Tips tegen liefdesverdriet

mooi gezegd luce, en inderdaad hoe jij je voelt is volkomen normaal. Hoe ik me op dit moment voel is volkomen abnormaal. Na mijn ex heb ik me ook echt tijden verschrikkelijk gevoeld. Mannen wat moest je er mee. Het is natuurlijk nog maar kort. Kan hier alle cliches neer gooien maar daar schiet je niets mee op.

justhanna schreef:En ik weet dat ik 'pas' 26 ben (ik word 27 dit jaar), maar ergens ben ik bang dat ik nooit meer iemand ga vinden waarbij ik hetzelfde voelde als voor mijn ex Alsof het nu echt een verloren zaak is. Gewoon het hele idee van opnieuw beginnen, vind ik echt heel erg eng. M'n ex accepteerde me gewoon zoals ik was, en ik ben bang dat andere mannen mij gewoon minder aantrekkelijk zullen vinden enzo. Maar goed, ik weet dat ik me daar nu nog helemaal geen zorgen over hoef te maken, ik moet eerst maar eens zorgen dat ik over dat verdriet heen kom..

Je ex accepteerde je helemaal niet zoals je was, hij is namelijk bij je weg gegaan. En of hij voor je vecht of niet zegt niets over jouw waarde, het maakt jou niet meer waard als hij voor je vecht, je bent al genoeg waard van jezelf, of hij nou voor je vecht of niet. Het kan gewoon niet matchen, daar is hij nu achter, bij jou doet dat pijn. Zoals ik het lees was de relatie voor jou vele malen belangrijker dan voor hem, jij wilde eraan werken, jij wilde door een moeilijke periode heen komen, jij wilde samenwonen, en hij wilde dat allemaal niet. En dat mag, mensen mogen relaties uitmaken, mensen zijn niet verplicht om voor een relatie te vechten, zeker als die relatie nog niet heel erg lang duurt en er relatief weinig binding is (geen gezamenlijke huishouding of kinderen).

Dat is wel enorm hard en vreselijk pijnlijk als je het zelf graag anders had gezien, maar je ex heeft in wezen niets fout gedaan, hij heeft een keus gemaakt die voor jou heel vervelend is. In het topic 'gelukkig in je relatie' zeggen mensen dat ze door een lastige periode zijn gegaan en dat het weer goed komt, maar in een heleboel topics lees je ook ellendige verhalen van mensen die ergens wel weten dat het niet goed zit en dan toch nog doorgaan en jaren blijven aanmodderen, kinderen krijgen en dan alsnog gaan scheiden.

Je verdient echt beter dan ieman die er niet zo'n zin in heeft, dat hij de deur uitloopt als jij zegt 'ik wil helemaal niet bij iemand zijn die niet bij mij wil zijn' is juist heel goed, dan weet je dat hij níet de man voor je is, anders was hij wel gebleven. Dat zegt niets over jou, zegt niet dat jij niet leuk bent of niets waard, het zegt alleen dat hij geen relatie met je wil, en dat er vanzelf iemand komt die dat wél wil.

Wat naar. Ik heb het zelf ook meegemaakt, alweer 8 jaar geleden ofzo. Maar ik weet nog dat ik me enorm alleen voelde, vooral ook omdat voor mijn gevoel niemand begreep hoe ik me voelde. In het begin was ik zo boos en verdrietig dat ik ook dacht er nooit overheen te komen. Later zwakte dat af, de tijd heelt wat dat betreft dus wel. Maar daar heb je nu niets aan.

Wat ik deed om me beter te voelen: aandacht aan mezelf besteden (maskertje, kapper, make-up): als je er goed uitziet voel je je vaak al een stukje beter. Afleiding zoeken: ik had lieve vriendinnen die me meenamen naar de bios, en te winkelen. Dat deed me wel goed. Het was niet zo dat ik er dan helemaal niet aan dacht, sterker nog: ik voelde me soms bijna zoals je je voelt als je ziek bent, maar het was beter dan thuis op de bank wegkwijnen. Als ik wel alleen thuis was ging ik vaak film kijken (Bridget Jones deed mij wel goed), of lekker met de muziek meezingen.

