's Nachts uit bed en kamer komen

Vermoeiend, vreselijk vermoeiend! Zoals de meesten wel weten slaapt N. al niet al te best, maar deze nieuwe uitvinding van haar maakt het nog weer even wat vermoeiender. N. is er dus achter dat het gewoon hartstikke makkelijk is om zelf je bed uit te komen en zelf je kamer uit te lopen, om mama even te vertellen dat je niet kunt slapen of omdat je gewoon nog even wil spelen. Bij het naar bed gaan, maar dus ook midden in de nacht. Vannacht stond ze, met step en al, naast ons bed. "Mama, ik kan niet slapen. Ik ga even steppen."

's Avonds loop ik al 30 keer heen en weer. Elke keer herhaal ik hetzelfde, iets in de trant van: "N., het is bedtijd, we gaan lekker slapen." Leg haar in bed, geef haar een kus en kan zonder protest of gehuil weglopen. Nog geen minuut later gaat haar deur weer open. Meestal met de mededeling dat ze niet kan slapen en dat ze gewoon nog even wil spelen. Mijn reactie: "Vervelend dat je denkt dat je niet kan slapen, toch gaan we het even proberen. Het is bedtijd N., we gaan nu lekker slapen." Leg haar in bed, geef haar een kus en kan weer zonder protest of gehuil weglopen. Een paar minuten later gaat de deur open en begint het riedeltje opnieuw. Ik ben duidelijk in wat ik zeg, herhaal veelal hetzelfde, in de hoop dat het toch eens bij haar binnenkomt. Op een avond loop ik dus zo'n 30 keer heen en weer, met haar telkens aan mijn hand. Op den duur gaan negeren en in stilte het kind weer in bed leggen (á la de Supernanny methode) wil ik niet, het lijkt me zelf vreselijk om genegeerd te worden, dus daar doen we niet aan.

's Avonds werkt het redelijk. Ik heb aardig wat geduld, loop dus vaak heen en weer, na een paar uur slaapt ze. Nu doet ze dit ook 's nachts. Afgelopen nacht is vriend van 01.30 tot 04.45 met haar bezig geweest. Hij doet het anders dan ik, maar voorheen sliep ze veel sneller als hij haar 's nachts weer teruglegde dan dat ik het deed. Die periode is dus ook weer voorbij. Ze kán gewoon echt heel moeilijk in slaap komen. Dit in combinatie met het 'niet-willen-slapen-want-spelen-is-leuker' zorgt voor weer aardig wat slapeloze nachten. Het feit dat we nu 's nachts 30 keer heen en weer moeten lopen maakt het er ook nog eens vermoeiender op dan dat het al was.

Iemand tips? Herkenning? Wat doen jullie in zulke situaties?

Pfff her klinkt idd erg vermoeiend voor jullie.

Wij hebben een traphekje in zijn deur zodat hij er niet uit kan. Hij kan dus wel de deur openmaken maar niet zijn kamer af.

Verder heb ik helaas geen tips voor je, slaapt ze weleens ergens anders, hoe gaat dat en is het anders misschien een manier om dit gedrag van haar te veranderen?

En ipv heel de tijd dat heen en weer lopen eens echt ' boos' worden op haar. Dat ze misschien merkt dat het menens is?

Ik heb echt engelengeduld maar R heeft hier ook een handje van, steeds roepen etc. Na een tijdje ben ik er echt klaar mee en spreek hem dan even ' streng ' toe en dan is het vaak meteen klaar met dat gezeur en geroep.

Het laatste helpt niet, N. wordt daar heel verdrietig en zelf boos van. Ze schrikt, waardoor ze in een huilbui komt wat het slapen juist weer moeilijker maakt. Boos worden werkt bij alles alleen maar averechts, helaas. Moet mijn boosheid dus echt inhouden 's avonds en 's nachts.

