kraamtranen

Ja hoor, de kraamverzorgster is weg en opeens kan ik overal wel om huilen. Ik voel me verdrietig, maar heb geen idee waarom eigenlijk. Dan ga ik me ook weer schuldig voelen, want ik moet toch blij zijn met 2 gezonde kinderen. Ook ga ik overal aan twijfelen; heb ik wel genoeg genoten van mijn zwangerschap want waarschijnlijk was dit de laatste, ben ik wel een goede moeder en een goede partner, krijgt de kleine wel genoeg binnen met mijn borstvoeding enz.
De hormonen gaan echt aan de haal met me! Ik kan me dit van de vorige keer niet meer zo herinneren. Waarschijnlijk omdat we toen druk waren met constant naar het ziekenhuis rijden waar jamie in de couveuse lag, dus dat ik geen tijd had om over zulke dingen na te denken.

Hoe lang hadden de andere mama's hier last van huilbuien om niks?

De echte kraamtranen heb ik de 4e dag na de geboorte gehad. Opeens uit het niets zat ik te huilen als een klein kind met mijn baby aan de borst. Ik was Zo gelukkig en verdrietig te gelijk. Dit heeft 2 a 3 dagen aan gehouden. Ik kon het echt niet tegen houden het ging vanzelf.

Maar ik heb me toch wel een heel jaar een wrak gevoeld. Emotioneel en lichamelijk. Pas toen het met mijn lichaam beter ging, ging het emotioneel gezien ook beter. Ik kan nu (1,5 jaar later) oprecht zeggen dat ik hersteld ben en me weer de oude ik voel.

Hopelijk blijft me dat bij een 2e bespaard.

Sterkte ermee

Bij de eerste had ik er na 4 dagen last van. Dat heeft zo'n 2 a 3 dagen geduurd. Bij de tweede begon het ook nadat de kraamverzorgster weg was. Dit duurde zo'n 5 dagen.

ik heb nooit kraamtranen gehad. Ik heb het wel moeilijk gehad met het feit dat de borstvoeding niet lukte, maar daar moest ik op het moment een traan voor weg vegen en verder niet. Mijn kraamverzorgster zat er wel de hele week op te wachten. Als ik duf uit m'n ogen keek, omdat Y. die nacht had liggen spoken zei ze standaard: oooooh, dan zullen de kraamtraantjes vandaag wel komen! Toen ik later de map aan het doorlezen was had ze bij iedere dag gezet: 'moeder lijkt een klein beetje emotioneel, kraamtraantjes?' terwijl ik dat helemaal niet was.

Misschien dat ik me ook wel groot gehouden heb de hele week. Ik ben niet iemand die mijn gevoelens uit bij jan en alleman. En dat daarom dan nu in 1 keer de bom barst.

Ik heb er één dag last van gehad. Op de dag van de bevalling moest ik nadat mijn meisje geboren was overal om huilen. Niet eens zozeer alleen van verdriet, maar ook van geluk en emoitie en eigenlijk gewoon van alles tegelijk.

Aan de ene kant omdat mijn meisje op de kinderafdeling ter observatie lag moest ik huilen van verdriet (terwijl ik van tevoren wist dat ze daar zou komen, maar toch was het vervelender dan gedacht omdat ze niet op mijn kamer mocht), aan de andere kant weer omdat bijvoorbeeld mijn paps als eerste bezoek bij mijn bed stond (waren wel mensen bij de bevalling geweest natuurlijk, maar hij was er daarna als eerste terwijl hij in het begin niks van de zwangerschap wilde weten).

Verder sta je ook gewoon bol van de hormonen en iemand hoefde me maar aan te kijken en daar ging ik weer! Maar dat was dus alleen op dag 1.
Later in de week nog wel even een klein huilomomentje gehad omdat ik het zo erg vond dat ik geen bv mocht geven..

Bij mij kwamen de kraamtranen ook net nadat we de kraamverzorgster hadden uitgezwaaid. Ik had al meerdere keren de vraag gehad van familie of er al kraamtranen waren geweest. De eerste dagen was ik ondanks dat ik lichamelijk uitgeput was heel vrolijk, gelukkig en positief ook al wou de borstvoeding niet zo vlotten (waarschijnlijk had ik ook nog de nodige adrenaline in mijn lichaam). Toen de kraamverzorgster weg was besefte ik opeens dat het allemaal zo snel gegaan was, de zwangerschap, de kraamtijd, en dat gooide ik er allemaal uit bij mijn vriend. Ik ben ook niet iemand die haar gevoelens uit bij iedereen.
Ik heb denk ik 1 tot 2 dagen lastgehad van dat gevoel, 3 weken later was het weer huilen omdat mijn vriend zijn vakantie erop zat, en 12 weken later omdat ik zelf weer moest gaan werken .

