Tips tegen liefdesverdriet

Gezien hier heel wat meiden zitten, zitten er vast ook genoeg meiden tussen die liefdesverdriet hebben/hebben gehad. Ik zag al wat andere recente topics over verbroken relaties, maar wilde toch een wat algemener topic aanmaken, want graag zou ik van andere meiden willen horen hoe jullie over liefdesverdriet zijn heen gekomen. Wat hielp, en wat hielp niet? En hoe lang heeft het geduurd voordat je er over heen was?

2 weken geleden heeft mijn ex onze relatie verbroken, na ruim 3,5 jaar, ik zag het niet aankomen, en kan het nog steeds maar moeilijk geloven. Ik kan me op dit moment niet voorstellen dat ik hier ooit over heen ga komen, omdat ik me nog helemaal geen leven zonder hem voor kan stellen.. Het doet echt zo'n pijn, het idee dat ik hem nooit meer ga zien, en dat hij niet meer met mij wil zijn... Ik doe mijn best om wel door te gaan, de dagelijkse dingetjes te doen, ik spreek wel af met vriendinnen en dat biedt ook wel afleiding, maar alleen thuis (zoals nu) heb ik het moeilijkst. Hij was altijd degene die voor me klaar stond als ik het moeilijk had, en nu is hij er niet meer. Ik kan wel vriendinnen bellen maar die zeggen toch niet wat ik wil horen, want die vinden m'n ex maar een klootzak hoe hij de relatie heeft beëindigd, die kunnen zich maar moeilijk voorstellen dat ik hem het liefst gewoon nog terug wil. Nu zo alleen thuis zoek ik wel afleiding door series te kijken, maar ik kan me er maar moeilijk op concentreren... Lezen lukt al helemaal niet. Ik weet gewoon niet wat ik met mezelf aan moet. Ik zie nu alweer op tegen de nacht, alleen m'n bed in...

Allereerst, wat rot voor je.

Wat mij echt hielp was, naast genoeg afleiding zoeken, mezelf bepaalde momenten toestaan waarop ik echt mocht toegeven aan de pijn en het verdriet wat ik voelde. Twee of drie keer per dag huilde ik mijn ogen uit mijn hoofd om daarna weer verder te gaan. Dit hielp mij echt: ik mocht mijn verdriet hebben maar bleef er zo niet de hele dag in hangen.

Kortom, wees lief en niet te streng voor jezelf.

Sterkte!

Liefdesverdriet is heel erg. Ik heb er een paar maanden last van gehad in de zin van ziek zijn. Overgeven, niet kunnen werken en veel huilen. Je zult zien dat het met de tijd beter zal gaan. Tot die tijd proberen er niet in te blijven hangen. Dat deed ik wel en dat heeft me ontzettend veel energie gekost.. sterkte..

De ene keer dat ik liefdesverdriet had, en dan echt het echte verdriet van niet kunnen eten, veel willen slapen, nergens zin in, werd ik meegenomen naar de kroeg en ontmoette mijn rebound. Ik ben echt iemand die niet met verdriet om kan gaan en dingen zoekt om het maar te omzeilen.

Wat vervelend voor je! (al is vervelend een understatement hoe je je voelt, maargoed). Volgens mij helpt niks, alleen tijd. Je geeft aan dat je wel veel aan je vriendinnen hebt, kun je misschien vragen niet zo over je ex te zeiken? Misschien vinden ze het niet de allergrootste eikel, maar denken ze dat jij dat wilt horen?

Ik zou idd je vriendinnen uitleggen dat je dit even niet wil horen. Dat je nou wel weet wat ze van hem vinden, dat ze ook niet bang hoeven te zijn dat je weer een relatie met hem krijgt (ik neem aan dat het definitief is?), maar dat je je gevoelens en het 'houden van' niet zomaar kan uitzetten en dat je nu gewoon verdriet hebt.

(Waar ik zelf trouwens ook een hekel aan heb is als mensen dingen gaan zeggen als: "Je ontmoet zo wel weer een nieuwe jongen". Het is misschien heel lief bedoeld, maar op zo'n moment wil je gewoon even helemaal geen 'nieuwe' jongen. )

Wat mij trouwens ook helpt is om mezelf een of ander project te geven waar ik me bezig kan houden. Of het nou werkgerelateerd is of iets met vrijwilligerswerk of iets in die trant. Dan heb je tenminste een soort doel waar je je mee bezig kan houden en voel je jezelf iets minder waardeloos.

