's Nachts uit bed en kamer komen

Maar als ze aangeeft dat ze wel samen op de bank wil slapen, dan heeft ze dus wel die behoefte.
Misschien toch maar proberen met een matras in haar kamer, desnoods haar ledikant eruit en de matras schuin/overdwars leggen ipv langs de muren, zodat het toch past.

Hier is het een wereld van verschil dat we nu bij hun kunnen liggen. 's Avonds kunnen we weer even beneden zitten zodra ze in slaap gevallen zijn sluipen we weg. Zodra ze 's avonds laat of 's nachts wakker worden blijven we bij ze slapen.
Wij hebben nu twee matrassen naast elkaar op de grond, zodat ik met hun beiden tegelijk kan liggen als mijn man aan het werk is 's avonds.

Parisienne schreef:

Siep schreef:Kun je anders geen matras naast haar ledikant leggen?

Past helaas niet, N. heeft een heel kleine kamer. Er past zelfs geen 1-persoonsbed in haar kamer. Anders had ik met alle liefde bij haar in bed gaan liggen. Zou verhuizen, een grotere kamer en een groter bed DE oplossing zijn?!

Je zet er wel een bij, maar dat zou zomaar eens kunnen. Misschien vind ze haar kamer wel te klein, misschien heeft ze wel te weinig ruimte. Wil ze op de bank slapen omdat dat gezelliger is, of omdat ze meer ruimte om zich heen heeft? Of misschien ligt het wel gewoon aan haar kamer. De kleuren? De indeling? Verlichting of lichtval door een raampje boven de deur? J. is een perfecte slaper, maar ze wil bij mijn moeder niet op mijn oude slaapkamer slapen. De oude slaapkamer van mijn zus is geen probleem.

Bij jou heeft ze altijd aardig wat ruimte, ze heeft inspraak in dingen en de ruimte om haar eigen gang te gaan. Heeft ze die ruimte ook als ze ergens anders slaapt?

Verder kan ik nog bedenken haar in jullie bed in slaap laten vallen en haar, zodra ze slaapt in haar eigen bed te leggen. Al kan ik me voorstellen dat ze, als ze zo slecht slaapt, ze daar wakker van wordt en dat 's nachts ergens anders wakker worden dan waar ze in slaap is gevallen ook niet bepaald voor rust zorgt.

Ik vind het idee van het traphekje wel goed. Dan kan ze niet ineens naast jullie staan.
Als zij niet moe is, dan kan ze wat rommelen in haar slaapkamer.
En uitleggen dat de nacht is om te slapen en dat papa en mama dat dus gaan doen.
Niet teveel aandacht aan schenken.

Wat ze in haar kamertje doet, dat is dan aan haar.

Verder heel veel succes, lijkt me heel vermoeiend.

Ik ben het eigenlijk wel met Rood eens. In jouw reactie in dit topic benadruk je nogmaals dat het slaapprobleem niet puur en alleen op te lossen is met opvoeding en aanpak.

Bijzonder vind ik het wel dat wanneer je kleine meid bij opa en oma slaapt nauwelijks problemen ervaart bij het in- en doorslapen. Misschien kun je eens kritisch kijken naar de verschillen tussen beide situaties, denk bijvoorbeeld aan het ritueel voor het slapen gaan (in bad), de inrichting van de slaapkamer, de houding en aanpak van opa of oma bij het naar bed gaan etc. Naar mijn inziens is er sprake van een slaapprobleem wanneer een kind in allerhande situaties (dus ook bij opa en oma) problemen ervaart bij het in het doorslapen. Wat ik uit jouw verhaal op maak, beschrijf je dat het badderen voor het slapen gaan je dochter erg helpt. Maar ben je er van overtuigd dat dat het enige is wat er voor zorgt dat jouw dochter daar wel slaapt?