Ik heb er wel een maandje last van gehad, vooral de eerste 2 weken en daarna af en toe is.

Ik heb er met name de 1ste 2weken last van gehad. De BV liep niet echt omdat m'n dochter niet aan wilde leggen, afgevallen, kreeg bijvoeding--> bijvoeding gestopt wat nooit had mogen stoppen achteraf, weer afvallen, bijvoeding weer gestart. En zelf lag ik op bed met zware bekkeninstabiliteit en kon bijna niet lopen. Mijn man zorgde voor ons beide...Na 3weken kon ik lopen met krukken en ging het ook weer beter met m'n dochter. Gelukkig! Maar het heeft er wel flink ingehakt in ieder geval!

Coccinelle schreef:Bij mij kwamen de kraamtranen ook net nadat we de kraamverzorgster hadden uitgezwaaid. Ik had al meerdere keren de vraag gehad van familie of er al kraamtranen waren geweest. De eerste dagen was ik ondanks dat ik lichamelijk uitgeput was heel vrolijk, gelukkig en positief ook al wou de borstvoeding niet zo vlotten (waarschijnlijk had ik ook nog de nodige adrenaline in mijn lichaam). Toen de kraamverzorgster weg was besefte ik opeens dat het allemaal zo snel gegaan was, de zwangerschap, de kraamtijd, en dat gooide ik er allemaal uit bij mijn vriend. Ik ben ook niet iemand die haar gevoelens uit bij iedereen.
Ik heb denk ik 1 tot 2 dagen lastgehad van dat gevoel, 3 weken later was het weer huilen omdat mijn vriend zijn vakantie erop zat, en 12 weken later omdat ik zelf weer moest gaan werken .

Heel herkenbaar dat alles zo snel is gegaan. Ondanks dat ik het zwanger zijn soms zat was vanwege rugklachten en heel slecht slapen, mis ik nu toch mijn dikke buik en het getrappel en ben ik bang dat ik niet genoeg genoten heb.
Ook zie ik heel erg op tegen het moment dat mijn vriend weer aan het werk gaat, hij is nu nog een week vrij. Ga ik het wel redden in mijn eentje met 2 kids?
En over weer aan het werk gaan wil ik niet eens nadenken... Bij jamie ging ik door omstandigheden pas na 8 maanden werken en toen was het ook huilen geblazen.
Maar ik hoop inderdaad dat het huilen om niks binnen een paar weekjes over is!

Oh ja ik heb ze gehad maar was maar 1 dagje(de 3e dag) toen werd ineens alles me 'teveel' en kwam het er allemaal uit!

Die kraamtranen kwamen hier ook in overvloed

Na drie dagen ziekenhuis kwam ik thuis met de mededeling dat er geen kraamhulp voor me was, reden genoeg voor mij om in tranen uit te barsten. Toen bleek ik een superkraamhulp te hebben die tegen het bureau zei: ja hallo keizersnede, eerste kind. Die meid heeft hulp nodig en ze kwam op haar vrije dag meteen langs. Daarom natuurlijk ook weer janken want oh wat was dat lief.

En zo kan ik je nog tig verhalen vertellen. Toen mijn kraamhulp weg ging, kwamen hier ook alle twijfels, kon ik het wel, was ik wel een goede moeder, had ik niet toch bv moeten proberen? enz enz enz. En elke twijfel ging natuurlijk gepaard met de nodige traantjes haha.

Dus heel herkenbaar. Maar niet twijfelen meis, je bent een toppertje!!

Ik heb gisteravond zitten janken, al dacht ik een paar uur daarvoor nog dat ik er wel geen last van zou krijgen. Wel dus, was even helemaal beu dat A. Zo lastig was de afgelopen dagen, terwijl ze er helemaal niks aan kan doen. Ze heeft 2dagen 40graden koorts gehad, is nog steeds niet beter. En voor haar is het ook een hele verandering. Voelde me vooral schuldig omdat ik A. er even niet meer bij wilde hebben. Gelukkig duurde dat gevoel niet lang.

Ik heb het de eerste keer best wel in heel erge vorm gehad, tot lichte PND aan toe. Dat duurde ook een langere periode.
Bij de tweede was ik er weer erg bang voor, maar het bleef bij 2 dagen normale kraamtranen. Precies die gevoelens die jij ook omschrijft, ik bleef maar huilen en zei dan dat ik echt niet wist waarom precies.. haha!
Ik had gelukkig een erg goede kraamhulp die me er overheen geholpen heeft, ik denk dat het daarom ook niet zo hevig was dit keer. Blijven praten hielp hier echt het allerbeste, beide keren.

