Twee collega's doen raar

-weg-

Wat vervelend Bliss! Ik heb geen ervaring maar ik denk dat als mijn collega's zo zouden doen ik er ook niet snel wat van durf te zeggen. Ik zou er ook erg onzeker van worden.

Wat kinderachtig inderdaad. Ik heb verder geen tips, maar ik snap dat je je er erg rot onder voelt.

wat vervelend, ik zou er volgende week naar vragen. Dan is hopelijk de eerste spanning/lading eraf, en hoef misschien niet te huilen.
Sterkte!

Thanks! Ik kijk het nog ff aan, maar als ik van één van de twee weer een sneer krijg de komende dagen, vrees ik toch dat ik erover moet beginnen. Bah. Dit in combinatie met het feit dat ik het werk niet meer leuk vind, maakt wel dat ik heel graag wat anders wil (hoe leuk de andere collega's ook zijn!). Heb maandagavond ergens gesolliciteerd en stiekem hoop ik heel erg dat dat wat wordt.

(wederom niet quoten)

Wat ontzettend irritant Bliss. Erg kinderachtig van je collega's en ik kan me goed voorstellen dat je je daar rot onder voelt. Ik zou het nog even aankijken, maar anders zou ik ze er wel op aanspreken hoor. Dat je bang bent dat je gaat huilen is vervelend, maar moet geen reden zijn om er maar niets van te zeggen hoor.

Wat vervelend zeg. Ik snap dat het heel moeilijk is om ernaar te vragen en vooral ook omdat je zelf geen idee hebt waardoor het kan komen waarom ze zo doen. Maar ze zijn wel erg kinderachtig bezig. Hopelijk houdt dit snel op want het lijkt me niet fijn werken zo..

Succes!!

Blegh, dit is echt niet goed voor me. Ben de hele week al jankerig (thuis) en was juist een beetje herstellende van de nodige burn-outklachten die ik de laatste maanden heb gehad (vanwege werk en beëindiging relatie). Het ging juist weer wat beter en nu gaat het weer de verkeerde kant op. Ik ben een paar keer bij de manueel therapeut geweest nu, omdat ik door de stress een heel vervelende pijn tussen mijn schouderbladen kreeg. Dit was weer over, maar ik voel het vandaag dus weer opkomen en het kan bijna niet anders dan dat het hierdoor komt. Zit nu weer keihard te janken ook.

Heb een tijdje geleden al een paar keer op het punt gestaan om met de directeur te gaan praten, maar dit steeds niet gedaan, omdat ik bang ben dat ik dan meteen ontslagen wordt ofzo. Nu heb ik dus wederom de neiging om met hem te gaan praten en o.a. dit van die collega's aan te kaarten, maar ik weet gewoon niet of dat verstandig is.

Bliss.. ik snap dat het eng is, maar ga gewoon met die collega's praten. Je directeur kan je nog altijd aanspreken, maar spreek eerst die collega's erop aan. Die kunnen je wellicht verder helpen... en iig echt verklaren waarom ze zo doen. Ook je directeur kan dat niet.. Het is heel erg eng, maar gewoon doen! Zeker als je nog met die ene collega nauw moet gaan samenwerken. Kom op meid: je laat je toch niet in een verdomhoekje duwen?? NOBODY puts Bliss in the corner! ;-)

Lieve Bliss, ik lees de laatste tijd zo vaak dat je moet huilen en niet lekker in je vel zit, zo vervelend . Ik snap dat je dan nu ook niet echt in de stemming bent om op een rustige manier je collega's aan te spreken maar ik zou het wel proberen. Zo wordt het waarschijnlijk in je hoofd allemaal nog erger dan het is en je maakt je al om genoeg andere dingen druk.

Maar daarnaast hoop ik ook dat je je snel wat beter voelt, ik vind het rot voor je dat je je zo slecht voelt. Misschien is het toch wel een idee om eens met je directeur te gaan praten hoor, hij zal je echt niet zomaar ontslaan neem ik aan , kan toch niet? Ga je nog naar die psycholoog?