Je beschrijft in jouw post ook dat jouw dochter veel onrust in haar hoofd heeft. Met die wetenschap; denk je dat opvoeding in de vorm van het ervaren van consequenties zoals jij dat beschrijft (het ervaren van spijt, schaamte etc) dan het best passend is bij de leeftijd en de onrust die ze al ervaart? Wat je eigenlijk doet is haar in sommige gevallen zelf laten nadenken over de consequentie van haar gedrag. Is dat niet wat veel gevraagd bij deze leeftijd en met al zoveel in dat koppie? Kinderen hebben soms ook gewoon behoefte aan duidelijkheid, zij het in woorden, dan wel in daden. Ik denk dat je vanuit dit punt ook niet moet kijken wat jij wel of niet prettig vindt, maar waar je kind het meeste aan heeft. En zo ik merk uit je verhaal kan een stukje duidelijkheid bij je dochter ook rust geven. Daarnaast is een consequentie direct volgend op het gedrag (time-out, speelgoed weg, televisie uit, terug naar bed) veelal het meest effectief. Je kunt het haar uitleggen, maar daar voelt ze (krom gezegd) op dat moment weinig van. Door direct een consequentie te ervaren wordt bij kinderen snel duidelijk dat gedrag niet getolereerd wordt.

Wat ik uit je posts opmaak is dat jouw dochter aardig wat ruimte krijgt om te bepalen wat er wel en niet gaat gebeuren. Als ik je een advies mag geven zou ik in jouw geval in sommige situaties wat strikter zijn. Want juist dat geeft je dochter duidelijkheid. Op vaste tijden naar bed, met een vast ritueel (tandjes poetsen, boekje lezen, instoppen). Mogelijk geeft een wekkertje met een lampje haar visueel ondersteuning bij het ervaren van bedtijd en de tijd om op te staan (lampje aan). Wanneer ze uit bed komt leg je uit dat het tijd is om te slapen, want het lampje is uit (voor haar beter te begrijpen omdat ze het direct kan visualiseren). En ook al herhaal je het tot in het oneindige, wees consequent. De eerste keren kun je er nog iets bij zeggen, later zal je (naar mijn idee) toch meer over moeten op het negeren. Het voelt op het eerste gezicht misschien niet goed, maar je geeft je dochter aandacht door te praten en dat is precies de reden waarom ze haar bed uit komt (met uitzondering van de gevallen waarin je weet dat ze de slaap gewoonweg niet kan vatten).

Verder zou ik de slaapkamer zo veel mogelijk vrij maken van speelgoed, geluidjes (tikkende klok bijvoorbeeld) en andere afleiders. Het liefst overdag of voor het slapen gaan ook niet spelen op de slaapkamer. Zo maak je des te meer duidelijk dat de slaapkamer er is om te slapen. Google eens op slaaphygiëne; eten jullie bijvoorbeeld kort voordat ze gaat slapen, wordt er nog tv gekeken, hoe ziet de slaapkamer eruit? Mogelijk kun je je dochter vragen wat ze prettiger vindt, een hele donkere kamer of juist wat lichtdoorlatend?

Mocht je er stellig van overtuigd zijn dat er in de opvoeding niets mis is, of je daar niet direct iets aan wil veranderen, zou je je via een specialist kunnen laten doorverwijzen naar het slaapcentrum in Nijmegen. Daar kunnen ze heel gericht kijken naar de slaappatronen, de melatonine spiegel en haar gedrag. Er werken echt vakbekwame mensen, dus ik zou het zeker in overweging nemen wanneer je dochter blijft tobben met slapen. Succes!

Wauw, zo goed kan ik het allemaal niet verwoorden maar ik ben het wel helemaal met jou eens Xanna!

Ook eens met Xanna...

Misschien is het iets om haar tijdelijk weer in har ledikantje te laten slapen?

Teddyaapje zei het net al in het UP topic. Ik zou dit probleem op het D en V forum bespreken. Daar zitten veel meer mensen die ervaring hebben met deze aanpak, daar hoef je ook niet uit te leggen waarom je deze aanpak hanteert. Het is leuk om verschillende meningen te horen van anderen, maar als je daar niet achter staat, dan heb je er weinig aan.

Verder nog een andere tip. Het is jammer dat er geen groter matras is N. haar kamer past. Maar misschien kan je een matras in de woonkamer leggen en daar samen op gaan liggen als ze wakker wordt (woonkamer grenst toch heel dicht aan haar kamer). En haar dan bijv. de keus stellen: óf samen met mama op het matras gaan slapen of alleen in je kamer blijven, maar 's nachts spelen kan niet. Dan laat je haar kiezen, maar beperk je het iets meer.

Als dochter hier wakker werd 's nachts, dan ging man altijd bij haar liggen en bleef dan bij haar. Dit gaf haar voldoende vertrouwen en erkenning, nu is het niet meer nodig. Ik hoor haar 's nachts wel eens, maar ze kan nu zelfstandig weer verder slapen. Ze blijft klokje rond in haar kamertje.