Jetje schreef:Die kraamtranen kwamen hier ook in overvloed

Na drie dagen ziekenhuis kwam ik thuis met de mededeling dat er geen kraamhulp voor me was, reden genoeg voor mij om in tranen uit te barsten. Toen bleek ik een superkraamhulp te hebben die tegen het bureau zei: ja hallo keizersnede, eerste kind. Die meid heeft hulp nodig en ze kwam op haar vrije dag meteen langs. Daarom natuurlijk ook weer janken want oh wat was dat lief.

En zo kan ik je nog tig verhalen vertellen. Toen mijn kraamhulp weg ging, kwamen hier ook alle twijfels, kon ik het wel, was ik wel een goede moeder, had ik niet toch bv moeten proberen? enz enz enz. En elke twijfel ging natuurlijk gepaard met de nodige traantjes haha.

Dus heel herkenbaar. Maar niet twijfelen meis, je bent een toppertje!!

Vooral die laatste zin jetje, wat lief!
Wil je me weer aan het huilen maken

Tazz schreef:Ik heb gisteravond zitten janken, al dacht ik een paar uur daarvoor nog dat ik er wel geen last van zou krijgen. Wel dus, was even helemaal beu dat A. Zo lastig was de afgelopen dagen, terwijl ze er helemaal niks aan kan doen. Ze heeft 2dagen 40graden koorts gehad, is nog steeds niet beter. En voor haar is het ook een hele verandering. Voelde me vooral schuldig omdat ik A. er even niet meer bij wilde hebben. Gelukkig duurde dat gevoel niet lang.

Heel logisch toch!
Hier is jamie ook af en toe uit zijn doen en ik ben blij dat mijn vriend dat afgelopen week voor zijn rekening heeft genomen. Maar goed, dan ook weer de twijfel, zal jamie nu dan denken dat ik meer van zijn broertje hou. Wat natuurlijk onzin is, maar ik ben bang dat ik hem te weinig aandacht geef omdat ik druk ben met voeden enzo.

Bij de eerste heb ik alleen maar zitten janken de eerste week ( haar papa was heel de zwangerschap met een andere vriendin en nooit iets laten weten tot de avond voor de bevalling- vriendin de deur uit gezet in mijn kraamweek etc... geluk, verdriet, blijdschap .. van alles door elkaar!

Bij nr 2 heb ik er maar 1x last van gehad... eventjes zo'n dipmomentje toen grote zus even niet luisterde en het me even te veel werd..

Bij nr 3 begon het al direct na de bevalling... ben bevallen op het toilet bij de verloskamers in het ziekenhuis... niet de meest ideale plek die je in gedachten hebt... en dit was misschien wel de laatste keer bevallen... ook moest ik huilen omdat we hem samen geboren hebben laten worden... geen verpleging in de buurt... papa en ik hebben het echt samen gedaan.. dus ook echt van geluk gehuild. Hij was 5 weken te vroeg geboren dus meteen alle alarmbellen - kinderarts, gynaecoloog weet ik veel wie allemaal studenten etc... zag mn kindje pas uur later.. niets geen baby op mijn buik/ gelijk aanleggen etc... Dat mocht niet, hij was helemaal uitgeput... en hup de couveuse in... Ik moest in het ziekenhuis blijven, mannetje moest naar huis.. ik heb er 4 dagen gelegen (moest 5 eigenlijk) maar ben vanwege elke dag depressiever voelen maar naar huis gegaan... kon het niet meer aan... Mannetje mocht gelukkig na 9 dagen mee naar huis.. maar mijn vriend is meteen de dag na de bevalling weer gaan werken, niets geen 2 dagen papaverlof... Dat vond ik toch wel het lastigst hoor! Het idee dat je het even allemaal alleen moet redden met 3 kids en net bent bevallen... Met zijn werk wist ik dat dit de realiteit ging zijn, heb me erop voor kunnen bereiden.. maar toch jammer!

Mamasapje, wat heftig. Hoe gaat het nu?

Kat1980 schreef:

Jetje schreef:Die kraamtranen kwamen hier ook in overvloed

Na drie dagen ziekenhuis kwam ik thuis met de mededeling dat er geen kraamhulp voor me was, reden genoeg voor mij om in tranen uit te barsten. Toen bleek ik een superkraamhulp te hebben die tegen het bureau zei: ja hallo keizersnede, eerste kind. Die meid heeft hulp nodig en ze kwam op haar vrije dag meteen langs. Daarom natuurlijk ook weer janken want oh wat was dat lief.

En zo kan ik je nog tig verhalen vertellen. Toen mijn kraamhulp weg ging, kwamen hier ook alle twijfels, kon ik het wel, was ik wel een goede moeder, had ik niet toch bv moeten proberen? enz enz enz. En elke twijfel ging natuurlijk gepaard met de nodige traantjes haha.

