1kind

_Lana_ schreef:Dat er 1 kindje weg kan vallen, vind ik eigenlijk wel een hele rare reden om meer kinderen te krijgen. Wel vind ik het heel fijn dat ik nog een zus heb. Als er iets met mijn ouders is, vind ik het fijn om het met haar te kunnen delen.

Het is inderdaad wel een rare reden, maar ik denk niet dat dat de enige overweging is. Toch, zoals FlowerL zegt: het idee dat het kán gebeuren dat je je enige kind kwijtraakt, zou mij wel beangstigen.

Flower_L schreef:

Susan schreef:Ik kan me zo voorstellen dat het voor sommige mensen gewoon het gezin is dat ze graag willen, niet om praktische of financiële redenen, maar gewoon omdat één het ideale aantal is, net als dat twee, drie of vier dat voor anderen is. Mensen doen altijd net of het de norm is om meer kinderen te willen, maar waarom zou dat eigenlijk zo zijn?

Dat is het niet, daarom zeg ik ook....de vraag had ook andersom gesteld kunnen worden.
Nu stel ik m, volgende keer stelt iemand de vraag waarom meer kinderen...prima toch?

Daarom geef ik ook meteen mijn mening waarom ik meer kinderen wil(de) ;-).

Zo kun je natuurlijk ook de vraag stellen, waarom wilde jij überhaupt kinderen?
Nu is de vraag, waarom je niet meer dan 1 kind wil.

Ikzelf heb ook geen broers/zussen. Mijn vriend heeft 2 broertjes waarvan er 1 overleden is.

Ik heb een broer/zus nooit gemist en heb me nooit eenzaam gevoeld ofzo. Vriendjes en vriendinnetjes waren er genoeg en ik mocht altijd iemand meenemen als ik wilde.

Ons gezin voelt niet compleet, maar nog een periode met een huilbaby zou ik niet trekken, ik denk dat in de toekomst de wens voor een tweede groter is dan de angst voor een huil baby, maar nu zeg ik dit nooit meer het is goed zo.

_Lana_ schreef:Dat er 1 kindje weg kan vallen, vind ik eigenlijk wel een hele rare reden om meer kinderen te krijgen. Wel vind ik het heel fijn dat ik nog een zus heb. Als er iets met mijn ouders is, vind ik het fijn om het met haar te kunnen delen.

Ik kijk er nu al tegen op dat wanneer er ooit iets met mijn ouders gebeurt, dat ik dan dingen moet regelen met mijn broertje en schoonzusje, alleen maar omdat ze familie zijn. Ik wens stiekem nog wel eens dat ik niet zoveel broers had.

Hier is de wens voor meerdere kinderen heel sterk. dus mee praten over 1 kind kan ik niet. Al kan ik me wel begrijpen waarom men er voor kiest. Toch een andere manier van leven (denk ik) dan met meerdere kinderen.

Flower_L schreef:

meisjesmama schreef:*ik breek even in*
Over dat wanneer komt de 2de? Wij wonen nu sinds een half jaar bijna 2xzo groot hebben kamers over en meteen de vraag. komt er toch nog eentje bij?
Die brutaliteit van sommige mensen..
Nee er komt hier geen 3de
Ik zeg ga vooral alle redenen plussen en minnen die jullie belangrijk vinden niet andere.
*breek weer uit*

Die laatste zin...doel je op dit topic? want dat is toch niet aan de orde in dit topic?

nee laatst zin klopt niet... handig is het niet om alles op een telefoon te moeten typen omdat we geen internet hebben.

Weet je, keuze voor meerdere kinderen is vaak enigszins hetzelfde.
Keuze voor 1 kind kan naar mijn idee zo uiteenlopen.
Dat is denk ik ook waarom eerder die vraag gesteld wordt.

meisjesmama schreef:

Flower_L schreef:

meisjesmama schreef:*ik breek even in*
Over dat wanneer komt de 2de? Wij wonen nu sinds een half jaar bijna 2xzo groot hebben kamers over en meteen de vraag. komt er toch nog eentje bij?
Die brutaliteit van sommige mensen..
Nee er komt hier geen 3de
Ik zeg ga vooral alle redenen plussen en minnen die jullie belangrijk vinden niet andere.
*breek weer uit*

Die laatste zin...doel je op dit topic? want dat is toch niet aan de orde in dit topic?

nee laatst zin klopt niet... handig is het niet om alles op een telefoon te moeten typen omdat we geen internet hebben.