Het er gewoon laten zijn. Ik zou zo graag willen dat ik een aantal weken lang knettergek geworden was van liefdesverdriet, maar helaas heb ik die hele periode als zijnde verdoofd meegemaakt. Ik voelde wel iets aan emotie, maar huilen deed ik te weinig. Hoe graag ik ook wilde, het lukte echt niet. Ik wijt het er ook aan dat ik mede daardoor alles geen goed plekje heb kunnen geven. Jullie zullen ook hier vast wel gemerkt hebben dat ik nog vaak zat refereer aan toen. Over mijn ex ben ik wel heen, maar hoe alles gegaan is, in al die jaren en vooral de laatste maanden, dat moet nog een plek vinden. Hoewel dat he langer hoe beter gaat.

Ik moest afleiding zoeken van vriendinnen/familie. Nou 2 keer geprobeerd, nooit weer. Ik moest toegeven aan m'n verdriet. Was er letterlijk ziek van dus heb me een paar dagen ziek gemeld. Vervolgens heb ik bergen chocolade gehaald en ben ik bed gegaan. Huilen, eten, piekeren en praten met m'n moeder heeft me geholpen. Na een week functioneerde ik weer maar het heeft nog wel 2 maanden geduurd voordat ik niet meer elke morgen als eerste en elke avond als laatste aan hem dacht.

Bedankt voor alle reacties

Ik heb het eerste weekend ook alleen maar kunnen huilen. Ook niks kunnen eten, kotsmisselijk... De week erna moest ik gewoon werken, en ik vond liefdesverdriet geen reden om me ziek te melden. Dus wel gewoon gegaan. Daarna kwamen de kerstdagen, die waren erg moeilijk, wel weer veel zitten huilen. En nu lijkt het huilen weer gestopt. Ik heb hem gisteren nog even gesproken, omdat ik merkte dat ik nog steeds hoop had, omdat hij het aardig impulsief uitmaakte, en had gezegd dat hij de komende maanden rust nodig had. Ik merkte dat ik begon te denken "oh, dus over een paar maanden komt het wel weer goed", en hoewel ik die gedachte ergens geruststellend vond, merkte ik dat ik het helemaal niet los kon laten. Dus gisteren heb ik hem gebeld, om te vragen of die hoop die ik voel nog terecht is. En toen zei hij dus wel duidelijk dat hij niet bedoeld had mij hoop te geven, en dat het wel echt definitief over en uit is. Ik denk dat ik dat wel even moest horen. Het doet wel enorm veel pijn, maar ik merk dat ik ondertussen wel iets rustiger ben. Ik ben nog steeds kotsmisselijk, ik slaap nog steeds slecht, en ik denk nog steeds elke minuut aan hem zo ongeveer, maar daarnaast is er ook een stukje rust gekomen, ofzo. Al heb ik ook nog steeds momenten waarop de paniek toeslaat en ik niet kan geloven dat ik echt geen toekomst meer met hem heb...

En inderdaad, misschien moet ik naar vriendinnen duidelijker zijn over wat ik wel en niet wil horen... Ik merk dat ik ook gewoon bang ben dat ik tot last ben, maar het lastige is dan ook dat ik vriendinnen heb die zelf nooit liefdesverdriet op deze manier hebben meegemaakt... (in de zin van zo'n lange relatie en dat de ander het uitmaakt)

Dat je vriendinnen hem een klootzak vinden, dat zal vast, maar dat is niet hoe het nu voor jou voelt. Je voelt je nu gewoon klote en dat is heel logisch. Je relatie is net uit, en ook al ging dat op een hele nare manier, je had niet voor niets een relatie met hem. Ik zou dat inderdaad aan je vriendinnen duidelijk maken, dat je behoefte hebt aan steun en uithuilen bij hen en dat je die opmerkingen niet zo leuk vind. Ook al hebben zij het niet meegemaakt, daarom kun je nog wel steun aan ze hebben, als je duidelijk bent in wat je van ze verwacht. Waarschijnlijk denken ze je te helpen met zeggen dat het een lul is, dat je hem dan misschien minder mist.

Verder heb ik weinig toe te voegen. Sterkte de komende tijd!

Ondertussen is het 5 weken geleden sinds mijn ex onze relatie verbrak, is het 4 weken geleden dat ik hem voor het laatst zag en 3 weken geleden dat ik hem voor het laatst heb gesproken.