Jeetje, dat lijkt me erg heftig Parisienne, hoe het nu gaat!

Ik heb helaas ook geen oplossing voor je denk ik,maar wil je wel even een dikke geven!

Hier ook een meisje dat niet moeiteloos gaat slapen en doorslaapt, maar minder erg dan bij jullie. Wat hier nu een stuk scheelt is dat ze geen middagslaapje meer wil doen, daardoor is ze 's avonds bijna altijd te moe om nog een hele toestand te maken van het slapengaan. Dus dat is hier echt een hele verbetering. Doorslapen doet ze alleen ook al ruim een jaar niet meer. Het kan vroeg zijn, het kan laat zijn, maar ze wordt gegarandeerd wakker en is dan compleet overstuur. Dan komt ze naar mijn kamer en slaapt daar in een campingbedje, of als het echt helemaal niet gaat dan mag ze bij mij in bed. En dan slaapt ze wel goed verder. Hier is het probleem echt dat ze 's nachts wakker wordt en dan merkt dat ik niet bij haar ben.

Wat ik ook wel herken, is dat ze bij anderen vaak wel moeiteloos gaat slapen en blijft slapen. Maar hier ben ik er denk ik achter hoe dat komt. Ze is heel erg gehecht aan mij, en wanneer ik een avondje weg ben en er iemand anders oppast, dan gaat ze maar 'gewoon' slapen omdat ik er toch niet ben, en ze bij een ander niet durft te doen wat ze bij mij doet. Eerst vond ik dat irritant, maar na er goed over na te hebben gedacht vind ik het ook wel aandoenlijk, dat ze zich bij mij wel durft te uiten. Al is het niet altijd handig

Ik laat haar trouwens ook niet lang huilen. Soms wel vijf of tien minuutjes, maar alleen wanneer ik merk dat ze op haar manier een beetje 'zeurt' en dan werkt dat wel, als ze echt overstuur is dan heeft het geen zin.

Ik vrees dat het kijken is wat er nog allemaal mogelijk is, en stap voor stap uitproberen wat werkt en wat niet. Ik vind je aanpak in elk geval juist heel mooi en bewonderenswaardig, ik probeer het ook zo te doen, maar heb uiteindelijk denk ik wel wat minder geduld wanneer het lang duurt. Je aanpak veranderen kan misschien werken wat anderen opperen, maar iets wat echt niet bij je past lijkt me ook weinig zinvol, want dan kun je het nooit overtuigend uitvoeren lijkt me. Ik ben zelf in elk geval een slechte acteur Kan bijvoorbeeld echt niet goed boos doen als ik het niet voel.

Ik leg hier nog wel eens een slaapzak in de lengte dubbel naast het bedje. Zodat ik er even naast kan liggen. Niet zelf in slaap vallen!! Je lichaam doet echt zeer als je dan opstaat.

Purpleflower schreef:Ik leg hier nog wel eens een slaapzak in de lengte dubbel naast het bedje. Zodat ik er even naast kan liggen. Niet zelf in slaap vallen!! Je lichaam doet echt zeer als je dan opstaat.

Mijn moeder deed dat inderdaad ook vroeger. Die ging naast m'n bed zitten als m'n zus of ik 's nachts wakker werden. En dan bleef ze net zo lang bij ons tot we sliepen. Ik heb dat altijd als heel prettig ervaren. Tegenwoordig ben ik een heel makkelijke slaper (muv tijdens de zwangerschap).

Purpleflower schreef:Ik leg hier nog wel eens een slaapzak in de lengte dubbel naast het bedje. Zodat ik er even naast kan liggen. Niet zelf in slaap vallen!! Je lichaam doet echt zeer als je dan opstaat.

Haha, ja dat doet inderdaad zeer Ik ben ook soms naast haar bedje gaan liggen, maar als het erg lang duurde viel ik soms zelf in slaap.. Dat was niet lekker!

Even een reactie van Parissienne gekopieerd uit het UP topic:

"Op nagenoeg alle vlakken werkt het hier prima. Alleen het slapen is en
blijft een probleem. Zoals ik eerder aangaf zie ik het inmiddels ook los
van onze opvoedmethode, los van welke opvoedmethode dan ook. Ze heeft
'serieuze' problemen: een ontwikkelingsvoorsprong, hooggevoeligheid,
misschien ook ADHD. Ik vind het dan persoonlijk erg kwetsend als haar
slechte slapen volledig bij mij en mijn manier van opvoeden neergelegd
wordt. Terwijl ik zelf heel goed zie dat gewoon echt niet het geval is."