Ze slaapt geregeld bij mijn ouders en stiefouders. Bij beiden slaapt ze eigenlijk bijna altijd goed. Het is alweer even geleden dat ze daar 's nachts lang wakker is geweest. Voordat ze bij opa en oma naar bed gaat, gaat ze altijd ruim een uur in bad. Ze is dan dus echt helemaal rozig en 'lekker' moe. Hier is dat geen optie, wij hebben geen bad. Douchen elke avond zou kunnen, maar het onder de douche vandaan komen is altijd zo'n drama dat ik het niet zie zitten om élke avond een woedeaanval mee te maken.

En overdag met N bezig gaan met haar slaappatroon? Ze is een intelligent en zeer gevoelig meisje, ze kan misschien zelf al wel een beetje meedenken?

Stel dat jullie rustig samen op de bank zouden zitten straks, en jij zegt: ' N, mama wil met jou eens praten over hoe het voor jou fijner kan zijn om de hele nacht te slapen' . Dat je ook uitlegt dat er een verschil is tussen een dag en een nacht en dat mensen 'moeten' slapen als het nacht is, en waarom. En dan samen met haar dingetjes gaat bedenken die daarbij kunnen helpen?

Misschien is het wel een optie om voor een ruimtebesparend bad te kijken, bijvoorbeeld van Bibabad of Kubikids.

Wat betreft de psycholoog, ik heb het idee dat je het gevoel hebt dat het een beetje twee tegen één is. Dat gevoel zou ik een keer benoemen, want het kan nooit de bedoeling zijn dat jij je in een hoekje gedreven voelt, wat ook het standpunt van die psycholoog is.

En bij haar blijven tot ze slaapt i.p.v. weggaan?
J kwam ook haar kamer af of ging roepen/huilen als ze niet sliep en ik weg ging/was. Ik blijf er nu bij liggen tot ze slaapt en sluip dan weg en dat gaat goed. Het gaat zelfs veel sneller dan wanneer ik weg ging of alleen maar op de rand van haar bed ging zitten. En tegen de tijd dat ze 's nachts een keer wakker wordt liggen wij al weer in bed en is dat voor haar voldoende om weer in slaap te vallen (ze slaapt bij ons). Soms maakt ze me even wakker voor een knuffel maar dan hoef ik in ieder geval niet mijn bed weet ik het hoe vaak uit

Boos worden zo ik ook geen voorstander van zijn, ze moet niet gaan denken dat naar bed gaan een straf is. Het moet prettig zijn om in bed te liggen en te slapen anders maak je het probleem alleen maar groter.

Heel veel succes

Ik kreeg vroeger een haakje op de deur omdat ik dit dus deed . Die ging er af zodra ik sliep, maar op gegeven moment wilde ik niet eens slapen zonder het haakje op de deur haha!
Maar nu ik er over na denk vind ik dat niet zo'n pedagogische verantwoorde methode, maar het werkte wel

Waarom vind je de Supernanny methode zo vervelend?

Wij blijven altijd bij ze tot ze slapen, dat is voor iedereen het beste. Is dat geen optie voor je?
Toen wij nog in een apartement woonden kwamen ze ook om de haverklap naar de woonkamer, nu we in een gezinswoning wonen kan dat natuurlijk niet meer en dat scheelt een boel. Ook geen speelgoed in hun handbereik. Als ze nu roepen gaan we bij ze liggen tot ze slapen. 's Nachts blijven we er wel bij liggen.

Ik vraag mij wel af of jouw vriend de opvoeding niet liever heel anders ziet als jou?

Mijn oudste dochter van drie kan ook moeilijk een hele nacht doorslapen, ze onthoudt heel veel en neemt dan 's nachts vaak nog even de dag door. Lijkt misschien wel een beetje op wat jouw dochter doet.

Ik zeg niet tegen haar dat het tijd is om te slapen voor haar, maar dat het tijd is om te slapen voor mij. Met uitleg: dus ik heb slaap nodig om de volgende dag te kunnen werken en een gezellige moeder te zijn, dus ik wil niets steeds heen en weer lopen tussen slaapkamers in de nacht. Haar kan ik niet dwingen om te slapen, het is wel gewoon bedtijd.