Ik las het trouwens alsof je bedoelde dat je met je directeur wilt praten over dat je niet lekker in je vel zit. Als je het over je collega's wilt hebben zou ik eerst met je collega's het gesprek aan gaan!

Als ze weer een sneer geven, dan zou zou ik ze wel confronteren hoor. Ik snap dat dat echt heel eng is, maar je moet toch voor jezelf opkomen.

Ja, ik moet ook eerst die collega's aanspreken. Die collega waar ik nog veel mee samen moet werken, daar trek ik het me wat minder van aan eigenlijk. Van hem krijg ik sowieso al nooit hoogte, de ene keer kan ik er wel mee lachen, maar de andere keer vind ik het wel zo'n chagrijnig en gefrustreerd machomannetje. Ons team bestaat verreweg voor het grootste deel uit vrouwen en een type als hij ligt wel bij meer mensen niet echt goed.
Die andere collega is een ander verhaal, da's ook een man, maar een veel zachtaardiger en socialer type. Dat nou juist hij ook ineens zo doet, dat raakt me behoorlijk en ik snap het gewoon écht niet. Het enige wat ik kan bedenken tot nu toe is het volgende: vorige week hadden we gitaarles, ik zit in een groepje met één vrouw en deze twee betreffende collega's. Op een gegeven moment was ik wat gefrustreerd over het lied dat we moesten spelen, dus ik flapte eruit "wat een kutlied!", omdat ik hem niet op de juiste toonhoogte kan zingen. De gitaarjuf vond dat niet zo tof geloof ik. Heb haar er later nog een mailtje over gestuurd, dat ik haar liedkeuze niet af wil kraken. Het enige dat ik nu kan bedenken is dat de twee heren hier nu geïrriteerd over zijn, terwijl dit dus geen ene reet met henzelf te maken heeft. Als dit het is, zou ik het echt achterlijk vinden!

@ Harrison: de laatste maand ging het juist weer veel beter. Helemaal niet meer gehuild juist, ik zat weer stukken beter in mn vel en was in de kerstvakantie lekker tot rust gekomen. Maar goed, toch hoeft er dus maar één ding te gebeuren en t is weer mis. Ik ben niet meer bij de psychologe, omdat het beter ging en omdat ik mijn consulten had opgebruikt. Nu is het een nieuw jaar natuurlijk, maar dat gaat me eerst weer mn halve eigen risico kosten en daar heb ik geen zin in.

Ohh sorry! Misschien heb ik nog van voor het beter ging in mijn hoofd. Als het goed gaat dan hoor je daar natuurlijk minder over.

Ken je die aflevering van SATC over huilen op je werk? Daar zeggen ze in dat je nooit op je werk moet huilen omdat je altijd die chick zal zijn die moest huilen. Ik hoop dat het bij mij op mijn werk niet zo werkt want ik moest vanochtend huilen haha. Gelukkig was dat niet werkgerelateerd maar toch, straks ben ik straks die jankerd. Dit heeft niks met jouw verhaal te maken maar ik moest er opeens aan denken! Hoop niet dat ik je nu alleen nog maar meer angst in boezem .

haha, ik sta bekend als de jankerd op werk. Ik heb het maar als koosnaam aangenomen een een doos tissues op mijn bureau gezet. Ik heb er niet zoveel moeite mee en heb nu ik er over na denk al heel lang niet gehuild.

Maar ik zou het eigenlijk gewoon laten zitten Bliss. Als ze al ergenis naar jou toe hebben gaat dat vanzelf over. Bij vrouwen blijft het hangen, maar bij mannen toch meestal niet? Volgende week gitaarles weer gewoon gezellig mee doen. En als ze echt een probleem hebben dan moeten ze dat maar tegen je zeggen. Jij bent je van geen kwaad bewust en je moet ook absoluut niet gaan zoeken naar redenen waarom ze zo kunnen doen.
Tenminste, dat zou ik doen. Gewoon geen aandacht aan besteden.