Ik ben een hele tijd boos geweest, maar sinds deze week ben ik weer enorm verdrietig en mis ik hem ook enorm. De neiging om hem weer te bellen wordt steeds groter. Hoe stom het ook mag klinken, het liefst zou ik hem nog steeds wel terugwillen. Ik mis hem echt, zijn aanwezigheid, de veiligheid die hij mij bood, de intimiteit. Ik heb de neiging om hem te bellen en te vragen of hij nu echt gelukkiger is zonder mij. Maar eigenlijk weet ik al dat, als ik dat zou vragen, alleen maar een pijnlijk antwoord zou krijgen.

Aankomend weekend is ook het eerste weekend dat ik geen afspraken met vriendinnen heb staan. Afgelopen weekenden heb ik altijd wel iets weten te plannen, maar dit weekend is het eerste weekend dat niemand tijd heeft. Ik merk dat ik daardoor ook echt op zie tegen het weekend. Ik ben bang dat ik me echt heel erg alleen ga voelen en dat dan de neiging om hem te bellen alleen maar erger wordt.

Ik weet niet zo goed wat ik wil met deze post, maar misschien heeft iemand nog tips/ideeën hoe ik dit weekend een beetje door kan komen?

Liefdesverdriet moet echt slijten, het heeft tijd nodig...

Heb je geen hobby of iets wat je altijd een keer hebt willen proberen? Iets creatiefs ofzo. Trakteer jezelf op wat nieuwe hobby spulletjes en ga cupcakes versieren, scrapbooken, haken, schilderen... of ga een stuk wandelen door de sneeuw en neem je camera mee om leuke dingen vast te leggen. Daarna kun je de foto's bewerken en misschien een paar leuke uitzoeken om op te hangen of een collage mee te maken. Ga sporten, stuk hardlopen, of baantjes zwemmen als er een zwembad in de buurt is. Download een paar seizoenen Friends of een andere comedy serie en ga lekker odneruit op de bank met een pot thee een een doos chocola. Of stomme computerspelletjes spelen

Of als je echt niet alleen wil zijn: ga langs bij je oma of tante of een familielid dat je al een tijdje niet meer gezien hebt!

Stertke meis, je vind vast wel iets!

Wat naar voor je dat je weer zo verdrietig bent (tenminste, ik vind het zelf altijd makkelijker om boos te zijn dan om verdrietig te zijn). Maar het hoort er denk ik ook een beetje bij, want zolang is het nog niet geleden dat je vriend het uitgemaakt heeft.

Als je het weekend alleen bent, zou ik er als ik jou was in ieder geval voor zorgen dat je wat te doen hebt. Voorkom dat je sipjes alleen op de bank gaat zitten en voor je uit gaat staren en geef jezelf afleiding. Dat kan al heel simpel door gewoon een film of serie te kijken, of zo.

Bedankt voor de reacties, lief

Ik weet wel dat het moet slijten, maar het is echt zo moeilijk Ik ben inderdaad veel liever boos dan verdrietig, als ik boos ben wil ik hem tenminste niet terug. Als ik verdrietig ben des te meer.

Misschien wordt het inderdaad eens tijd om wat nieuwe dingen uit te proberen. Ik had inderdaad zelf ook al overwogen om een winterwandeling te gaan maken, en sowieso series kijken, dat is iets wat ik sowieso graag doe Maar misschien is iets bakken ook geen slecht plan, en een collage maken zat ik laatst ook al aan te denken, misschien kan ik daar eens voor gaan zitten dit weekend

Pff, ik ben nog steeds heel erg zoekende hoe ik met de hele situatie moet dealen... Ik merk dat ik mijn ex nog steeds ongelooflijk mis en dat ik hem het liefst nog gewoon terug wil. Het lastige is natuurlijk dat hij een punt achter onze relatie heeft gezet en sindsdien heeft hij ook niets meer van zich laten horen, wat waarschijnlijk betekend dat hij mij dus echt niet mist. Terwijl ik mij nog steeds geen leven zonder hem kan voorstellen. Ik hoop stiekem nog steeds dat het goed komt, en zit nu telkens manieren te bedenken hoe ik hem nog voor me terug kan winnen... De neiging om hem te bellen word echt met de dag groter. Ik voel me echt hopeloos. Ik weet dat iedereen zegt dat ik hier doorheen moet het dat het gevoel vanzelf minder wordt, maar pff, het lijkt nu alleen maar met de dag erger te worden.

Het is logisch dat je nog zoekt, helemaal omdat het voor jou onverwacht kwam. En verder doe je het echt goed. Onderneemt dingen en gaat niet in een hoekje zitten sippen. Veel meer kun je niet doen je moet het de tijd geven.

