Kraamtranen

IK heb heel veel tranen gehad maar of dat tranen waren als in kraamtranen of gewoon tranen van verdriet en onmacht....

Ja op dag drie. maar had toen ook erg veel pijn aan de hechtingen. Nu na 11 weken kan ik nog steeds zo huilen. Om mooie dingen of verdrietige. Zit nog steeds niet lekker in mijn vel..

Ik heb ze ook gehad 2x, zware bevallingen en veel zorgen dus ik had op zich best een reden om te huilen. Toch was ik aan de andere kant beresterk, het oermens kwam in me naar boven.

Sun88, maar je bent dus nog niet zo lang geleden bevallen, waardoor zit je niet lekker in je vel? Kun je wel genieten van de kleine?

Ik heb ze ook gehad. Ben sowieso een emotioneel persoon, maar de eerste 2 weken na mijn bevalling moest ik heel vaak zomaar uit het niets huilen.

Ja in de kraamweek

Jep, vanaf 34 weken zwangerschap totdat mijn zoontje een maand of 5 was... Haha! Was echt emotioneel incontinent... Kreeg ik sokjes voor de baby in mijn buik, huilen! De hagelslag op? Huilen! Nu nog wel, heb het alleen beter onder controle...
In de kraamweek heb ik vanaf dag 2 tot dag 5 echt heel heel veel moeten huilen.

ja in de kraamweek A is donderdag geboren en zondag mocht ik na huis voor dat ik na huis mocht kreeg A nog de hielprik nou ik bleerde net zo hard mee we kwamen thuis en direkt was de kraamzorg der ook al ik zat nog maar net op de bank of der was al 25 man op bezoek ,ik kon alleen maar huilen ik had het zo anders voorgesteld in mijn hoofdt eerst lekker met zun drieeen even bij komen en dan de kraamzorg en bezoek .maja het is gelopen

SDL schreef:Ik heb ze ook gehad 2x, zware bevallingen en veel zorgen dus ik had op zich best een reden om te huilen. Toch was ik aan de andere kant beresterk, het oermens kwam in me naar boven.

Sun88, maar je bent dus nog niet zo lang geleden bevallen, waardoor zit je niet lekker in je vel? Kun je wel genieten van de kleine?

baby huilde veel, bepaalde levensgebeurtnissen komen weer boven drijfen, dat maakt het niet makkelijk ik houd ontzettend veel van onze kleine, geniet van zijn lach momenten, maar echt gelukkig voelen en op.en top genieten, nee dat niet...

Ja, op maandag bevallen en op vrijdag (we waren ongeveer 24 uur thuis) ging de kraan open.
De druppel; een muziekje van zo een muziekmobiel (en nog steeds kan ik bij dat liedje). Plus dat er te veel visite ineens was, tegen een borstontsteking aan zitten te hikken, een kraamhulp die d'r best wel deed, maar eigenlijk geen klik mee had en zij had vrij weekend, dus dat viel ook al tegen...
Ow en in al die drukte kwamen ze de hielprik ook nog doen.

Jazeker, Janken janken janken, wel een paar dagen. Ik vond het echt vreselijk dat ik niet 'echt' bevallen ben en dat ze wel dood had kunnen zijn of dat mij ook iets had kunnen overkomen door de loslatende placenta. Maar ik vond het vooral erg dat ik geen 'afscheid' heb kunnen nemen van mijn zwangerschap. Ik was 37 weken en ben zo plotseling bevallen met een spoed keizersnee. De eerste maanden ook heel heftig het verlangen gehad om weer zwanger te zijn.

iloverose schreef:ja in de kraamweek A is donderdag geboren en zondag mocht ik na huis voor dat ik na huis mocht kreeg A nog de hielprik nou ik bleerde net zo hard mee we kwamen thuis en direkt was de kraamzorg der ook al ik zat nog maar net op de bank of der was al 25 man op bezoek ,ik kon alleen maar huilen ik had het zo anders voorgesteld in mijn hoofdt eerst lekker met zun drieeen even bij komen en dan de kraamzorg en bezoek .maja het is gelopen

Vervelend is dat he! Dat hadden wij ook! (nou waren het niet zo veel mensen, maar toch was ik liever even rustig thuis gekomen met z'n drieën) We hadden in het ziekenhuis ouders en schoonouders gebeld dat ze geboren was en mijn vriend had met ze afgesproken dat hij zou bellen als we thuis waren en ze dan om de beurt langs mochten komen.
We waren amper thuis en toen stonden mijn ouders al voor de deur! L. zat nog in de maxicosie zelfs en 5 min. later kwam de kraamhulp ook al! Was niet zo leuk thuis komen eigenlijk.
Ik zei al tegen mijn vriend, volgende keer bellen we pas dat de baby geboren is als we al weer thuis zijn!