Nu ik bovenstaande reactie heb gelezen in het UP topic, hoop ik niet dat ik jou met mijn reactie op de voorgaande pagina gekwetst heb. Om eerlijk te zijn heb ik het UP topic verder niet gelezen, dus daar ik verder niet op in. Wel wil ik opmerken dat je pas echt weet of het aan je manier van opvoeden/doen ligt, wanneer je ook andere methodes (langdurig) hebt geprobeerd. Hoe moeilijk ook, je hoeft je ook zeker niet te verdedigen, maar probeer nieuwe dingen/ideeën ook niet snel weg te wuiven omdat het niet bij je past.

Toch wil ik nogmaals mijn laatste alinea in mijn post op de voorgaande pagina benadrukken: als je er echt van overtuigd bent dat het niet aan de manier van opvoeding etc. ligt, laat je echt doorverwijzen! Je kunt een verwijzing krijgen van de psycholoog of van een kinderarts.

Heb je al haar bedje verplaatst binnen haar kamer? Sommige kindjes kunnen niet slapen door bepaalde aardstraling. Anders haar bedop jullie kamer neerzetten? lastig hoor, succes ermee, lijkt me erg slopend!

C.eline heeft ook een periode erg slecht geslapen. Gelukkig(voor ons) lang niet zo ernstig als bij jullie het geval is, maar toch ernstig genoeg om zelf zeer vermoeid(en dus geen gezellig moeder, gedreven werknemer, leuke partner en verder) te zijn.
Wij(vooral ik) staan wel een beetje op dezelfde manier in de opvoeding van onze kinderen, denk ik. En hoewel ik eigenlijk helemaal geen voorstander ben van beloningssystemen, hebben we het in het geval van het slapen, toch ingevoerd.
Het duurde een aantal maanden, maar ik kan nu wel zeggen, dat ze over het algemeen elke nacht in haar eigen bed blijft, tot zeven uur. Soms een hele nacht slapend, soms een uur pratend met haar pop in bed, soms zingend, maar in ieder geval in haar eigen bed. Ze deed het in het begin inderdaad voor de beloningen en niet omdat ze het zelf fijner vond. Die nieuwe pop, die ochtend zwemmen, die middag ballorig en de rest waren inderdaad haar doel. Dat zij op haar eigen kamer bleef en hopelijk wat meer rust had en wij ook eens redelijk normaal konden slapen was ons doel. Op deze manier hebben we dat voor mijn gevoel toch gered, zonder straffen, zonder negeren. Niet helemaal volgens de methode die we normaal hanteren, maar het doel is behaald en dat was zo fijn na tijden slecht slapen.
Ik denk dat deze methode ook ver van je af staat, maar misschien is het het proberen waard.
Ik wil nog wel even zeggen dat ik onwijs veel respect voor je heb. Ik vind het bewonderingswaardig om te lezen hoe jij je gevoel en hart blijft volgen en ik denk dat jullie lieve, prachtige, bijzondere meisje zich echt geen fijnere moeder kan wensen!
Heel veel sterkte hierin!

Allereerst iedereen bedankt voor het meedenken en voor de reacties. Er zijn genoeg ideeën geopperd die ik (nog een keer) ga proberen.

Xanna: met jouw reactie heb je mij zeker niet gekwetst hoor. Geen enkele reactie hier m.b.t. dit onderwerp heeft mij gekwetst. Ik vind jouw uitgebreide reactie alleen maar fijn, dankje. In dat ene stukje wat jij kopieerde uit het andere topic bedoelde ik eigenlijk dat het kwetsend is als zowel mijn vriend en de psycholoog laten weten dat ze vinden dat het 'mijn schuld' is en dat het ligt aan hoe ik N. opvoed.