Dus heel herkenbaar. Maar niet twijfelen meis, je bent een toppertje!!

Vooral die laatste zin jetje, wat lief!
Wil je me weer aan het huilen maken

Haha ja als je toch bezig bent

Mamasapje schreef:Bij de eerste heb ik alleen maar zitten janken de eerste week ( haar papa was heel de zwangerschap met een andere vriendin en nooit iets laten weten tot de avond voor de bevalling- vriendin de deur uit gezet in mijn kraamweek etc... geluk, verdriet, blijdschap .. van alles door elkaar!

Bij nr 2 heb ik er maar 1x last van gehad... eventjes zo'n dipmomentje toen grote zus even niet luisterde en het me even te veel werd..

Bij nr 3 begon het al direct na de bevalling... ben bevallen op het toilet bij de verloskamers in het ziekenhuis... niet de meest ideale plek die je in gedachten hebt... en dit was misschien wel de laatste keer bevallen... ook moest ik huilen omdat we hem samen geboren hebben laten worden... geen verpleging in de buurt... papa en ik hebben het echt samen gedaan.. dus ook echt van geluk gehuild. Hij was 5 weken te vroeg geboren dus meteen alle alarmbellen - kinderarts, gynaecoloog weet ik veel wie allemaal studenten etc... zag mn kindje pas uur later.. niets geen baby op mijn buik/ gelijk aanleggen etc... Dat mocht niet, hij was helemaal uitgeput... en hup de couveuse in... Ik moest in het ziekenhuis blijven, mannetje moest naar huis.. ik heb er 4 dagen gelegen (moest 5 eigenlijk) maar ben vanwege elke dag depressiever voelen maar naar huis gegaan... kon het niet meer aan... Mannetje mocht gelukkig na 9 dagen mee naar huis.. maar mijn vriend is meteen de dag na de bevalling weer gaan werken, niets geen 2 dagen papaverlof... Dat vond ik toch wel het lastigst hoor! Het idee dat je het even allemaal alleen moet redden met 3 kids en net bent bevallen... Met zijn werk wist ik dat dit de realiteit ging zijn, heb me erop voor kunnen bereiden.. maar toch jammer!

Heftig verhaal. Hoe is het nu eigenlijk met de kleine?
Ik begrijp ook precies hoe het moet zijn geweest. Bij jamie ging het natuurlijk net zo met 9 weken te vroeg. Maar ik was toen heel realistisch en begreep heel goed dat het beter voor hem was. Toch wilde ik het daarom graag nu anders; lekker thuis bevallen en wel die foto van dat kleintje op mijn buik.
Ik herinner me opeens dat ik toen wel een keer heb gehuild. Toen ik na 4 dagen weg ging uit het ziekenhuis en jamie daar moest achterlaten. Ik voelde me zo'n slechte moeder dat ik dat deed.

Hier ook kraamtranen gehad. Die kwamen al vrij snel na de bevalling. De 2e dag kwam bij mij het besef dat het wel allemaal heel snel voorbij ging en dat ik amper tijd had om te genieten (mijn bevalling ging super snel. Binnen 2 uur was T er. Ik zou het graag nog een keer over willen doen, zo mooi vond ik het). Daarnaast was iedereen ontzettend aardig en lief en werd ik liefdevol verzorgd (voelde me een echt prinsesje). Toen moest ik afscheid nemen van de 1e kraamhulp. Tranen met tuiten heb ik gehuild. Ik heb me de hele dag groot gehouden tegenover haar, maar toen ze deur dichttrok, gingen de watersluizen open. Hetzelfde heb ik dus met onze verloskundigen en dan vooral diegene die mijn bevalling begeleid heeft. Je hebt samen een strijd gestreden, heeft me bijgestaan en iets heel intiems meegemaakt (zal haar eeuwig dankbaar blijven denk ik, haha). Nu 6 weken later zit ik nog steeds op een roze wolk. En ja er zijn ook echt wel moeilijke momenten (nachtvoedingen en ritme zoeken). En nog steeds denk ik iedere vrijdagavond terug 'ow nu begonnen mijn weeën, wat was het toch mooi om mee te maken'. Mijn dikke buik mis ik nog geen eens zo heel erg (al was ik er super trots op), wel het feit dat dit misschien wel de laatste zwangerschap is en dat ik het nooit meer mee zal maken. Bij ieder mooi moment kan ik nog steeds janken, en ik denk dat die momenten nog wel meer zullen komen. Eind volgende maand moet ik weer werken. Al is het maar 1 dag in de week voorlopig, zie ik er nu al tegenop. Afgelopen nacht heb ik er zelfs even van wakker gelegen. Ach ik laat de tranen af en toe gewoon lekker stromen, dat lucht op ;-)