Ik hoop dat je wat aan mijn tips hebt en dat je je gauw wat beter voelt. Heel veel sterkte!

Eens met Luce en Eucalypta.

@ Eucalypta: Pfoe, ik merk dat ik je reactie wel moeilijk vind om te horen. Maar ik weet wel dat je gelijk hebt. En dat ik ergens ook 'blij' mag zijn dat we niet verder zijn gegaan met 'aanmodderen'. We waren ook geen perfecte match. Maar na 3,5 jaar was hij wel zo'n groot deel van m'n leven geworden dat ik gewoon niet had gedacht dat het ooit nog uit zou gaan, en dat ik ooit verder zou moeten zonder hem. Wat het voor mij vooral lastig te behappen maakt is dat ik soms al wel het gevoel had dat het niet goed zat tussen ons, maar dat mijn ex altijd volhield dat het wel goed zat, en dat ik me zorgen maakte om niks. Dus op een gegeven moment begon ik dat ook te geloven, dat ik me zorgen maakte om niets. En toen kwam het wel erg rauw op mijn dak toen hij vanuit het niets er ineens een punt achter zette. Maar goed, dat doet er nu natuurlijk ook allemaal niet meer toe.

@ Lookie: Weet je nog hoe lang het heeft geduurd voordat je verdrietige en boze gevoel afzwakte? Wat je zegt is verder wel herkenbaar. Ik probeer wel leuke dingen te doen, maar heb eigenlijk ook gewoon nog teveel vrije tijd. Dat ziek voelen is ook herkenbaar. Vanmiddag lukte het me eindelijk om weer gewoon eens even te huilen en ik merkte dat ik me daarna wel een stuk minder misselijk voelde. Dus misschien moet ik mezelf dat wat meer toestaan.

Je gaat heus iemand vinden. Misschien niet meteen, maar dat komt heus wel.

Toen mijn relatie uitging dacht ik ook: "Nu blijf ik voor altijd alleen en dat vind ik verschrikkelijk." Ik ben nog steeds alleen (), maar ik voel me er niet naar onder. In het begin vond ik het een ellendig idee dat ik voor lange(re) periode alleen zou zijn, maar ik geniet er nu van. Ik spreek veel met vriendinnen af en vermaak me verder in mijn eentje ook prima. Een nieuwe liefde komt vanzelf wel. Dat is nu echt het laatste waar je je mee bezig moet houden, focus je even op jezelf, dat is nu het belangrijkste.

Hoe ellendig je je nu ook kan voelen, het wordt beter, al klinkt dat nu misschien ongeloofwaardig, maar echt, het is zo.

Dankje Sushi

Ik moet er eerlijk gezegd ook helemaal nog niet aan denken hoor, om meteen al in een andere relatie te duiken. Laatst was ik met een vriendin in de kroeg en toen viel me op dat ik werd nagestaard door mannen toen ik naar het toilet liep, ik werd er misselijk van Ik hoop dat ik er binnen niet al te lange tijd ook van kan genieten dat ik gewoon 'lekker alleen' ben Ik wil helemaal niet afhankelijk zijn van een man. Voor deze relatie kwam ik ook al uit een andere relatie rollen, eigenlijk stond mijn ex al klaar voordat de relatie hiervoor goed en wel over was. Eigenlijk ben ik in mijn volwassen leven helemaal nog niet vrijgezel geweest, want de afgelopen 8 jaar heb ik dus in 2 verschillende relaties gezeten. Dus het wordt eerst eens tijd om gewoon eens met mezelf door 1 deur te kunnen.

En ik weet verstandelijk ook wel dat dit nare gevoel echt ooit wel over gaat, tenminste, ik hoor niet vaak dat mensen doodgaan door liefdesverdriet Het is alleen zo balen dat de dagen zo vreselijk traag en langzaam gaan, wat mij betreft waren we al 2 maanden verder. Ik ben erg benieuwd hoe ik er tegen die tijd tegenover sta.