Dankje voor je reactie Ik weet ook wel dat ik het goed doe, dat zegt ook iedereen om mij heen, maar het de tijd geven voelt echt zo enorm onmogelijk... Vooral omdat ik mij dus met de dag naarder begin te voelen. Misschien ook steeds meer begin te beseffen dat ik hem echt kwijt ben, ofzo. Terwijl ik hem echt niet kwijt wil zijn

hoe moeilijk ook je moet door dat rouwproces heen want dat is het. De manier waarop is natuurlijk verre van netjes, dat maakt het ook zo moeilijk. Je gevoel en je gedachten moeten weer op 1 pad komen. Gun jezelf de tijd en als je een keer een k dag hebt accepteer het gewoon het hoort erbij en zal snel beter worden.

Het verschil tussen een rouwproces en liefdesverdriet is voor mijn gevoel dat je het vroeg of laat kunt accepteren dat iemand dood is, maar bij liefdesverdriet duurt dit proces veel langer. Je blijft namelijk zitten met hoop, twijfels, onzekerheid en het gevoel dat iemand misschien toch weer met je verder wil. Ik heb het zelf ook meegemaakt, het heeft me zelfs bijna mijn baan gekost destijds omdat ik het niet meer kon opbrengen om te gaan werken. Een maand lang heb ik gehuild toen mijn vriend het uitmaakte, slecht geslapen (mezelf in slaap gehuild en halverwege de nacht trillend en misselijk wakker worden en gaan piekeren tot het ochtend was). Je wordt letterlijk verscheurd door verdriet en emoties. Bij mij kwam het na 2 maanden overigens wel weer goed, we kwamen allebei tot de conclusie dat we toch niet zonder elkaar konden. Sterkte!

Wat mij overigens enigszins sterk maakte was de gedachte dat iemand die mij niet meer wil, mij ook niet meer verdient. Ook jij verdient iemand die écht van je houdt en écht voor je wil gaan. En die persoon is er, geloof me. Maar je moet eerst dit verdriet verwerken.

@ Rapunzel: Dat laatste is ook precies wat ik tegen mijn ex gezegd heb, toen hij op het punt stond de deur uit te lopen. Voorheen heb ik altijd gevochten voor onze relatie, als hij weer aangaf zijn twijfels te hebben, stond ik weer te praten als brugman. De dag dat hij het uitmaakte was de dag dat ik besloot dat het vechten voor onze relatie niet alleen vanaf mijn kant moet komen. Ik heb letterlijk gezegd "Ik wil niet zijn met iemand die niet bij mij wil zijn". Voor hem was dat een bevestiging dat ik de relatie dus ook niet meer wilde, terwijl ik juist wilde dat die opmerking maakte dat hij zou gaan vechten. Maar hij liep toen dus de deur uit.


Ik hield het gister toch niet meer vol, en heb hem gistermiddag op zijn werk gebeld. Niet de meest slimme zet, het was een naar gesprek, ik moest huilen, hij wist niet wat hij er mee moest. Uiteindelijk zei hij allemaal harde gemene dingen waardoor ik me alleen maar rotter voelde. Het kwam er in ieder geval ook op neer dat hij echt geen toekomst meer ziet in ons. En dat hij toegaf dat hij eigenlijk nooit de motivatie heeft gehad om aan onze relatie te werken, hij heeft gewoon heel lang gehoopt dat het 'vanzelf' wel beter zou worden. Nouja, daar kan ik het mee doen.
We sloten het gesprek enorm rot af en ik zat er 's avonds nog steeds mee, ik moest zelf 's avonds werken en kon me helemaal niet concentreren op mijn dienst. Uiteindelijk heb ik hem weer gebeld toen ik thuis was, en toen hebben we op een rustigere manier een gesprek kunnen voeren. Waar uiteindelijk alsnog niks nieuws uitkwam. Ik heb hem wel gezegd dat het voor mij gewoon nog te vroeg is om met hem te kunnen praten, en dat het dus misschien beter is als we elkaar voorlopig nog niet spreken. Want hij wil dus nog steeds wel vrienden blijven, maar ik moet dus voor mezelf gaan uitzoeken of ik dat wel kan en wil. Nu nog niet in ieder geval.
Na beide gesprekken heb ik een vriendin gebeld die me enorm goed heeft opgevangen en waar ik even kon vertellen hoe het was gegaan en gewoon even lekker heb kunnen spuien, dat scheelde wel een hoop.