Mijn vriend staat en stond op heel veel punten achter me. Ik heb nu het idee dat hij, omdat we het steeds zwaarder krijgen met die slapeloze nachten, het kernprobleem niet helemaal in wil zien maar de makkelijke manier kiest om het mij te verwijten. "Je verwent haar, je geeft haar teveel aandacht, je doet wat zij wil, ze mag alles, etc." Dat is niet leuk om te horen, dus inderdaad kwetsend. Ten eerste is het niet waar wat hij zegt en ten tweede snapt hij het niet. Hij ziet mijn gedachtengang niet goed, terwijl hij voorheen liet merken dit wel te zien en het een mooie manier van denken vond. Ook wil hij niet toegeven aan het feit dat N. iets 'anders' dan andere kinderen is. Ze denkt anders, ze communiceert anders, ze is gewoon net even iets anders dan de gemiddelde kleuter. Dit maakt alles niet lastiger of moeilijk dan bij een ander kind, de manier waarop ik met haar omga werkt goed voor haar. Het gaat overdag prima. De nachten staan er in mijn ogen dus los van.

Ik wil graag samen met mijn vriend op zoek naar een oplossing. Als het aan mij ligt had ze (in een co-sleeper) bij ons geslapen. Vriend wil dit niet. Niet bij ons op de kamer, niet bij haar in bed, niet samen met haar op de bank. Hij vindt dat ze alleen moet slapen. Ik respecteer hierin zijn mening, dus doe ik dit niet. Ik wil haar niet (langer dan 5 minuten achtereen) laten huilen. Hij respecteert dit, dus doen we dit niet. Hierin zijn we dus al aardig naar elkaar toegekomen. Nu is het dus het vinden van de juiste middenweg wat voor N. werkt. Bed verplaatsen hebben we meerdere malen gedaan, speelgoed staat er niet in haar kamer, lichtjes aan/uit maakt geen verschil, deur open/dicht maakt geen verschil, haar zelf nog even laten spelen werkt niet (meer).. zo zijn er best veel dingen die we dus al geprobeerd hebben maar niet werken. Het is inderdaad een slim meisje, wellicht kunnen we haar betrekken in het vinden van een oplossing. Daarnaast neem ik nog meer tips mee die in dit topic naar voren kwamen. We gaan gewoon weer 'vrolijk' verder

Waar ik nog even op terug wil komen is het verschil in slapen bij opa en oma en thuis. Wat PapillonRose aangeeft is bij N. denk ik ook het geval. Ze weet dat als ze bij opa en oma slaapt ik er niet ben. 's Nachts heeft ze behoefte aan mij: aan mijn troost, mijn aanwezigheid, mijn 'liefde'. Voorheen was het zo dat als mijn vriend 's nachts naar haar toe kwam ze er al snel klaar mee was en ging slapen. Het duurde weer een lange tijd voordat ze sliep, maar ze had waarschijnlijk zoiets van: "Laat maar, aan jou heb ik geen behoefte". Bij mij kan ze zichzelf zijn, kan ze troost vinden, mag/kan ze haar gevoelens uiten, voelt het vertrouwd. Bij mijn vriend is het toch net wat anders. Ze is afstandelijker, dat is gewoon een feit. Mama is haar lieveling, altijd al geweest. Papa is er niet vaak, brengt haar nagenoeg nooit naar bed (omdat 'ie werkt). Ik neem het haar ook dus niet kwalijk dat ze zo naar mij verlangt en dat ze zo denkt en voelt. Bij opa en oma geldt een beetje hetzelfde. Ze is helemaal gek op ze, maar aangezien het er daar net iets anders aan toe gaat (ze zijn niet strenger dan ik ben, dus ook aan het opvoeden ligt het niet) zal ze waarschijnlijk sneller accepteren dat ze even alleen is. Ik zie dat N. behoefte heeft 's nachts aan troost en aanwezigheid. Ik wil haar best troosten en knuffelen, ik wil haar best even laten weten dat ik er gewoon voor haar ben, alleen dat het uren duurt voordat ze slaapt gaat te ver. Daarom zijn we zoekende naar een oplossing.

Ik denk dat je dan gewoon aan het accepteren komt dat slapen er voorlopig niet inzit. Als jij en je vriend op zo'n verschillen met elkaar staat wb slapen denk ik niet dat er snel iets gaat veranderen. Ik zou het een goede optie vinden haar dan bij jullie te nemen, maar als jouw vriend dat echt niet wil houdt het op. Verder snap ik jouw vriend ook, maar jij vind het fijn om het op jouw manier te doen, en dat is je goed recht, maar ik denk dat het dan nog lang gaat duren voordat jullie gaan slapen. Natuurlijk ooit zal ze gaan slapen, en dat besef zal vast vanzelf eens komen, maar zolang ze nog iedere nacht door mama getroost word denk ik dat het langer op zich gaat laten wachten.
Verder las ik het zinnetje "...zowel mijn vriend en de psycholoog laten weten dat ze vinden dat het 'mijn schuld' is en dat het ligt aan hoe ik N. opvoed". Jullie voeden haar toch samen op, jij en jouw vriend zijn samen verantwoordelijk. Met deze zin wakker je bij mij iets aan dat je niet echt open staat voor je vriend en zijn visie in de opvoeding.