Ja maar of het nou echt kraamtranen waren? Het kan ook zo zijn dat bij mij toen pas alles echt los kwam (2 maanden voor de bevalling heb ik namelijk mijn moeder moeten begraven en zodra ik de foto van mijn moeder zag, of een liedje hoorde wat we op de begrafenis hadden gedraaid, kon ik in huilen uitbarsten)

Nee.

Ja maar niet na de bevalling maar ervoor! Bij beide de dag voordat ik ging bevallen heb ik de hele dag gehuild, echt om alles.

Star007 schreef:De eerste maanden ook heel heftig het verlangen gehad om weer zwanger te zijn.

Heel herkenbaar, dat had ik ook, wilde graag weer zwanger zijn om normaal te bevallen.

Happydobby schreef:

Star007 schreef:De eerste maanden ook heel heftig het verlangen gehad om weer zwanger te zijn.

Heel herkenbaar, dat had ik ook, wilde graag weer zwanger zijn om normaal te bevallen.

Ook herkenbaar. Maar bij mij ging de bevalling voor mijn idee best snel en was nog helemaal niet klaar met zwanger zijn. Ik miste zijn getrappel en bewegingen echt heel erg.

Ja, bij F. niet heel erg, geloof dat de huilbuien op een hand te tellen waren maar nu bij Y. ben ik meerdere malen in huilen uitgebarsten, zelfs waar visite bij was Maar dat kwam deels ook omdat ik heel veel pijn had (na keizersnee).
Zelfs enkele weken na de bevalling van Y. kon ik zomaar nog om niets gaan huilen....

Ja, verschrikkelijk, vanaf dag 2 tot 2 weken na zijn geboorte. Ik voelde me ook echt een emotioneel wrak! Kon het totaal niet inhouden en was eigenlijk doodongelukkig als ik niet bij mijn zoontje was.

Ik heb heeeeeel erg last gehad van kraamtranen. In de ochtend als de kraamverzorgster er was hield ik me sterk, om vervolgens 's middags en 's avonds alleen maar te huilen. Na 2 dagen vertelde mijn vriend dit aan haar, ik was echt woest, voelde me verraden Maar vervolgens kon ik wel de hele dag huilen en kon zij ook goed troosten.

Nee niet echt, moest alleen huilen bij de hielprik die bij m'n zoontje 4 x moest ofzo omdat het niet lukte, maar dat was ook gewoon zielig.

Ja, vooral de 2e nacht en de 3e nacht.

2e nacht huilde hij heel veel van de honger en de borstvoeding lukte niet, hij bleef dus honger houden! Volgende dag bij de kraamhulp en vk ook een potje zitten janken hierom!
Paar dagen later, borstvoeding liept nog steeds niet zoals het hoorde, tijdens het voeden heb ik ook nog een potje zitten janken (volgens mij was ik toen ook nog over iets anders onzinnigs verdrietig/boos op mijn man, maar dat weet ik niet meer )

Verder ben ik nu nog steeds wel een beetje emotioneel, de hormonen zijn m'n lijf nog niet uit geloof ik

Ik heb er vreselijk last van gehad! Vanaf de laatste dag van de kraamhulp en toen een week lang alleen maar huilen huilen huilen. Ook daarna heeft het echt nog wel even geduurd voordat ik weer echt lekker ik mijn vel zat.
Ik ben normaal heel stabiel wat betreft emoties, ben nooit onwijs blij of onwijs verdrietig, maar die hormonen, man, dat kon ik echt niet aan.

Jup.. nu nog steeds trouwens...

SarahKey schreef:
Ook herkenbaar. Maar bij mij ging de bevalling voor mijn idee best snel en was nog helemaal niet klaar met zwanger zijn. Ik miste zijn getrappel en bewegingen echt heel erg.

Hier ook herkenbaar. Ik vond zwanger zijn een geweldige tijd, ik was nog volop aan het genieten van mijn zwangerschap. Ook al was ik (op 4 dagen na) uitgerekend, toch had ik ook niet het gevoel al "klaar" te zijn met mijn zwangerschap. Natuurlijk ben ik héél blij dat mijn zoontje er nu is, maar toch is het naar mijn idee allemaal heel snel gegaan. Ik mis mijn buik, zijn getrappel en het zwanger zijn, al lijkt het misschien wel raar gezien hij nog maar 6 weken oud is.

Beide keren niet gehad. Voelde me heel goed, fit en gewoonweg gelukkig en had geen reden tot huilen Ben soms wat te nuchter maar huilen gebeurt me echt zelden. De kraamverzorgster zat er de 2e keer op de 'wachten' maar helaas



Moet wel zeggen dat ik na de geboorte van L.ynn emotioneler ben geworden. Onze oudste is veel ziek, mijn man ging vlak na de geboorte van L.ynn op uitzending , daarna ben ik naar Peru gegaan en daarna was mijn emmertje een beetje vol geloof ik! Wat rust gehad en nou lijken mijn emoties wat gelijk matiger te zijn.. Soms huilen bij een tv programma lucht soms best op