Maar vandaag werd ik echt weer heel naar wakker, het is net alsof ik nog steeds elke dag opnieuw moet beseffen dat het echt uit is. En dat is echt enorm rot. Wakker worden, aan Mark denken, beseffen dat het echt over is, steen in mijn maag, verdrietig zijn, eetlust weg. Pff.

Bah, het is ook zo naar he? Ik hoop dat je in elk geval genoeg lieve mensen om je heen hebt die het goed met je voorhebben zodat je in elk geval je verhaal kwijt kunt. Misschien is het beter om je ex gewoon los te laten, hem niet meer te bellen, te accepteren dat het zo is, hoe moeilijk dat ook is, omdat je nu juist alleen maar de behoefte hebt om hem te spreken. Bedenk hoe hij zich voelt in de situatie, hoe hij met je omgaat. Je zegt dat je liever boos dan verdrietig bent, laat je boosheid spreken. Richt je op positieve mensen in je leven die jou wel graag zien, geniet van kleine dingen (ga desnoods eens rondkijken op een datingsite) en probeer hem vooral los te laten. Laat ondertussen ook je gevoelens de vrije loop als het nodig is, dit hoort nu eenmaal bij het verwerkingsproces.

Ik lees net dat topic over of je gelukkig bent in je relatie. En dan merk ik gewoon dat ik zo jaloers ben op mensen die zeggen dat ze het zwaar hebben gehad maar er nu samen uit zijn gekomen en dat het beter is geworden sinds ze zijn gaan samenwonen. Het maakt me ook zo kwaad, ik heb er echt zoveel voor willen doen, voor onze relatie, ik heb er heel veel tijd en energie in gestoken, ik wilde heel graag samenwonen omdat we dan af zouden zijn van de 'verplichte weekenden' en we dan beide meer ruimte zouden hebben voor onze eigen dingen. Het maakt me zo kwaad dat hij dat altijd op afstand heeft gehouden, en dat hij nooit echt heeft gezegd wat hem allemaal dwars zat in de relatie. En tegelijkertijd maakt het me ook gewoon enorm verdrietig. Ik snap gewoon niet waar het fout is gegaan. Ben ik het gewoon niet waard, om voor te vechten? Ik heb gewoon zoveel samen met hem meegemaakt, en nu wordt van mij verwacht dat ik het allemaal maar gewoon achter mij kan laten? Ik wil het gewoon nog steeds allemaal niet

En ik weet dat ik moet accepteren dat het nu eenmaal niet anders is, en dat ik me beter kan richten op positieve dingen en mensen in mijn leven, en ik blijf ook wel dingen plannen en met mensen afspreken, maar ik kan echt niet wachten op de dag dat ik er wat meer vrede mee heb en dat ik het echt los kan laten... Ik kan me er nu nog niks bij voorstellen dat die dag echt komt.

En ik weet dat ik 'pas' 26 ben (ik word 27 dit jaar), maar ergens ben ik bang dat ik nooit meer iemand ga vinden waarbij ik hetzelfde voelde als voor mijn ex Alsof het nu echt een verloren zaak is. Gewoon het hele idee van opnieuw beginnen, vind ik echt heel erg eng. M'n ex accepteerde me gewoon zoals ik was, en ik ben bang dat andere mannen mij gewoon minder aantrekkelijk zullen vinden enzo. Maar goed, ik weet dat ik me daar nu nog helemaal geen zorgen over hoef te maken, ik moet eerst maar eens zorgen dat ik over dat verdriet heen kom..

Wat je nu voelt is echt compleet normaal. En natuurlijk ben jij het waard om voor te vechten. Dat besef je je nu even niet, maar het is wèl zo!

Weet je wat het is? Hij vocht niet voor jullie relatie, dat maakt hem automatisch niet de persoon voor jou. Dé persoon voor jou is iemand die voor jou vecht omdat hij dat wíl. En die komt. Echt. Mensen blijven zelden nog alleen op deze leeftijd. Het voelt nu zo, maar je gevoel is echt niet realistisch. En dat zal je over een paar maanden ook zelf zo voelen/snappen.

Ik heb me bij mijn vorige relatie net zo gevoeld. En nu alweer 8 jaar samen. Afgelopen jaar leek het erop dat we uit elkaar gingen, maar mijn man besloot dat ik het wel waard was om voor te vechten. Die mannen bestaan dus. En jij zal er ook 1 tegen komen.