We hebben wat alternatieven doorgesproken en nu gaat ze 's nachts gewoon zelf een boekje doorkijken, vertellen aan de knuffels wat ze kwijt wil of gewoon even in bed zitten. Ze is regelmatig wel twee of drie uur wakker 's nachts, maar kan zich zelf vermaken.

Fortissimo schreef:Ik kreeg vroeger een haakje op de deur omdat ik dit dus deed . Die ging er af zodra ik sliep, maar op gegeven moment wilde ik niet eens slapen zonder het haakje op de deur haha!
Maar nu ik er over na denk vind ik dat niet zo'n pedagogische verantwoorde methode, maar het werkte wel

Waarom vind je de Supernanny methode zo vervelend?

Ik heb niks tegen een Supernanny methode, alleen heb ik dit voorbeeld even genomen om een bepaalde aanpak te schetsen. Na een paar keer terugleggen met wat woorden en een kus worden kinderen daarna terug naar bed gebracht zonder iets te zeggen, door ze dus te negeren. Dit wil ik niet, dit vind ik zelf niet nodig. N. weet aan mijn stem dat ik serieus genoeg ben. Ik zou het zelf vreselijk vinden om genegeerd te worden, dit voelt voor mij ook niet goed om bij mijn kind te doen. Ik beperk het tot een paar woorden/zinnetjes op het laatst, maar helemaal niets meer zeggen voelt niet goed.

Het bij haar blijven ga ik maar weer eens proberen. Ze slaapt nog in een ledikant (zonder zijkant erin), daar pas ik niet naast helaas. Bij haar slapen is geen optie, bij ons slapen helaas ook niet. Dat wil mijn vriend niet. Speelgoed heeft ze bijna niet in haar kamer, het is er rustig genoeg. Ga nu maar proberen om naast haar te blijven zitten tot ze slaapt.

En haar haar gang laten gaan?

Hier werkt dat namelijk erg goed. Als ze niet willen slapen, prima, dan ga je maar even spelen. Na een tijdje liggen ze hier vanzelf weer in bed.

Coco schreef:Wij blijven altijd bij ze tot ze slapen, dat is voor iedereen het beste. Is dat geen optie voor je?
Toen wij nog in een apartement woonden kwamen ze ook om de haverklap naar de woonkamer, nu we in een gezinswoning wonen kan dat natuurlijk niet meer en dat scheelt een boel. Ook geen speelgoed in hun handbereik. Als ze nu roepen gaan we bij ze liggen tot ze slapen. 's Nachts blijven we er wel bij liggen.

Ik vraag mij wel af of jouw vriend de opvoeding niet liever heel anders ziet als jou?

In sommige dingen ziet hij het dus wel erg anders. Sommige dingen vind hij juist weer erg mooi en logisch aan de gedachtegang die ik heb. Echter denk ik dat het komt dat hij het nu helemaal zat is. Die slapeloze nachten eisen zijn tol bij hem. Het lijkt of hij het afreageert op mij (en op N.)

Ik begrijp dat ze goed kan praten, goed kan communiceren. Misschien kan ze zelf met een oplossing komen?

Ik vraag het haar weleens, dan komt ze met de optie om samen op de bank te slapen. Dit 'mag' alleen niet van mijn vriend (vindt hij te ver gaan en teveel toegeven) en is echt killing voor mijzelf. Ik word dan wakker met overal rugpijn, niet echt comfortabel.

Ik zal vanmiddag eens met haar gaan praten, op een 'neutraal' moment, om te kijken of ze zelf nog wat oplossingen heeft.

Jeetje, mijn zoon was een extreem slechte slaper, maar hij is nooit zijn bedje uit gekomen gelukkig. Tja, ik denk dat ik toch op een minder vriendelijke manier zou benadrukken dat het echt tijd is om te slapen, en als ze dat niet wilt in ieder geval mama met rust moet laten. Toen C. 3 was heb ik hem dat zo ook uitgelegd dat ik niet voor hem kan zorgen als ik doodmoe ben. En hij kon ook niet slapen, maar als er geen alternatief was voor hem was het wel stil. Ik heb ook alles geprobeerd, praten, rustig blijven, lief smeken dat hij ging slapen, boos worden, laten huilen etc. Maar uiteindelijk kwam het pas toen ik het hem echt duidelijk kon maken dat ik niet voor hem kan zorgen als ik kapot ben, en ik ben toen ook wel eens boos geworden.