Wij hebben maar 1 kindje. Als het aan mij ligt blijft het daarbij, mijn man denkt daar anders over. Kortom we zijn er nog niet uit.
Maargoed voor mijn gevoel ben ik er wel uit en blijft het bij deze.

tja de reden, heftige bevalling (best zware zwangerschap), geen zwangerschapsverlof, huilbaby, depressie. en bovenal het is mijn gevoel! Mijn gevoel zegt dat dit het is.

nee ik heb geen angst om kinderloos te zijn als onze zoon overlijdt. Ik kan me dus ook niks voorstellen bij hoe jij je dat voor je ziet.

Manderijn schreef:

_Lana_ schreef:Dat er 1 kindje weg kan vallen, vind ik eigenlijk wel een hele rare reden om meer kinderen te krijgen. Wel vind ik het heel fijn dat ik nog een zus heb. Als er iets met mijn ouders is, vind ik het fijn om het met haar te kunnen delen.

Ik kijk er nu al tegen op dat wanneer er ooit iets met mijn ouders gebeurt, dat ik dan dingen moet regelen met mijn broertje en schoonzusje, alleen maar omdat ze familie zijn. Ik wens stiekem nog wel eens dat ik niet zoveel broers had.

Hier is de wens voor meerdere kinderen heel sterk. dus mee praten over 1 kind kan ik niet. Al kan ik me wel begrijpen waarom men er voor kiest. Toch een andere manier van leven (denk ik) dan met meerdere kinderen.

Jeetje ja, zo kan het ook. Het is geen garantie dat je een goede band krijgt met je broers/zussen.
Ik heb het wat dat betreft echt getroffen met zo'n zus.

Ik hoop, net als alle ouders, dat ze een goede band krijgen. Maar je weet nooit hoe het loopt.
Ik vind het nu al wel heel leuk om te zien hoe leuk ze het met elkaar hebben. Wat dat betreft ben ik al heel blij dat ik 2 kinderen heb.

Floor: Het lijkt me wel heel moeilijk als je er anders over denkt dan je man.
Weet hij dat je eigenlijk echt geen tweede kindje wil?

Ik weet wel, toen mijn zus haar kind overleed, ze na een jaar weer zwanger was, puur omdat het zo 'leeg' voelde en ze al aan de gezinssituatie gewend waren, dat het gezib wat ze nog hadden ineens weer incompleet was.

Ik heb trouwens, mede door wat mijn zus heeft moeten doormaken, wel zoiets van 'wat als ze overlijdt' dan hebben we wellicht nog een kindje om wel voor te zorgen en een reden dat je door moet gaan. Ik denk dat ik mezelf niet meer bijeen zou kunnen rapen als mijn enige kind voor mij het leven laat, ik ben daar soms echt heel veel mee bezig. Voor mijn zus was het zó fijn dat ze nog 2 kindjes had waar ze wel door voor moest gaan.

Zoals Parel beschrijft kan ik het gevoel ook echt wel begrijpen. Ik zou me nu ook geen raad weten als hier zoiets gebeurt. Voor mijn gevoel heb ik dan even niks meer om voor te leven, om voor door te gaan.

Hier nog een mama, waar het waarschijnlijk bij één kindje blijft. En ik krijg wekelijks te horen waar de tweede blijft, van collega's, vrienden ect.

Ik heb een tijdlang babykriebels gehad, wilde zo graag een tweede. Maar hoe ouder onze zoon wordt, hoe minder behoefte ik krijg aan een tweede kindje. Mijn man maakt het niet zo veel uit. Mocht ik graag nog een tweede willen, wil hij ook. Anders vind hij het goed zo, en vindt hij ons gezin compleet. Mocht het bij ons er ooit nog van komen dan gebeurd het pas als Tonnie een jaar of 3, 4 of 5 is. Maar zoals we het nu voelen, nee. Maar zeg nooit, nooit :-).

