snap ik niet zo goed wat daar erg aan is?

Ik zal er dan wel gevoelig voor zijn, maar het is vervelend wanneer ik 20 keer dezelfde vraag krijg. Daar kunnen die mensen niks aan doen, dat weet ik wel, maar ik erger me er wel aan. Omdat ik dan nóg een keer hetzelfde verhaal moet vertellen en ik het gevoel krijg dat ik me een beetje aan het verantwoorden ben. Ook voel ik me dan rot, omdat ik al worstel met het feit dat onze zoon waarschijnlijk enig kind zal blijven. Ik voel me er gewoon niet prettig bij als ik voor de zoveelste keer weer die vraag gesteld krijg.
En omdat het zo vaak gevraagd wordt, krijg ik het gevoel alsof het de norm is om op korte termijn nog een tweede kindje te krijgen.

Sea of Trees schreef:

Carrie schreef:Is er een verschil tussen "wanneer komt de tweede" en "zou je nog meer kinderen willen"? Want die tweede vraagstelling, daarvan snap ik niet zo goed wat daar erg aan is?

Ik zal er dan wel gevoelig voor zijn, maar het is vervelend wanneer ik 20 keer dezelfde vraag krijg. Daar kunnen die mensen niks aan doen, dat weet ik wel, maar ik erger me er wel aan. Omdat ik dan nóg een keer hetzelfde verhaal moet vertellen en ik het gevoel krijg dat ik me een beetje aan het verantwoorden ben. Ook voel ik me dan rot, omdat ik al worstel met het feit dat onze zoon waarschijnlijk enig kind zal blijven. Ik voel me er gewoon niet prettig bij als ik voor de zoveelste keer weer die vraag gesteld krijg.
En omdat het zo vaak gevraagd wordt, krijg ik het gevoel alsof het de norm is om op korte termijn nog een tweede kindje te krijgen.

Ok op die manier. Maar je hoeft ook niet eerlijk te zijn he, je hoeft ook geen verantwoording af te leggen. Je kunt ook gewoon antwoorden dat je nu de behoefte niet hebt, maar dat in de toekomst nog kan veranderen.

Mensen vragen mij ook of ik kinderen wil, (we zijn bezig) en bij de een geef ik eerlijk antwoord, en bij de ander zeg ik gewoon dat ik dat nog niet weet, omdat ik vind dat het die persoon niks aan gaat, of met die persoon niet zoiets intiems wil delen.

Ik vind de vraag wanneer er een tweede komt ook niet erg. Maar zo vaak krijgen we die niet. Wel de vraag: moeten jullie voor een tweede ook naar het ziekenhuis? Eigenlijk weet iedereen om ons heen wel dat we graag nog een kindje willen. Maar idd de vraag is hoe of wanneer dit kindje er gaat komen of niet.

Voor S vond ik de vragen wel uiteindelijk vervelend. Moet je al voor twee eten en andere onzin vragen. Maar toen we tegen iedereen vertelde dat het niet vanzelf ging en we hulp zochten, waren die vragen over.

Ik vind dat dus echt een hele lastige kwestie.

Ik krijg inderdaad ook vaak de vraag wanneer de tweede komt. Nog irritanter vind ik het, als daar gelijk achteraan komt: ah, dat is toch leuk! Zo'n lief klein meisje, met van die lieve krulletjes. Aargh, het is echt niet vervelend om een jongetje te hebben. En 2 ventjes zou ik net zo leuk vinden!

Aan de ene kant zou ik wel graag een tweede krijgen, maar dan vooral voor J. Inderdaad, als wij wegvallen of ziek worden, dan kan hij zijn zorgen met niemand delen die zo close is als een zus/broer.

Maarrr.. Eigenlijk vind ik het prima zo. 1 kind is gewoon makkelijk en zeker nu hij ouder wordt. Maar is dat dan niet mijn egoisme?

Zo lastig!

Wij kregen ook vaak die vraag trouwens, of het niet eens tijd voor een tweede was.

Ik reageerde ook weleens met wanneer ze iets uitvinden waardoor ze meteen een jaar geweest zijn. Baby's zijn niet mijn favoriete leeftijdsgroep. Het is wel iets verbeterd sinds N er is en dat ze eigenlijk heel makkelijk is maar van mij mag ze een jaar geweest zijn