Sterrin_ schreef:En haar haar gang laten gaan?

Hier werkt dat namelijk erg goed. Als ze niet willen slapen, prima, dan ga je maar even spelen. Na een tijdje liggen ze hier vanzelf weer in bed.

Ok geloof dat ik dit in jouw geval ook eens zou proberen.

Succes, dit is voor jullie allemaal erg vermoeiend

Eerlijk? Van een afstand bezien, denk ik dat jouw dochter de ruimte voelt om precies te doen wat zij wil. Ze weet dat ze het bij jou kan maken en dat er geen consequentie zit aan haar gedrag. Maar dat wil jij ook niet.

Jouw argumentatie is dat je zelf ook niet genegeerd of bestraft zou willen worden. Ik vind dat best een beetje een magere argumentatie. Misschien kun je zoeken naar een manier waarop je haar niet negeert, maar haar wel leert dat haar gedrag gevolgen heeft? Zo zit de wereld in elkaar. Dan kun je wel willen ontwijken, maar dat gaat i.m.h.o. niet. Ik zou haar dat liever vroeger dan later aanleren.

Heel veel sterkte en succes hiermee!

Het uit bed/kamer komen hebben wij nooit gehad bij onze dochter, maar het lastig in slaap komen wel. Ik heb toen een cd speler in haar kamer gezet (hoog) en cd's laten draaien heeeeeeel zachtjes, zodat ze wel stil moest zijn om te luisteren. Hier werkte het super. K3 was favoriet, maar je kan ook luister cd's afspelen, dan wordt er een verhaal verteld.

Heel vervelend dit onze zoon slaapt ook erg slecht met vlagen, tenminste dan is hij veel te vroeg wakker, de hele week is het hier al tussen half vijf en vijf uur..
Niets helpt ook.. Tegenwoordig geef ik wel eens mijn iPad dat kan hij even "tv" kijken in bed maar meestal helpt dit nog maar een half uur en zitten we nog voor zessen beneden.

Hier komt t w.s doordat hij niet lekker in zijn vel zit ik hoop dat het na de operatie volgende week verbeterd.

Kun je anders geen matras naast haar ledikant leggen?

Ik heb niet alles gelezen, dus ik weet niet of dit al aan bod is gekomen.
Als kind sliep ik zelf ook verschrikkelijk 'slecht'. Ook uit bed komen, al na één minuut. Vaak ook gewoon nog niet moe zijn (is je dochter wel moe?). Naast het vijf minuutjes proberen te slapen, speelde ik later ook gewoon nog wat. Wel op mijn kamer, niet beneden. Gewoon in mijn eentje. En dat kon dan best lang zijn, vaak hoorde ik mijn moeder nog naar bed gaan. Wanneer ik moe werd ging ik dan slapen. Wel was het zo dat mijn moeder niet wist (of in ieder geval deed alsof) dat ik nog speelde, maar ik was gewoon écht nog niet moe. Misschien is dit iets wat je kunt introduceren? Dat ze best op haar kamer mag spelen, maar niet meer naar beneden komt? Overigens heb ik ook lang regelmatig bij mijn moeder geslapen. Daar sliep ik wel snel.

Rood schreef:Eerlijk? Van een afstand bezien, denk ik dat jouw dochter de ruimte voelt om precies te doen wat zij wil. Ze weet dat ze het bij jou kan maken en dat er geen consequentie zit aan haar gedrag. Maar dat wil jij ook niet.

Jouw argumentatie is dat je zelf ook niet genegeerd of bestraft zou willen worden. Ik vind dat best een beetje een magere argumentatie. Misschien kun je zoeken naar een manier waarop je haar niet negeert, maar haar wel leert dat haar gedrag gevolgen heeft? Zo zit de wereld in elkaar. Dan kun je wel willen ontwijken, maar dat gaat i.m.h.o. niet. Ik zou haar dat liever vroeger dan later aanleren.