Wat tips betreft kan ik alleen zeggen dat die van Twellie en Sterrin me het zinnigste lijken, om met N. inderdaad proberen af te spreken dat ze niet hoeft te slapen, maar wel in bed/op haar kamer moet blijven en rustig even mag spelen als ze niet kan slapen. Liedjes zingen i.p.v. spelen is misschien ook nog een idee, dat kun je liggend doen en daarmee val je vrij makkelijk in slaap als je eenmaal moe genoeg bent. Mijn zoon is nog niet op die leeftijd, maar met gebroken nachten heb ik ruime ervaring en ik weet dat het heel zwaar is. Zeker als mensen allerlei ideeën aandragen waar jij gewoon niet achter kunt staan. Ik vind het heel mooi hoe je met je dochter omgaat en ik begrijp helemaal waarom je, hoe zwaar het soms ook is, gewoon doorgaat met waar jij achterstaat totdat je er bijna bij neervalt. Sterkte!

Je geeft constant aan dat je dochter ´s nachts niet slaapt door haar problemen overdag, maar dat is blijkbaar niet zo. Je geeft zelf ook aan dat de problemen er niet zijn als ze bij je ouders is, terwijl ze dan in principe ook gewoon een dag heeft om te verwerken. Je dochter steeds weer de aandacht geven, maakt haar in mijn ogen niet moe en gaat er ook niet voor zorgen dat ze zal gaan slapen. Dat ze bij je ouders weet dat jij niet zult komen, werkt blijkbaar. Ik denk dat je haar die grens ook zult moeten leren. Jij komt twee keer en daarna kan ze papa krijgen als troost. Als je dat lastig vindt, kun je ook een keer een avond naar een vriendin gaan. Op dat moment ben je namelijk daadwerkelijk niet aanwezig en is ook alleen haar vader er. Ik wil niet zeggen dat jij het probleem bent en dat je opvoeding niet werkt, maar wat betreft slapen gaat er duidelijk in jullie huis iets mis, als ze bij anderen wel gewoon slaapt.

Bolleke schreef:Ik denk dat je dan gewoon aan het accepteren komt dat slapen er voorlopig niet inzit. Als jij en je vriend op zo'n verschillen met elkaar staat wb slapen denk ik niet dat er snel iets gaat veranderen. Ik zou het een goede optie vinden haar dan bij jullie te nemen, maar als jouw vriend dat echt niet wil houdt het op. Verder snap ik jouw vriend ook, maar jij vind het fijn om het op jouw manier te doen, en dat is je goed recht, maar ik denk dat het dan nog lang gaat duren voordat jullie gaan slapen. Natuurlijk ooit zal ze gaan slapen, en dat besef zal vast vanzelf eens komen, maar zolang ze nog iedere nacht door mama getroost word denk ik dat het langer op zich gaat laten wachten.
Verder las ik het zinnetje "...zowel mijn vriend en de psycholoog laten weten dat ze vinden dat het 'mijn schuld' is en dat het ligt aan hoe ik N. opvoed". Jullie voeden haar toch samen op, jij en jouw vriend zijn samen verantwoordelijk. Met deze zin wakker je bij mij iets aan dat je niet echt open staat voor je vriend en zijn visie in de opvoeding.

Over die laatste zin: mijn vriend is er bijna nooit, hij werkt erg veel. Dus ja, in mijn ogen voed ik N. op. Als mijn vriend er bijna nooit is, zou ik dan toch dingen volgens zijn ideeën moeten doen terwijl ik daar totaal zelf niet achter sta? Hetzelfde geldt voor het slapen. Hij gaat er sporadisch weleens 's nachts uit, terwijl ik elke avond en bijna elke nacht met dit probleem handel. Ik sta ervoor open, om het 'strenger' te doen volgens zijn ideeën. Ik heb me enigszins aangepast, doe als 'strenger' en bozer tegen haar 's nachts en laat haar soms weleens een paar minuutjes huilen (dat laatste strookt totaal tegen mijn gevoel in, maar ik doe het).