We genieten volop van onze zoon. Het is een heel gemakkelijk en tevreden kind. Nu onze T. ouder wordt, merken we dat we steeds meer terug krijgen. Babytjes zijn erg leuk, maar deze leeftijd vind ik zo veel leuker. We kunnen met z'n drietjes gaan en staan waar we willen en doen dat dan ook. Zijn veel weg, vakantie hier, dagje weg daar. De opvang is goed geregeld voor hem. Daarnaast is het financieel erg goed te doen. We zijn allebei minder gaan werken om van onze T. te genieten en dat doen we dan dus ook. Met de aanschaf van nieuwe spullen houden we nu dus min of meer wel rekening dat hij hoogst waarschijnlijk alleen blijft. Al mijn spullen verkoop ik momenteel, mocht er ooit nog een tweede komen dan zien we wel weer.

Als ik mensen probeer uit te leggen dat een tweede er (voorlopig) niet inzit. Krijg ik steevast te horen. Wat zielig, en hoe moet dat later dan? Hoezo hoe moet dat later dan? Mocht er later iets zijn, dan heeft T. een nichtje wat als een zus voor hem is en vrienden. Het is namelijk niet gezegd dat als hij een broer of zus heeft, hij daar een goede en sterke band mee zal hebben later. Ik zie dat aan mijn eigen broer en zusjes...

Ach ja de tijd zal het hier leren.

Ik vind die vragen 'wanneer de tweede komt' ook vervelend. Maar goed, mensen weten gewoon niet wat de situatie is denk ik dan altijd maar, maar irritant is het wel vaak.

Voorop gesteld dat Julian een geschenk is en ik betwijfel of een tweede ook zo relatief makkelijk zal lukken denk ik niet dat wij een tweede zullen krijgen. Zo'n IVF poging is belastend, je moet veel naar 't ziekenhuis wat nog niet eens 't ergste is maar ik wil per se niet dat Julian daaronder zou kunnen lijden. We hebben nog cryo's dus als 't ontdooien goed gaat kunnen ze terug geplaatst worden maar als ze op zijn of niet ontdooien ben ik bang dat ik in de flow zit en dan toch nog wil doorzetten en 't een ding/obsessie wordt.

Ons gezin is voor nu compleet, julian is echt een wonder, en ik denk niet dat wonderen nog eens gebeuren en ik ben elke dag dankbaar voor hem.

Bij ons blijft het ook bij 1.
Het voelt nu compleet, het is goed zo.
Ik wou eerder wel altijd een 2de, maar na wat we met R. allemaal al hebben meegemaakt overleef ik een 2de niet denk ik. Tuurlijk weet je nooit hoe een volgend kindje is, maar het risico wil ik niet meer lopen.

Ik heb van jongs af aan gezegd dat ik graag 1 kind wil en dat heb ik nog steeds. Nu ben ik dan wel single maar ook in de toekomst geen baby's meer voor mij. Bij mij is het puur het gevoel dat ik er maar 1 wil. Heb geen zware bevalling gehad, niet depressief, geen huilbaby, financieel speelt niet mee, want ik denk dat de praktische dingen altijd wel goed komen.
Ik vind het gewoon prima zo, ik heb een mooie, lieve gezonde zoon. Niks meer te wensen voor mij

Wij wilden graag een tweede omdat ik idd dacht aan later voor R, stel er gebeurd iets met je eerste kind dan heb je niets meer. En omdat het ons gewoon fijn leek nog een kindje erbij. Ik heb wel altijd gezegd als het ons niet gegund is ik ga er verder niets voor doen qua medische dingen.


Een derde komt er als het aan mij ligt nooit meer. Heb twee goede zwangerschappen en bevallingen gehad en twee gezonde kinderen, Ik ga het nu niet meer opzoeken.

Ik denk dat mijn leven sowieso ophoudt als C. iets gebeurd, ookal zou ik nog een ander kind hebbe, Dan zou ik toch niet meer verder willen, dus ik vind dat wel een hele rare reden om aan een tweede te denken. Mijn oom en tante hebben een dochter verloren terwijl ze er nog 2 hebben en ze zeggen dat het dat all.emaal des te moeilijker maakt want voor hun is hun leven opgehouden, ze moeten alleen verder voor die andere twee maar liever deden ze dat niet, en daar worden die andere kinderen ook niet gelukkiger van, en dat kan ik mij heel goed voorstellen.

Klopt ook Bolleke, het was ook niet de reden maar heeft wel meegespeeld.