Het is het niet waard dat jij je er druk over gaat maken, slecht slaapt en er zelfs om moet huilen.

Als je je niet happy voelt in het werk kan je wel met je directeur gaan praten. Maar dan zou ik wel concreet voor jezelf bedenken wat je wilt. Wat kan je directeur voor oplossingen aandragen dat het werk voor jou weer leuk wordt.

Haha ik heb ook al vaak genoeg gejankt op mijn werk, dus misschien dat ik die naam al wel heb Gelukkig zijn we met veel vrouwen en is er wel vaker één over de rooie, dus ik ben niet de enige (maar wel de grootste jankerd denk ik stiekem).

Ik kijk morgen even aan hoe het gaat. Wel denk ik dat ik er echt iets van ga zeggen als ik nu nog een keer iets merk. Kan het er niet de hele tijd maar bij laten zitten geloof ik. Mocht ik nu niks meer merken (wat me sterk lijkt), dan zal ik er niet meer over beginnen.

Ik denk niet dat de directeur echt oplossingen aan kan dragen, dat is het lastige. Een andere baan zou denk ik de beste oplossing zijn, dus ik duim hard dat ik iets op mijn sollicitatie hoor.

Jeetje wat lullig Bliss!
Ik zou het wel vragen, niet eens een sneer afwachten maar gewoon morgenochtend gewoon even zijn (of haar) lokaal inlopen en vragen. Anders blijf je met het rotgevoel lopen. Misschien is het wel iets wat besproken kan worden.

Hoe is het vandaag gegaan Bliss?

-weg-

Wat fijn dat je met H. en de directeur normaal hebt gepraat en dat ze ook goed reagereerden!
En wat jammer van die actie van T.!

Wat triest van die vent zeg. Jij bent toch ook gewoon naar je collega toe gegaan om er over te praten? Dat is misschien eng en kost je een hoop zenuwen maar uiteindelijk doe je het wel. Die T. kan nog een hoop van je leren. Ei.

Goed van je dat je naar je collega bent gegaan! En fijn dat de directeur het aanvoelde. T kookt maar lekker in je sop gaar. Ik zou even afwachten tot de directeur zijn gesprek met T heeft gehad en dan nogmaals aangeven dat je die taak heel graag wil doen. Zo laat je zien dat je er niet alleen boven staat maar ook gewoon enthousiast bent en dat T. hier de trieste is in het verhaal.

-weg-

Wat een akelige collega zeg! Triest. Maar wel fijn dat er met die andere collega niks was. En heel goed dat je er toch over begonnen bent!

Wat goed Bliss, dat je toch naar die collega toe gegaan bent. Dan is dat ook weer uit de lucht!

Fijn dat je directeur het allemaal zo goed oppakte. Dat moet wel een opluchting zijn lijkt me!

En wat betreft die andere collega... wat een rare kerel! Dat soort mensen daar valt gewoon niet mee samen te werken.

Nou, morgen tussen de middag heb ik een gesprekje met de directeur en die ene collega (T.) over de taak waaraan we zouden samenwerken. (hij was vorige week de hele week ziek namelijk) Ben erg benieuwd wat ie te melden heeft en hoop heel erg dat het me lukt om mijn zegje erover te doen en duidelijk te laten weten wat ik ervan vind. Die taak kan ie in z'n reet steken, heb er inmiddels al helemaal geen zin meer in, maar ik laat me niet zomaar aan de kant zetten. Zit me er nu wel weer druk om te maken, maar de directeur zei dat ik dat niet moet doen, dus dat ga ik nu maar heel hard proberen dan.

Als het goed is heb je nu je gesprek. Hopelijk ging het goed en heb je kunnen zeggen wat je wilde.