Heel veel sterkte en succes hiermee!

Dankje!

Ze heeft inderdaad de ruimte om veel dingen te doen die zij wil, echter binnen bepaalde grenzen die ik stel. Hier zie ik verder geen problemen mee. Dit zie ik alleen los van het slapen, het slapen is en blijft een probleem. Haar ontwikkelingsvoorsprong zorgt voor heel erg veel onrust in haar hoofd. Haar hooggevoeligheid zorgt ook niet bepaald voor rust. Ik zorg voor zoveel mogelijk rust en regelmaat thuis, al helemaal bij het naar bed gaan. Het is een probleem wat niet zomaar op te lossen is met een juiste manier van opvoeden of handelen, helaas.

Er zit wel degelijk een consequentie/gevolg aan haar gedrag. Deze consequentie vertel ik haar en/of ervaart ze zelf. Dit is niet een consequentie die ik haar op leg. Voorbeeld: als ze iemand slaat leg ik uit dat het pijn doet of ziet ze aan de reactie van de ander dat het pijn doet. Ik leg haar uit dat pijn niet fijn is, dat zij dat zelf ook niet fijn vindt. De 'consequentie' die ze ervaart is dat ze zich misschien schaamt van haar daad of dat ze spijt heeft. Dit gevoel komt bij haar van binnen uit. Zo zal ze uiteindelijk de link leggen dat het niet goed/fijn is om iemand te slaan en zal ze dit niet meer zomaar doen. Als ik haar een straf op leg zal ze niet meer slaan omdat ze die straf niet wil. Niet omdat ze direct de link legt met 'pijn is niet fijn'. Het gevoel van spijt/schaamte heeft ze niet ervaren, omdat de straf op dat moment de overhand neemt. Dus consequenties zijn er wel, alleen vind ik het goed als ze die zelf ervaart en leg ik consequenties niet bij haar op. Dit houdt in dat ik veel uitleg en haar veel laat zien wat de consequentie van haar gedrag is. Zo heeft ze ervaren dat opzettelijk knoeien niet prettig is, want elke keer een doekje moeten pakken om het schoon te maken vindt ze vervelend. Opzettelijk knoeien doet ze dan ook niet meer. Het werkt hier allemaal prima (uiteraard duurt het even voordat ze iets echt door hebben en gebeurt het incidenteel heus nog weleens), maar het staat los van het slechte slapen in mijn ogen.

Boos worden en streng zijn helpt niet, haar 'chanteren' of dingen ontnemen als ze niet gaat slapen helpt niet en haar langer dan 5 minuten laten huilen (wat ik als 'straf' zie) helpt niet. Ik ben zo een beetje door de standaard leren-slapen-methodes heen. Naast haar bed zitten is nog een optie (voorheen nooit gelukt, misschien inmiddels wel), muziek zachtjes opzetten is een optie, zelf nadenken over een oplossing is een optie.. er zijn nog wel wat tips die ik kan proberen.

Eerst stoppen we met de melatonine, het zou weleens kunnen dat het inmiddels averechts werkt.

Siep schreef:Kun je anders geen matras naast haar ledikant leggen?

Past helaas niet, N. heeft een heel kleine kamer. Er past zelfs geen 1-persoonsbed in haar kamer. Anders had ik met alle liefde bij haar in bed gaan liggen. Zou verhuizen, een grotere kamer en een groter bed DE oplossing zijn?!

Misschien minder speelgoed ed op haar kamer, ze stond met een step naast je bed toch. Misschien als het veel rustiger is op haar kamer dat ze beter rust kan nemen en dus niet bedenkt om nu te gaan steppen (of wat anders).
Als haar kamer rustiger is, qua kleuren maar ook qua spullen opgeruimd enzovoort dat het voor haar ook rustiger is. Misschien een projectorlamp met muziekje, waar ze rustig naar kan turen en luisteren.
Onze zoon staart inmiddels graag 'de diepte in' (gewoon naar de gordijnen/muur en soms naar de projectorlamp) in elk geval is hij een stuk rustiger met zijn muziekjes.