restantje hormonen of WTF?

Net een beetje gedoe gehad. Mijn pa wordt morgen geopereerd aan zijn oor. Hij is nu doof, dan hopelijk niet meer.
Maar vriend moet morgenavond weg, en dat was ik vergeten.
Dus een heel gedoe om alles passend te krijgen, want ja, met operaties en ziekenhuizen weet je nooit hoe het gaat lopen natuurlijk.

Uiteindelijk is het opgelost en hebben we het passend, maar ik zit nu wél te huilen op de bank.
En dat is niet de eerste keer, ik kan sinds B's geboorte echt om het minste in huilen uitbarsten.
Zielige films, of verhalen doen het ook goed, of juist vrolijke verhalen (zoals mijn collega die foto's liet zien van de eerste verjaardag van haar dochter, leuk maar ik sta met tranen in mijn ogen omdat ik het zo mooi vind).

Gaat dit OOIT nog over?

Nope, wen er maar aan

Hier is het na 2,5 jaar nog steeds niet weg

Ik heb er gelukkig nooit last van gehad. Lijkt me dodelijk vermoeiend.

Ik heb t bij de eerste ook heel erg gehad, dit ging over ongeveer tussen 9 maanden en een jaar na de bevalling (toen raakte ik opnieuw zwanger, dus begon ik weer van voren af aan, hahah) nu had ik t weer zo, maar ik kan nu na negen maanden zeggen dat t weer beter word

Na de oudste zeker herkenbaar. Maar nu, een poos na de 2e, eigenlijk niet meer, gelukkig. Kinderleed kan ik minder goed handelen dan voordat ik kinderen had, maar dat lijkt me logisch...

Hier is het nooit overgegaan.

Hier is het ook niet weggegaan. Denk dat het voor altijd gaat blijven.(als ik voor mezelf spreek dan)

Hier heb ik het ook nog steeds zo nu en dan.

Hier hetzelfde, enorme emotionele muts geworden

Hier is het ook niet meer weggegaan, heel irritant omdat ik soms bij de sufste dingen de tranen op voel komen.

Herkenbaar. Zelfs als ik Louise zie slapen in haar bedje kan ik de tranen soms niet bedwingen.

Fearie schreef:Hier hetzelfde, enorme emotionele muts geworden

+1

Fearie schreef:Hier hetzelfde, enorme emotionele muts geworden

+1

Ik ben wel gevoeliger voor kinderleed, moet niet huilen, maar het gaat niet langs me heen. Voor de rest heb ik gelukkig geen last van huilbuien, de bekende kraantranen van de tweede moeten nu nog komen

Bij mij is het juist omgekeerd! Ik kon om alles huilen, en nu moet ik de tranen er soms uitpersen Ik denk dat ik gewoon tijdens mijn zwangerschap alle tranen heb opgemaakt!

Ik ben ook emotioneler en ik vind het behoorlijk irritant. En over kinderleed moet ik al helemaal niet te veel horen of nadenken...

Slakje schreef:Herkenbaar. Zelfs als ik Louise zie slapen in haar bedje kan ik de tranen soms niet bedwingen.

Dit heb ik ook met mijn zoontje, hij lag gister zo lief in bed. Ging zelf heel lief liggen na zijn fles dat ik huilend de kamer uit liep. Helaas was mijn man er niet anders had ik even een arm om mij heen.

Ben ook bang dat het blijft..

Ik heb er geen last van, gelukkig; lijkt me best vervelend soms.

Mamsie schreef:Ik heb er gelukkig nooit last van gehad. Lijkt me dodelijk vermoeiend.

+1

Na de zwangerschap heb ik er geen last meer van. Maar tijdens des te meer. Vandaag heb ik ook weer zo'n vreselijke jankdag. Alles zit tegen en ik kan echt ff niks meer hebben.

Ik heb het nogsteeds al sinds mijn zwangerschap van J., ben bang dat het niet meer overgaat.

Hier is het nooit meer overgegaan. Ik kan al huilen bij gtst of als ik aan iets verdrietigs denk.