Kraamtranen

Hadden jullie ook zo last van die kraamtranen?

Pffff.... Ik ben echt een emo bom momenteel. Ik kan om alles wel janken...

Herkenbaar of ben ik een uitzonderlijk geval?

Whahahaha, heeeellll herkenbaar. Ik heb zoooo zitten brullen op de dag dat de kraamverzorgster wegging, haha, ging echt nergens over...

Ik heb 24 uur met R op de kinderafdeling gelegen en daarvan heb ik er denk ik 22 uur gehuild. We mochten toen naar huis, in het verslag staat dat dit onder andere is omdat moeder zo ongelukkig is in het ziekenhuis Voel me er nu wel schuldig over, die verpleegsters konden er ook niks aan doen.

Heel erg herkenbaar, bleef ook maar huilen om alles haha. Lekker laten gaan.

Ik heb die eerste dagen ook heel wat afgejankt, had ik op zich ook wel reden toe hoor, maar dit was ook wel extreem. Ik lag de tweede dag en de derde dag 's middags gewoon ineens te huilen, wist soms zelf niet eens of dat nou was van ellende of van geluk. En de dag voor ik naar huis 'moest' kon je me echt opvegen, de tranen liepen zelfs gewoon over mijn wangen als ik gewoon in gesprek was met iemand. Dat was de 7e dag trouwens.

Bij de jongste hielden de buren naast ons een house party in huis. Ik ben dinsdag bevallen en zaterdag was het grote feest bij de buren. Ik ben brullend naar m'n vader en moeder gegaan en ben om 2 uur 's nachts naar huis gegaan toen was het feest nog steeds aan de gang. Om vijf over twee de buurvrouw aan de andere kant naar de buren gegaan dat ze het redelijk respectloos vond om de muziek zó hard te zetten terwijl ik net was bevallen. Dat vond ik zo lief dat ik weer huilend in bed zat.

Hier ook. Ik kon niet stoppen met huilen terwijl er niks was :'')

Hier ook vooral op dag 3. Vreselijk was dat zeg.

Ik heb er ook een dag last van gehad. Is heel normaal de 1e 2 weken van je kraamtijd!

Ella schreef:Hier ook vooral op dag 3. Vreselijk was dat zeg.

+1, ik moest zo ineens huilen om niks...

Annemie schreef:

Ella schreef:Hier ook vooral op dag 3. Vreselijk was dat zeg.

+1, ik moest zo ineens huilen om niks...

Om niks wil ik niet zeggen. Er waren ook echt wel dingen die er aanleiding voor gaven.

Ik had er na een dag of 4 ook wel wat last van. Ik was gewoon sneller emotioneel dan anders en vond het ook heel erg dat de kraamhulp wegging haha...

Ik heb geen traan gelaten. Dat noem ik pas uitzonderlijk en ik vind het nog steeds raar..

Ik kan me ook niet herinneren dat ik er last van heb gehad.

Ik had het ook.

Ik heb alleen gehuild omdat ik mijn dochter een week in het ziekenhuis achter moest laten. Toen heb ik ook echt bijna een hele week gehuild. Toen ze mee naar huis mocht heb ik verder niet meer gehuild of me emo gevoeld.

Hier ook enorm emo en het is nog steeds niet goedgekomen

Hier is het ook nog steeds niet over.
Ik jank om alles.
Om mijn collega die zo trots vertelt dat haar dochter het zo naar haar zin had op haar verjaardag, en vanaf het duwfietsje dat ze gekregen had naar iedereen zat te zwaaien.
Een mooi liedje op de radio.
B die iets nieuws doet.

enz enz..

Meteen na de bevalling had ik het niet zozeer, maar een week of 3 na de bevalling waaide een heliumballon ons huis uit, welke ik in het ziekenhuis van mijn broertje had gekregen, echt janken als een klein kind..

xxjojootjexx schreef:Meteen na de bevalling had ik het niet zozeer, maar een week of 3 na de bevalling waaide een heliumballon ons huis uit, welke ik in het ziekenhuis van mijn broertje had gekregen, echt janken als een klein kind..

Haha om deze moest ik lachen.
Ik weet niet of ik kraamtranen had. Ik was wel om íets heel verdrietig maar weet niet wat. Misschien wel dat een periode van zwanger mogen zijn afsloten en nu opeens dat die baby waar we zo naar verlangden er was.

Ik heb ook zo gehuild. Vooral toen we naar huis gingen en mijn man zei tegen onze zoon: Let jij op je kleine zusje?

Bij mij werden de kraamtranen getriggerd door lachen. Elke keer als iemand me aan het lachen maakte ging het lachen over in hartstochtelijk huilen. Mijn man zei dan: 'ik kan het ook niet helpen dat ik zo grappig ben!' En daar ging ik weer...

Filoria schreef:Bij mij werden de kraamtranen getriggerd door lachen. Elke keer als iemand me aan het lachen maakte ging het lachen over in hartstochtelijk huilen. Mijn man zei dan: 'ik kan het ook niet helpen dat ik zo grappig ben!' En daar ging ik weer...

Ik heb bij beide niet hoeven te huilen, wist eigenlijk niet waarom ik dan moest huilen