Maar hij is later in de avond wel vaak thuis toch? Dan kan hij het toch gewoon doen?

Ja moeilijk. Ik kan mij voorstellen dat het je vriend ook pijn doet als jij het op jouw manier doet want "hij is er toch niet". Ik ben het wel met mijn voorganger eens, dat je misschien 2 keer naar haar toe moet gaan en daarna komt papa.
Mijn zoon sliep bij mijn ouders ook altijd heel goed, echt frustrerend vond ik dat maar wel logisch. Bij ons was altijd het onrustige gevoel "oh als hij maar gaat slapen, hopelijk slaapt hij door". Dat voelen kinderen. Mijn ouders hadden het niet erg gevonden als hij daar misschien een nachtje zou spoken, en ze brachten hem heel ontspannen naar bed. Naderhand heb ik geprobeerd buiten het uitleggen dat mama moet slapen om te functioneren hem net zo naar bed te brengen als mijn ouders deden, geen fratsen, ontspannen en zelfverzekerde indruk geven, duidelijk maken dat het tijd is om te slapen, nog 2 keer naar boven en daarna niet meer. En dat hielp.
Ik snap dat het misschien over komt dat wij ook tegen jouw manier van opvoeden zijn, maar vaak zien mensen van buitenaf het net even anders. En dit betekent niet dat je je hele aanpak moet omgooien en dat je ineens niet meer de liefhebbende troostende moeder bent, die ben je nog, alleen je geeft je grenzen aan want jij hebt ook slaap nodig.Ze zal heus wel aanvoelen dat als er echt iets is dat jij echt wel komt om haar te troosten.

Toch vind ik sommige posts hier nog wel de indruk geven dat ik misschien toch erg 'soft' tegen haar ben en dat ze bijna alles maar mag. Ik vat het niet op als vervelend, het is ook niet vervelend naar jullie toe bedoeld. Ik ben alleen écht wel duidelijk. Ik sta nog net niet tegen haar te schreeuwen 's avonds, maar haar streng en duidelijk toespreken gebeurt echt, ook overdag. Ik denk dat er weinig verschil zit in hoe men hier 's nachts haar kind behandeld en hoe ik het doe. Ze krijgt de ruimte om haar emoties te tonen, maar verder zie ik weinig verschil in mijn aanpak. Ik zit 's nachts ook niet hele gesprekken met haar te voeren, de focus blijft bij het slapen en ik ben kort en krachtig. Ook hier zullen er weinig moeders zijn (ook bij de niet-UP'ers) die hun kind lange tijd laten huilen. Waarschijnlijk is dat niet nodig, waarschijnlijk werkt de normale leren-slapen-aanpak sneller bij hun kind. Bij N. werkt het blijkbaar niet. Daarnaast vind ik het ook niet heel raar dat N. bij opa en oma wel goed slaapt en thuis niet. Hoe vaak hoor je dit wel niet? Hoe vaak hoor je wel niet dat kinderen zich bij opa en oma of op school voorbeeldig gedragen en thuis niet? Dus ook dat vind ik niet heel verrassend. Wat Bolleke zegt is ook wel waar. Wij gaan elke avond naar bed met de gedachte: "Oh nee, als ze maar niet wakker wordt vannacht" Als ik ook maar een klein geluidje hoor slaat mijn hart al over met het idee dat ik weer uren met haar op kan zitten. Dit voelen kinderen ongetwijfeld aan. Acceptatie is het sleutelwoord, alleen dat blijft lastig. Mijn studie lijdt eronder, mijn gemoedstoestand lijdt eronder, mijn gezondheid lijdt eronder. Ik ben er nu achter waarom slaap zo ontzettend belangrijk is

De echte oorzaak van het slechte slapen zullen we waarschijnlijk nooit helemaal te weten komen. Wellicht is over een wat langere tijd (als echt niks werkt) een slaaponderzoek nog een optie.

Voor nu heb ik genoeg tips uit dit topic om mee te nemen. We gaan vanavond weer vol goede moed tegemoet

Ja dat gevoel herken ik ook heel goed. Ik zat al voor het slapen gaan naar tekenen te kijken of hij wel of niet lekker zou gaan inslapen. Daar ben je op een gegeven moment constant mee bezig. Een heel vervelend gevoel is dat, want je verlangt echt naar een nachtje slaap. Ik bedoelde het ook allemaal niet vervelend, dus ik ben blij dat je het zo niet hebt opgevat.