Voor nu blijft het bij ons ook bij 1 kindje.
En om eigenlijk alle redenen die al eerder genoemd zijn.
Ik vind zwanger zijn geen zak aan, heb me 25 weken ziek en uitgeput gevoeld en met ruim 29 weken kwam ze. Als ik dat alles nog eens moet meemaken ben ik rijp voor het gesticht denk ik.
Bij mij speelt dus ook een groot deel angst mee.

En verder ook praktische zaken. Als er een tweede komt moeten we boven verbouwen, moeten we van 1 grote kamer weer twee kleintjes maken. De financiën spelen een grote rol, zowel voor de opvang nu als voor de toekomst. Ik hoop toch dat ze kan studeren later en dat lijkt allemaal alleen maar duurder te worden.
Maar ook op pad gaan met 1 kindje, en oppas vinden voor 1 kindje is toch wat makkelijker.

Mijn tante zei laatst ook: heb je niet zo iets van, alleen is maar alleen? Ehm nou sorry, wat nou alleen? Ze heeft andere familie, ze zal vriendjes en vriendinnetjes krijgen enz.
Ik heb zelf ook geen broertjes en zusjes en heb me nooit alleen gevoeld. Had altijd wel iemand om mee te spelen. Wel de lusten en niet de lasten dus, als ik mijn nichtjes weer eens hoorde ruzie maken 'Maaaaamm.. nu wil ik op de computer.. Maaammmm ze heeft mijn trui gepaktttt!!!!!'. Had ik mooi geen last van.
Moet wel zeggen dat ik het nu soms wel als 'zwaar' ervaar om alleen te zijn, nu er met mijn beide ouders best wat mankeert. Dan zou het soms wel eens handig zijn om een broer of zus te hebben waarmee je het kunt delen.

Maar wat ook eerder is gezegd, het is helemaal niet zeker dat ze een goede band krijgen. Mijn vriend heeft ook geen contact meer met zijn eigen broer.

Om een lang verhaal kort te maken, voor nu blijft er voor ons bij 1. Maar ik zeg nooit nooit, komen er de kriebels, is het prima. Komen ze er niet, dan niet.
Hierdoor probeer ik wel nog bewuster en extra te genieten van alle fases die B doormaakt, wetende dat we het misschien niet nog eens meemaken.
Ik leg daarom ook veel vast van haar, zowel op film als op foto.

Ik denk ook niet dat er, bij het wegvallen van een kind, gedacht wordt: "Oh, we hebben er nog eentje. Laten we maar snel weer 'back to reality' gaan." Natuurlijk blijft het vreselijk. Maar als er nu iets met N. zou gebeuren heb ik voor mijn gevoel echt even helemaal niks meer. Ik breng alle dagen thuis met N. door, ik werk niet, studeer zo af en toe wat, maar that's it. Mocht je nog een kind hebben, heb je in ieder geval een reden om op te staan. Je moet wel. Makkelijker zal het zeker niet zijn, het blijft even vreselijk. Maar toch heb je nog iets om direct voor verder te gaan.

Parel schreef:Ik heb trouwens, mede door wat mijn zus heeft moeten doormaken, wel zoiets van 'wat als ze overlijdt' dan hebben we wellicht nog een kindje om wel voor te zorgen en een reden dat je door moet gaan. Ik denk dat ik mezelf niet meer bijeen zou kunnen rapen als mijn enige kind voor mij het leven laat, ik ben daar soms echt heel veel mee bezig. Voor mijn zus was het zó fijn dat ze nog 2 kindjes had waar ze wel door voor moest gaan.

Hoe jij het omschrijft kan ik me wel weer helemaal in vinden. Ineens klinkt het ook niet zo vreemd meer. Je hebt inderdaad 'niets' meer om je bed voor uit te komen. Ja dat heb je wel, maar op dat moment voel je dat niet meer.
Als je nog een kindje hebt, moet je wel door.

Na de oudste wisten we ook nog niet of er nog een tweede zou komen. De wens was er op dat moment nog niet. Uiteindelijk kwam de wens en kwam ook de tweede. Nu voelt het alleen wel heel anders, het voelt echt klaar en compleet. En daarbij verzin je een hoop praktische bezwaren, maar eigenlijk is gewoon de wens voor een derde kindje er niet. Ik denk dat het ook vooral zo voelt als je er maar eentje hebt en wilt. Dan voelt het gewoon klaar.